Perlembagaan Australia ialah undang-undang tertinggi yang menentukan kerajaan Komanwel Australia beroperasi, termasuk hubungannya dengan Negeri-negeri dalam Australia. Ia terdiri daripada beberapa dokumen. Yang paling penting ialah Perlembagaan Komanwel Australia, yang disebut sebagai "Perlembagaan" dalam baki artikel ini. Perlembagaan telah diluluskan dalam satu siri referendum yang diadakan pada tahun 1898-1900 oleh orang-orang jajahan Australia dan draf yang diluluskan telah digubal sebagai seksyen Akta Perlembagaan Australia 1900 (Imp),[1] suatu AktaParlimen United Kingdom.
Akta Perlembagaan Komanwel Australia 1900 (Imp) menjadi undang-undang pada 9 Julai 1900, dan mula berkuatkuasa pada 1 Januari 1901. Walaupun Perlembagaan pada mulanya diberi kuasa undang-undang oleh suatu Akta Parlimen United Kingdom, Akta Australia 1986 menghapuskan kuasa parlimen United Kingdom untuk mengubah Perlembagaan seperti yang berkuatkuasa di Australia, dan Perlembagaan kini hanya boleh diubah sesuai dengan prosedur referendum yang ditetapkan dalam Seksyen 128.
Sekeping undang-undang lain mempunyai kepentingan perlembagaan untuk Australia iaitu Statut Westminster, sebagaimana yang diterima pakai oleh Komanwel dalam Akta Pengangkatan Statut Westminster 1942, dan Akta Australia 1986, yang diluluskan dalam bentuk setara oleh Parlimen United Kingdom dan Parlimen Persekutuan Australia (menggunakan kuasa perundangan yang membolehkan akta diluluskan oleh Parlimen setiap negeri di Australia). Akta Pengangkatan Statut Westminster sering dianggap sebagai titik di mana Australia menjadi, de jure, sebuah negara merdeka, sedangkan Akta Australia telah memutuskan perkaitan perlembagaan yang terakhir antara Australia dan United Kingdom. Walaupun orang yang sama, Ratu Elizabeth II, ialah monarki kedua-dua negara, beliau bertindak dalam kapasiti yang berbeza sebagai monarki masing-masing.[2]
Sejarah Perlembagaan Australia bermula dengan gerakan ke arah persekutuan pada abad ke-19, yang berakhir dengan persekutuan tanah jajahan Australia untuk membentuk Komanwel Australia pada tahun 1901. Walau bagaimanapun, Perlembagaan terus berkembang sejak itu, dengan dua undang-undang terutamanya memberi kesan yang signifikan terhadap status perlembagaan negara.
Salinan Akta Perlembagaan Komanwel Australia 1900 (Imp)
Pada pertengahan abad ke-19, keinginan untuk memudahkan kerjasama dalam hal-hal kepentingan bersama, khususnya tarif interkolonial, membawa kepada cadangan untuk menyatukan jajahan British yang berasingan di Australia di bawah satu persekutuan. Walau bagaimanapun, dorongan kebanyakannya berasal dari Britain dan hanya terdapat sokongan tempatan yang kurang memuaskan. Tanah jajahan yang lebih kecil takut penguasaan oleh yang lebih besar; Victoria dan New South Wales tidak bersetuju dengan ideologi proteksionisme; Perang Saudara Amerika yang baru berlaku juga menghalang kes itu untuk federalisme. Kesukaran ini menyebabkan kegagalan beberapa percubaan untuk membawa persekutuan pada tahun 1850-an dan 1860-an.
Menjelang tahun 1880, ketakutan kehadiran orang Jerman dan Perancis di Pasifik yang semakin meningkat, ditambah pula dengan identiti Australia yang semakin menekan, mewujudkan peluang untuk menubuhkan badan antara kolonial pertama, Majlis Persekutuan Australasia, yang ditubuhkan pada tahun 1889. Majlis Persekutuan itu boleh meluluskan subjek tertentu, tetapi tidak mempunyai sekretariat tetap, eksekutif, atau sumber pendapatan bebas. Ketiadaan New South Wales, koloni terbesar, juga mengurangkan nilai wakilnya.
Henry Parkes, Premier New South Wales, telah memainkan peranan untuk mengetengahkan beberapa persidangan pada tahun 1890 untuk membincangkan federalisme - satu di Melbourne pada tahun 1890, dan satu lagi (Konvensyen Australasian Kebangsaan) di Sydney pada tahun 1891, yang dihadiri oleh pemimpin penjajah. Menjelang persidangan 1891, momentum penting telah dibina untuk tujuan federalis, dan perbincangan beralih kepada sistem pemerintahan yang sesuai untuk sebuah negara persekutuan. Di bawah bimbingan Sir Samuel Griffith, draf perlembagaan telah disediakan. Walau bagaimanapun, mesyuarat-mesyuarat ini tidak mempunyai sokongan popular. Selain itu, draf perlembagaan menghalang isu-isu penting tertentu, seperti dasar tarif. Draf 1891 dikemukakan kepada parlimen penjajah tetapi luput di New South Wales, selepas itu koloni-koloni lain tidak bersedia untuk meneruskan.
Pada tahun 1895, enam Premier jajahan Australia bersetuju membentuk Konvensyen baru mengikut undi popular. Konvensyen ini bermesyuarat selama setahun dari tahun 1897 hingga 1898. Pertemuan menghasilkan draf baru yang mengandungi prinsip-prinsip pemerintahan yang sama dengan draf 1891, tetapi dengan ketentuan tambahan untuk pemerintahan yang bertanggung jawab. Untuk memastikan sokongan popular, draf itu disampaikan kepada pemilih setiap koloni. Selepas satu percubaan gagal, draf yang dipinda dikemukakan kepada pemilih setiap koloni kecuali Australia Barat. Selepas pengesahan oleh lima jajahan itu, Rang Undang-Undang itu dibentangkan kepada Parlimen Imperial British dengan tujuan yang meminta Ratu Victoria untuk mengesahkan Rang Undang-undang.
