Карло I Анжујски

Карло I Анжујски
На престол	1266–1282 (остров Сицилија и копнени територии) 1282–1285 (копнени територии, познати и како Кралство Неапол)
Наследник	Петар I и Констанца II (островот Сицилија) Карло II (континентални територии)
Наследник	Карло II
Роден(а)	Почетокот на 1226/1227 г
Починал(а)	7 јануари 1285 година (на возраст од 57–59 години) Фоџа, Кралството Неапол
Почивалиште	Неаполската катедрала

Карло I (почетокот на 1226/1227 г – 7 јануари 1285), најчесто наречен Карло Анжујски, бил член на кралската Капетинска династија и основач на втората куќа на Анжу. Бил гроф од Прованса (1246–1285) и Форкалкиер (1246–1248, 1256–1285) во Светото Римско Царство, гроф Анжу и Мејн (1246–1285) во Франција; тој бил и крал на Сицилија (1266–1285) и принц од Ахаја (1278–1285). Во 1272 година бил прогласен за крал на Албанија, а во 1277 година купил право на Кралството Ерусалим.

Најмладиот син на Луј VIII од Франција и Бланка Кастиљска, Карло бил предодреден за црковна кариера до раните 1240-ти години. Тој ги стекнал Прованса и Форкалкиер преку бракот со нивната наследничка Беатрис. Неговите обиди да ја врати централната власт го довеле во конфликт со неговата баба (мајка на сопругата), Беатрис од Савој и благородништвото. Карло ги примил Анжу и Мејн од неговиот брат, Луј IX од Франција, како апанажа. Тој го придружувал Луј за време на Седмата крстоносна војна во Египет. Набргу откако се вратил во Прованса во 1250 година, Карло принудил три богати автономни градови — Марсеј, Арл и Авињон — да ја признаат неговата власт.

Карло ги принудил бунтовните провансалски благородници и градови на потчинување и ја проширил својата власт над десетина градови и господарства во Кралството Арл. Во 1263 година, по долгогодишни преговори, тој ја прифатил понудата на Светата Столица да го одземе Кралството Сицилија од Хоенштауфените. Ова кралство го вклучувало, покрај островот Сицилија, јужна Италија до северно од Неапол и било познато како Рењо. Папата Урбан IV објавил крстоносна војна против актуелниот Манфред Сицилијански и му помогнал на Карло да собере средства за воената кампања.

Карло бил крунисан за крал во Рим на 5 јануари 1266 година. Тој ја уништил војската на Манфред и го окупирал Рењо речиси без отпор. Неговата победа над младиот внук на Манфред, Конрадин, во битката кај Таљакоцо во 1268 година го зајакнало неговото владеење. Во 1270 година тој учествувал во Осмата крстоносна војна организирана од Луј IX и го принудил Хафсидскиот калиф од Тунис да му плаќа годишен данок. Победите на Карло го обезбедиле неговото неприкосновено водство меѓу Италијанците на Папството (познати како Гелфи), но неговото влијание врз папските избори и неговото силно воено присуство во Италија го вознемирило папата. Тие се обиделе да ги насочат неговите амбиции кон други територии и му помогнале да стекне претензии кон Ахаја, Ерусалим и Арл преку договори. Во 1281 година, папата Мартин IV го овластил Карло да започне крстоносна војна против Византија. Бродовите на Карло се собирале во Месина, подготвени да го започнат походот, кога избувнал сицилијанскиот Вечерен бунт на 30 март 1282 година, со што се ставило крај на владеењето на Карло на островот Сицилија. Тој можел да ги одбрани копнените територии (или Кралството Неапол) со поддршка на Франција и Светата Столица. Карло умрел додека се подготвувал за инвазија на Сицилија.

Биографија

Детство

Карло бил најмалото дете на кралот Луј VIII од Франција и Бланка Кастиљска.^[1] Датумот на неговото раѓање не е запишан точно, но тој веројатно е роден постхумно на почетокот на 1227 година Карло бил единствениот преживеан син на Луј кој бил „роден во виолетова боја“ (по крунисувањето на таткото), факт што тој често го нагласувал во младоста, како што забележал современиот хроничар Матвеј Париски. Тој бил првиот Капетин кој бил именуван по Карло Велики.

Луј VIII умрел во ноември 1226 година, а го наследил неговиот најстар син Луј IX. Покојниот крал сакал неговите најмлади синови да бидат подготвени за кариера во Римокатоличката црква. Деталите за школувањето на Карло се непознати, но тој добил добро образование.^[1][2] Тој ги разбирал главните католички доктрини и можел да идентификува грешки во латинските текстови. Неговата страст за поезијата, медицинските науки и право е добро документирана.

Карло подоцна рекол дека неговата мајка имала силно влијание врз образованието на нејзините деца, а во реалноста, Бланка била целосно ангажирана во државната администрација и веројатно би можела да одвои само малку време за нејзините најмлади деца.^[2][1] Карло живеел на дворот на братот, Роберт I, гроф од Артоа од 1237 година. Неговото учество во воената кампања на неговите браќа против Иго X од Лузињан, гроф од Ла Марке, во 1242 година му покажало дека тој повеќе не бил предодреден за црковна кариера.

Прованса и Анжу

Рамон Беренгер V од Прованса умрел во август 1245 година, оставајќи ги во наследство Прованса и Форкалкиер на својата најмлада ќерка Беатрис.

Царот Фридрих II (кого папата Инокентиј IV го екскомуницирал за неговите наводни „злосторства против црквата“), грофот Рајмонд VII од Тулуз и другите соседни владетели се предложиле себеси или нивните синови за сопрузи на младата грофица. Затоа нејзината мајка ја ставила под заштита на Светата Столица.^[3] Луј IX и Маргарет предложиле Беатрис да се омажи за Карло. За да обезбеди поддршка од Франција против Фридрих II, папата Инокентиј IV го прифатил нивниот предлог. Карло побрзал во Екс ан Прованс на чело на војската за да ги спречи другите додворувачи да ја нападнат Прованса, и се оженил со Беатрис на 31 јануари 1246. Прованса била дел од Кралството Арл и така и од Светото Римско Царство, но Карло никогаш не се заколнал на лојалност на царот.^[1] Тој наредил истражување на правата и приходите на грофовите, навредувајќи ги и неговите поданици и неговата баба (мајка на сопругата), кои ја сметале оваа негова акција како напад против нејзините права.^[2]

Како помладо дете, наменето за црковна кариера, Карло не добил апанажа (наследна област или војводство) од неговиот татко.

Додека Карло отсуствувал од Прованса, Марсеј, Арл и Авињон — три богати градови, директно подложени на царот — формирале сојуз и назначиле провансалски благородник, Барал од Бакс, за командант на нивните здружени армии. Бабата на Карло ги ставила под своја заштита непослушните Провансалци. Карло не можел да се справи со бунтовниците, бидејќи требало да се приклучи на крстоносната војна на неговиот брат. За да ја смири својата баба, тој го признал нејзиното право да владее со Форкалкиер и ѝ доделил третина од неговите приходи од Прованса.

