Vanaf 1910 maakte hij reizen door Europa en Noord-Afrika en deed daarvan verslag in literaire reisboeken. Tussen 1914 en 1929 verbleef hij in Nederland. Van 1919 tot 1929 was hij getrouwd met de schrijfster Marie Koenen, met wie hij in het Zuid-Limburgse Geulle woonde. Na de scheiding vertrok hij naar Rome. Hij werd bekend als de 'Limburgse Romein' en voor zijn promotie van de stad Rome kreeg hij in 1957 de Medaille van Verdienste van de Eeuwige Stad.
Als dichter kan Rutten gezien worden als een navolger van de Tachtigers. De meeste verhalen en gedichten in het Sittards dialect schreef hij vanaf zijn zeventigste verjaardag. Bij zijn tachtigste verjaardag werd hij benoemd tot ereburger van Sittard. In Sittard staat een borstbeeld van Rutten in de naar hem genoemde Felix Ruttenlaan. In Voerendaal is eveneens een straat naar hem genoemd.
Publicaties
Eerste verzen (1905)
Ons Eigen Land: Van de zuidelijke zandvlakten en heuvelrijen (1908)
Avondrood (1913)
Goede Vrijdag (1914)
Onder den rook der mijn (1914)
Limburgsche sagen (1916)
Hagar (1917)
Sinte-Franciscus-Gebarenspel (1917)
Eva's droom (1917)
De rabbijn van Selcha (1917)
Portretbuste van Rutten (hoek Kollenberg/Felix Ruttenlaan)
