Лили Ален

Лили Ален
Лили Ален во 2018
Роден(а)	Лили Роуз Беатрис Купер 2 мај 1985(1985-05-02) (39 г.) Лондон, Англија
Занимање	Singer songwriter actress author
Сопружник	Сем Купер (в. 2011; раз. 2018) Дејвид Харбор (в. 2020)
Деца	2
Родители	Кејт Ален Алисон Овен
Роднини	Елфи Ален (брат) Кевин Ален (чичко)

Лили Роуз Беатрис Купер^[1] (родена на 2 мај 1985 година во Лондон), професионално позната како Лили Ален, — англиска пејачка икомпозитор. Таа е ќерка на Кит Ален и филмскиот продуцент Алисон Овен. Ален го напуштила училиштето кога имала 15 години и се концентрирала на подобрување на нејзините изведбени и компонирачки вештини. Во 2005 година, таа објавила некои од нејзините снимки јавно на „Myspace“ и публицитетот резултирал со хит на „BBC“ радио 1 и договор во Регал. Нејзиниот прв сингл, „Насмевка“^[2], го достигнал врвот на „Singles Chart“ во Велика Британија во јули 2006 година. Нејзиниот деби албум, „Alright“, „Still“, бил добро примен, продавајќи над 2.600.000 примероци во целиот свет и на Ален и донел номинација на Греми наградите, „BRIT“ награди и MTV видео музички награди. Таа направила сопствено радио шоу наречено, Лили Ален и пријателите, на „BBC“ 3.

Нејзиниот втор студиски албум, „It`s Not Me, It`s You“, покажал промена на жанрот со повеќе електро-поп чувство, отколку „ска“ и „реге“ влијанијата на првиот. Албумот дебитирал со број еден на табелите во Велика Британија и австралиските „ARIA“ табели и бил добро примен од критичарите, истакнувајќи ја музичката еволуција и зрелостa на пејачот. Од тука потекнуваат хит сингловите „Fear“ и „Fuck You“, популарни најмногу во Европа. Ален и Ејми Вајнхаус се кредитирале со отпочнување на процес кој довел до објава од страна на медиумите за „година на жените“ во 2009 година, на којшто има пет женски уметници кои прават музика од „експериментализам и бестрашност“ номиниран за Меркур награда.^[3]

Во 2009 година, Ален најавила дека таа ќе прави пауза од музичките активности. Во текот на 2010 година, Ален отворила продавница за изнајмување и мода „Lucy in Disguise“, со нејзината сестра Сара, проследено со издавањето на нејзината сопствена издавачка куќа во 2011 година. Во 2013 година, Ален почнала да работи на нејзиниот трет студиски албум. На 12 ноември 2013 година, Ален го промовирала спотот за нејзината прва оригинална песна од 2009 година, „Hard out Here“, која била издадена како сингл на 17 ноември.

Ран живот

Ален е родена на 2 мај 1985 година^[4] во Хамерсмит, западен Лондон, ќерка на Кејт Ален и филмскиот продуцент Алисон Овен.^[5] Таа има една постара сестра, Сара; помлад брат, Алфи Ален (на кој му ја посветува нејзината песна "Alfie"); и помладата сестра Ребека. Таа има голем број на полубраќа и сестри. Таа е ќерка на вокалистот Ангела Меклуски од “Wild Colonias”.

На возраст од три години, Ален се појавила на “The Comic Strip Presents” во епизодата "The Yob", која ја напишал нејзиниот татко^[6]. Кога Ален била четири години, нејзиниот татко го напуштил семејството^[7] . Во текот на детството, Ален живеела со своето семејство во социјална куќа^[8][9]. Тие подоцна се населиле во северен Лондон околина на Ислингтон. За ова време, семејството живеело со комичарот Хари Енфилд додека нејзината мајка се гледала со него. Пејачот и гитарист во “The Clash” Џо Страмер бил близок со Ален^[10]. Ален има убави спомени од една и половинаовина недела која ја поминале заедно на фестивалот “Glastonbury” како дел од вообичаената заедница на Страмер и нејзиниот татко. Музичкото минато на Страмер не дојде во фокусот за Ален, сè до неговата смрт.

Таа присуствувала на некои од најскапите јавни училишта во Велика Британија; Ален вкупно присуствувала во 13 училишта, вклучувајќи ги и училиштето “Хил Хаус”, “Милфилд”, училиштето “Бедалс” и била избркана од неколку од нив за пиење и пушење^[9][11][12]. Кога Ален била 11 години, студентот Рејчел Сантесо на поранешниот универзитет во Викторија ја наслушнала Ален како ја пее "Wonderwall " од “Oasis” во училишното игралиште. Импресионирана, Сантесо, која подоцна станал наградуван сопран и композитор, ја повикал Ален во нејзината канцеларија следниот ден и почнала да и дава часови по пеење. Ова довело до тоа Ален да ја пее "Baby Mine" од “Disney’s Dumbo” на еден училиштен концерт^[13]. Ален на “Loveline” кажала дека публиката била доведена до солзи со „изгледот на една проблематична млада девојка која прави нешто добро“. Во тој момент Ален рекла дека знаела дека музиката е нешто што таа треба да го прави или како доживотно занимање или да го извади од себе. Ален свирела на пијано до 5-ти клас и стигнала до 8-ми клас по пеење. Таа, исто така свирела на виолина, гитара и труба и била член на хор. Нејзиното прво соло било "In the Bleak Midwinter". Ален со појавила како дама во исчекување во филмот “Elizabeth”, во 1998 година, којшто бил преработен од страна на нејзината мајка. Таа го напуштила училиштето на петнаесет годишна возраст, не сакајќи да „потроши третина од својот живот подготвувајќи се за да работи за следната третина од нејзиниот живот за да се обезбеди со пензија за следната третина од својот живот.“