Walau bagaimanapun, sebelum Rang Undang-Undang diluluskan, satu perubahan terakhir dibuat oleh kerajaan imperial, apabila dilobi oleh Hakim Agung jajahan, supaya hak untuk merayu dari Mahkamah Tinggi ke Majlis Privi mengenai hal-hal perlembagaan yang berkaitan dengan batas-batas Kuasa Komanwel atau Negara tidak dapat dikurangkan oleh parlimen. Akhirnya, Akta Perlembagaan Australia telah diluluskan oleh Parlimen British pada tahun 1900. Australia Barat akhirnya bersetuju untuk menyertai Komanwel pada masa itu untuk menjadi ahli asal Komanwel Australia, yang secara rasminya ditubuhkan pada 1 Januari 1901.
Walaupun Persekutuan sering dianggap sebagai detik "kemerdekaan" Australia dari Britain, secara sah Komanwel Australia adalah ciptaan Parlimen British, melalui Akta Perlembagaan Australia 1900 (Imp), yang tergunapakai kepada Australia dengan kuasa agung. Akibatnya, memandangkan Australia masih menjadi tanah jajahan secara sah, terdapat ketidakpastian yang berterusan tentang penerapan undang-undang Imperial British kepada Komanwel. Ini telah diselesaikan oleh Statut Westminster 1931, yang diterima pakai oleh Komanwel menerusi Akta Pengangkatan Statut Westminster 1942. Statut Westminster membebaskan Dominion, termasuk Komanwel, dari sekatan Imperial. Secara sah, ini sering dianggap sebagai detik kemerdekaan kebangsaan Australia.
Walau bagaimanapun, disebabkan oleh pengecualian tertentu dalam Statut Westminster, undang-undang Imperial terus menjadi yang paling utama di negeri-negeri Australia. Ini diubah oleh Akta Australia 1986, yang diluluskan dalam bentuk yang sama dengan parlimen Komanwel dan Parlimen British, atas permintaan setiap negeri. Sebagai tambahan untuk mengakhiri kuasa Parlimen British untuk menyusun undang-undang ke atas negeri-negeri Australia, Akta Australia juga memotong jalan terakhir rayuan dari mahkamah Australia ke Jawatankuasa Kehakiman Majlis Privi. Sebagai simbol kepentingan undang-undang ini, Ratu Elizabeth II mengembara ke Australia untuk secara peribadi menandatangani perisytiharan undang-undang tersebut.
Bagi Perlembagaan, impak dua undang-undang ini adalah bahawa Perlembagaan yang berkuatkuasa di Australia kini berasingan daripada teks dalam Akta asal. Walaupun Parlimen British boleh meminda atau memansuhkan Akta Imperial, itu tidak akan menjejaskan Australia. Sebaliknya, Perlembagaan yang berkuatkuasa di Australia hanya boleh dipinda berikutan mekanisme referendum yang dinyatakan dalam Perlembagaan. Sebaliknya, apa-apa pindaan kepada Perlembagaan di Australia berikutan mekanisme referendum tidak akan menjejaskan teks Akta Imperial seperti yang berkuat kuasa di United Kingdom.
Bab
Akta Perlembagaan Komanwel Australia 1900 (Imp) mengandungi Mukadimah, dan sembilan bahagian. Kuasa perundangan, eksekutif, dan kehakiman dinyatakan secara berasingan dalam Perlembagaan, masing-masing dalam Bab I, II dan III. Seksyen 1 – 8 meliputi fasal yang menggariskan prosedur undang-undang untuk penubuhan Komanwel. Bahagian 9, bermula dengan perkataan "Perlembagaan Komanwel adalah seperti berikut ...", mengandungi Perlembagaan Komanwel Australia. Perlembagaan itu sendiri dibahagikan kepada lapan bab, mengandungi 128 bahagian
Bahagian II bab ini berkaitan dengan Senat. Senator hendaklah "dipilih secara langsung oleh rakyat Negeri", mengundi sebagai pengundi tunggal. Setiap Negeri Asal mempunyai jumlah senator yang sama. Pada masa ini, terdapat 12 senator untuk setiap Negeri, dan 2 masing-masing untuk wilayah tanah besar, Wilayah Utara dan Wilayah Ibu Kota Australia.
Bahagian III memperkatakan Dewan Perwakilan. Sebagaimana yang dapat dilaksanakan, Seksyen 24 menghendaki Dewan yang terdiri daripada dua kali lebih banyak anggota sebagai Senat, masing-masing dipilih oleh seorang pengundi tunggal. Ini apa yang dipanggil 'Nexus', yang direka untuk mengelakkan kebanjiran kuasa senat dalam kes duduk bersama (lihat Seksyen 57 di bawah). Bilangan pengundi dalam Negeri adalah (kira-kira) berkadar dengan bahagian penduduknya.
Bahagian IV ("Kedua-dua Dewan Parlimen") memperkatakan kelayakan untuk pengundian dan pemilihan ke dalam parlimen, elaun parlimen, peraturan parlimen dan perkara-perkara yang berkaitan.
Bahagian V memperkatakan kuasa parlimen. Seksyen 51 memperkatakan kuasa parlimen Komanwel dan dipanggil "kuasa tertentu". Ini mengandungi "kuasa serentak", dalam erti kata bahawa Komanwel dan Negeri boleh membuat undang-undang mengenai subjek ini, walaupun undang-undang persekutuan berlaku dalam kes ketidakkonsistenan (Seksyen 109). Daripada 36 buah elemen seksyen 51, beberapa telah menjadi kritikal dalam menentukan skop tindakan kerajaan Komanwel, termasuk Kuasa Perdagangan dan Perdagangan, Kuasa Perbadanan dan Kuasa Hal Ehwal Luar. Seksyen 52 memperkatakan kuasa yang diperuntukkan secara eksklusif dalam Parlimen Komanwel. Negeri tidak boleh membuat undang-undang mengenai subjek ini.