Седма крстоносна војна

Поразот на крстоносците во битката кај Ал Мансура, принудувајќи ги да ја напуштат инвазијата на Египет. За време на повлекувањето, Египќаните го заробиле Карло и неговите двајца браќа, Луј IX од Франција и Алфонс од Поатје.

Во декември 1244 година Луј IX се заветувал да води крстоносна војна. Игнорирајќи го силното противење на нивната мајка, неговите тројца браќа, Роберт, Алфонс и Карло, исто така тргнале во војна.^[4] Подготовките за крстоносната војна траеле со години, при што крстоносците тргнале на 25 август 1248 г. Откако поминале неколку месеци на Кипар, тие го нападнале Египет на 5 јуни 1249 г. Ја зазеле Дамиета и решиле да го нападнат Каиро во ноември.^[5] За време на нивното напредување, биографот на Луј, Жан де Жоинвил, ја забележал личната храброст на Карло што спасила животи на десетици крстоносци. Роберт од Артоа загинал борејќи се против Египќаните во Ал Мансура. Неговите тројца браќа преживеале, но морале да ја напуштат војната. При повлекувањето од Египет, тие паднале во заробеништво на 6 април 1250 г. Египќаните ги ослободиле Луј, Карло и Алфонс во замена за 800.000 безанти и предавањето на Дамиета на 6 мај. За време на нивното патување во Ако, Карло го налутил Луј со коцкање додека кралот тагувал за смртта на Роберт. Луј останал во Светата земја, но Карло се вратил во Франција во октомври 1250 година.

Пошироки амбиции

Конфликти и консолидација

Офицерите на Карло продолжиле со истражувањето на правата и приходите на грофовите во Прованса, предизвикувајќи нов бунт за време на неговото отсуство. По враќањето тој применил и дипломатија и воена сила за да се справи со нив. Архиепископот од Арл и бискупот од Диње ги отстапиле своите световни права во двата града на Карло во 1250 година. Тој добил воена помош од неговиот брат Алфонс. Арл бил првиот град кој им се предал во април 1251 година.^[2] Во мај тие го принудиле Авињон да го признае нивното заедничко владеење. Еден месец подоцна, Барал од Бо, исто така капитулирл. Марсеј бил единствениот град на кој му се спротивставувал неколку месеци, но исто така побарал мир во јули 1252 година.

Кристали на сол во локва во Камарг. Садовите за сол на делтата на Рона значително ги зголемиле приходите на Карло во Прованса.

Официјалните лица на Карло продолжиле да ги утврдуваат неговите права, посетувајќи го секој град и одржувале јавни прашања за да добијат информации за сите барања. Монополот за сол на грофот бил воведен во целата област. Приходот од трговијата со сол сочинувала околу 50% од државните приходи до крајот на 1250-тите. Карло ги укинал локалните патарини и промовирал бродоградба и трговија со жито. Тој наредил издавање на нови монети, за да се овозможи користење на локалната валута во помали трансакции.

Карло се врати во Прованса, која повторно станала немирна. Мајката на неговата сопруга продолжила да го поддржува бунтовниот Бонифациј од Кастелан и неговите сојузници, но Луј IX ја убедил да го врати Форкалкиер на Карло и да се откаже од нејзините барања за паушална исплата од Карло и пензија од Луј во ноември 1256 година. Карло продолжил да ја шири својата моќ долж границите на Прованса во следните четири години. Тој добил територии во Долните Алпи од Дофин од Виена. Рамон I од Бо, гроф од Оранж, му ја отстапил титулата регент на Кралството Арл.^[2]

Искористувајќи го отсуството на Карло, Бонифациј од Кастелан предизвикал нов бунт во Прованса.^[1] Граѓаните на Марсеј ги протерале службениците на Карло, но Барал од Бо го запрел ширењето на бунтот пред враќањето на Карло. Карло се откажал од Вентимилија во корист на Република Џенова за да ја обезбеди нејзината неутралност. Тој ги победил бунтовниците и го принудил Кастелан на егзил. Посредувањето на Џејмс I од Арагон довело до населување во Марсеј: неговите утврдувања биле демонтирани и жителите на градот се предале, но градот ја задржал својата автономија.^[2]

Освојување на Рењо

Луј IX одлучил да ја поддржи воената кампања на Карло во Италија во мај 1263 година. Папата Урбан IV ветил дека ќе прогласи крстоносна војна против Манфред, додека Карло ветил дека нема да прифати никакви канцеларии во италијанските градови. Манфред извршил државен удар во Рим, но Гелфите го избрале Карло за сенатор (или шеф на граѓанската влада на Рим). Тој ја прифатил функцијата, на која група кардинали побарале од папата да го отповика договорот со него, но папата, бидејќи инаку бил беспомошен против Манфред, не можел да го раскине договорот со Карло.^[2]

Во пролетта 1264 година, кардиналите Симон од Бри и Гај Фулке биле испратени во Франција за да постигнат компромис и да започнат со подигање на поддршка за крстоносната војна.^[6] Карло испратил војници во Рим за да го заштити папата од сојузниците на Манфред. На барање на Фулке, Маргарет (која не се откажала од барањата за нејзиниот мираз) ветила дека нема да преземе дејствија против Карло за време на неговото отсуство. Фулкеа исто така ги убедил француските и провансалските прелати да понудат финансиска поддршка за крстоносната војна. Папата Урбан починал пред да се склучи конечниот договор. Карло направил подготовки за неговата кампања против Сицилија за време на меѓувладеењето; тој склучил договори за обезбедување на рутата на неговата војска преку Ломбардија и наредил водачите на провансалските бунтовници да бидат погубени.

Фулке бил избран за папа во февруари 1265 година, и набрзо го потврдил сенаторството на Карло и го повикал да дојде во Рим. Карло се согласил дека ќе го држи Кралството Сицилија како вазал на папите за годишен данок од 8.000 унци злато. Тој, исто така, ветил дека никогаш нема да ја бара царската титула.^[1] Се качил во Марсеј на 10 мај и слегол во Остија десет дена подоцна. Тој бил поставен за сенатор на 21 јуни и четворица кардинали го инвестирале Рењо една недела подоцна.^[2] За да ги финансира понатамошните воени акции, тој позајмил пари од италијанските банкари со помош на папата, кои го овластиле да го заложи имотот на црквата. Пет кардинали го крунисале за крал на Сицилија на 5 јануари 1266 г. Крстоносците од Франција и Прованса — наводно 6.000 целосно опремени воини, 600 коњаници и 20.000 пешаци — пристигнале во Рим десет дена подоцна.^[6]

Битка кај Беневенто: Карло го поразува својот противник, Манфред, кралот на Сицилија (1266).

