Принс Роџерс Нелсон (англиски: Prince Rogers Nelson; 7 јуни 1958 ― 21 април 2016) естрадно познат како Принс (англиски: Prince) ― американски пејач, текстописец, музичар, продуцент, танчар и глумец. Се смета за еден од најголемите музичари од неговата генерација.[1] Познат бил по неговата изразена андрогинска личност;[2][3] неговиот широк гласовен опсег и неговата вештина како мултиинструменталист.[4] Неговата музика опфаќа најразлични стилови, како: фанк, R&B, рок, њу вејв, соул, синт-поп, поп, џез, блуз и хип-хоп. Принс сам си ги продуцирал своите албуми и бил зачетник на звукот од Минеаполис.
Принс е роден во Минеаполис, а на 19-годишна возраст потпишал рекорден договор со Warner Bros. Records. Наскоро ги објавил албумите For You (1978) и Prince (1979). Добил пофалби од критиката и за неговите следни и влијателни албуми: Dirty Mind (1980), Controversy (1981) и 1999 (1982). Неговиот шести албум, Purple Rain (1984) бил и саундтрак на филмот Пурпурен дожд во кој Принс бил во главна улога. Purple Rain поминал шест последователни месеци на врвот на Билборд 200 и бил голем комерцијален успех за Принс.[5] За саундтракот Принс освоил Оскар за најдобра оригинална песна, а филмот заработил 70,3 милиони долари, наспроти буџетот од 7,2 милиони долари. Стручните списанија и критичарите го сметаат Purple Rain за еден од најдобрите музички филмови.[6][7] Во 1987 Принс го објавил албумот Sign o' the Times, кое критичарите го сметаат за негово најдобро дело во кариерата.
Принс, за време на неговиот живот, продал преку 100 милиони плочи ширум светот и со тоа е меѓу најпродаваните музичари на сите времиња.[8] Ги освоил наградите: Греми, Претседателска награда за заслуги, Награда за достигнување и заслуги од Американските музички награди, Награда икона на Билборд, Оскар и Награда „Златен глобус“. Во 2004 година бил примен во Куќата на славата на рокенролот, во 2006 година во Куќата на славата на британската музика, во 2016 година во куќата на славата на ритам и блуз музиката, а во 2022 година двапати бил примен во Булеварот на славата на црната музика и забава.[9][10] Се проценува дека вкупниот број на песни кои ги напишал Принс се движи од 500 до преку илјада,[11] а некои од нив станале популарни откако биле преработени од други музичари; најпознати меѓу нив се "Nothing Compares 2 U" од Шинид Оконор и "Manic Monday" од the Bangles.[12]
Ран живот
Принс Роџерс Нелсон е роден во Минеаполис на 7 јуни 1958 година. Тој е син на џез-пејачката Мети Дела (моминско Шо) и пијанистот и текстописец Џон Луис Нелсон.[13] Неговите родители биле членови на Црквата на Адвентистите од седмиот ден, евангелска деноминација.[14]
Принс своето име го добил името по најпопуларното уметничко име на неговиот татко, Принс Роџерс, кое татко му го користел додека настапувал со мајката на Принс во џез-групата наречена Принс Роџерс Трио.[15] Принс не го сакал неговото име и сакал луѓето да го викаат „Скипер“, име кое го користел во текот на неговото детство.[15][16][17] Принс рекол дека е „роден епилептичен“ и дека имал напади кога бил млад.