Bab II: Kerajaan Eksekutif
Bab II menetapkan cabang eksekutif kerajaan. Kuasa Eksekutif dilaksanakan oleh Gabenor Jeneral, yang dinasihatkan oleh Majlis Eksekutif Persekutuan. Di bawah Bab ini, Gabenor Jeneral adalah ketua komander, dan boleh melantik dan memberhentikan ahli Majlis Eksekutif, menteri negeri, dan semua pegawai eksekutif kerajaan. Kuasa-kuasa ini, bersama-sama dengan kuasa untuk membubarkan (atau menolak untuk membubarkan) parlimen (Seksyen 5, Seksyen 57), disebut "kuasa rizab", dan penggunaannya ditentukan oleh konvensyen. Pada amnya, Gabenor Jeneral hanya bertindak atas nasihat Perdana Menteri. Satu contoh Gabenor Jeneral yang bertindak di luar nasihat Perdana Menteri ketika itu, apabila Gabenor Jeneral Sir John Kerr, bertindak atas kuasa sendiri, memecat Perdana Menteri Gough Whitlam dalam krisis perlembagaan Australia 1975.
Kuasa rizab di semua negara Westminster jarang dijalankan di luar konvensyen yang difahami. Walau bagaimanapun, berbeza dengan perlembagaan negara-negara Komanwel yang lain seperti Kanada yang secara rasmi memberikan kuasa rizab yang luas kepada Raja, walaupun kuasa rasmi Ratu Australia sangat terhad, dan kebanyakan kuasa hanya dijalankan oleh Gabenor Jeneral.
Seksyen 68 menyatakan bahawa perintah pasukan tentera laut dan tentera Australia terletak pada Gabenor Jeneral sebagai wakil Ratu. Peranan ini, bagaimanapun, hanya formal (seperti pentauliahan pegawai) dan istiadat; kawalan sebenar tentera terletak pada kerajaan
Bab III menetapkan cabang kehakiman kerajaan; peruntukannya mewujudkan kehakiman persekutuan dan menentukan cara ia beroperasi. Seksyen 71 memberi kuasa kehakiman dalam "Mahkamah Agung Persekutuan" yang akan dipanggil Mahkamah Tinggi Australia, dan mahkamah-mahkamah persekutuan lain yang Parlimen cipta, dan di mahkamah lain seperti yang Parlimen berikan dengan bidang kuasa persekutuan. Mahkamah tersebut dipanggil "Mahkamah Bab III" dan merupakan satu-satunya mahkamah yang boleh menjalankan kuasa kehakiman persekutuan. Seksyen 73 dan 75-78 menggariskan bidang kuasa asal dan rayuan Mahkamah Tinggi. Seksyen 74 memperuntukkan bagi keadaan di mana rayuan boleh dibuat kepada Ratu dalam Majlis. Seksyen 79 membolehkan Parlimen menetapkan bilangan hakim yang boleh menjalankan bidang kuasa persekutuan dan seksyen 80 menjamin perbicaraan oleh juri untuk kesalahan yang boleh didakwa terhadap Komanwel.
Bab IV: Kewangan dan Perdagangan
Bab IV memperkatakan tentang kewangan dan perdagangan dalam sistem persekutuan. Seksyen 81 menetapkan bahawa semua hasil Komanwel hendaklah membentuk Dana Hasil Disatukan. Parlimen boleh membuat undang-undang mengenai peruntukan wang (Seksyen 53). Tidak seperti kuasa parlimen yang lain, undang-undang yang dibuat di bawah kekuasaan peruntukan tidak selalu terdedah kepada cabaran undang-undang yang berkesan. Seksyen 90 memberi kuasa eksklusif Komanwel ke atas tugas kastam dan cukai.
Seksyen 92 memperuntukkan bahawa "urusan, perdagangan, dan perhubungan di antara Negeri-negeri hendaklah benar-benar bebas". Makna tepat frasa ini ialah subjek badan undang-undang. Beberapa undang-undang kes yang paling baru-baru ini telah menekankan bahawa Seksyen 92 dikekang dengan kesan undang-undang pada perdagangan antara negeri, bukan mengenai kesan undang-undang pada pedagang secara individu.[5]
Seksyen 96 memberi kuasa Komanwel untuk memberi geran kepada Negeri "atas terma dan syarat sebagaimana yang difikirkan patut oleh Parlimen". Kuasa ini telah diwujudkan untuk tidak dipertahankan oleh mana-mana peruntukan lain, seperti Seksyen 99 yang melarang memberi keutamaan kepada sebuah Negeri atau sebahagian daripadanya di Negeri lain atau sebahagian daripadanya. Ia hanya tertakluk kepada Seksyen 116, kebebasan beragama, dan kebebasan lain. Kuasa ini, walaupun ternyata dijadikan sebagai langkah sementara ("dalam tempoh sepuluh tahun ... dan selepas itu sehingga Parlimen memberikan sebaliknya"), telah digunakan oleh Komanwel untuk menggalakkan kerjasama Negeri-negeri selama bertahun-tahun.
Seksyen 101 menubuhkan sebuah Suruhanjaya Antara Negeri, sebuah badan yang kini tidak berfungsi, tetapi yang asalnya dijangkakan mempunyai peranan penting dalam struktur persekutuan.
Bab V: Negeri-negeri
Bab V mengandungi peruntukan yang berkaitan dengan Negeri-negeri dan peranan mereka di bawah sistem persekutuan. Seksyen 106-108 mengekalkan Perlembagaan, kuasa Parlimen, dan undang-undang yang berkuatkuasa di setiap Negeri.