Кариера

2002-05: Почеток на кариерата

Кога нејзиното семејство заминало на одмор во Ибица, Ален и кажала на нејзината мајка дека таа престојува со пријателите, но наместо тоа таа останала во “Sant Antony de Portmani”. Таа заработила пари со работа во “Plastic Fantastic” - продавница за снимање и продажба на екстази^[14]. Ален својот прв менаџер Џорџ Ламб го запознала во Ибица. Таа била одбиена од страна на неколку музички куќи, што се должело на нејзиното пиење и тоа што е ќерка на Кит Ален. Таа на крајот ги искористила врските на нејзиниот татко за да добие договор со “London Records” во 2002 година^[15]. Кога надлежниот којшто имал потпишано за неа ја оставил, музичката куќа изгубила интерес и таа заминала без пуштање на народните песни од кои многу биле напишани од страна на нејзиниот татко^[10][15][16]. Таа потоа студирала хортикултура за да стане цвеќарка, но се предомислила и и се вратила на музиката. Ален почнала да пишува песни, додека нејзиниот менаџер ја воведел во дуото “Future Cut” во 2004 година. Тие работеле во мало студио во подрумот на една зграда.

Во 2005 година, Ален потпишала договор со “Regal Recordings”, тие ја финансирале со 25,000 фунти за да издаде албум, иако тие не биле во можност да обезбедат голема поддршка за тоа, што се должело на нивната преокупација со други изданија како што се “X&Y” (Coldplay) и “Demon Days” (Gorillaz)^[17]. Ален тогаш направила профил на “Myspace” и почнала да објавувa демо снимки коишто ги снимила во ноември 2005 година. Демо снимките привлекле илјадници слушатели, а 500 во ограничено издание 7" плочи со синглови на "LDN" биле брзo објавени, препродавани за приближно 40 фунти. Ален, исто така, издала два миксови – “My first mixtape” и “My Second mixtape” - за да ја промовира нејзината работа. Во март, 2006 година списанието “The Observer Music Monthly” издадено во “The Observer” се заинтересирало за нејзините миксови, со што таа собрала десетици илјади пријатели на “Myspace”. Малкумина однадвор од одделот на музичката куќа “A&R” знаеле која е таа, па музичката куќа била бавна во одговорањето на јавноста која сакала да известува за неа. Таа го добила своето прво главно покривање во етерот, појавувајќи се во насловната страна на списанието два месеци подоцна.

2006-08: „Alright“, „Still“ и други дела

Лили Ален во 2007 година

Успешно убедена дека нејзината куќа ќе и дозволи повеќе креативна контрола над албумот искористила некои од песните што таа ги имала напишано наместо принудувајќи ја да работи со продуценти, Ален одлучила да работи со продуцентите Грег Курстин и Марк Ронсон, завршувајќи го остатокот од албумот за две недели. Деби албумот на Ален, “Allright, Still”, сепак бил издаден во јули 2006 година. Поголемиот дел од песните биле прегледани на нејзината страна на “MySpace”, вклучувајќи ги и сингловите "Smile", "LDN", "Knock " Ем Out" и "Alfie". Во септември 2006 година, "Smile" бил достапен во САД, верзија на “iTunes Store”. Во декември 2006 година, нејзиниот музички спот за "Smile" бил емитуван на различни музички канали, како и на радијата. На неделното шоу "Alright" бил еден од топ 10 албуми на 2006 и покрај фактот дека албумот сè уште не бил пуштен во САД. Ален, исто така, направила неколку промотивни реклами за “MTV” како и за нивните изведувачи за месец јануари 2007 година. Албумот бил издаден во САД на 30 јануари 2007 година, најден на 20 место на списокот на билборд албуми^[18]. До јануари 2009 година, албумот бил продаден во 960.000 копии во Велика Британија и 520.000 копии во САД.^[19]

Во 2007 година, таа пеела на ново поставената сцена на фестивалот “Glastonbury”, заменувајќи ја “M.I.A” која откажала^[20]. За време на фестивалот таа обединила двајца членови “The Specials”, со гитаристот Линвал Голдинг тие отсвириле "масивен дел" во повторното обединување на групата во 2009 година^[21]. Таа исто така ги пеела вокалите во првите десет песни, "Oh My God", насловена од “Kaiser Chiefs” песна од страна на Марк Ронсон. На песната "Littlest Things" од албумот на Ален направени од страна на Ронсон, му помогнале да се стекне со Греми наградата „продуцент на годината – (Non Classical)“ во 2008 година^[22]. Таа исто така обезбедила основни вокали на неколку песни на третиот албум на “Kaiser Chief’s” во 2008 година. Ален добила 2008 “BMI” награда за пишувањето на “Smile".^[23]

Ален потпишала договор да го презентира својот сопствен проект на Би-би-си 3 насловен како „Лили Ален и пријателите“ врз основа на друштвено вмрежување, кое и помогнало да ја започне својата музичка кариера. Гости вклучени од Марк Ронсон, Јоана Пејџ, Џејмс Горден, Лорен Лаверн, Луис Волш и Дени Дајер. Шоуто привлекло само 2% од вкупната мулти-канална публика и покрај висок профил на национално ниво на маркетинг кампања. Цитирајќи со брзиот развој Ален како телевизиска водителка и нејзината популарност меѓу својата целна публика БиБиСи (BBC) Три ја објавиле за „Лили Ален и пријателите“ втората сезона. Водителот на БиБиСи (BBC) Три “Danny Cohen” подоцна изјавил дека шоуто пролетта 2009 година ќе нема воздух според распоредот на музички настапи. Ален настапила на добротворен концерт за воена детска меѓународна заштита на детската агенција која работи со деца погодени од војната. Поддржана од страна на Кин, Ален ги пеела "Smile" и "Everybody`s Changing".^[24]

