Eden Michael Hazard (La Louvière, 7 januari1991) is een Belgisch voormalig profvoetballer die doorgaans als aanvallende middenvelder of als vleugelspeler speelde bij Lille OSC, Chelsea en Real Madrid. Hazard debuteerde in 2008 in het Belgisch voetbalelftal, waarmee hij op de WK's van 2014, 2018 en 2022 speelde. Alsook op de EK's van 2016 en 2020 maakte hij deel uit van de selectie. Hij speelde 126 interlands en was daarin goed voor 33 doelpunten.
Carrière
Jeugd
Hazard is een zoon van oud-voetballer Thierry Hazard. Zijn moeder Carine voetbalde ook. Hij begon met voetballen bij Royal Stade Brainois. Nadien werd hij tijdens een jeugdtoernooi met Tubize opgemerkt door talentscouts van Lille, die hem al snel naar Frankrijk lieten overkomen. Hij kon in die periode ook naar RSC Anderlecht, maar verkoos de jeugdopleiding van Lille boven die van Anderlecht. Hij speelde zich in de kijker op het EK onder 17, waar hij beslissend was voor de Rode Duivels, die in de halve finale strandden.
Hij volgde daarna een speciale opleiding, die hem moest klaarstomen om de hoge verwachtingen waar te maken. Hij mocht dat seizoen regelmatig invallen en scoorde bij z'n eerste basisplaats een doelpunt tegen AS Saint-Etienne (eindstand: 3-0). In de UEFA Europa League scoorde Hazard de 4–0 tegen Genoa. Tegen Lyonnais in de Coupe de France gaf hij twee assists en scoorde hij een doelpunt.
In 2011 pakte hij met Lille OSC de dubbel door zowel de Ligue 1 als de Coupe de France te winnen. Aan het eind van dit seizoen werd hij verkozen tot Speler van het Jaar. Dit maakte hem de jongste winnaar op de erelijst. In 2012 werd hij weer verkozen tot Speler van het Jaar. Hij had dat jaar het beste jaar uit zijn carrière tot dan toe. Hij scoorde 22 keer en gaf evenzoveel assists in 49 wedstrijden. Hij bleek al gauw niet houdbaar voor Lille. In vier seizoenen kwam hij tot vijftig doelpunten en 54 assists in 194 wedstrijden.
Chelsea
In mei 2012 werd bekend dat Hazard overstapte naar Chelsea. De club betaalde rond de 40 miljoen euro voor hem, waarmee hij de op een na duurste Belg ooit (de duurste Belg was, tot juni 2019, Romelu Lukaku) en de op een na duurste speler van Chelsea werd, na Fernando Torres die in 2011 voor 60 miljoen euro werd overgenomen van Liverpool. Ook zijn broer, Thorgan Hazard, stapte in deze transferperiode over naar Chelsea. Thorgan werd meteen uitgeleend aan Zulte Waregem. Eden koos in eerste instantie voor het nummer 17. Op 18 juli 2012 speelde Hazard voor het eerst voor Chelsea in een oefenwedstrijd tegen het Amerikaanse Seattle Sounders. Zijn officiële debuut maakte hij in de FA Community Shield tegen Manchester City. In zijn eerste competitiewedstrijd, tegen Wigan Athletic, gaf Hazard een assist op Branislav Ivanović en lokte hij een strafschop uit die Frank Lampard benutte. Zijn eerste competitiedoelpunt maakte hij tegen Newcastle United door middel van een strafschop. Aan het einde van het seizoen 2012/13 won Hazard met Chelsea de Europa League. Hij speelde dat seizoen liefst 62 wedstrijden, waarin hij goed was voor 13 doelpunten en 22 assists.