Принс ја напишал својата прва песна „Funk Machine“ на пијаното на татко му кога имал седум години.[18] Неговите родители се развеле кога тој имал 10 години. Неговата мајка повторно се омажила за Хејворд Бејкер, со кого имала син по име Омар; Принс имал лош однос со Омар, до степен што постојано го менувал живеалиштето, понекогаш живеел со татко му, а понекогаш со мајка му и со очувот.[18][19] Бејкер го одвел Принс на концерт на Џејмс Браун, а Принс на Бејкер му ја дал заслугата за подобрување на финансиите на семејството. Откако кратко време живеел со татко му, кој му ја купил првата гитара, Принс се преселил во подрумот на неговите соседи, семејството Андерсон, откако татко му го исфрлил.[20] Тој се спријателил со синот на Андерсонови, Андре, кој подоцна соработувал со Принс и станал познат како Андре Симон.[21][22]
Принс учел во средното средно училиште Брајант во Минеаполис, а потоа и во Централното средно училиште каде што играл фудбал, кошарка и бејзбол. Тој играл во јуниорскиот универзитетски кошаркарски тим на училиштето и продолжил да игра кошарка од забава како возрасен.[23][24] Додека учел во Брајант, тој научил класичен балет во танцовиот театар во Минесота.[25] Тој станал застапник за танчерите, а подоцна го искористил неговото богатство за да го спаси пропаднатиот Џофри балет во Чикаго во текот на 1990-тите.[26][27] Во 1973 година, Принс се запознал со текстописецот и продуцент Џими Џем, а Џем бил импресиониран од неговиот музички талент, владеењето со многу различни инструменти и со работната етика.[28]
Кариера
1975–1984: Почетоци и пробив
Куќата во Минеаполис, сликана во август 2017 година, каде Принс престојувал кај семејството на Андре Симон
Во 1975 година, Пепе Вили (сопруг на братучеда од Принс) ја основал групата 94 East и ги ангажирал Андре Симон и Принс да снимаат песни.[29][30] Принс и Вили заедно ја напишале песната „Just Another Sucker“.[31] Во 1976 година, веднаш по матурирањето во Централното средно училиште, Принс направил демо-снимка со продуцентот Крис Мун, во студиото на Мун во Минеаполис.[32] Не можејќи да му обезбеди договор за снимање, Мун ја однел лентата кај Овен Хасни, бизнисмен од Минеаполис, кој потпишал менаџерски договор со Принс. Тој му помогнал да направи демо во студиото Sound 80 во Минеаполис (со продуцентот/аранжер Дејвид Зи).[33][34] Демо-снимката предизвикала интерес од неколку издавачки куќи, како: Warner Bros. Records, A&M Records и Columbia Records.[35]
Хасни му помогнал на Принс да потпише договор со Ворнер Брос. Дискографската куќа се согласила да му даде креативна слобода на Принц за три албуми и да ги задржи неговите издавачки права.[36][37] Хасни и Принс потоа го напуштиле Минеаполис и се преселиле во Саусалито, Калифорнија, каде што бил снимен првиот албум на Принс, For You. Албумот бил миксан во Лос Анџелес и бил објавен на 7 април 1978 година.[38] Според белешките од албумот „For You“, Принс напишал, продуцирал, аранжирал, компонирал и свирел на сите 27 инструменти од албумот, освен песната „Soft and Wet“, чиј текст бил напишан заедно со Мун. Трошоците за снимање на албумот биле двојно поголеми од првичниот аванс на Принс. Принс ја користел компанијата Prince's Music Co. за да ги објави неговите песни. „Soft and Wet“ стигнала до 12-то место на топ-листата за синглови Hot Soul и 92-ро место на Billboard Hot 100.
Билет за првиот настап на Принс со неговата група во јануари 1979 година
Во 1979 година, Принс основал група со Андре Симон на бас, Дез Дикерсон на гитара, Гејл Чепмен и Доктор Финк на клавијатури и Боби Зи на тапани. Во октомври 1979 година, Принс го издал албумот Prince кој стигнал до 22-ро место на Билборд 200 и станал платинест. На албумот имало два R&B хита: „Why You Wanna Treat Me So Bad?“ и „I Wanna Be Your Lover“.