2008-11: „It’s Not Me“, „It’s You“ и музичка пауза

Ален во 2009 година

По издавањето на нејзиниот прв албум, издавачката куќа на нејзиниот родител “ЕMI”, била преземена од страна на “Terra Firma”.^[25] Таа исто така ја променила нејзината менаџерска компанија од “Empire Artist Management” во ”Twenty-First Artists”, иако нејзиниот главен тим останал ист. На барање од нејзината издавачка куќа, Ален со неколку писатели и продуценти безуспешно се обидела да издаде албум. Ален конечно се вратила кај Грег Курстин кој имал напишано три песни за “Alright”, “Still”. Албумот е издаден од Курстин во студиото “Eagle Rock” во Лос Анџелес.^[26] Пред да се врати во Кус, Ален ги напишала песните за албумот заедно со Курстин кој свирел на пијано. Ова било промена од нејзината претходна работа со која таа пишувала текстови за готови песни. Ален објавила изјава во која вели: „Ние одлучивме да се обидеме да направиме поголемо озвучување, повеќе етерични песни, вистински песни ... Сакав да работам со едно лице од почеток до крај за да го направам еден за се. Сакав да чувствувам како да има некој вид на потполност. Мислам дека созреав малку како личност и се надевам дека тоа ќе се одрази.“ Таа објавила две нови демо песни на нејзината страна на “Myspace” и планирала да издаде миксови за да им даде идеја на нејзините обожаватели за тоа каков е новиот правец.^{[27][28][29][30][31]}

Ален го откажала планираниот настап во 2008 година на фестивалот на Остров Вајт со тоа што му кажала на организаторот на фестивалот Џон Гидингс дека причината за откажувањето е тоа што нејзиниот албум не бил по распоред^[32]. Гидингс рекол дека причината не е прифатлива и можеби е лага. Гидингс одлучил да не ја тужи. Топлес сликите од неа пијана во Канскиот филмски фестивал биле исто така широко вклучени во медиумите^[33]. Нејзиниот настап на гламур-наградите во 2008 година, исто така, предизвикал критики, како таа се појавила под дејство на алкохол во фустан покриен со насликани бамби фигури и имала експлитивно украсена размена на сцената со Елтон Џон^[34][35][36]. На 29 јуни 2008 година, Ален настапила на фестивалот Гластонбери заедно со продуцентот Марк Ронсон. Емоционалната Ален ja посветила нејзината изведба "Littlest Things" на нејзината баба, која починала ноќта пред тоа.^[37] “It’s Not Me, It’s You”, прво бил планиран да се издаде во почетокот на 2008 година, но нејзиниот неуспех и креативни прашања го одложиле датумот на издавање за на есен. Во текот на есента 2008 година, “EMI” била во процес на обновување. Поради овие околности, била донесена одлука да се премести крајната дата за издавање на албумот. Играта на интернет, “Escape the Fear”, била создадена од “Matmi” како дел од вирусната маркетинг кампања насочена кон луѓе кои не се запознаени со Ален или со албумот. Од своето објавување, "The Game" е на врвот на светската топ листа трипати, вклучувајќи ја и Божиќната недела – силно оспорено време од годината^[19][38]. Од 18 февруари 2009 година, "The Game" била играна повеќе од два милиони пати^[39][40]. Пејачката и гитаристот во “The Clash”, Мик Џонс ја извеле песната “Straight to Hell” на албумот за добротворни цели.^[41]

Лили Ален на фестивалот Nmusic во Загреб, Хрватска, 24 јуни 2009 година

“It’s Not Me, It’s You” е издаден во февруари 2009 година. Албумот дебитирал на позиција број 1 во Велика Британија, Канада и Австралија и место број 5 во САД.^{[42][43][44][45][46]} Албумот е сертифицирана платина во Велика Британија^[47]. Издавањето на албумот е фактор во “EMI” трипати повеќе од заработувачката со него.^[48] Приот сингл од албумот, “The Fear”, беше број еден во првите четири недели од неговото издавање.^[49][50]. Вториот издаден сингл од албумот “Not Fear”, достигнал место број 9..^[51] Таа ја започнала својата светска турнеја “It’s Not Me, It’s You” во март, туристичко патување во текот на наредните две години до септември 2010 година. Нејзината работа на овој албум со Грег Курстин ја направила текстописец на годината на според наградите „Ивор Новело“ во 2010 година. Притоа, тоа го добила заедно со Курстин за песната “The Fear”, како најдобра музичка и пишана песна и како најдобро изведено дело. Ален изгледала скршена од ова признание од она што таа го сметала за „вистински награди“.^[52] Во октомври 2010 година, Ален ја добила својата втора “BMI” награда за поп песна од страна на организација за лиценцирање на музика преработена во САД како радио песна “The Fear”.^[53][54] Ален била именувана за главно лице на националната галерија на портрети, како дел од маркетинг кампањата на галеријата. Сликата била фотографирана од Надав Кандер, украсена со зборовите, “вокален солист”, “автор на текст” и “цвеќарка”. Ален и Џејми Хинс, гитаристот на “The Kills” покренале 48.350 фунти за добротворната организација за деца “The Hoping Foundation”.^[55] Парот ја испеал “Dream A Little Dream Of Me” на караоке аукцијата за собирање на средства. Карл Лагерфелд главниот дизајнер на “Шанел” лично ја изнајмил и фотографирал Ален за кампања да промовира луксузни видови на ташни за промовирање во септември 2009 година.