Карло решил без одлагање да ја нападне јужна Италија, бидејќи не можел да финансира долга војна. Тој го напуштил Рим на 20 јануари 1266 година, и марширал кон Неапол, но ја променил својата стратегија откако дознал за собирање на силите на Манфред во близина на Капуа. Тој ги водел своите трупи преку Апенините кон Беневенто. Манфред, исто така, побрзал во градот и стигнал до него пред Карло. Загрижен дека понатамошните одложувања би можеле да ја загрозат лојалноста на неговите поданици, Манфред ја нападнал војската на Карло, а потоа во тргнал во повлекување од преминот на ридовите, на 26 февруари 1266 година. Во битката што следела, војската на Манфред била поразена и тој бил убиен.^[2]

Отпорот низ Рењо пропаднал и градовите се предале дури и пред трупите на Карло да стигнат до нив. Сарацените од Лучера – муслиманска колонија основана за време на владеењето на Фридрих II^[6] – му оддале почит. Неговиот командант, Филип Монтфорт, ја презел контролата на островот Сицилија. Вдовицата на Манфред, Елена од Епир, и нивните деца биле заробени. Карло полагал барање за нејзиниот мираз - островот Крф и регионот Дурацо (денес Драч во Албанија) - со право на освојување. Неговите војници го зазеле Крф пред крајот на годината.

Конрадин

Карло бил попустлив кон поддржувачите на Манфред, но тие не верувале дека оваа политика на помирување може да потрае. Тие знаеле дека тој ветил дека ќе им ги врати имотите на господарите на Гелф протерани од Рењо. Карло вовел забрана за употреба на странска валута во големи трансакции и остварил профит од задолжителната размена на странски монети за локално кованата валута. Тој, исто така, тргувал со жито, зачини и шеќер, преку заедничко вложување со трговците од Пизан.^[1]

Папата Климент го осудил Карло за неговите методи на државна администрација, опишувајќи го како арогантен и тврдоглав монарх. Консолидацијата на моќта на Карло во северна Италија, исто така, го вознемирило и Климент. За да го смири папата, Карло поднел оставка од своето сенаторско место во мај 1267 година. Неговите наследници, Конрад Моналдески и Лука Савели, побарале повторно враќање на парите што Карло и папата ги позајмиле од Римјаните.^[2]

Победите на Гибелините, поддржувачите на царското семејство, го принудиле папата да побара од Карло да ги испрати своите трупи во Тоскана. Карловите трупи ги протерале Гибелините од Фиренца во април 1267 година. Откако бил избран за Подеста (владетел) на Фиренца и Лука во период од седум години, Карло побрзал за Тоскана. Експанзионизмот на Карло долж границите на Папската Држава го вознемириле папата Климент и тој решил да го промени правецот на амбициите на Карло. Папата го повикал во Витербо, принудувајќи го да вети дека ќе ги напушти сите претензии кон Тоскана во следните три години. Тој го убедил Карло да склучи договори со Вилијам Вилехардуин, принцот од Ахаја и титуларниот латински цар Болдвин II кон крајот на мај. Според првиот договор, Вилехардуин ја признал власта на Карло и го направил помладиот син на Карло, Филип, негов наследник, исто така пропишувајќи дека Карло ќе ја наследи Ахаја доколку Филип умре без деца.^[7][5] Болдвин го потврдил првиот договор и се откажал од неговите тврдења за сузеренство над неговите вазали во корист на Карло. Карло ветил дека ќе му помогне на Болдвин во повторното заземање на Константинопол од византискиот цар, Михаил VIII Палеолог, во замена за една третина од освоените земји.^[8]

Шеснаесетгодишниот непријател на Карло, Конрадин, е погубен во Неапол (1268).

Карло се вратил во Тоскана и ја опсадил тврдината Погибонси, но таа паднала до крајот на ноември. Најуверените поддржувачи на Манфред во меѓувреме побегнале во Баварија за да се обидат да го убедат 15-годишниот син на Конрад IV Конрадин да го потврди своето наследно право на Кралството Сицилија. Откако Конрадин го прифатил нивниот предлог, поранешниот викар на Манфред во Сицилија, Конрад Капесе, се вратил на островот и предизвикал бунт. На барање на Капесе, Мухамед I ал-Мустансир, хафсидскиот калиф од Тунис, ^[9] му дозволил на поранешниот сојузник на Манфред, Фредерик Кастилски, да ја нападне Сицилија од Северна Африка. Братот на Фредерик, Хенри — кој бил избран за сенатор на Рим — исто така му понудил поддршка на Конрадин.^[2][1] Хенри бил пријател на Карло, но Карло не успеал да му го врати заемот.

Конрадин ја напуштил Баварија во септември 1267 година. Револтот на неговите поддржувачи се ширел од Сицилија до Калабрија; се кренале и Сарацените од Лусера.^[10] Папата Климент го повикал Карло да се врати во Рењо, но тој ја продолжил својата кампања во Тоскана до март 1268 година, кога се сретнал со папата. Во април, папата го назначил Карло империјален викар на Тоскана „за време на празното место на империјата“, потег со сомнителна законитост.^[11] Карло марширал кон јужна Италија и ја опсадил Лусера, но потоа морал да побрза на север за да ја спречи инвазијата на Конрадин на Абруцо кон крајот на август. Во битката кај Таљакоцо, на 23 Август 1268 година, се чинело дека Конрадин извојувал победа, но ненадејниот набој од резервата на војска на Карло ја уништило војската на Конрадин.

Бургерите на Потенца, Аверса и другите градови во Базиликата и Апулија ги масакрирале своите сонародници кои агитирале во име на Конрадин, но Сицилијанците и Сарацените од Лусера не се предале.^[6] Карло марширал во Рим каде повторно бил избран за сенатор во септември. Тој назначил нови службеници да ја спроведуваат правдата и да ги собираат државните приходи. Биле исковани нови монети со неговото име. Во текот на следната деценија, Рим бил управуван од викарите на Карло, секој назначен за една година.