Seksyen 109 memperuntukkan bahawa, jika undang-undang Negeri tidak konsisten dengan undang-undang persekutuan, undang-undang persekutuan diguna pakai (setakat mana ketidakselarasan itu).
Seksyen 111 memperuntukkan bahawa sesebuah Negeri boleh menyerahkan mana-mana bahagian Negeri kepada Komanwel. Ini berlaku beberapa kali, terutamanya penyerahan oleh Australia Selatan ke Wilayah Utara kepada Komanwel.
Seksyen 114 melarang mana-mana Negeri daripada mewujudkan tentera, dan juga mengharamkan Negeri atau Komanwel daripada mencukai harta bahagian masing-masing.
Seksyen 116 menetapkan apa yang sering disebut sebagai "kebebasan beragama", dengan melarang Komanwel daripada membuat undang-undang untuk penubuhan agama, memaksakan anutan sebarang agama, atau melarang daripada mengamalkan agama, atau diskriminasi agama untuk pejabat awam.
Bab VI: Negeri-negeri Baru
Bab VI membolehkan penubuhan atau kemasukan negeri-negeri baru. Seksyen 122 membolehkan Parlimen menyediakan perwakilan di Parlimen dari mana-mana wilayah yang diserah oleh Negeri, atau diletakkan oleh Ratu dalam kuasa Komanwel. Seksyen 123 menghendaki perubahan dalam sempadan Negeri memerlukan persetujuan Parlimen Negeri itu dan kelulusan oleh referendum di Negeri itu.
Tiada negeri baru telah dimasukkan ke Komanwel sejak penubuhan persekutuan.
Bab VII: Lain-lain
Bab VII mengandungi tiga peruntukan yang agak berbeza. Seksyen 125 memperuntukkan bahawa tampuk pemerintahan Komanwel akan berada di Melbourne buat suatu masa, tetapi akhirnya di wilayah Komanwel, akan diwujudkan di New South Wales tetapi tidak kurang dari seratus batu (160 km) dari Sydney. Oleh itu, ibu negara tidak akan berada ibu kota negeri di Sydney dan Melbourne, tetapi di dalam wilayah persekutuan. Pada tahun 1911, New South Wales menyerahkan kepada Komanwel yang sekarang adalah Wilayah Ibu Negara Australia dan Canberra, yang dibina di dalamnya, diisytiharkan sebagai ibu negara pada tahun 1913. Seksyen 126 membenarkan Gabenor-Jeneral untuk melantik timbalan. Seksyen 127 memperuntukkan bahawa "orang asli" tidak akan dimasukkan dalam mana-mana jumlah penduduk Komanwel, Negeri atau yanglain. Ini tidak termasuk penduduk asli daripada mempengaruhi agihan kerusi di antara Negeri-negeri di dalam Dewan Perwakilan (seksyen 24). Seksyen 127 telah dibuang melalui referendum pada tahun 1967.[6]
Bab VIII menentukan prosedur untuk meminda Perlembagaan. Seksyen 128 memperuntukkan bahawa pindaan perlembagaan mesti diluluskan oleh suatu referendum. Pindaan memerlukan:
kelulusan rang referendum, yang mengandungi pindaan yang dicadangkan, oleh majoriti mutlak di setiap dewan parlimen persekutuan; dan kemudian
kelulusan rang undang-undang dalam referendum, oleh majoriti pemilih dalam setiap majoriti Negeri (iaitu, sekurang-kurangnya empat daripada enam Negeri), serta majoriti di seluruh negara (iaitu, pengundi di kedua-dua Negeri dan wilayah); francais dalam referendum adalah sama seperti yang berlaku dalam pilihan raya Dewan Perwakilan.
Gabenor Jeneral mesti meletakkan rang undang-undang kepada referendum antara dua hingga enam bulan selepas ia telah diluluskan oleh Parlimen. Jika rang undang-undang diluluskan dalam referendum, ia menerima Perkenan Diraja dan menjadi undang-undang, supaya perkataan-perkataan Perlembagaan diubah.
Pengecualian terhadap proses ini adalah jika rang undang-undang itu diluluskan oleh hanya satu dewan parlimen - dewan yang lain menolaknya, gagal meluluskannya atau meluluskannya dengan pindaan yang mana dewan pertama tidak bersetuju. (Biasanya, rang undang-undang itu akan diperkenalkan di Dewan Perwakilan; masalahnya ialah perselisihan oleh Senat.) Kemudian, selepas tiga bulan, dewan pertama boleh meluluskan rang undang-undang itu lagi. Jika dewan yang lain masih tidak bersetuju dengan rang undang-undang itu, maka Gabenor-Jeneral boleh memasukkan rang undang-undang itu ke dalam referendum dalam bentuk di mana ia diluluskan oleh dewan pertama, dengan apa-apa pindaan yang kedua-dua dewan itu mungkin telah persetujui.
Seksyen 128 juga memperuntukkan bahawa suatu pindaan yang akan mengurangkan perwakilan sesebuah Negeri di dalam dewan, atau perwakilan minimumnya di dalam Dewan Perwakilan, atau yang akan mengubah sempadan Negeri atau membuat perubahan yang sama dengan Negeri, boleh dibentangkan untuk Perkenan Diraja hanya jika ia telah diluluskan di Negeri itu.
Jadual tersebut menetapkan perkataan sumpah dan pengakuan kesetiaan. Gabenor Jeneral dan anggota parlimen diwajibkan untuk membuat sumpah kesetiaan, dengan sumpah atau ikrar yang ditetapkan oleh Perlembagaan. Di samping itu, apabila memegang jawatan, Gabenor Jeneral dikehendaki mengambil sumpah jawatan, pada masa ini:
Saya, (nama), bersumpah bahawa saya akan dengan benar-benar dan sepenuh hati berkhidmat kepada Yang Mulia Ratu Elizabeth yang kedua, pewaris dan pengganti beliau mengikut undang-undang, dalam jawatan Gabenor-Jeneral Komanwel Australia, dan saya akan menjaga hak semua orang mengikut undang-undang dan kelaziman Komanwel Australia, tanpa rasa takut atau suka, keinginan atau niat jahat. Jadi tolonglah saya Tuhan!