Во септември 2009 година, Ален изјавила дека има предвид глумечка кариера, така што нема да го обнови својот договор за снимање на песни и дека „нема планови“ да снима нова песна.^[56]. Во септември 2012 година, таа ја направила својата последна изведба за две и половинаовина години, поддржувајќи го “Muse” на стадионот Вембли во Лондон, Англија.^[57] Во јуни 2010 година таа се нашла на топ пет во Велика Британија со песната “Just Be Good to Green” од професорот “Green”. Во септември 2010 година Ален и нејзината сестра отвориле своја сопствена продавница за облека со име “Lucy in Disguise”. Во ноември истата година таа покренала правно дејство против “Associated Newspapers” компанијата на “Daily Mall” откако “Daily Mall” објавиле фотографии од нејзиниот дом, со упад во приватноста и непочитување на авторските права. Ален не ја запоставила целосно музиката за време на периодот кога му се посветила на семејството. Во јануари 2011 година, го издала првиот наслов, “In the Name Of”, со финансиска поддршка од “Sony Music”. Првата песна била со наслов “New York” заедно со дуото “Cults”. Следниот месец таа почнала да пишува песни за музичката верзија на “Bridget Jones’s Diary” кој бил најава за отворање на “London’s West End” во 2012 година^[58]. Исто така во 2011 година, “T-Pain” користел верзија од албумот на Ален “Who’d Have Known” односно песната “5 O’Clock”, која е втора песна на албумот “Revolver”. Песната која исто така заедно со Виз Халифа била издадена во септември 2011 година, достигнала место број 10 на “Billboard Hot 100” списокот^[59], со што Ален станала прва на топ 10 листата во САД.

2012-денес: Sheezus

На 20 јуни 2012 година, Ален објавила дека е во студио и работи со Грег Курстин на нова музика^[60][61][62]. Подоцна таа го сменила нејзиното професионално име од Лили Ален во Лили Роуз Купер^[63] кое се наоѓа на песната “True Love” на шестиот албум на Пинк, The Truth About Love, издаден во септември 2012 година.

Во февруари 2013 година, таа настапила во живо на париската модна ревија од Марк Ронсон каде таа била нарекувана “mumback”, и најавила нов албум “Inspired by her experiences of motherhood” на крајот од 2013 година^[64]. Во август 2013 година, таа го сменила професионалното име пак во Лили Але и објавила дека нејзината музика доаѓа наскоро.

Во ноември 2013 година, Ален го снимила насловот од Кени “Somewhere Only We Know” за Божиќ рекламиран од Џон Левис^[65] . Направен да може да се симнува од интернет го достигнал број еден на британската топ листа од 24 ноември. На 12 ноември, Ален промовирала видео за нејзината нова песна “Hard Out Here” на нејзината официјално мрежно место^[66]. Песната можела да се симнува од интернет истата недела и достигнала место број 9 на британската топ листа, така Ален имала две песни кои се наоѓале во топ 10. На 13 јануари 2014 година, песната „Air Balloon“ била промовирана на ББС радио 1 (BBCradio 1),^[67][68] а издадена на 2 март 2014 година, како втора песна од третиот албум Sheezus..^[69] Allen performed at the Glastonbury Festival 2014.^[70]

Ален во март 2018 година

Ален потврдила во интервју на ББС радио 1 (BBCradio 1) на 19 ноември 2013 година дека во 2014 година ќе присуствува на фестивалот Гластонбери. Таа исто така кажала дека пишува песна за албумот Sheezus со пријателката Азилија Бенкс инспирирана од Твитер, летото 2013 година.

Во декември 2013 година, Ален била најавена како една од најновите пејачки на “Warner Bros”. Снимањето за “Warner Music Group” се направило во “Parlophone” од “Universal Music Group” во мај 2013 година.

Во интервју со Грахам Нортон од “The Graham Norton Show” на 21 февруари 2014 година, Ален го потврдила снимањето на нејзиниот трет албум насловен Sheezus, вели дека е “мал поздрав до Кање Вест“ (A little nod to Kanye West). Албумот излегол на 5 мај 2014 година.

Личен живот

Ален е љубител на фудбалот и го поддржува фудбалскиот клуб Фулам. Таа е обожавател и на крикетот^[71], и учествувала во “Test Match Special”. Ален почнала да излегува со Ед Симонс од групата “Chemical Brothers” во септември 2007 година и во декември^[72], Ален објавила дека таа и Симонс очекуваат дете. Ален доживеала спонтан абортус во јануари 2008 година^[73]. По пет месеци врската на Ален со Симонс завршила после спонтаниот абортус^[74]. Ален изјавила дека таа поминала три недели во психијатриска клиника поради депресија по абортусот..^[75]

Во јули 2009 година, Ален почнала да се состанува со Сем Купер, градител и декоратор.^[76] На 5 август 2010 година, најавила дека е бремена во првото дете нејзино и на Купер^[77], подоцна на почетокот на 2011 година потврдила дека е машко.^[78][79] Таа имала компликации на почетокот на бременоста, вклучувајќи “околу една недела и половина навистина тешко крварење”.^[80] Кон крајот на октомври, шест месеци во својата бременост, Ален имала вирусна инфекција која предизвикува раѓање на мртво дете, објавено на 1 ноември.^[81][82][83] На 6 ноември, Ален била примена во болница, каде што добила третман.^[82][84][85] Ален и Купер се вериле за време на божиќните празници во декември 2010 година за време на одморот во Бали^[86]. Тие се венчале на 21 јуни 2011 година во Сент Џејмс црквата во Крахам, Глостер, Англија.^[87]Дизајнерот на венчаницата на Ален потврдил дека таа е неколку месеци бремена на денот на свадбата. Ален родила ќерка Етел Мери на 25 ноември 2011 година^[88][89]. Таа го родила своето второ дете, ќерката Марни Роуз, на 8 јануари 2013 година.^[89][90]