Конрадин бил заробен во Торе Астура. Повеќето од неговите приврзаници биле погубени, но Конрадин и неговиот пријател, Фредерик I, Маркграв од Баден, биле изведени на судење за грабеж и предавство во Неапол. Тие биле осудени на смрт и обезглавени на 29 октомври. Конрад од Антиохија бил единствениот бунтовник на Конрадин што бил ослободен, но дури откако неговата сопруга се заканила дека ќе ги погуби господарите на Гелф што ги држела заробени во нејзиниот замок.^[2] Гибелинските благородници од Рењо побегнале во дворот на Петар III од Арагон, кој се оженил со ќерката на Манфред, Констанца.^[1]

Медитеранска империја

Италија

Сопругата на Карло, Беатрис од Прованса, починала во јули 1267 година. Вдовецот Карло се оженил со Маргарет од Невер во ноември 1268 година. Таа била сонаследничка на нејзиниот татко, Одо, најстариот син на Иго IV, војводата од Бургундија. Папата Климент починал на 29 Ноември 1268. Слободното папско место траело три години, што го зајакнало авторитетот на Карло во Италија, но исто така го лишило од црковната поддршка што можел да ја обезбеди само папата.^[1]

Карло се вратил во Лусера за лично да ја насочи нејзината опсада во април 1269 година Сарацените и Гибелите кои избегале во градот се спротивставувале додека гладот не ги принудил да се предадат во август 1269 година.^[10] Карло го испратил Филип и Гај од Монфорт до Сицилија за да ги принудат тамошните бунтовници да се покорат, но тие можеле само да ја фатат Аугуста. Карло го поставил Вилијам л'Естандарт за командант на војската во Сицилија во август 1269 година Л'Естандарт го зазел Агриџенто, принудувајќи ги Фредерик Кастилски и Фредерик Ланчија да побараат засолниште во Тунис. По последователната победа, само Капесе се спротивставил, но тој исто така морал да се предаде на почетокот на 1270 година.^[2]

Влијанието на Карло опаѓало во Ломбардија, бидејќи тамоѓните градови повеќе не се плашеле од инвазија од Германија по смртта на Конрадин. Во мај 1269 година Карло го испратил Валтер од Ла Рош да го застапува во провинцијата, но тоа не успеало да го зајакне неговиот авторитет. Во октомври службениците на Карло свикале собрание во Кремона и ги поканиле ломбардните градови да присуствуваат. Ломбардните градови ја прифатиле поканата, но некои градови — Милано, Болоња, Алесандрија и Тортона — само го потврдиле својот сојуз со Карло, без да го признаат неговото владеење.^[1][2]

Осмата крстоносна војна

Луј IX никогаш не ја напуштил идејата за ослободување на Ерусалим, но одлучил да ја започне својата нова крстоносна војна со воена кампања против Тунис.^[5] Според неговиот исповедник, Џефри од Болие, Луј бил убеден дека ал-Мустансир од Тунис е подготвен да се преобрати во христијанството. Историчарот од 13 век Саба Маласпина изјавил дека Карло го убедил Луј да го нападне Тунис, бидејќи сакал да обезбеди плаќање на данокот што владетелите на Тунис им го платиле на поранешните сицилијански монарси.

Француските крстоносци тргнале во Ајге-Мортес на 2 јули 1270 година; Карло заминал од Неапол шест дена подоцна. Поминал повеќе од еден месец на Сицилија, чекајќи ја својата флота. До моментот кога дошол во Тунис на 25 Август, дизентерија и тифусна треска ја десеткувале француската армија. Луј умрел на денот кога пристигнал Карло.^[5]

Крстоносците двапати ја поразиле војската на Ал-Мустансир, принудувајќи го да тужи за мир. Според мировниот договор, потпишан на 1 Ноември, Ал-Мустансир се согласил целосно да ги компензира синот и наследникот на Луј, Филип III од Франција и Карло за трошоците за воената кампања и да ги ослободи неговите христијански затвореници. Тој, исто така, ветил дека ќе му плаќа годишен данок на Карло и дека ќе ги протера противниците на Карло од Тунис. Златото од Тунис, заедно со среброто од новоотворениот рудник во Лонгобуко, му овозможиле на Карло да кова нови монети во Рењо.

Карло и Филип заминале од Тунис на 10 ноември.^[5] Невреме ја растуриле нивната флота во Трапани и повеќето од галиите на Карло биле разглобени или оштетени. Генуаските бродови кои се враќале од крстоносната војна исто така биле потонати или принудени да се прикотват на Сицилија. Карло ги запленил оштетените бродови и нивниот товар, игнорирајќи ги сите протести од властите на Гибелите во Џенова. Пред да ја напушти Сицилија, тој им дал привремени даночни отстапки на Сицилијанците, бидејќи сфатил дека освојувањето на островот предизвикало многу уништувања.^[1]

Обиди за проширување

Карло го придружувал Филип III до Витербо во март 1271 година. Тука тие не успеале да ги убедат кардиналите да изберат нов папа. Братот на Карло, Алфонс од Поатје, се разболел. Карло ги испратил своите најдобри лекари да го излечат, но Алфонс умрел. Тој го барал најголемиот дел од наследството на Алфонс, вклучувајќи го Маркизатот од Прованса и округот Поатје, бидејќи бил најблискиот роднина на Алфонс. Откако Филип III се спротивставил, тој го однел случајот до Парламентот во Париз. Во 1284 година судот пресудил дека апанажите ќе пребегнат кон француската круна доколку нивните владетели умрат без потомци.

Карлоовото царство во раните 1270-ти

Земјотрес ги уништил ѕидовите на Дурацо во доцните 1260-ти или раните 1270-ти.^[7] Чарловите трупи го зазеле градот со помош на водачите на блиските албански заедници.^[12] Карло склучил договор со албанските поглавари , ветувајќи дека ќе ги заштити нив и нивните древни слободи во февруари 1272 година. Тој исто така ја испратил својата флота во Ахаја за да го брани кнежевството од византиските напади.^[1]

Карло побрзал во Рим за да присуствува на устоличувањето на папата Григориј X на 27 март 1272. Новиот папа бил решен да стави крај на конфликтите меѓу Гелфите и Гибелините. Додека бил во Рим, Карло се сретнал со водачите на Гуелф кои биле протерани од Џенова. Откако му ја понудиле функцијата капетан на народот, Карло им ветил воена помош. Во ноември 1272 Карло им заповедал на своите службеници да ги заробат сите Џеновци во неговите територии, освен Гелфите, и да го запленат нивниот имот. Неговата флота го окупирала Ајачио на Корзика. Папата Григориј ја осудил неговата агресивна политика, но предложил Џеновјаните да изберат функционери на Гуелф.^[2] Игнорирајќи го предлогот на папата, Џеновјаните склучиле сојуз со Алфонсо X од Кастилја, Вилијам VII од Монферат и градовите Гибелински Ломбардија во октомври 1273 година.

Конфликтот со Џенова го спречил Карло да ја нападне Византиската империја, но тој продолжил да склучува сојузи на Балканскиот Полуостров. Бугарскиот владетел Константин Тих бил првиот што склучил договор со него во 1272 или 1273 година Јован I Дукас од Тесалија и Стефан Урош I, крал на Србија, се приклучиле на коалицијата во1273 година.^[7] Сепак, папата Григориј му забранил на Карло да нападне, бидејќи се надеваше дека ќе ги обедини православните и католичките цркви со помош на царот Михаил VIII.