Op 5 oktober 2014 versierde hij een penalty tegen rivaal Arsenal nadat hij werd neergehaald door Laurent Koscielny. Hij scoorde de penalty zelf, waardoor hij ook zijn zestiende penalty scoorde. Daarmee was hij de enige speler in Europa die meer dan vijftien penalty's had genomen zonder er eentje te missen. In februari 2015 verlengde Hazard zijn contract bij Chelsea tot medio 2020.[2] Op 1 maart won hij met Chelsea de finale van de EFL Cup door stadsgenoot Tottenham Hotspur met 2-0 te verslaan. Op 26 april werd hij als eerste Belg in de geschiedenis verkozen tot PFA Players' Player of the Year. Een week later scoorde hij tegen Crystal Palace de enige goal van de wedstrijd om daarmee Chelsea voor het eerst sinds 2010 kampioen van de Premier League te maken. Op 26 mei werd hij voor het tweede jaar op rij Chelsea's speler van het jaar. Slechts vier andere spelers deden dat hem voor: Juan Mata, Frank Lampard, Ray Wilkins en John Collins.
In het seizoen 2015/16 viel Hazard ver terug in vorm. Waar hij in zijn eerste drie seizoenen bijdroeg aan respectievelijk 35, 29 en 33 doelpunten, stopte de teller dit seizoen op slechts veertien: zes goals en acht assists. Hij miste voor het eerst een penalty, in de Champions League-wedstrijd tegen Maccabi Tel Aviv FC. Chelsea werd op 27 oktober uitgeschakeld in de vierde ronde van de EFL Cup tegen Stoke City FC en Hazard was de enige die in de strafschoppenserie miste. Tot 31 januari 2016 kwam in liefst 30 wedstrijden (2358 minuten niet tot scoren). In de vierde ronde van de FA Cup tegen Milton Keynes Dons FC kwam die droogte eindelijk tot zijn einde, toen hij vanaf de penaltystip zijn vijftigste goal voor Chelsea maakte. In de competitie duurde het tot 23 april voor hij tot scoren kwam, toen hij tweemaal scoorde tegen AFC Bournemouth (4-1 winst). Voor de tweede keer op rij scoorde Hazard de goal die de Premier League-titelrace zou beslissen. Hij scoorde op 2 mei tegen Tottenham de gelijkmaker, waardoor niet zij maar Leicester City kampioen werden.
In zijn vijfde seizoen bij Chelsea was de dip voorbij: al op 23 oktober had hij vier competitiegoals gemaakt, wat het seizoen ervoor zijn eindtotaal was. Tussen 15 oktober en 5 november 2016 was hij in vier opeenvolgende competitiewedstrijden goed voor vijf goals, waardoor hij werd benoemd tot Speler van de Maand Oktober in de Premier League. Chelsea werd dat seizoen met afstand kampioen van de Premier League en Hazard scoorde zestien goals dat seizoen, terwijl hij ook vijf assists gaf. Hij miste het seizoen erop de eerste wedstrijden van het seizoen door een blessure, maar was alsnog goed voor zeventien goals en dertien assists dat seizoen. Zijn driehonderdste officiële wedstrijd voor Chelsea betrof de finale van de strijd om de FA Cup, op 19 mei 2018 in het Wembley Stadium, tegen Manchester United. Hazard nam in die wedstrijd vanaf de strafschopstip de enige treffer van de wedstrijd voor zijn rekening, waardoor de ploeg van trainer Antonio Conte voor de achtste keer in de clubgeschiedenis de FA Cup veroverde. De club uit Londen domineerde de eerste helft en kwam na 22 minuten aan de leiding, nadat Hazard zelf was gevloerd door verdediger Phil Jones.[3]
Hazard nam in 2007 deel aan het EK onder 17 in eigen land. Uitgerekend in Tubeke, waar hij twee jaar voor Tubize speelde, had Hazard in de eerste groepswedstrijd met een benutte strafschop een voet in het 2–2-gelijkspel tegen Nederland.[9] Hazard speelde mee in alle groepswedstrijden en in de halve finale tegen Spanje, waarin België sneuvelde na strafschoppen. Hazard was samen met Christian Benteke de enige speler van de Belgische selectie die later doorgroeide tot international.
In datzelfde jaar nam Hazard met België onder 17 ook deel aan het WK onder 17 in Zuid-Korea. In een groep met Tadzjikistan, Tunesië en de Verenigde Staten sneuvelde België in de groepsfase na 3 op 9, hoewel de nummers twee en drie (respectievelijk Verenigde Staten en Tadzjikistan) evenveel punten haalden – beide landen behaalden een doelsaldo van –1, terwijl België afklokte op –3. Opnieuw groeiden van deze selectie enkel Hazard en Benteke uit tot Rode Duivels, hoewel verschillende spelers van deze selectie (onder anderen Dimitri Daeseleire, Guillaume François en Nill De Pauw) volwaardige eersteklassespelers werden.