Политика

Иако пејачката е силен поддржувач^[91] на Лабористичката партија,^[92] таа била назначена за помагање и инспирирање на парламентарниот бунт против претходниот премиер Гордон Браун,^[93] кога таа му напишала писмо на сите членови на парламентот барајќи од нив да се врати амандман кон законот за енергија. Таа подоцна ја потврдила својата поддршка за Лабористичката партија особено со тогашниот премиер Гордон Браун.^[94]

После плановите на британската влада да спроведе политика на “three-strikes-policy” за споделување и кршење на авторските права, Ален излегла во поддршка за прекинување^[95][96]. Создавање на блог со наслов “Тоа не е во ред” против споделување на податотеки, тоа подоцна излегло на виделина дека таа го копирала текстот директно од мрежната страница “TechDirt” на едно интервју со “50 Cent”, без заслуга^[97]. Ова довело до размена на светски распространетата мрежа која кулминирала со обвинувања дека Ален има кршење на други авторски права преку создавање микс ленти во почетокот на нејзината кариера, таа потоа ги направила достапни на своето мрежно место.^[98][99] Група на поддржувачи за споделување на податотеки започнала со напади наречени “Operation Payback” кое го исклучиле мрежното место на Ален и се насочиле кон други критичари. На 1 октомври 2009, Ален и неколку музичари ја направиле првата дигитална музичка петиција со цел да се врши притисок на светските водачи кои присуствувале на самитот за климатските промени во декември 2009 во Копенхаген^[100]. Во петицијата е вклучена и насловната страна на песната “Beds Are Burning” од “Midnight Oil”.

Наводен напад и омаловажувачки забелешки

Поради нејзината искреност, Ален била предмет на многу дискусии во почетокот на нејзината кариера. Потценувачки забелешки за музичарите “The Kooks”, Боб Гелдоф,^[101] Ејми ВајнхаусГрешка во наводот: На ознаката </ref> ѝ недостасува ознака за затворање <ref>. Кајли Миног^[102] и Кети Пери^[103]ги имаале сите критики од печатот. Таа подоцна изјавила дека да се шегуваат на други поп ѕвезди е резултат на недостаток на доверба велејќи: “се чувствував како о’ Боже, јас сум ниска, дебела, грда и ги мразам сите кои парадираат со својата убавина”.^[104]

На 28 јуни 2007 година, Ален била уапсена во Лондон за наводно напаѓање на фотографот Кевин Раш додека напуштала еден ноќен клуб во Лондон. Пред тоа таа изразила непријатност со внимание од папараците на нејзиниот “Myspace” блог^[105]. До февруари 2009 година таа престанала да го користи својот “MySpace” и прекинала комплетно да работи со друштвените мрежи во декември. Во мај 2009 година, францускиот фудбалски магазин “So Foot” објавил лажно интервју во кое Ален била обвинета за правење навредливи забелешки за Дејвид и Викторија Бекам и Ешли и Шерил Кол.^[106] Дел од материјалот бил преведен во британскиот весник “The Sun”. Двете публикации подоцна се извиниле и и платиле оштета на Ален.

Во август 2012 година Ален била обвинета за расизам . Ален одговорила дека во Велика Британија и Европа таксистите се нарекуваат “црни кабини”, бидејќи тие се насликани црно. Во ноември 2013 година видеото за “Hard Out Here” била обвинета за расистичката употреба главно на црни танчери во наводно “одобрен” начин. Ален одговорила дека етничката припадност не е фактор во ангажирање на танчери и видеото било во сатиричен поглед на приказ на жените во поп-музиката.

Уметност

Во првите издадени песни додека пеела против ретро продукцијата Ален пеела на англиски дијалект. Нејзината музика била употребена како дел од изложбата на Британската библиотека враќајќи ја историјата на англискиот дијалект. Нејзините песни исто така истакнуваат и други елементи, како што е “ска” влијанието на втората песна “LDN”. Таа исто така била позната и по употребата на сурови зборови во текстовите на нејзините песни. Ален изјавила дека сега кога ги слуша песните “Alright” и “Still” се згрчува, бидејќи ја потсетувало на тоа дека кога ги пишувала била “премногу возбудена тинејџерка која очајно сакала внимание”. Сакајќи да продолжи понатаму од ретро звукот којшто многу други уметници го прифатиле после нејзиниот настап, Ален се насочила во нов правец поетски во својот втор албум “It’s Not Me, It’s You”. Првата песна “The Fear” од албумот е електро-поп песна. Нејзиниот нов музички правец и желбата да пишува текстови коишто се справуваат со помалку заеднички теми биле исмеани со критики.

Песната на Ален “Who’d Have Known” била примерок за песната “5 O’Clock” од “T-Pain” поради нејзиниот акцент. Џо Струмер, близок пријател на таткото на Ален, отсвирил миксови на бразилска музика и “Jamaican reggae” кога таа била млада. Ален изјавила дека „секогаш сакала црнечка музика” како што е “реге” и хип-хоп музика. Бидејќи таа не знаела како да рапува, одбрала “реге” како референтна точка кога ги снимала “Alright” и ”Still”. Албумот вклучува мешана музика од реге и поп мелодии. Мелодиите на Ален имаат џез импровизација од американските пејачи “Blossom Dearie” и ”Ella Fitzgerald”. Битовите на албумот имаат влијание од многу различни жанрови вклучувајќи и џез.