Познатиот теолог Томас Аквински неочекувано починал во близина на Неапол на 7 Март 1274 година, пред да замине да присуствува на Вториот совет во Лион. Според популарната легенда, овековечена од Данте Алигиери, Карло го отрул, бидејќи се плашел дека Аквински ќе се жали против него. Историчарот Стивен Ранциман нагласил дека „нема докази за да се претпостави дека смртта на големиот лекар не била природна“. Јужноиталијанските црковни луѓе на соборот го обвиниле Карло за тирански дела. Нивниот извештај го засилил обидот на папата да постигне компромис со Рудолф Хабсбург, кој бил избран за крал на Германија од кнезовите-изборници на Светото Римско Царство. Во јуни, Папата го призна Рудолф како законски владетел и на Германија и на Италија. Снаата на Карло, Маргарет и Елеонор, му се приклониле на Рудолф, тврдејќи дека им биле незаконски одземени во корист на покојната сопруга на Карло.^[13]

Личниот пратеник на Михаил VIII се огласил на Советот во Лион на 6 јули дека го прифатил католичкото верување и папскиот примат. ^[8] Околу три недели подоцна, папата Григориј повторно му забранил на Карло да започне воени акции против Византиската империја.^[2] Папата, исто така, се обидел да посредува за примирје меѓу Карло и Михаил, но овој избрал да нападне неколку помали држави на Балканот, вклучувајќи ги и вазалите на Карло. Византиската флота ја презела контролата врз поморските патишта меѓу Албанија и јужна Италија кон крајот на 1270-тите.^[12] Григориј само му дозволил на Карло да испрати засилување во Ахаја. Организацијата на нова крстоносна војна во Светата земја останала главна цел на папата. Тој го убедил Карло да започне преговори со Марија од Антиохија за купување на нејзиното барање за Кралството Ерусалим.^[5] Високиот суд на Ерусалим веќе ја отфрлил во корист на Иго III од Кипар, но папата имал ниско мислење за Иго.

Војната со Џенова и ломбардските градови сè повеќе го окупирале вниманието на Карло. Тој го назначил својот внук Роберт II Артоа за негов заменик во Пиемонт во октомври 1274 година, но Артоа не можел да ги спречи Верчели и Алесандрија да се приклучат на Гибелинската лига. Следното лето, џеновската флота го ограбила Трапани и островот Гозо. Убеден дека само Рудолф I може да постигне компромис меѓу Гелфите и Гибелините, папата ги повикал ломбардните градови да испратат пратеници кај него. Тој исто така го повикал и Карло да се откаже од Тоскана. Во есента 1275 г. Гибелинците понудиле да склучат мир со Карло, но тој не ги прифатил нивните услови. На почетокот на следната година Гибелините ги поразиле неговите трупи кај Кол де Тенде, принудувајќи ги да се повлечат во Прованса.^[2]

Папски избори

Палатата на папите во Витербо

Папата Григориј X починал на 10 јануари 1276. По непријателството што го доживеал за време на понтификатот на Григориј, Карло бил решен да обезбеди избор на папа подготвен да ги поддржи неговите планови. Наследникот на Григориј, папата Инокентиј V, отсекогаш бил приврзаник на Карло и тој брзо го потврдил Карло како сенатор на Рим и царски викар на Тоскана. Тој, исто така, посредувал за мировен договор меѓу Карло и Џенова, кој бил потпишан во Рим на 22 Јуни 1276. Карло ги вратил привилегиите на џеновските трговци и се откажал од своите освојувања, а Џеновјаните го признале неговото владеење во Вентимилија.

Папата Инокентиј починал на 30 јуни 1276 г.^[2] Откако кардиналите се собрале во Латеранскиот дворец, војската на Карло ја опколиле, овозможувајќи им само на неговите сојузници да комуницираат со другите кардинали и со надворешни лица. На 11 јули, кардиналите го избрале стариот пријател на Карло, Отобуоно де Фиеши за папа, но тој починал на 18. август. Кардиналите повторно се сретнале, овој пат во Витербо. Иако Карло престојувал во блиската Ветрала, тој не можел директно да влијае на изборите, бидејќи неговиот жесток противник, кардиналот Џовани Гаетано Орсини, доминирал во папската конклава. Папата Јован XXI, кој бил избран на 20 Септември, ги екскомуницирал противниците на Карло во Пиемонт и му забранил на Рудолф да дојде во Ломбардија, но не им забранил на водачите на Ломбардијан Гуелф да се заколнат на лојалност кон Рудолф.

Карло го назначил Роџер од Сан Северино да управува со Кралството Ерусалим како негов судски извршител. Сан Северино дошол во Акре на 7 Јуни 1277. Судскиот извршител на Иго III, Балијан од Арсуф, го предал градот без отпор. Иако првично само витезите и Венецијанците го признале Карло како законски владетел, бароните од царството му оддале почит на Сан Северино во јануари 1278 година, откако тој се заканил дека ќе им ги конфискува имотите. Мамелуците од Египет веќе го ограничиле кралството на крајбрежен појас кој опфаќал 2600 квадратни километри ^[2] и Карло му наредил на Сан Северино да ги избегне конфликтите со Египет.^[1]

Папата Јован починал на 20 мај 1277 г. Карло бил болен и не можел да го спречи изборот на Џовани Гаетано Орсини за папа Николај III на 25 ноември. Папата набрзо изјавил дека ниту еден странски принц не може да владее во Рим и го потсетил Карло дека е избран за сенатор во наредните десет години.^[2] Карло се заколнал на лојалност на новиот папа на 24 мај 1278 година по долги преговори. Тој морал да се заложи дека ќе се откаже и од сенаторството на Рим и од викаријатот на Тоскана за четири месеци. Од друга страна, Николај III ја потврдил екскомуникацијата на непријателите на Карло во Пиемонт и започнал преговори со Рудолф за да го спречи да склучи сојуз против Карло со Маргарет од Прованса и нејзиниот внук, Едвард I од Англија. Преговорите со Рудолф се кријат зад одбивањето на Николас да го обнови викаријатот на Карло во Тоскана, кој Рудолф го назначил свој викар.^[11]

Карло ја објавил својата оставка од сенаторството и викаријатот на 30 август 1278. Него го наследиле братот на папата, Матео Орсини, во Рим и внукот на папата, кардиналот Латино Малабранка, во Тоскана. За да се осигура дека Карло целосно ги напуштил своите амбиции во централна Италија, папата започнал преговори со Рудолф за обновување на Кралството Арл за внукот на Карло, Карло Мартел. Маргарет од Прованса остро се спротивставила на планот, но Филип III од Франција не застанал покрај својата мајка. По долги преговори, во летото 1279 година Рудолф го признал Карло како законски владетел на Прованса без да бара заклетва за лојалност. Договорот за владеењето на Карло Мартел во Арл и неговиот брак со ќерката на Рудолф, Клеменс, бил потпишан во мај 1280 година. Планот ги вознемирил владетелите на земјите долж Горна Рона, особено војводата Роберт II и грофот Ото IV од Бургундија.^[2]

Карло во меѓувреме го наследил Кнежевството Ахајско од Вилијам II од Вилехардуин, кој починал на 1 мај 1278 г. Тој го назначил непопуларниот Галеран од Иври, како негов судски извршител во Ахаја.^[14] Галеран не можел да ги плати своите трупи кои почнале да ги ограбуваат домовите на селаните. Џон I де ла Рош, војводата од Атина, морал да му позајми пари за да ги финансира нивните плати. Никифор I од Епир го признал Сузеренството на Карло на 14 март 1279 година за да ја обезбеди својата помош против Византијците.^[12] Никифор, исто така, му ги отстапил трите града — Бутринто, Сопотос и Панормос — на Карло.