Во 1980 година, Принс го издал албумот Dirty Mind, кој содржел сексуално експлицитни стихови, вклучувајќи ја насловната песна „Head“ и песната „Sister“. Тој го отфрлил својот афро-изглед и се потстрижал кратко. Во тоа време тој често се појавувал во јавноста во гаќи и матил во комбинација со чорапи над колена и високи потпетици. Музички, Принс почнал сè повеќе да експериментира и се посветил на музички жанрови кои не биле вклучени на неговите први два албума. Музиката на Принс содржела различни стилови и затоа не била привлечна за јасна целна група. Со неговиот андроген изглед и со неговиот необичен стил на облекување уште на почетокот стекнал имиџ на ексцентрик. Неговите понекогаш многу сугестивни стихови во песните и неговата срамежливост од медиумите, исто така, направиле да изгледа мистериозен. Во едно од неговите ретки интервјуа во тоа време, Принс рекол дека е „навистина, навистина срамежлив“ со непознати. Од 1982 до 1990 година дал само пет интервјуа.[39][40]
Принц во 1980 година
Во 1981 година, Принс основал споредна проект-група наречена The Time. Групата издала четири албуми во периодот од 1981 до 1990 година, а Принс ги напишал и свирел на инструменти и пеел придружни вокали (понекогаш под псевдонимите „Џејми Стар“ или „Компанија Стар“), а главен пејач бил Морис Деј.[41][42] Во октомври 1982 година, Принс објавил двоен албум, 1999, кој се продал во над четири милиони примероци.[43][44] Песната „1999“ е протест против ширењето на нуклеарното оружје и станала прв топ-10 хит на Принс во земји надвор од САД. Спотот за песната „Little Red Corvette“ од Принс било едно од првите две видеа на црни музичари (заедно со „Billie Jean“ од Мајкл Џексон) кое било често ротирано на МТВ, телевизија за која се сметало дека е против „црната музика“.[45][46] Принс и Џексон започнале ривалство кое траело многу години.[47] Песната „Delirious“, исто така, се нашла во топ-10 на топ-листата од Billboard Hot 100. „International Lover“ на Принс му ја донела неговата прва номинација за Греми награда.[48]
1984–1987: Пурпурен дожд, Around the World in a Day и Parade
Во овој период Принс почнал да ја нарекува неговата група како the Revolution.[37][49] Групата се состоела од Лиза Колман и Доктор Финк на клавијатури, Боби Зи на тапани, Браун Марк на бас и Дез Дикерсон на гитара. По турнејата за промоција на албумот <i>1999</i>, Дикерсон ја напуштил групата од религиозни причини.[50] Дикерсон бил заменет со пријателка на Колман, Венди Мелвоин.[49]
Според неговиот поранешен менаџер Боб Кавало, во раните 1980-ти Принс побарал да добие договор за да глуми во голем филм, и покрај фактот што неговата популарност во тој момент била ограничена на само неколку поп и R&B-хитови, музички спотови. и повремени ТВ настапи. Ова резултирало со хит-филмот Пурпурен дожд (1984), кој бил еден вид лабава биографија на Принс и истоимениот студиски албум, кој воедно бил и саундтрак на филмот.[37] Албумот Purple Rain бил продаден во над 13 милиони примероци во САД и 24 последователни недели бил на прво место на топ-листата за албуми Билборд 200. За музиката од филмот Принс добил Оскар за најдобра оригинална музика[51] и заработил над 68 долари милиони во САД (еквивалентно на 160 милиони долари во 2017[52]).[53][54] Песните од филмот беа хитови на поп-топ-листите низ цел свет; „When Doves Cry“ и „Let's Go Crazy“ стигнале до прво место, а насловната нумера го достигнала второто место на Billboard Hot 100.[55] Во еден момент во 1984 година, Принс бил на чело на топ-листата за синглови, за албуми и за филмови во САД;[16] ова било прв пат пејач да го постигне овој подвиг.[36] Албумот Purple Rain е рангиран на 8-мо место на списокот од 500 најдобри албуми на сите времиња според Ролинг стоун;[56] тој е вклучен и на списокот на 100 најдобри албуми на сите времиња според списанието Тајм.[57] За албумот, Принс добил две од првите три Греми награди на 27-те годишни Греми награди - Најдобра рок изведба од дуо или група со вокал и најдобра музика за визуелни медиуми.[48]
Во 1984 година, поп-уметникот Енди Ворхол ја создал сликата Портокалов Принс (1984) . Енди Ворхол бил фасциниран од Принс и создал вкупно дванаесет уникатни слики од него во различни бои, а сите тие биле чувани во личната колекција на Ворхол.[58] Четири од овие слики сега се во колекцијата на музејот Енди Ворхол во Питсбург.