Дискографија

Албуми	Година
“Alright”, “Still”	(2006)
“It's Not Me, It's You”	(2009)
“Sheezus”	(2014)

Филмографија

Година	Наслов	Улога	Забелешки
1998	The Comic Strip Presents...	Child in Promo	"The Yob" (Season 4, Episode 4)
1998	Elizabeth	Lady in Waiting	Пример
2007	Saturday Night Live	Musical Guest (Herself)	"Drew Barrymore/Lily Allen" (Season 32, Episode 12)
2008	Lily Allen and Friends	Host (Herself)	Talk show
2009	Neighbours	Herself	Guest starring, soap opera (1 episode)
2011	Lily Allen: From Riches to Rags	Herself	TV series documentary

Наводи

1. Ronamai, Raymond (3 June 2011). „Lily Allen will change her name to Lily Cooper“. Filmibeat. Посетено на 24 July 2011.
2. „All the No. 1s“. Архивирано од изворникот на 18 July 2007. Посетено на 23 November 2009.
3. Cairns, Dan (26 July 2009). „The rise of a new wave of female singers“. The Times. Посетено на 30 May 2019.
4. Lynskey, Damien (16 October 2016). „Lily Allen: the pop rebel who refuses to stay silent“. The Guardian. Посетено на 6 July 2022.
5. Barratt, Nick (19 May 2007). „Family detective“. The Daily Telegraph. Архивирано од изворникот 10 January 2022. Посетено на 31 August 2018.
6. „Ian Emes Presents…(15)“. Artsfest programme. Birmingham City Council. 2011. Архивирано од изворникот на 24 March 2012. Посетено на 7 September 2011.
7. Walker, Andrew (21 July 2006). „Faces of the week“. BBC News. Посетено на 24 May 2019.
8. Robinson, Peter (23 June 2007). „Flowered up“. The Guardian. Посетено на 19 April 2019.
9. Ryzik, Melena (4 February 2009). „This Wild Girl's a Homebody Now“. The New York Times. Посетено на 6 February 2009.
10. Heath, Chris (16 January 2009). „Lily Allen – Uncertain Smile“. The Daily Telegraph. Архивирано од изворникот 10 January 2022. Посетено на 22 September 2014.
11. „Lily Allen Admits to Giving a Blowjob and Getting Expelled“. Rolling Stone. 24 May 2007. Архивирано од изворникот на 18 November 2013. Посетено на 12 September 2012.
12. „Lily Allen Was Kicked Out of School For Sexual Services“. Female First. 28 May 2007. Архивирано од изворникот на 18 July 2022. Посетено на 12 September 2012.
13. Knox, Jack (8 July 2009). „UVic student helped launch Lily Allen to worldwide fame“. Nanaimo Daily News. Архивирано од изворникот на 18 January 2013. Посетено на 12 September 2012.
14. Sawyer, Miranda (21 May 2006). „Pictures of lily“. The Observer. Посетено на 24 July 2011.
15. Salmon, Chris (22 September 2006). „Me, my dad and Dumbo“. The Guardian. Посетено на 20 September 2018.
16. Sisson, Patrick (29 March 2007). „Lily Allen: Mighty Aphrodite“. URB. Архивирано од изворникот на 7 November 2012. Посетено на 12 September 2012.
17. Plagenoef, Scott (6 November 2006). „Interviews: Lily Allen“. Pitchfork. Архивирано од изворникот на 23 October 2012. Посетено на 24 July 2011.
18. Harris, Chris (7 February 2007). „Norah Jones Breaks McPheever, Beats 'Idol' Runner-up To No. 1 – Madonna, Lily Allen also generate impressive first-week sales“. MTV. Архивирано од изворникот на 9 February 2007. Посетено на 24 July 2011.
19. „English Beat: Lily Allen“. Billboard. 17 January 2009. Посетено на 24 July 2011.
20. „Lily Allen plays surprise set at Glastonbury“. NME. 22 June 2007. Посетено на 16 May 2019.
21. „The Specials reunion all down to Lily Allen“. Blogs.coventrytelegraph.net. Архивирано од изворникот на 3 July 2009. Посетено на 22 September 2014.
22. „Grammy Scorecard The Envelope“. Los Angeles Times. Посетено на 22 September 2014.
23. „Lily Allen Granted U.S. Visa Lily Allen Granted U.S. Visa“. People. Архивирано од изворникот на 21 July 2015. Посетено на 22 September 2014.
24. Gallant, Doug (11 October 2008). „British pop stars sing from the heart“. The Guardian (Charlottetown). Архивирано од изворникот на 2 July 2013. Посетено на 22 September 2014.
25. „Allen Attacks EMI's Owners Terra Firma“. WENN. 8 January 2009. Посетено на 22 September 2014.
26. „Girl Gone Wild Lily Allen, Reflects, Owns up and Moves On“. Papermag.com. Посетено на 22 September 2014.
27. Salmon, Chris (25 April 2008). Click to download, The Guardian
28. „Lily Allen Expresses Profound Disappointment in Self New York Magazine“. New York Magazine. 18 April 2008. Посетено на 24 July 2011.
29. „Allen gets dark and introspective in new album – Entertainment“. DNA. IANS. 19 April 2008. Посетено на 12 September 2012.
30. „New Lily“. The Guardian. Посетено на 22 September 2014.
31. Weiss, Shari (18 April 2008). „Lily Allen Leaks Her Own Songs on the Internet“. People. Посетено на 7 September 2018.
32. „Allen snub angers festival boss“. BBC News. 5 March 2008. Посетено на 22 September 2014.