Папата Николај починал на 22 август 1280 г. Карло испратил агенти во Витербо за да го промовира изборот на еден од неговите поддржувачи, искористувајќи го раздорот меѓу роднините на покојниот папа и другите италијански кардинали. Кога избувнале немири во Витербо, откако кардиналите не донеле одлука со месеци, трупите на Карло ја презеле контролата врз градот. На 22 Февруари 1281 година, неговиот најверен поддржувач, Симон од Бри, бил избран за папа. Папата Мартин IV ги отпуштил роднините на неговиот претходник и повторно го назначил Карло за сенатор на Рим. Гвидо I да Монтефелтро се кренал против папата, но трупите на Карло под Жан д'Епе го запреле ширењето на бунтот во Форли. Карло исто така испратил војска во Пиемонт, но Томас I, Маркиз од Салуцо, ја уништил во Борго Сан Далмацо во мај.^[2]

Крај на црковниот сојуз

Папата Мартин го екскомуницирал царот Михаил VIII на 10 април 1281 година бидејќи царот не го наметнал црковниот сојуз во неговата империја.^[7] Папата наскоро го овластил Карло да ја нападне империјата. Намесникот на Карло во Албанија, Иго од Сали, веќе ја опсадил византиската тврдина Берат.^[14] Византиска војска за помош под водство на Михаил Тарханеиот и Џон Синаденос пристигнала во март 1281 година Сали бил нападнат од заседа и бил заробен, неговата војска била ставена во бегство, а внатрешноста на Албанија била изгубена за Византијците.^[12] На 3 Јули 1281 Карло и неговиот зет, Филип од Кортенеј, титуларниот латински цар, склучија солајуз со Венеција „за обновување на Римската империја“. Тие решиле да започнат целосна нова кампања на почетокот на следната година.

Маргарет од Прованса ги повика Роберт и Ото од Бургундија и другите лордови кои одржувале феуди во Кралството Арл на состанок во Троа во есента година. кралството, но Филип III од Франција силно се спротивставило на планот на неговата мајка и Едвард I од Англија не сакале да им ветат никаква помош. Карло признал дека неговата сопруга го држела округот Тонере и нејзините други наследени имоти како бургундски феуд, што го смирило Роберт Бургундија. Бродовите на Карло почнале да се собираат во Марсеј за да пловат по Рона во пролетта 1282 година Другата флота се собирала во Месина за да ја започне крстоносната војна против Византиското Царство.^[2]

Колапс на царството

Сицилијанска Вечерна

Сицилијански печат на Карло (од Кабинетот на медалите во Париз)

Карло им дал исклучоци на поединци и заедници, особено на француските и провансалските колонисти, што го зголемило товарот на оние кои не уживале такви привилегии. Годишната, или повремено почеста, задолжителна размена на монетите речиси исклучиво користени во локалните трансакции, исто така биле важен и непопуларен извор на приходи за кралската ризница.^[9] Карло земал принудни заеми секогаш кога му била потребна „веднаш голема сума пари за одредена напорна и итна работа“, како што објаснил во еден од неговите декрети.^[1]

Испораките, реквизицијата на стоки, ја зголемиле непопуларноста на владата на Карло во јужна Италија и Сицилија. Неговите поданици, исто така, биле принудени да ги чуваат затворениците или да сместуваат војници во нивните домови. Обновувањето на старите тврдини, мостови и аквадукти и изградбата на нови замоци барало вработување на занаетчии, иако повеќето од нив не биле подготвени да учествуваат во толку долги проекти. Илјадници луѓе биле принудени да служат војска во туѓи земји, особено по 1279 година. Трговијата со сол била прогласена за кралски монопол. Во декември 1281 година, Карло повторно наредил собирање на subventio generalis , со што се барало плаќање на 150% од вообичаениот износ.

Карло не обрнал внимание на островот Сицилија, иако тој бил центар на отпорот против него во 1268 година.^[1] Тој го префрлил главниот град од Палермо во Неапол.^[15] Тој не го посетил островот по 1271 година, спречувајќи ги Сицилијанците директно да го информираат за нивните поплаки.^[9] Сицилијанските благородници ретко биле вработени како кралски службеници, иако тој често ги назначувал нивните јужноиталијански врсници да го претставуваат во неговите други кралства. Понатаму, откако зазел големи имоти на островот во доцните 1260-ти, Карло речиси исклучиво вработувал француски и провансалски свештеници за да управуваат со нив.

Популарните приказни му припишуваат на Џон Процида — поранешниот канцелар на Сицилија Манфред — за организирање на меѓународен заговор против Карло. Легендата вели дека тој ги посетил Константинопол, Сицилија и Витербо маскиран во 1279 и 1280 година за да ги убеди Михаил VIII, сицилијанските барони и папата Николај III да поддржат нивниот бунт. Од друга страна, Михаил VIII подоцна тврдел дека тој „бил Божји инструмент за да им се донесе слобода на Сицилијанците“ во своите мемоари.^[8] Богатството на царот му овозможило да испраќа пари до незадоволните сицилијански барони. Петар III од Арагон одлучил да полага право на Кралството Сицилија кон крајот на 1280 година: тој не го криел својот презир кога се сретнал со синот на Карло, Карло, војводата од Салерно, во Тулуз во декември 1280 година да собере флота, наводно за уште една крстоносна војна во Тунис.^[2]

Немири избувнале на Сицилија откако бургер од Палермо убил пијан француски војник кој ја навредувал неговата сопруга пред црквата на Светиот Дух во понеделникот на Велигден (30 март),^[5] 1282 година.^[2] Кога другарите на војникот го нападнале убиецот, толпата се свртела против нив и почнала да ги масакрира сите Французи во градот. Бунтот, познат уште од 16 век како Сицилијанска Вечерна,^[14] прераснал во востание и повеќето од службениците на Карло биле убиени или принудени да го напуштат островот. Карло наредил трансфер на војници и бродови од Ахаја на Сицилија, но не можел да го спречи ширењето на бунтот во Калабрија. Сан Северино, исто така, морал да се врати во Италија, придружуван од поголемиот дел од гарнизонот во Акре. Одо Поилекиен, кој го наследил во Акре, имал ограничен авторитет.

