Sir James Galway (Belfast, 8 december1939) is een Brits fluitist. Hij geldt als een van de bekendste fluitisten van de 20e eeuw. Zijn bijnaam luidt De man met de gouden fluit.[1]
Galway speelde aanvankelijk zo'n 15 jaar in symfonieorkesten, aanvankelijk in Britse orkesten als het operaorkest van Sadler's Wells Theatre en de Royal Opera, het BBC Symphony Orchestra, het London Symphony Orchestra en het Royal Philharmonic Orchestra. In 1969 werd hij eerste fluitist van de Berliner Philharmoniker onder leiding van Herbert von Karajan, waar hij tot 1975 zou blijven. Tot Von Karajans verbazing en ongenoegen besloot hij na een periode van onenigheid zijn orkestbaan op te geven voor een solocarrière (als een van de eerste fluitisten ter wereld, in navolging van Jean-Pierre Rampal). Hij nam al meteen het eerste jaar vier platen op en speelde 120 concerten. Nog steeds speelt hij in alle grote concertzalen van de wereld. In 2001 werd hij door koningin Elizabeth tot ridder geslagen en sindsdien mag hij als sir benoemd worden.
Galway woont in Meggen in Zwitserland met zijn Amerikaanse vrouw Jeanne. Ze spelen vaak samen tijdens concerten, met Galways vaste pianistPhillip Moll.
Galways repertoire omvat de complete klassieke fluitliteratuur van Johann Sebastian Bach en Antonio Vivaldi tot aan de 20e-eeuwse muziek, maar ook Japanse volksmuziek, en Ierse folk, jazz en latin jazz. Verschillende componisten droegen werken aan hem op. Hij geeft jaarlijks masterclasses in Zwitserland. Galway speelde op de soundtrack van componist Howard Shore (onder andere het Hobbit-thema) voor Peter Jacksons The Lord of the Rings filmtrilogie. Overigens speelde James Galway twee keer met The Chieftains en bespeelde daar naast zijn concertfluit ook de tinwhistle bijvoorbeeld in 1987:
The Chieftains
Label: RCA Label: RCA
Video - RCA BMG Classics, 1991 | 09026-60751-3 met:
↑Galway had in zijn jeugd niet zo'n dure smaak. Hij begon in de straten van Belfast te spelen op een fluitje van een cent ... of is dat niet waar ?
Hij zegt: Nou, dat is een beetje een mythe. Ik ben eigenlijk begonnen op een fluit en ik heb nooit gespeeld op zo'n goedkoop fluitje van een cent.
Maar Galway zegt dat hij wel probeerde om een tin whistle te pakken te krijgen toen hij nog een jongetje was. Dat was een van de prijzen in de winkel op de hoek met een grabbelton, gevuld met zaagsel en speelgoed en andere hebbedingetjes. En we konden niet wachten tot vrijdag wanneer we ons zakgeld kregen, dan gingen we naar de grabbelton. We voelden in de grabbelton, naar speelgoed en andere zaken zoals een tin whistle, weet je. Maar als je er één te pakken had, dan vielen na twee dagen uit elkaar.