33. „Lily Allen addresses Cannes Controversy“. NME. 23 May 2008. Посетено на 9 June 2019.
34. Miller, Korin (4 June 2008). „Oh, deer! Lily Allen's no Bambi fan“. New York Daily News. Посетено на 24 February 2020.
35. Tapper, Christina (4 June 2008). „Lily Allen Calls Drunken Behaviour 'Embarrassing'“. People. Посетено на 24 July 2011.
36. Schmidt, Veronica (3 September 2008). „Elton John and Lily Allen in war of words at GQ awards“. The Times. London. Архивирано од изворникот на 2 December 2008. Посетено на 22 July 2011.
37. „Lily Allen – Show goes on for grieving Allen“. WENN. Архивирано од изворникот на 13 January 2009. Посетено на 22 September 2014.
38. „European Top Albums“. Reuters. 26 February 2009. Архивирано од изворникот на 3 December 2018. Посетено на 24 July 2011.
39. Lily Allen promotes new album with casual game Архивирано на 3 април 2014 г. 18 December 2008
40. „Lily Allen Online Game Passes Two Million Plays As Single & Album Top the Music Charts“. Newswiretoday.com. 19 February 2009. Посетено на 29 October 2018.
41. „Beck, Lily Allen, TV on the Radio Cover Rock Legends“. Spin. 12 January 2009. Посетено на 22 September 2014.
42. „Lily Allen announces US release of second album“. NME. 29 October 2008. Посетено на 22 September 2014.
43. „Lily Allen Asserts Control Over UK Charts“. Billboard. 16 February 2009. Посетено на 22 September 2014.
44. Grammies And Valentine's Day Warm Up The Chart Billboard 18 February 2009
45. „Lily Allen debuts at No. 1“. canoe.ca. Архивирано од изворникот на 10 July 2012. Посетено на 22 September 2014.
46. „Lily Allen says poster girl tag is Not Me“. The Sydney Morning Herald. 4 March 2009. Посетено на 22 September 2014.
47. Lily Allen Adds U.K. Dates Архивирано на 29 јули 2012 г. Billboard 22 May 2009
48. „EMI looks to the Dark Side to grow games presence“. The Daily Telegraph. 7 May 2009. Архивирано од изворникот 10 January 2022. Посетено на 22 September 2014.
49. „Kings of Leon, Lily Allen“. Billboard. 23 February 2009. Посетено на 22 September 2014.
50. „Lily Allen, Springsteen Retain UK Chart Peaks“. Billboard. 9 February 2009. Посетено на 22 September 2014.
51. „Lady GaGa, Tinchy Stryder Top UK Charts“. Billboard. 27 April 2009. Посетено на 22 September 2014.
52. „Lily Allen Wins Three Ivors“. Billboard. 20 May 2010. Посетено на 22 September 2014.
53. „Well-played radio stars Glasgow“. Daily Record. HighBeam Research. 6 October 2010. Архивирано од изворникот на 15 November 2012. Посетено на 12 September 2012.
54. „Lily Allen and Sting win music industry awards“. BBC News. 6 October 2010. Посетено на 24 July 2011.
55. „Supermodel Kate Moss performs with Pink Floyd guitarist David Gilmour for charity“. The Daily Telegraph. 19 June 2009. Архивирано од изворникот на 22 June 2009. Посетено на 22 September 2014.
56. Bychawski, Adam (24 September 2009). „Lily Allen: 'I won't release another album'“. NME. Архивирано од изворникот на 9 April 2016. Посетено на 22 September 2014.
57. „Muse Play Spectacular Opening Gig at Wembley Stadium“. Gigwise. 10 September 2010. Посетено на 7 May 2014.
58. Perricone, Kathleen (5 July 2011). „Lily Allen 'nearly finished' writing songs for 'Bridget Jones's Diary' stage musical, to debut 2012“. Daily News. New York. Архивирано од изворникот на 3 June 2012. Посетено на 24 July 2011.
59. „Rihanna's 'We Found Love ' Is 2011's, Singer's Longest Chart-Topping Hot 100 Song“. Billboard. Посетено на 14 September 2017.
60. „Lily Allen back in the studio with Greg Kurstin“. Digital Spy. Посетено на 19 June 2012.
61. „Lily Allen back in the studio with Greg Kurstin“. MTV. Архивирано од изворникот на 23 June 2012. Посетено на 19 June 2012.
62. Q magazine. October 2012. Coming Up / Also Tweaking. P. 23
63. „Lily Allen Changes Professional Name To Lily Rose Cooper“. Rolling Stone. 2 August 2012. Посетено на 2 August 2012.
64. „Revealed: What is the John Lewis Christmas advert song and who sings it?“. The Daily Telegraph. 6 November 2015. Архивирано од изворникот 10 January 2022. Посетено на 8 November 2015.
65. „Revealed: What is the John Lewis Christmas advert song and who sings it?“. The Daily Telegraph. 6 November 2015. Архивирано од изворникот 10 January 2022. Посетено на 8 November 2015.
66. „Lily Allen mocks Robin Thicke video in new song 'Hard Out Here' – watch“. NME. 12 November 2013. Посетено на 7 May 2014.
67. „New Single Released by Lilly Allen Is Called 'Air Balloon'“. News.softpedia.com. 13 January 2014. Посетено на 3 May 2014.
68. „Lily Allen unveils new single 'Air Balloon' – listen – Music News“. Digital Spy. 13 January 2014. Посетено на 3 May 2014.