Sumpah atau ikrar jawatan yang dibuat oleh perdana menteri, menteri dan setiausaha parlimen ketika memasuki jawatan adalah dalam kata-kata yang tidak ditetapkan dalam Perlembagaan tetapi ditentukan oleh perdana menteri hari itu, dan diberikan kepada mereka oleh Gabenor Jeneral. Walaupun tidak ada keperluan undang-undang untuk ini, ia telah menjadi amalan sejak perasmian Komanwel pada tahun 1901.[7]
Seperti yang disebutkan di atas, pindaan Perlembagaan memerlukan suatu referendum di mana pindaan yang dicadangkan diluluskan oleh majoriti dalam setiap majoriti Negeri, dan juga seluruh negara.
Empat puluh empat cadangan untuk meminda Perlembagaan telah diundi dalam referendum, yang mana lapan telah diluluskan. Berikut adalah senarai pindaan yang telah diluluskan.
1906 – Pilihanraya Senat – Pindaan Seksyen 13 untuk mengubah sedikit tempoh dan tarikh jawatan Senator.
1910 – Hutang Negeri – Pindaan Seksyen 105 untuk memanjangkan kuasa Komanwel untuk mengambil alih hutang negeri yang sedia ada kepada hutang yang ditanggung oleh suatu negeri pada bila-bila masa.
1928 – Hutang Negeri – memasukkan Seksyen 105A untuk memastikan kesahihan perlembagaan bagi Perjanjian Kewangan dicapai antara Kerajaan Komanwel dan Negeri pada tahun 1927.
1946 – Perkhidmatan Sosial – memasukkan Seksyen 51 (xxiiiA) untuk memanjangkan kuasa kerajaan Komanwel berhubung pelbagai perkhidmatan sosial.
1967 – Orang asli – Pindaan Seksyen 51 (xxvi) untuk memperluaskan kuasa kerajaan Komanwel menggubal undang-undang bagi orang mana-mana bangsa kepada Orang Asli; dimansuhkan Seksyen 127 yang menyatakan bahawa "Dalam menghitung jumlah rakyat Komanwel, atau Negeri atau bahagian lain Komanwel, penduduk asli tidak boleh dikira."
1977
Kekosongan Jawatan Senat – sebahagian daripada krisis perlembagaan tahun 1975; merasmikan konvensyen tersebut, yang dilanggar pada tahun 1975, bahawa apabila kekosongan biasa muncul dalam Senat, parlimen negeri yang bersangkutan, jika ia memilih untuk mengisi kekosongan itu, harus memilih pengganti dari parti yang sama seperti Senator sebelumnya jika partinya masih ada.
Rujukan – meminda Seksyen 128 untuk membenarkan penduduk di Wilayah untuk mengundi dalam referendum, dan dikira dalam jumlah seluruh negara.
Persaraan Hakim – meminda Seksyen 72 untuk mencipta umur persaraan 70 tahun bagi hakim di mahkamah persekutuan
Peranan konvensyen
Di samping teks Perlembagaan, Statut Westminster dan Akta Australia, dan surat paten yang dikeluarkan oleh Raja, konvensyen merupakan aspek penting dalam Perlembagaan, yang telah berkembang selama beberapa dekad dan menentukan bagaimana pelbagai mekanisme perlembagaan beroperasi dalam amalan.
Konvensyen memainkan peranan penting dalam operasi perlembagaan Australia kerana penetapannya dan operasi sebagai sistem pemerintahan Westminster yang bertanggungjawab. Beberapa konvensyen penting termasuk:
Walaupun perlembagaan tidak secara rasmi mencipta jawatan Perdana Menteri Australia, jawatan sedemikian membina kewujudan de facto sebagai ketua kabinet. Perdana Menteri dilihat sebagai ketua kerajaan.
Walaupun terdapat beberapa sekatan perlembagaan mengenai kuasa Gabenor Jeneral, oleh konvensyen, Gabenor Jeneral bertindak atas nasihat Perdana Menteri.
