Whataboutism atau whataboutery (daripada what about?; "apa kata...?") merujuk prosedur di mana soalan atau hujah kritikal tidak dijawab atau dibincangkan, tetapi dibalas dengan soalan balasan kritikal yang menyatakan tuduhan balasan. Dari sudut logik dan argumentatif, ia dianggap sebagai variasi <i>tu quoque</i> (Latin: "kamu juga," istilah tuduhan balas), yang merupakan subjenis hujah ad hominem.[1][2][3][4]
Niat komunikasi di sini selalunya untuk mengalih perhatian daripada kandungan topik asal (ikan hering merah). Matlamatnya juga mungkin untuk mempersoalkan kewajaran kritikan, kesahihan, integriti dan keadilan pengkritik, yang boleh mengambil watak memburukkan kritikan, yang mungkin wajar atau tidak. Tuduhan biasa termasuk dua darjat, dan hipokrit.
Whataboutism juga boleh digunakan untuk membandingkan kritikan terhadap pandangan atau tingkah laku sendiri. (A: "Pengangguran jangka panjang selalunya bermakna kemiskinan di Jerman." B: "Dan bagaimana pula dengan kelaparan di Afrika dan Asia?").[5]
Teknik manipulasi dan propaganda yang berkaitan dalam erti kata pengelakan topik secara retorikal ialah perubahan topik dan keseimbangan palsu (bothsidesism).[6]
Aplikasi konteks politik
Kesatuan Soviet dan Rusia
Walaupun istilah whataboutism menjadi popular agak tidak lama dahulu, artikel Economist Edward Lucas 2008 menyatakan bahawa "propagandis Soviet semasa perang dingin telah dilatih dalam taktik yang dijuluki oleh rakan kongsi barat mereka sebagai 'whataboutism'. Sebarang kritikan terhadap Kesatuan Soviet (Afghanistan, undang-undang tentera Poland, pemenjaraan penentang, sekatan) disambut dengan 'Bagaimana pula...' (aparteid Afrika Selatan, ahli kesatuan sekerja dipenjarakan, Contras di Nicaragua, dan sebagainya)." Lucas mengesyorkan dua kaedah untuk menentang ini dengan betul: untuk "menggunakan poin yang dibuat oleh pemimpin Rusia sendiri" supaya ia tidak boleh dipakai bagi Barat, dan negara Barat perlu lebih terlibat dalam kritikan diri terhadap media dan kerajaan mereka sendiri.[7]
Beberapa artikel mengaitkan whataboutisme dengan era Soviet dengan menunjuk kepada contoh "<i>And you are lynching Negroes</i>" (seperti yang Lucas lakukan), di mana Soviet menepis kritikan dengan merujuk kepada rasisme di Jim Crow Amerika Syarikat. Ioffe, yang telah menulis tentang whataboutism dalam sekurang-kurangnya tiga tempat berasingan,[8][9][10] memanggilnya sebagai contoh "klasik" taktik itu.[11] Sesetengah penulis juga mengenal pasti contoh yang lebih terkini apabila pegawai Rusia bertindak balas terhadap kritikan dengan, sebagai contoh, mengarahkan perhatian kepada undang-undang anti-protes United Kingdom[12] atau kesukaran orang Rusia mendapatkan visa ke United Kingdom.[13] Pada 2006, Putin menjawab kritikan George W. Bush terhadap Rusia bahawa Putin "tidak mahu mengetuai demokrasi seperti di Iraq."[14] Pada 2017, Ben Zimmer menyatakan bahawa Putin juga menggunakan taktik itu dalam temu bual dengan wartawan NBC News, Megyn Kelly.[15]
Istilah ini mendapat perhatian yang semakin meningkat apabila kontroversi melibatkan Rusia menjadi berita. Sebagai contoh, dalam tulisan Slate pada 2014, Joshua Keating menyatakan penggunaan whataboutism dalam satu kenyataan mengenai pengilhakan Crimea pada 2014 Rusia, di mana Putin "menyenaraikan serangkaian aduan mengenai campur tangan Barat."[16]
Donald Trump
Pada awal 2017, di tengah-tengah liputan campur tangan pilihan raya 2016 dan menjelang Siasatan Mueller terhadap Donald Trump, beberapa orang, termasuk Edward Lucas,[17] menulis pendapat yang mengaitkan whataboutisme dengan kedua-dua Trump dan Rusia.[18] "Daripada memberikan pembelaan yang munasabah [pelan penjagaan kesihatannya], dia melakukan kesalahan secara terang-terangan, yang merupakan ciri khas tentang whataboutism", tulis Danielle Kurtzleben dari NPR, sambil menambah bahawa dia "kedengaran amat seperti Putin."[19]
Dalam temu bual televisyen meluas yang disiarkan sebelum Super Bowl pada 2017, ketika hos Fox News Bill O'Reilly menggelar Putin sebagai "pembunuh," Trump menjawab dengan mengatakan bahawa kerajaan AS juga bersalah membunuh orang. Dia menjawab, "Terdapat banyak pembunuh. Kami mempunyai banyak pembunuh. Apa pendapat anda — negara kita tidak bersalah?"[20][21] Episod ini mendorong pengulas untuk menuduh Trump kerana menggunakan whataboutism, termasuk Chuck Todd dalam rancangan televisyen Meet the Press[22] dan penasihat politik Jake Sullivan.[20]
Digunakan oleh negeri lain
Istilah "whataboutery" telah digunakan oleh Loyalists dan Republicans sejak zaman Troubles di Ireland Utara.[23][24][25] Taktik itu digunakan oleh Azerbaijan, yang bertindak balas terhadap kritikan rekod hak asasi manusianya dengan mengadakan pendengaran parlimen mengenai isu-isu di Amerika Syarikat.[26] Pada masa yang sama, <i>troll</i> Internet pro-Azerbaijan menggunakan whataboutism untuk menarik perhatian daripada kritikan terhadap negara.[27] Begitu juga, kerajaan Turki terlibat dalam whataboutism dengan menerbitkan dokumen rasmi yang menyenaraikan kritikan terhadap kerajaan lain yang telah mengkritik Turki.[28]