Во 1985 година, Принс ја основал дискографската куќа Paisley Park Records со финансиско учество од Warner Bros. Истата година, Принс објавил дека ќе ги прекине со настапите во живо и музичките спотови по објавувањето на неговиот следен албум. Неговиот следен албум, Around the World in a Day (1985) објавен со Paisley Park Records, три недели се задржал на прво место на Билборд 200.
Принц на настап во 1986 година
На крајот од март 1986 година бил издаден Parade, последен албум кој Принс го снимил во соработка со The Revolution. Содржи еден од неговите најуспешни синглови, Kiss. Истата година, песната „Manic Monday“, напишана од Принс и отпеана од Bangles, стигнала до второ место на топ-100 листата. Parade служи како саундтрак на вториот филм од Принс Под црешовата месечина, кој, сепак, не бил ни приближно успешен како филмот Пурпурен дожд. Филмот добил награда „Златна малина“ за најлош филм, а Принц ги добил наградите „Златна малина“ за најлош режисер. најлош глумец и најлоша оригинална песна (за песната „Love or Money“).[59][60] На 17 октомври 1986 година, официјално било објавено распаѓањето на The Revolution.
1987-1991: Sign o' the Times, Lovesexy, Бетмен и Graffiti Bridge
Во март 1987 година,[61] бил издаден двојниот албум Sign o' the Times, за кој критичарите сметаат дека претставува врв на музичкото дело на Принс. Светската турнеја за промоција на албумот била многу успешна, а Warner Bros Records сакале Принс да оди на турнеја низ САД,[62][63] но тој ги одбил.
Филмот Sign o' the Times бил објавен на 20 ноември 1987 година. Филмот доби подобри критики од Под црешовата месечина, но приходите од благајните биле минимални и брзо бил тргнат од репертоарот на кината.[64]
Следниот албум на Принс требало да биде објавен во декември 1987 година под името The Black Album.[65] Откако биле снимени 500.000 примероци,[65] Принс имал духовно богојавление дека албумот е злобен и го спречил издавањето.[64] Black Album станал еден од најпродаваните пиратски албуми во музичката историја, продаден во преку 250.000 примероци[66] пред официјално да биде издаден од Warner Bros. Records во ноември 1994 година.
Објавен на 10 мај 1988 година, albumot Lovesexy служи како духовна спротивност на мрачниот The Black Album.[65] И покрај добрите критики за неговите последни албуми, популарноста на Принс во САД почнала да опаѓа во 1988 година, а со тоа опаднал и неговиот комерцијален успех таму. Од друга страна, неговата популарност растела во Европа. Lovesexy, бил прв албум на Принс кој се продавал подобро во Европа отколку во неговата родна земја.[67]
Принц настапува за време на турнеја во Токиово 1990 година
Во 1989 година, Принс се појавиl на студискиот албум на МадонаLike a Prayer, ко-пишувајќи и пеејќи го дуетот „Love Song“ и свирејќи на електрична гитара (незапишано) на песните „Like a Prayer“, „Keep It Together “ и „Act of Contrition“. Тој, исто така, започнал да работи на неколку музички проекти, вклучително и Rave Unto the Joy Fantastic и раните нацрти за неговиот филм за мостот Графити.[64][65] Проектите биле ставени во мирување кога режисерот Тим Бартон од него побарал да сними неколку песни за претстојниот филм Бетмен (1989). Принс продуцирал цел албум со девет песни кој Warner Bros го издал на 20 јуни 1989 година. Албумот Batman се искачил на прво место на Билборд 200,[68] а бил продаваден во 4,3 милиони примероци.[64] Синглот „Batdance“ се нашол на врвот на Billboard Hot 100 и R&B топ листите.[69]
Во 1990 година, Принс ја завршил продукцијата на неговиот четврти филм, Графити Бриџ (1990) и на истоимениот албум од 1990 година. Филмот, објавен на 20 ноември 1990 година, со заработка од 4,2 милиони долари не бил успешен на благајните.[65] Принс на крајот од 1990 година ги отпуштил неговите дотогашни менаџери. Оттогаш тој повеќе немал менаџер и сам се занимавал со својот бизнис.[70]
1991–1996: Промена на името, Diamonds and Pearls и Chaos and Disorder
Принs настапува за време на турнејата Act I и II во Цирих, Швајцарија во 1993 година