Walau bagaimanapun, disebabkan konvensyen tidak berdasarkan teks, kewujudan dan amalannya terbuka untuk diperdebatkan. Pelanggaran sebenar atau dakwaan pelanggaran konvensyen sering menyebabkan kontroversi politik. Kes paling meluas ialah krisis perlembagaan Australia pada tahun 1975, di mana amalan konvensyen diuji dengan serius. Krisis perlembagaan itu berikutnya telah diselesaikan secara dramatik ketika Gabenor Jeneral Sir John Kerr menolak Perdana Menteri Buruh Gough Whitlam, melantik Malcolm Fraser sebagai Perdana Menteri sementara menunggu pemilihan tahun 1975. Beberapa konvensyen dikatakan dilanggar semasa episod ini. Ini termasuk:
Konvensyen itu, apabila Senator dari Negeri tertentu mengosongkan jawatannya semasa tempoh jawatan, kerajaan negeri berkenaan akan mencalonkan pengganti dari parti politik yang sama seperti Senator yang sebelumnya. Konvensyen ini didakwa dilanggar pertama kali oleh kerajaan Lewis New South Wales dan kemudian oleh kerajaan Bjelke-Petersen Queensland yang masing-masing memenuhi kekosongan kerusi Buruh dengan seorang ahli bebas dan seorang ahli Buruh yang melawan pemerintah Whitlam.[8]Catatan: Konvensyen itu dikodkan ke dalam Perlembagaan melalui referendum kebangsaan pada tahun 1977. Pindaan itu memerlukan Senator baru daripada pihak yang sama dengan yang lama dan akan menghalang pelantikan oleh Lewis, tetapi tidak oleh Bjelke-Petersen. Walau bagaimanapun, pindaan negeri yang dilantik itu jika "sebelum mengambil kerusinya, dia tidak lagi menjadi anggota parti itu ... dia hendaklah disifatkan tidak dipilih atau dilantik". Bjelke-Petersen melantik Albert Patrick Field yang diusir dari Parti Buruh sebelum mengambil kerusinya, oleh itu, tidak layak di bawah pindaan perlembagaan baru.[9]
Konvensyen itu, apabila Senat dikawal oleh pihak yang tidak mengendalikan Dewan Perwakilan pada masa yang sama, Senat tidak akan mengundi terhadap bekalan wang kepada kerajaan. Konvensyen ini didakwa dilanggar oleh Senat yang dikuasai oleh gabungan parti Liberal-Negara pada tahun 1975.[8]
Konvensyen yang Perdana Menteri yang tidak dapat memperolehi bekalan mesti meminta agar gabenor memanggil pilihan raya umum, atau mengundurkan diri. Konvensyen ini dikatakan telah dilanggar oleh Gough Whitlam sebagai tindak balas kepada penolakan Senat yang belum pernah terjadi sebelumnya.[10]
Selaras dengan tradisi undang-undang umum di Australia, undang-undang tentang tafsiran dan penerapan Perlembagaan telah banyak dibangunkan melalui penghakiman oleh Mahkamah Tinggi Australia dalam pelbagai kes. Di dalam sejumlah kes yang besar pengaruhnya, Mahkamah Tinggi telah mengembangkan beberapa doktrin yang mendasari tafsiran Perlembagaan Australia. Beberapa contoh termasuk:
Pemisahan kuasa - Tiga bab berasingan yang berurusan dengan tiga cabang kerajaan membayangkan pemisahan kuasa, mirip dengan Amerika Syarikat, tetapi luar biasa bagi kerajaan dalam sistem Westminster.[11] Oleh itu, sebagai contoh, badan perundangan tidak boleh bermaksud menentukan predikat undang-undang, atau mengubah arah atau hasil, daripada kes mahkamah.
Pembahagian kuasa - Kuasa kerajaan dibahagikan antara Komanwel dan kerajaan Negeri, dengan kuasa tertentu yang eksklusif kepada Komanwel, yang lainnya dijalankan secara bersama, dan selebihnya dipegang oleh Negeri.
Kekebalan antara kerajaan - Walaupun Kes Jurutera[12] berpendapat bahawa tidak ada kekebalan umum antara kerajaan Negeri dan Komanwel dari undang-undang masing-masing, Komanwel tidak boleh mengenakan undang-undang cukai yang mendiskriminasi di antara Negeri atau bahagian-bahagian Negeri (Seksyen 51 (ii)), atau menggubal undang-undang yang mendiskriminasi Negeri-Negeri, atau untuk mengelakkan Negeri daripada terus wujud dan berfungsi sebagai negeri (Melbourne Corporation v Komanwel).[13]
Sebilangan besar kes-kes perlembagaan yang dikendalikan Mahkamah Tinggi berkaitan dengan pencirian: sama ada undang-undang baru itu berada dalam ketua kuasa yang diberikan kepada kerajaan Komanwel oleh Perlembagaan.
Perlembagaan Australia tidak termasuk Perakuan Hak. Sesetengah perwakilan ke Konvensyen Perlembagaan 1898 memihak seksyen yang serupa dengan Perakuan Hak Perlembagaan Amerika Syarikat, tetapi majoriti merasakan hak dan kebebasan tradisional rakyat British dijamin dengan sistem Parlimen dan badan kehakiman bebas yang akan diwujudkan Perlembagaan. Akibatnya, Perlembagaan Australia sering dikritik kerana kurang perlindungan hak dan kebebasannya.
Walau bagaimanapun, sesetengah hak yang dinyatakan termasuk:
Hak untuk dibicarakan oleh juri – Seksyen 80 mewujudkan hak untuk dibicarakan oleh juri untuk kesalahan yang boleh didakwa terhadap undang-undang Komanwel. Walau bagaimanapun, Komanwel dibiarkan bebas melakukan sebarang tuduhan, tidak kira betapa seriusnya hukuman itu, boleh dibicarakan selain daripada dakwaan. Seperti yang dikatakan Hakim Higgins dalam R v Archdall (1928): "jika terdapat dakwaan, mesti ada juri, tetapi tidak ada yang memaksa prosedur mengikut dakwaan". Dalam kes-kes yang kemudian, Mahkamah Tinggi telah berpecah: beberapa hakim telah berusaha untuk mencari hak, atas dasar bahawa tidak ada peruntukan perlembagaan yang dapat difahami dengan cara yang menjadikannya kosong; yang lain berpendapat bahawa ini akan menyuntikkan kandungan di luar sempadan tafsiran kehakiman.[14] Mahkamah fleksibel atas maksud "juri": akan ada "juri", walaupun tidak semua anggota adalah laki-laki seperti yang difahami oleh Framers; tetapi tidak akan ada keputusan yang sah oleh juri, jika terdapat keputusan majoriti (walaupun itu dibenarkan di beberapa negeri). Walau bagaimanapun, dalam amalan, tidak ada isu utama penyalahgunaan ketidakpastian ini.