Градоначалниците на големите сицилијански градови основале комуни кои испратиле делегати кај папата Мартин, барајќи од него да ги земе под заштита на Светата Столица.^[9] Наместо да ја прифати нивната понуда, папата ги екскомуницирал бунтовниците на 7 мај. Карло издал едикт на 10 јуни, обвинувајќи ги неговите службеници дека ги игнорирале неговите упатства за добра администрација, но тој не им ветил суштински промени. Во јули отпловил до Сицилија и ја опсадил Месина.^[1]

Војна со Арагон

Пратеникот на Петар III од Арагон, Вилијам Кастелну, започнал преговори со водачите на бунтовниците во Палермо. Сфаќајќи дека не можат да се спротивстават без странска поддршка, тие ги признале Петар и Констанца како нивни крал и кралица. Тие назначиле пратеници да го придружуваат Кастелноу до Коло каде што се собирала арагонската флота. По кратко двоумење, Петар решил да интервенира во име на бунтовниците и отпловил кон Сицилија. Тој бил прогласен за крал на Сицилија во Палермо на 4 септември.^[1] Потоа, две кралства, со секое управувано од крал (или кралица) на Сицилија според монарх, коегзистирале повеќе од еден век, при што Карло и неговите наследници владееле во јужна Италија (позната како Кралството Неапол), додека Петар и неговите потомци владееле со островот Сицилија.^[15][9]

Наспроти арагонското слетување, Карло бил принуден да се повлече од островот, но Арагонецот брзо се преселил и уништил дел од неговата војска и поголемиот дел од неговиот товар. Петар ја презел контролата над целиот остров и испратил војници во Калабрија, но тие не можеле да го спречат Карло од Салерно да ја предводи армијата од 600 француски витези да му се придружат на неговиот татко во Реџо Калабрија. Дополнителни француски трупи пристигнале под команда на внуците на Карло, Роберт II од Артоа и Петар од Аленсон во ноември.^[2] Истиот месец, папата го екскомуницирал Петар.^[13]

Ниту Петар ниту Карло не можеле да си дозволат да водат долга војна. Карло дал неверојатен предлог кон крајот на декември 1282 година, предизвикувајќи го Петар на судски дуел. Петар инсистирал војната да се продолжи, но се согласил дека битката меѓу двата крала, секој бил придружуван од 100 витези, требало да се одлучи за поседување на Сицилија. Дуелот требало да се одржи во Бордо на 1 јуни 1283 година, но тие не го почитувле датумот. Карло го назначил Карло од Салерно да управува со Рењо за време на неговото отсуство. За да ја обезбеди лојалноста на локалните господари во Ахаја, тој направил судски извршител на еден од нивните врсници, Гај од Драмелеј.^[14] Папата Мартин ја прогласил војната против Сицилијанците за крстоносна војна на 13 Јануари 1283. ^[6] Карло се сретнал со папата во Витербо на 9 март, но тој ја игнорирал забраната на Папата за неговиот дуел со Петар Арагонски. Откако ги посетил Прованса и Париз во април, тој заминал за Бордо за да се сретне со Петар. Дуелот се претворил во фарса; двата крала пристигнале секој во различно време во ист ден, објавувајќи победа над својот отсутен противник и си заминувале.

Во јужна Италија продолжиле да се случуваат престрелки и рации. Арагонските герилци го нападнале Катона и го убиле Петар од Аленсон во јануари 1283 година; Арагонците го зазеле Реџо Калабрија во февруари; и сицилијанскиот адмирал, Роџер од Лаурија, ја уништиле новопокренатата провансалска флота на Малта во април. Сепак, настанале тензии меѓу Арагонците и Сицилијанците и во мај 1283 година, еден од водачите на антианжевинскиот бунт, Валтер од Калтагироне, бил погубен поради неговата тајна преписка со агентите на Карло. Папата Мартин ја објавил војната против Арагон за крстоносна војна и му го доделил кралството на синот на Филип III од Франција, Карло од Валоа, на 2. февруари 1284 г.^[2]

Карло почнал да собира нови војници и флота во Прованса, и му наложил на својот син, Карло од Салерно, да одржи одбранбена положба до неговото враќање. Роџер од Лаурија основал мала ескадрила на островот Нисида за да го блокира Неапол во мај 1284 година Карло од Салерно се обидел да ја уништи ескадрилата, но поголемиот дел од неговата флота бил заробен, а тој самиот бил заробен кратка, остра борба на 5 јуни. Веста за обратното предизвика немири во Неапол, но папскиот легат, Жерар од Парма, го уништил со помош на локалните благородници. Карло дознал за катастрофата кога слетал во Гаета на 6 јуни. Тој, наводно, изјавил дека „Кој ќе изгуби будала, не губи ништо“, мислејќи на заробувањето на неговиот син.

Карло замина од Неапол за Калабрија на 24 јуни 1284 г. Голема војска — наводно 10.000 качени воини и 40.000 пешаци — го придружувала до Реџо Калабрија. Тој поставил опсада на градот по море и копно кон крајот на јули. Неговата флота се приближила до брегот на Сицилија, но неговите трупи не можеле да слетаат на островот.^[2] Откако Лаурија ги распоредил војниците во близина на Реџо Калабрија, Карло морал да ја укине опсадата и да се повлече од Калабрија на 3 август.

Смрт

Смртта на Карло

Карло отишол во Бриндизи и се подготвувал за кампања против Сицилија за следната година. Тој сериозно се разболел пред да отпатува за Фоџа на 30 декември. Последната волја ја направил на 6 јануари 1285 година, назначувајќи го Роберт II од Артоа за регент за неговиот внук, Карло Мартел, кој требало да владее со неговите кралства додека Карло од Салерно не биде ослободен. ^[1] Починал утрото на 7 јануари. Бил погребан во мермерен гроб во Неапол, но неговото срце било сместено во Кувен Сен Жак во Париз. Неговиот труп бил преместен во капелата на новоизградената катедрала во Неапол во 1296 година.^[1]

Семејство

Карло и неговата прва сопруга Беатрис од Прованса

Сите записи покажуваат дека Карло бил верен сопруг и грижлив татко. Неговата прва сопруга, Беатрис од Прованса, родила најмалку шест деца. Според современите озборувања, таа го убедила Карло да го бара Кралството Сицилија, бидејќи сакала да има круна како нејзините сестри. Пред да умре во јули 1267 година,^[2] таа го сакала плодоуживањето на Прованса од Карло.^[1]

• Бланка, најстарата ќерка на Карло и Беатрис, станала сопруга на Роберт од Бетун во 1265 година, но таа починала четири години подоцна.
• Беатрис, нејзината помлада сестра, се омажила за Филип, титуларниот латински цар, во 1273 година.^[1]
• Карло II, најстариот син и имењак на Карло, добил кнежевство Салерно во 1272 година Карло Куци (како што го нарекувале) и неговата сопруга, Марија од Унгарија, имале четиринаесет деца, што го обезбедило опстанокот на Капетската куќа на Анжу.
• Филип, следниот син на Карло и Беатрис, бил избран за крал на Сардинија од локалните Гелфи во 1269 година, но без согласност на папата.^[9] Починал без деца во 1278 година.
• Роберт, третиот син на Карло, починал во 1265 година.
• Елизабета, најмладата ќерка на Карло, била дадена за брак со идниот Ладислав IV од Унгарија во 1269 година, но Ладислав ги претпочитал своите љубовници од неа.^[16]

Вдовецот Карло најпрво ѝ предложил брак на Маргарет од Унгарија. Меѓутоа, Маргарет, која била воспитана во доминикански женски манастир, не сакала да се омажи. Според легендата, таа се обезличила за да го спречи бракот. Карло и неговата втора сопруга, Маргарет од Невер, имале неколку деца, но ниту едно не преживеало до полнолетство.