Принс 1991 година ја започнал со настап во Рок во Рио II[71] и со дебито на новата придружна група на Принс, New Power Generation. Со значителен придонес од членовите на неговата група, на 1 октомври 1991 година бил објавен албумот Diamonds and Pearls. Diamonds and Pearls станал втор најпродаван албум на Принс во светот по Purple Rain. Сепак, слично како и во 1983 година, имало несогласувања зад сцената меѓу Принс и неговите музичари за време на турнејата Diamonds and Pearls во 1992 година. На пример, групата се возела заедно во автобус за турнеја, а Принс одделно се возел во лимузина со телохранители и танчери.[72]
На 31 август 1992 година, Принс го продолжил актуелниот договор со Warner Bros. Records до 31 декември 1999 година, односно за уште шест албуми.[73][74] Информациите за финансиските детали од договорот се шпекулации, затоа што има многу различни верзии, а нема официјални извештаи. Во 1992 година, Принс ја обвини дискографската компанија Warner Bros Records за слабата продажба на албумот Love Symbol објавен во 1992 година, во споредба со Diamonds and Pearls . Ги обвинил Warner Bros дека не доволно се залагале за промоција на албумот. Освен ова, Принс имал и разидување околу стратегијата за продажба на неговите албуми со дискографската компанија.[75] Ова неколку пати во минатото го поттикнало да не издава премногу албуми по ред за да не го презасити музичкиот пазар со неговата музика. Алан Лидс, тогашен извршен директор на студиото „Пејсли Парк“, по смртта на Принс во 2016 година рекол: „Кога нешто не му одеше, тој сметаше дека менаџментот и издавачката куќа се виновни, а ги игнорираше одлуките што самиот ги донел.“[76]
На почетокот од 1993 година дошло до отворен конфликт помеѓу Принс и Warner Bros. Дискографската куќа го замолила да се одмори и сакала да издаде албум со неговите најголеми хитови. Принс тогаш сметал дека му се ограничува неговата уметничка слобода.[77] На 7 јуни 1993 година, на 35-тиот роденден на музичарот, студиото Пејсли Парк преку соопштение за печат објавило дека Принс го менува своето уметничко име во неизговорлив симбол,[78] за кој авторските права се заштитени како „Љубовен симбол #2“.[79]
Во приватниот живот, на Принс не му пречело кога членовите на семејството и долгогодишните пријатели продолжиле да го викаат „Принс“, но во јавноста повеќе не сакал да му се обраќаат со неговото старо уметничко име.[80] Медиумите сега почнале да го нарекуваат, меѓу другото, „Уметникот порано познат како Принс“ (англиски: the Artist Formerly Known as Prince) или скратено „TAFKAP“, или само „Уметникот“. Како причина, објаснил: „Ако не ги поседувате своите господари, вие припаѓате на господарот.“[81] Оваа изјава алудира на фактот дека Warner Bros. Records ги поседува авторските права на сите песни од Принс кои тој ги испеал за таа издавачка куќа. Принс во едно интервју во 1994 година рекол дека се чувствува „потепан и ограничен“.[82]
Во периодот кој следувал, Принс се повеќе се оградувал од актуелниот договор со Warner Bros. Самиот тој многу малку или воопшто не се залагал за промоција на неговите албуми и синглови издадени од Ворнер. По 1993 година, Принс претежно испорачувал постар и понеквалитетен материјал до издавачката куќа за да го исполни договорот.[83][84] Сепак, адвокатите на Ворнер се воздржале од тужба. Geffen Records имал слична тужба против Нил Јанг во 1983 година која довела до долго судење и имало стравувања од можна штета на имиџот на Warner Bros.[85] Во 1994 година, Warner Bros. Records ја прекина соработката со издавачката куќа на Принс Paisley Park Records, по што тој истата година основал своја издавачка куќа NPG Records, која постои и денес (2024).[86] Во 1995 година, Принс ја отфрлил Warner Bros. Records велејќи дека има 50 нови песни и дека веќе некое време работи на албум наречен Emancipation, кој ќе биде негов прв албум кога ќе излезе.[87] Во брошурата на албумот Chaos and Disorder (1996) може да се прочита следниов текст: „Оригинално наменета само за лична употреба, оваа компилација служи како последен оригинален материјал снимен од O(+> за Warner Brothers Records“.