Hak untuk membayar ganti rugi setimpal – Seksyen 51 (xxxi) mewujudkan hak untuk pampasan "atas syarat setimpal" untuk "pemerolehan harta" oleh Komanwel dari mana-mana negeri atau orang.[15] "Pemerolehan harta", sendiri, tidak terhad, tetapi Mahkamah Tinggi telah memahami ungkapan secara luas untuk memberi kelebihan yang luas kepada pampasan
Hak terhadap diskriminasi atas dasar kediaman luar Negeri - Seksyen 117 melarang kecacatan atau diskriminasi dalam sebuah negeri terhadap penduduk negeri lain. Ini ditafsirkan secara meluas: sekatan akan menjadi tidak sah jika ia melayan penduduk luar negeri lebih teruk daripada jika mereka yang merupakan penduduk tetap negeri.[16] Walau bagaimanapun, ia tidak melarang negeri daripada mengenakan syarat kediaman di mana ini diperlukan oleh autonomi Negeri dan tanggungjawabnya kepada rakyatnya; contohnya, sebuah negeri boleh membenarkan penduduknya sahaja untuk mengundi dalam pilihan raya negeri.
Terdapat juga beberapa kebebasan yang dijamin, sebab-sebab mengapa undang-undang yang mungkin berada dalam kuasa mungkin tidak sah. Ini bukan hak individu, tetapi batasan kuasa perundangan. Bagaimanapun, di mana undang-undang yang menjejaskan seseorang individu didapati tidak sah atas sebab sedemikian, kesannya terhadap individu adalah serupa dengan membuktikan hak individu itu. Terdapat satu "kebebasan" yang jelas.
Kebebasan beragama – Seksyen 116 mewujudkan kebebasan beragama, dengan melarang Komanwel (tetapi bukan negeri-negeri) daripada membuat "mana-mana undang-undang untuk menubuhkan agama apa pun, atau memaksa sebarang anutan agama, atau untuk melarang daripada menjalankan apa-apa agama secara bebas". Bahagian ini berdasarkan kepada Pindaan PertamaPerlembagaan Amerika Syarikat, tetapi lemah dalam tindakan. Memandangkan negeri-negeri mengekalkan semua kuasa yang mereka miliki sebagai tanah jajahan sebelum persekutuan, kecuali bagi mereka yang diberi secara eksplisit kepada Komanwel, bahagian ini tidak menjejaskan kuasa-kuasa negeri untuk membuat undang-undang mengenai agama. Seksyen 116 tidak pernah berjaya dilaksanakan. Pencegahan untuk menggunakannya adalah, sebagaimana yang dijumpai oleh Mahkamah Tinggi, makna yang tidak pasti tentang "agama".
Terdapat juga satu hak tersirat yang dipersetujui oleh majoriti Mahkamah Tinggi. Hak tersirat adalah salah satu yang tidak ditulis secara eksplisit dalam kata-kata Perlembagaan, tetapi Mahkamah Tinggi dapati tersirat dengan membaca dua atau lebih bahagian bersama-sama. Hakikat kebebasan komunikasi politik yang tersirat dibincangkan di bawah.
Sebagai tambahan kepada hak individu secara eksplisit ditulis dalam Perlembagaan dan didapati tersirat oleh bahagian-bahagian di dalamnya, terdapat kategori hak akhir yang dikenali sebagai 'perlindungan struktur'. Daripada menjadi hak individu, ini adalah perlindungan luas untuk komuniti secara keseluruhannya, yang diambil dari sistem dan prinsip yang dicipta oleh dan menyokong teks dan struktur Perlembagaan secara keseluruhannya. Salah satu yang lebih terkenal tentang perlindungan ini adalah hak komuniti kepada parlimen yang dipilih secara demokratik, yang biasanya dianggap sebagai "hak" yang terhad untuk mengundi, yang dibincangkan di bawah.
Berikut adalah hak atau kebebasan tersirat:
Kebebasan komunikasi politik tersirat – Pada tahun 1992 dan 1994, Mahkamah Tinggi mendapati bahawa Perlembagaan mengandungi "kebebasan komunikasi politik tersirat", dalam beberapa kes termasuk Australian Capital Television[17] dan Theophanous.[18] Ini adalah keputusan majoriti, tetapi kewujudan kebebasan itu telah disahkan sebulat suara dalam Lange v ABC.[19] Menolak cadangan yang lebih luas dalam kes-kes yang terdahulu, Lange memutuskan bahawa kebebasan hanya dapat dijumpai dalam "teks dan struktur" Perlembagaan dan tidak merujuk kepada prinsip-prinsip perundangan atau politik umum, contohnya "demokrasi". Dalam istilah ini, kebebasan itu didapati bersesuaian dengan peruntukan dalam Perlembagaan seksyen 7 dan 24 bahawa dewan-dewan Parlimen Komanwel akan "dipilih oleh rakyat"; rakyat tidak boleh dihalang daripada berkomunikasi antara satu sama lain dan dengan wakil mereka mengenai semua perkara yang mungkin berkaitan dengan pilihan itu. Kebebasan itu dianggap memanjangkan ke negeri-negeri dan wilayah-wilayah, atas dasar bahawa di peringkat nasional terdapat satu bidang komunikasi politik. Pindaan Pertama AS merujuk kepada "pertuturan", yang mungkin lisan atau bertulis tetapi terhad kepada perlindungan ungkapan bukan lisan (seperti membakar kad draf). Mahkamah Tinggi telah mengelakkan batasan itu dengan lebih memilih "komunikasi" yang lebih luas. Walau bagaimanapun, kebebasan itu tidak mutlak: undang-undang yang "membebankan" kebebasan komunikasi politik akan tetap sah jika ia "secara berkadaran" meneruskan beberapa tujuan sah lain (seperti keselamatan awam).