Наследство

Делата на двајца историчари од 13 век, Бартоломеј од Неокастро и Саба Маласпина, силно влијаеле на современите погледи за Карло, иако биле пристрасни. Првиот го опишал Карло како тиранин за да ја оправда сицилијанската вечерна, се залагал за откажување на крстоносната војна против Арагон во 1285 година., оданочување и вработување на непопуларни функционери од Амалфи.^[9] Сепак, монархијата била подложена на „француизација“ или „провансалистика“ за време на неговото владеење. Тој донирал имоти во Рењо на околу 700 благородници од Франција или Прованса. Тој не ги усвоил богатите свечени облеки, инспирирани од византиската и исламската уметност, на претходните сицилијански кралеви, туку облечен како другите западноевропски монарси, или како „прост витез“, како што забележал хроничарот. Томас Тускус кој го посетил Неапол во 1267 година.^[1]

Карло како гроф од Прованса (статуа од Луј-Жозеф Даумас во Ерес )

Околу 1310 година, фирентинскиот историчар Џовани Вилани изјавил дека Карло бил најмоќниот христијански монарх во доцните 1270-ти. Лучето Гатилузио, џеновец поет, го споредил Карло директно со Карло Велики. Двата извештаи покажуваат дека Карло се сметал речиси за цар. Меѓу современите историчари, Ранциман вели дека Карло се обидел да изгради империја во источниот Медитеранум; Жерар Сивери пишува дека сакал да доминира на западот; а Жан Данбабин тврди дека неговата „агломерација на земји била во процес на формирање на империја“.^[1]

Историчарот Хироши Такајама заклучува дека доминацијата на Карло „била преголема за да се контролира“.^[15] Сепак, економските врски меѓу неговите кралства се зајакнале за време на неговото владеење. Провансалската сол била транспортирана во неговите други земји, житото од Рењо се продавало во Ахаја, Албанија, Акре и Тоскана, а тоскански трговци се населиле во Анжу, Мејн, Сицилија и Неапол. Неговите највисоки функционери биле префрлени од нивните татковини за да го претставуваат на други територии: неговите сенехали во Прованса биле од Анжу; Француските и провансалските благородници имале највисоки функции во Рењо; а своите викари во Рим ги избрал меѓу јужноиталијанските и провансалските благородници. Иако неговата империја пропаднала пред неговата смрт, неговиот син ги задржал јужна Италија и Прованса.

Карло секогаш го нагласувал својот кралски чин, но не прифаќал „империјална реторика“. Неговиот познат судија, Марино де Караманико, развил нова политичка теорија. Традиционалните толкувачи на римското право биле убедени дека светите римски цари имале монопол врз донесувањето закони. За разлика од нив, Караманико изјавил дека царот не може да бара суверенитет над кралот и ја нагласил целосната надлежност на Карло да издава декрети. За да се промовира правното образование Карло плаќал високи плати — 20-50 унци злато годишно — на магистрите по право на Универзитетот во Неапол. Магистрите по медицина добивале слични надоместоци, а универзитетот станал главен центар на медицинската наука. Личниот интерес на Карло за медицината се зголемил во текот на неговиот живот и тој позајмил арапски медицински текстови од владетелите на Тунис за да ги преведе.^[1] Тој вработил најмалку еден еврејски научник, Мојсеј од Палермо, кој можел да преведува текстови од арапски на латински.^[17] медицинска енциклопедија на Мухамед ибн Закарија ал-Рази била една од книгите преведени по налог на Карло.

Карло бил и поет, што го разликувало од неговите роднини од Капет. Тој компонирал љубовни песни. Од него било побарано да суди на два поетски конкурси во неговата младост, но современите научници не ја ценат неговата поезија. Провансалските трубадури биле главно критички настроени кога пишувале за Карло, но француските поети биле спремни да го пофалат. Бертран д'Аламанон напишал песна против данокот на сол, а Рајмон де Торс де Марсеила го прекорил Карло за инвазијата на Рењо. Труверот Адам де ла Ал му посветил во негова чест недовршена епска поема, насловена „Кралот на Сицилија“, на Шарл и Жан де Мен ги прослави неговите победи во Роман на розата. Данте го опишал Карло — „кој носи машки нос“ — мирно пее заедно со неговиот некогашен ривал, Петар III од Арагон, во Чистилиштето.^[18]

Карло покажал интерес и за архитектурата. Тој дизајнирал кула во Бриндизи, но таа набрзо се срушила. Тој наредил да се подигне Кастел Нуово во Неапол, од кој преживеала само палатинската капела. Нему му се припишува и воведувањето на стаклени прозорци во француски стил во јужна Италија.^[1]

Наводи

1. Dunbabin 1998. sfn error: no target: CITEREFDunbabin1998 (help)
2. Runciman 1958. sfn error: no target: CITEREFRunciman1958 (help)
3. Cox 1974. sfn error: no target: CITEREFCox1974 (help)
4. Asbridge 2012. sfn error: no target: CITEREFAsbridge2012 (help)
5. Lock 2006. sfn error: no target: CITEREFLock2006 (help)
6. Housley 1982. sfn error: no target: CITEREFHousley1982 (help)
7. Fine 2009. sfn error: no target: CITEREFFine2009 (help)
8. Harris 2014. sfn error: no target: CITEREFHarris2014 (help)
9. Abulafia 2000. sfn error: no target: CITEREFAbulafia2000 (help)
10. Metcalfe 2009. sfn error: no target: CITEREFMetcalfe2009 (help)
11. Partner 1972. sfn error: no target: CITEREFPartner1972 (help)
12. Nicol 1984. sfn error: no target: CITEREFNicol1984 (help)
13. Bárány 2010. sfn error: no target: CITEREFBárány2010 (help)
14. Lock 1995. sfn error: no target: CITEREFLock1995 (help)
15. Takayama 2004. sfn error: no target: CITEREFTakayama2004 (help)
16. Engel 2001. sfn error: no target: CITEREFEngel2001 (help)
17. Patai 1977. sfn error: no target: CITEREFPatai1977 (help)
18. Hollander 2004. sfn error: no target: CITEREFHollander2004 (help)

 

Надворешни врски

„Карло I Анжујски“ на Ризницата ^?