België onder 19
Met België onder 19 nam Hazard in juli 2008 deel aan de voorrondes voor het EK onder 19 in Oekraïne. Ondanks vijf doelpunten te scoren in de drie groepswedstrijden, overleefden de jonge Belgen de poulefase niet. Dankzij deze prestatie wist hij zich andermaal in de aandacht te spelen van de grootste Europese clubs.
In de beginperiode bij de Rode Duivels kreeg Hazard veel kritiek te verduren wegens zijn gebrek aan scorend vermogen. Hij maakte pas zijn eerste doelpunt voor de Rode Duivels in zijn 23e interland in de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Kazachstan op 7 oktober 2011. Na een prachtige combinatie met Dries Mertens doorboorde Hazard de verdediging alvorens subtiel de keeper te bespelen. Hij kreeg na afloop een staande ovatie van het Belgische publiek en maakte duidelijk dat hij de beste speler van de Franse competitie op dat moment was.[10]
Op 13 mei 2014 maakte bondscoach Marc Wilmots bekend dat hij behoorde tot de WK-selectie van de Rode Duivels.[12] Dit werd voor hem het eerste WK. Op 17 juni 2014 maakte Hazard zijn debuut op een WK-eindronde in de openingswedstrijd tegen Algerije die met 2-1 werd gewonnen. Tegen Rusland was hij terug belangrijk voor België. Hij leverde twee minuten voor tijd de beslissende voorzet voor Divock Origi die er 1-0 van maakte. Dat betekende de kwalificatie voor de volgende ronde. In de overbodige wedstrijd tegen Zuid-Korea (0-1 overwinning) viel hij twee minuten voor tijd in. In de achtste finale tegen de Verenigde Staten (2-1 overwinning) nam hij weer zijn plaat in de basis in. Hij behaalde met België uiteindelijk de kwartfinale waarin Argentinië met 1-0 te sterk was voor de Rode Duivels.
Na een veelbelovende Belgische prestatie op het WK in 2014, waar Hazard beslissend was met twee assists, verwierf de vleugelspeler een nieuwe status bij de nationale ploeg. Bij afwezigheid van Vincent Kompany erfde hij op 7 juni 2015 voor het eerst de aanvoerdersband tijdens een vriendschappelijke wedstrijd tegen Frankrijk die de Duivels met 4-3 wonnen.[13]
Hazard maakte deel uit van de definitieve WK selectie voor WK 2022 in Qatar.[19] In de eerste twee groepswedstrijden tegen Canada (1-0 overwinning) en Marokko (0-2 verlies) stond Hazard in de basis. In het laatste duel tegen Kroatië (0-0) verving hij Thomas Meunier in de 87ste minuut. België eindigde derde in zijn groep en was hierdoor uitgeschakeld.
WK 2022 Qatar
Op 13 november 2021, in een WK-kwalificatie wedstrijd draagt Hazard tegen Estland voor de 51e keer de aanvoerdersband van de Rode Duivels. Hiermee evenaarde hij het 31 jaar oude record van Jan Ceulemans.[20]
Op 7 december 2022, zes dagen na de WK-uitschakeling, kondigde hij op 31-jarige leeftijd zijn afscheid voor de Rode Duivels aan.[21] Zijn ster was dan al een tijdje tanende. Tot 2020 was Hazard zeer belangrijk voor het nationale elftal. Tussen het begin van 2020 en het begin van het WK 2022 leverde de aanvoerder van de Duivels slechts 1 goal en 3 assists af in 17 wedstrijden. In de 17 matchen daarvoor scoorde hij 8 keer en gaf hij even veel assists.[22] Uiteindelijk speelde hij in veertien jaar ruim 126 interlands. Daarin was hij goed voor 33 goals en 36 assists. 56 keer startte hij als kapitein van de nationale ploeg. Hij speelde drie WK's en twee EK's. De winger sukkelde de voorbije seizoenen met heel wat blessures en wou zich enkel nog concentreren op clubvoetbal.[23]
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