Hak tersirat untuk mengundi - Pada tahun 2007, dalam Roach v Electoral Commissioner,[20] Mahkamah Tinggi memegang Perlembagaan seksyen 7 dan 24, dengan memberikan bahawa anggota Dewan Rakyat dan Senat adalah "dipilih secara langsung oleh rakyat", mewujudkan hak untuk mengundi terhad. Ini melibatkan jaminan francais sejagat pada prinsipnya, dan mengehadkan kuasa perundangan Parlimen Persekutuan untuk mengubah suai francais universal itu. Dalam kes ini, pindaan perundangan untuk membatalkan kelayakan mengundi kepada semua banduan (yang bertentangan dengan hukuman penjara tiga tahun atau lebih, seperti sebelum pindaan) telah dilanggar kerana melanggar hak tersebut. Perlindungan struktur parlimen yang dipilih secara demokratik menghalang Komanwel daripada mengambil hak rakyat untuk mengundi dari mana-mana bahagian masyarakat tanpa alasan yang besar dan sah, tetapi ia tidak memberi setiap individu "hak" untuk mengundi dalam pilihan raya. Isu tersirat untuk mengundi datang lagi dalam Rowe v Electoral Commissioner.[21]
Percubaan dalam kes Mahkamah Tinggi untuk mencari hak atau kebebasan yang tersirat lagi tidak berhasil. Implikasi kebebasan persatuan dan kebebasan berhimpun, secara bebas atau berkaitan dengan komunikasi politik, kadang-kadang menerima sokongan kehakiman tetapi bukan majoriti dalam mana-mana kes.
Istilah ketua negara tidak muncul dalam perlembagaan Australia. Ia secara konvensional mengiktiraf Ratu, kerana Gabenor Jeneral dan gabenor negeri ditakrifkan sebagai "wakil" beliau.[22][23] Walau bagaimanapun, kerana Gabenor Jeneral diberikan kuasa perlembagaan yang penting, Gabenor Jeneral sering disebut sebagai ketua negara dalam perbincangan politik dan media, seperti oleh Malcolm Turnbull dan Kevin Rudd.
Cadangan untuk perubahan besar
Di antara pindaan yang dicadangkan kepada Perlembagaan selama ini, dua cadangan bagi perubahan besar telah menonjol dalam beberapa dekad kebelakangan ini, dan keduanya dipertimbangkan, dan dikalahkan, dalam referendum 1999.
Mukadimah
Walaupun kata pengantar mukadimah pro-forma memperkenalkan Akta Perlembagaan Persekutuan Australia 1900, Perlembagaan Australia sendiri tidak mengandungi mukadimah. Terdapat beberapa panggilan untuk penyisipan seksyen tersebut untuk menyatakan semangat dan aspirasi yang terkandung dalam perlembagaan. Bagaimanapun, terdapat bangkangan yang sengit, biasanya berdasarkan kandungan mukadimah, serta kemungkinan ramalan undang-undang teks ini. Pada tahun 1999, sebuah mukadimah yang dicadangkan, terutamanya yang ditulis oleh John Howard, Perdana Menteri ketika itu, telah dikalahkan dalam satu referendum yang diadakan serentak dengan referendum Republik. Undian "Ya" (memihak kepada pemasukan mukadimah) tidak mencapai majoriti dalam mana-mana enam negeri.
Banyak kali sejak penubuhan Persekutuan, perdebatan telah berlaku mengenai sama ada Australia harus menjadi sebuah republik. Pada 6 November 1999, orang Australia menolak cadangan untuk membuang Ratu dan menggantikan Gabenor Jeneral dengan Presiden yang dilantik oleh majoriti dua pertiga anggota Parlimen Komanwel.
At various times since Federation, debates have occurred over whether Australia should become a republic. On 6 November 1999, Australians rejected a proposal to remove the Queen and replace the Governor-General with a President appointed by a two-thirds majority of the members of the Commonwealth Parliament.
Peringatan
Hari Perlembagaan dirayakan pada 9 Julai,[24] tarikh Perlembagaan menjadi undang-undang pada tahun 1900. Tarikh itu bukan cuti umum. Hari Perlembagaan pertama kali diadakan pada 9 Julai 2000 untuk menandakan ulang tahun keseratus Perlembagaan yang membawa hingga ke Seratus Tahun Persekutuan, walaupun perayaan adalah sederhana dan tidak diadakan secara meluas selepas 2001. Hari Perlembagaan telah dihidupkan semula pada 2007 dan dianjurkan bersama oleh Arkib Negara Australia, yang memegang dokumen Perlembagaan asal, dan Jabatan Imigresen dan Kewarganegaraan.[25]
^In Australian law, legislation which was enacted by the British parliament and which has or had effect in Australia by paramount force (or was subsequently received into Australian law) is referred to as "imperial" law, denoted with the "(Imp)" abbreviation when citing legislation by its short title.
^R v Foreign Secretary; Ex parte Indian Association [1982] QB 892 at 928; approved by the High Court of Australia in Sue v Hill[1999] HCA 30; 199 CLR 462 at [57].
^The High Court's jurisdiction is under s.30, and the Federal Court's s.39B, of the Judiciary Act 1903 (Cth).
Gerangelos, George A., penyunting (2013). Winterton's Australian Federal Constitutional Law (ed. 3). Pyrmont, NSW: Thomson Reuters. ISBN978-0-45523-041-2.
Parkinson, Patrick (2012). Tradition and Change in Australian Law (ed. 5). Sydney: Thomson Reuters. ISBN978-0-45523-079-5.
Williams, George; Brennan, Sean; Lynch, Andrew (2014). Blackshield and Williams Australian Constitutional Law and Theory (ed. 6). Annandale, NSW: Federation Press. ISBN978-1-86287-918-8.
External links
Wikisumber bahasa Melayu mempunyai teks asal berkaitan rencana ini:
"Full text download". (525 KB) from ComLaw – The Constitution as in force on 1 June 2003 together with proclamation declaring the establishment of the Commonwealth, letters patent relating to the Office of Governor-General, Statute of Westminster Adoption Act 1942, Australia Act 1986.ISBN0-642-78285-7.
Templat:UK-LEG The Commonwealth of Australia Constitution Act 1900 (UK) as a British statute; does not include amendments to the Constitution itself.
Commonwealth of Australia Constitution Act (The Constitution), as amended and annotated, Prepared by the Office of Legislative Drafting, Attorney-General's Department, Canberra, as at September 2013 [2]
.jpg)