1996–2000: Emancipation, Crystal Ball и Rave Un2 the Joy Fantastic
Во периодот од 1994 до 2000 година, Принс потпишал договори и со многу други дискографски куќи под името на неизговорливиот симбол, со кои објавил неколку албуми, паралелно со актуелниот договор со Warner Bros. Во сите договори за снимање кои Принц ги потпишал по неговото последно потпишување со Warner Bros. Records, тој ги обезбедил авторските права за своите песни. Тој многу агресивно ги пласирал албумите кои ги објавил како „симбол“ со издавачките куќи како EMI или Arista Records. На пример, по повод објавувањето на албумот Emancipation (1996), Принс бил гостин во Шоуто на Опра Винфри,[88] а како дел од меѓународната рекламна кампања за Rave Un2 the Joy Fantastic (1999), тој се појавил како музички гостин во The Harald Schmidt Show.[89]
На 23 август 1997 година, Принс се запознал со басистот Лери Греам во Нешвил[90] по што се развило пријателство меѓу двајцата музичари.[91] Од 1998 година, Греам беше редовен гостин-музичар на концертите на Принс и исто така работел како студиски музичар на продукциите на Принц. Греам тогаш како и сега (2024) бил Јеховин сведок; Принс, исто така, се приклучил на оваа верска заедница во 2001 година и останал член до неговата смрт.[92]
Во јануари 1998 година, Принс го издал албумот Crystal Ball. По години на препукувања со Warner Bros Records, тој сега за прв пат се одвоил од дискографската индустрија воопшто: Тој го продавал својот албум исклучиво на Интернет преку неговата веб-страница во тоа време. Таму можело да се нарача ограничено издание од 5-ЦД, кое било издадено само за неговата сопствена издавачка куќа NPG Records.[93]
На 31 декември 1999 година, договорот со Warner Bros. Records завршил. На 16 мај 2000 година, „Уметникот порано познат како Принс“ на прес- конференција во Њујорк објавил дека ќе го врати неговото првобитно уметничко име, Принс.[94]
2000–2007: Musicology и 3121
По завршувањето на договорот со Warner Bros, Принс повеќе од четири години не работел со голема издавачка куќа. Наместо тоа, во февруари 2001 година тој ја создал својата веб-страница NPGMusicClub.com, каде што корисниците можеле да се регистрираат како платени доживотни членови. Со помош на оваа веб-страница, Принс ја водел својата музичка дистрибуција од 2001 до почетокот на 2004 година. Ова значело дека тој може сам да одлучи колку, кога и кои песни сака да ги објави, бидејќи повеќе не бил зависен од одлуките на издавачката куќа. Тој исто така можел побрзо својата музика да ја направи достапна; некои од неговите албуми биле достапни само како преземања.
За некои албуми, Принс потпишал договори и со независни издавачи кои ги дистрибуирале албумите на традиционален начин. Членовите на NPGMusicClub.com можеле да ги преземат или однапред да ги нарачаат албумите за бесплатна продажба четири недели пред редовното објавување. Принс на членовите им понудил и други поволности; На пример, преку веб-страницата тие можеле да ги резервираат најдобрите места за турнејата One Nite Alone (2002) и имале пристап до звучните проверки кои Принс обично ги правел пред секој концерт.