69. „Lily Allen Sheezus Standard CD Album“. Parlophone. Архивирано од изворникот на 7 March 2014. Посетено на 7 March 2014.
70. Gibsone, Harriet (19 November 2013). „Lily Allen announces Glastonbury 2014 performance“. The Guardian. Посетено на 3 May 2014.
71. Bilmes, Alex (18 October 2009). „My sporting life: Lily Allen“. The Guardian. Посетено на 10 September 2020.
72. „Lily Allen Is Pregnant“. People. 19 December 2007. Посетено на 5 August 2010.
73. „Lily Allen Suffers Miscarriage“. People. 17 January 2008. Посетено на 5 August 2010.
74. Allen, Lily (20 September 2018). My Thoughts Exactly. Blink Publishing. стр. 111–113. ISBN 978-1-911-60089-3.
75. Hutchings, Lucy (20 January 2009). „Lily Allen psychiatric ward trauma“. Marie Claire. Посетено на 25 October 2019.
76. Sean Michaels (29 December 2010). „Lily Allen gets engaged to Sam Cooper“. The Guardian. Посетено на 22 September 2014.
77. „Oh Baby! Lily Allen Expecting“. National Ledger. 6 August 2010. Архивирано од изворникот на 8 September 2010. Посетено на 9 August 2010.
78. „Lily Allen Confirms: It's a Boy!“. People. 20 October 2010. Посетено на 20 October 2010.
79. Perry, Simon (5 August 2010). „British Singer Lily Allen Is Pregnant“. People. Посетено на 16 September 2019.
80. „Lily Allen's Health Scares Left Her 'Living in Fear'“. People. 10 September 2010. Архивирано од изворникот на 4 February 2011. Посетено на 24 July 2011.
81. Perry, Simon (1 November 2010). „Lily Allen Loses Her Baby“. People. Архивирано од изворникот на 17 June 2015. Посетено на 4 January 2013.
82. „Sepsis (Blood Infection)“. WebMD. Посетено на 24 July 2011.
83. Donaldson, Susan (8 March 2011). „Lily Allen Mourns Miscarriage, Admits Bulimia“. ABC News. Посетено на 24 July 2011.
84. Dyball, Rennie (6 November 2010). „Lily Allen Hospitalized“. People. Посетено на 24 July 2011.
85. „Lily Allen was attacked online after revealing she suffered from PTSD after stillbirth“. Newsbeat. BBC News. 26 February 2017. Посетено на 11 February 2018.
86. Michaels, Sean (29 December 2010). „Lily Allen gets engaged to Sam Cooper“. The Guardian. London. Посетено на 11 June 2011.
87. Markman, Rob (13 June 2011). „Lily Allen Married And Pregnant“. MTV. Архивирано од изворникот на 16 June 2011. Посетено на 24 July 2011.
88. Marquina, Sierra (25 November 2011). „Lily Allen Welcomes a Baby Girl with Hubby Sam Cooper!“. E!. Архивирано од изворникот на 7 July 2012. Посетено на 25 November 2011.
89. Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Allen-2018.
90. „Lily Allen Welcomes Baby Girl Marnie Rose Cooper!“. Us Weekly. 10 January 2013. Посетено на 10 January 2013.
91. „If you expect all pop stars to be left wing, then you're deluded“. The Independent. 2 December 2016. Архивирано од изворникот 14 June 2022. Female singers who support the right are rare creatures – only Lulu has gone on record as an admirer of Maggie Thatcher whereas Lily Allen, Paloma Faith and Cheryl are right-on socialists
92. „Lily Allen: 'I'll still vote for Gordon Brown'“. NME. 15 May 2009. Посетено на 7 May 2014.
93. Lydall, Ross (2 May 2008) [1], The Scotsman
94. Gregory, Jason (15 May 2009). „Lily Allen Pledges Support To Gordon Brown And Labour Party“. Gigwise. Посетено на 27 April 2010.
95. „Lily wades into file-sharing row“. BBC News. 15 September 2009. Посетено на 31 March 2010.
96. „Lily rallies stars against piracy“. BBC News. 21 September 2009. Посетено на 31 March 2010.
97. „Lily Allen: Copying Isn't Alright... Unless It's Done By Lily Allen“. Techdirt. 21 September 2009. Посетено на 27 April 2010.
98. Van Buskirk, Eliot (25 September 2009). „British Music Industry Split on Whether to Constrain or Terminate File Sharers' Bandwidth“. Wired. Посетено на 27 April 2010.
99. Chivers, Tom (24 September 2009). „Lily Allen drops fight against filesharing after Techdirt spat“. The Daily Telegraph. London. Архивирано од изворникот 10 January 2022. Посетено на 31 March 2010.
100. Pauli, Darren (6 October 2010). „Lily Allen attacked by net pirates“. Zdnet. ZDNet Australia. Посетено на 24 July 2011.
101. Transmission with T-Mobile. [TV-Show]. 17 June 2006. 
102. „Allen Slams Kylie Glastonbury Appearance“. Contactmusic.com. 12 July 2006.
103. „Katy Perry apologises to Lily Allen for 'fat' comment“. NME. 9 December 2008. Посетено на 22 September 2014.
104. „Lily Allen calls herself 'short, fat and ugly'“. NME. 4 December 2007. Посетено на 24 July 2011.
105. „Lily Allen Arrested for Allegedly Punching Photographer“. Посетено на 3 June 2011.
106. Gordon, Cathy (8 October 2010). „Lily Allen wins damages over fake interview“. The Independent. London. Архивирано од изворникот 14 June 2022. Посетено на 24 July 2011.

Надворешни врски