Taktik itu juga digunakan oleh Arab Saudi dan Israel.[29][30] Pada 2018, Perdana Menteri Benjamin Netanyahu berkata bahawa "pendudukan [Israel] adalah karut, terdapat banyak negara besar yang menduduki dan terpindahkan populasinya, dan tiada siapa yang bercakap tentang mereka."[31][32]
Kerajaan perdana menteri IndiaNarendra Modi telah dituduh menggunakan whataboutisme, terutamanya berkaitan protes penulis India 2015 dan pencalonan bekas Ketua Hakim Negara Ranjan Gogoi ke parlimen.[33][34]
Hesameddin Ashena, penasihat tertinggi Presiden Iran Hassan Rouhani, menulis tweet mengenai protes George Floyd: "Rakyat Amerika yang berani mempunyai hak untuk memprotes keganasan berterusan yang dikenakan ke atas minoriti, orang miskin, dan orang yang kehilangan haknya. Anda mesti menamatkan struktur tadbir urus perkauman dan kelasis di AS."[35]
Pertahanan
Beberapa pengulas telah mempertahankan penggunaan whataboutism dan tu quoque dalam konteks tertentu. Whataboutism boleh memberikan konteks yang diperlukan sama ada garis kritikan tertentu adalah relevan atau adil. Dalam hubungan antarabangsa, tingkah laku yang mungkin tidak sempurna mengikut piawaian antarabangsa mungkin agak baik dalam kawasan kejiranan geopolitik tertentu, dan patut diiktiraf sedemikian.[36]
^"whataboutism", Oxford Living Dictionaries, Oxford University Press, 2017, diarkibkan daripada yang asal pada 9 March 2017, dicapai pada 21 July 2017, Origin - 1990s: from the way in which counter-accusations may take the form of questions introduced by 'What about —?'. ... Also called whataboutery
^Zimmer, Ben (9 June 2017). "The Roots of the 'What About?' Ploy". The Wall Street Journal. Dicapai pada 22 July 2017. "Whataboutism" is another name for the logical fallacy of "tu quoque" (Latin for "you also"), in which an accusation is met with a counter-accusation, pivoting away from the original criticism. The strategy has been a hallmark of Soviet and post-Soviet propaganda, and some commentators have accused President Donald Trump of mimicking Mr. Putin's use of the technique.
^Buckley, Neil (11 June 2012), "The return of whataboutism", Financial Times, diarkibkan daripada yang asal pada 11 June 2012, dicapai pada 3 July 2017, Soviet-watchers called it 'whataboutism'. This was the Communist-era tactic of deflecting foreign criticism of, say, human rights abuses, by pointing, often disingenuously, at something allegedly similar in the critic's own country: 'Ah, but what about…?'
^Lucas, Edward (7 February 2017), "Trump has become Putin's ally in Russia's war on the West", CNN, dicapai pada 3 July 2017, 'Whataboutism' was a favorite Kremlin propaganda technique during the Cold War. It aimed to portray the West as so morally flawed that its criticism of the Soviet empire was hypocritical.
^ abSullivan, Jake (7 February 2017). "The Slippery Slope of Trump's Dangerous 'Whataboutism'". Foreign Policy. Dicapai pada 20 May 2017. Now something new is happening. The American president is taking Putin's 'what about you' tactic and turning it into 'what about us?' He is taking the very appealing and very American impulse toward self-criticism and perverting it. It's simplistic, even childish – but more importantly, it's dangerous.
^Todd, Chuck (21 February 2017), "MTP DAILY for February 21, 2017, MSNBC", Meet the Press, Folks, comments like these are reminding some people of an old Soviet tactic known as whataboutism. ... Whataboutism is the trick of turning any argument against the opponent when faced with accusations of corruption, they claim the entire world is corrupt.
^"Azerbaijan Concerned About Human Rights – In The United States". RFERL. 16 January 2015. Dicapai pada 3 July 2017. The parliamentary hearing appeared to be an exercise in so-called 'whataboutism', the Soviet-era rhetorical tactic of responding to criticism about rights abuses by citing real or imagined abuses committed by the West.
^Geybulla, Arzu (22 November 2016), "In the crosshairs of Azerbaijan's patriotic trolls", Open Democracy, dicapai pada 4 July 2017, Whataboutism is the most popular tactic against foreign critics; 'how dare you criticise Azerbaijan, get your own house in order!'
^Tharoor, Ishaan (6 December 2016), "Turkey condemns state of press freedom in Europe and the US", The Washington Post, dicapai pada 5 July 2017, In what amounts to an official document of whataboutism, the Turkish statement listed a roster of supposed transgressions by various governments now scolding Turkey for its dramatic purge of state institutions and civil society in the wake of a failed coup attempt in July.
^Lucas, Edward (29 October 2007). "In Russia's shadow – The Kremlin's useful idiots". Diarkibkan daripada yang asal pada 23 September 2015. Dicapai pada 22 July 2017. It is not a bad tactic. Every criticism needs to be put in a historical and geographical context. A country that has solved most of its horrible problems deserves praise, not to be lambasted for those that remain. Similarly, behaviour that may be imperfect by international standards can be quite good for a particular neighbourhood.
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!