Принс ја добил наградата Webby за животно дело како признание за неговата визионерска употреба на Интернет.[95][96] Од една страна, тој бил прв етаблиран музичар кој продал албум (Crystal Ball) исклучиво преку Интернет, а од друга страна, со NPG Music Club.com во 2001 година, тој создал платформа за контакт и продажба која била нова во тоа време. NPG Music Club.com, не била само официјална веб-страница, туку била популарна платформа за обожавателите поради нејзините опширни информации и опциите за разговор и преземање; Принс ја затворил во јули 2006 година.[97]
Популарноста на Принс опаднала со текот на годините и тој многу ретко се пласирал на меѓународните топ-листи. Неговиот кам-бек се случил во 2004 година. На доделувањето на Греми наградите во февруари 2004 година, тој настапил со Бијонсе и во дует го испеале неговиот хит Purple Rain.[98][99] Следниот месец, Принс бил примен во Куќата на славата на рокенролот.[100]
Во април 2004 година го издаде својот албум Musicology. По пет години, издал албум кој се продавал низ цел свет на конвенционален начин со поддршка на голема издавачка куќа, Columbia Records. Musicology постигнал двојно платинест статус во САД и бил награден со две Греми награди. Истоимената турнеја била најуспешна светска турнеја во 2004 година. Истата година, списанието Ролинг Стоун го прогласило Принс за музичар со најголема заработка во светот, со годишен приход од 56,5 милиони долари.[101] Исто така, Ролинг Стоун го рангирал Принс на 27-мо место на нивната листа од 100 најголеми музичари на сите времиња.[102]
Кон крајот на 2005 година, Принс потпишал договор со Universal Music и на 21 март 2006 година со таа издавачка куќа го издал неговиот албум 3121. Албумот добил добри критики. По Purple Rain (1984), Around the World in a Day (1985) и Batman (1989), стана негов четврти и последен број еден на американската топ-листа за албуми за време на неговиот живот.
Во ноември 2006 година, Принс бил примен во Музичката куќа на славата во Обединетото Кралство;[103] тој се појави да ја земе својата награда, но не настапил. Истата година, Принс напишал и отпеал песна за хит анимираниот филм Среќни стапала (2006). Песната „The Song of the Heart“ се појавува на саундтракот од филмот, кој исто така содржи преработка на претходниот хит на Принс „Kiss“, испеана од Никол Кидман и Хју Џекмен. Во јануари 2007 година, „The Song of the Heart“ освоила Златен глобус за најдобра оригинална песна.[104]
На почетокот од февруари 2007 година, Принс настапил во живо за време на полувремето на Super Bowl XLI во Мајами, како одраз на неговата повторно стекната национална популарност. Настапот го следеле приближно 140 милиони американски телевизиски гледачи.[105] Тој исто така повторно бил успешен на меѓународно ниво; На пример, билетите за неговото појавување на џез-фестивалот во Монтре во јули 2007 година биле распродадени за десет минути.
2007–2010: Planet Earth и Lotusflower
И покрај повторниот успех, Принс сепак не сакал да се потчини на ниту една издавачка куќа. На крајот на јули 2007 година, Принс склучил договор со британскиот весник The Mail on Sunday според кој неговиот албум Planet Earth, објавен од Sony Music, им се дава на читателите како бесплатен додаток. Sony BMG Music England го сфатила ова како навреда и поради тоа не го издала албумот Planet Earth во ОК.[106]
Во октомври 2008 година, Принс го издал албумот во живо насловен Indigo Nights, компилација на песни во музичкиот клуб indigO2 каде што Принс пеел по редовните концерти во Лондон.
Во март 2009 година, биле објавени двата албума Lotusflow3r и MPLSound , кои можеле да се купат само на веб-страницата на Принс во тоа време и преку американскиот малопродажен синџир Target Corporation, со кој тој потпишал договор. Притоа, Принс уште еднаш ги избегнал издавачките куќи и ја организирал продажбата на ЦД-а преку алтернативни канали. Тој направил обемна реклама за албумите во САД и се појавувал на различни телевизиски емисии. Во тоа време, надвор од САД албумите биле достапни само како увоз.
Албумот на Принс 20Ten, објавен во јули 2010 година, бил продаван во ОК, Белгија, Германија и Франција исклучиво како бесплатен додаток во списанија и весници.[107] Притоа, Принс уште еднаш се оддалечил од музичката индустрија и дистрибуирал албум на сличен начин како оној во 2007 година. По десет години, тој повторно дал интервју за британски весник. Тој за весникот Дејли Мирор изјавил дека интернетот е „целосно завршен“. Нема да има преземања на неговите нови песни бидејќи се сомнева во прифаќањето на платежниот систем. Сепак, тој верува дека може да најде нови начини за ширење на неговата музика.
Иако Принс потпиша договор со швајцарската независна издавачка куќа Purple Music во октомври 2011 година, тој во септември 2012 година изјавил дека во моментот не сака да снима нов албум: „Се вративме на пазарот за сингл . Мене ми изгледа лудо да влезам со нов албум“[110]
Во декември 2012 година, Принс формирал нов придружен бенд наречен 3rdEyeGirl. Овој бенд го сочинувале трите музичари Дона Грантис на електрична гитара, Хана Форд на тапани и Ајда Кристин Нилсен на електричен бас.
Претпоследниот албум на Принс, Hit n Run Phase One, првпат бил достапен на 7 септември 2015 година, на сервисот за стриминг на музика Tidal, а на 14 септември било објавено ЦД.[111] Неговиот последен албум, Hit n Run Phase Two, бил продолжение на претходниот албум и бил објавен на Tidal за стриминг и преземање на 12 декември 2015 година.[112]
Болест и смрт
На 7 април 2016 година, Принс одложил два концерта во Атланта, а како причина било наведено дека има грип.[113] Иако не се чувствувал добро, концертите биле презакажани за 14 април, кога всушност Принс го извел неговиот последен концерт.[114][115] Додека се враќал за Минеаполис следното утро, тој изгубил свест, а неговиот приватен авион итно слетал на меѓународниот аеродром во Молин, Илиноис, каде што бил хоспитализиран и примил налоксон, лек кој се користи за блокирање на ефектите од опиоиди, особено по предозирање. Откако се освестил, заминал спротивно на советот на лекарите.[116][117]
Принс починал на 21 април 2016 година на својот имот во Пајсли Парк, Минесота. Пред неговата смрт, тој не спиел околу една недела. Според резултатите од обдукцијата, причината за смртта била именувана како случајно предозирање со фентанил, моќен аналгетик што го користел за ублажување на силната болка во зглобот на колкот што го мачела долги години.
На 23 април, телото на Принс било кремирано во Минесота. На прошталната церемонија имало само блиски и роднини на Принс. За време на прошталната церемонија на пејачот, зградата на Градското собрание на Лос Анџелес била осветлена во неговата „најпретпознатлива“ виолетова боја.
↑ 15,015,1Woodworth, Griffin (2013). „Prince, Miles, and Maceo: horns, masculinity, and the anxiety of influence“. Black Music Research Journal. 33 (2): 117+. doi:10.5406/blacmusiresej.33.2.0117.
↑Draper, Jason (November 2016). „The Early Years (1958-1983)“. Prince: Life and Times: Revised and Updated Edition. New York, New York: Book Sales. стр. 9–10. ISBN978-0-7858-3497-7. Посетено на July 29, 2019.
↑Federal Reserve Bank of Minneapolis Community Development Project. „Consumer Price Index (estimate) 1800–“. Federal Reserve Bank of Minneapolis. Посетено на January 2, 2018.
↑Erlewine, Stephen Thomas. „Sign 'O' the Times“. Billboard. Архивирано од [[[:Предлошка:BillboardURLbyName]] изворникот] Проверете ја вредноста |url= (help) на May 9, 2013. Посетено на March 3, 2009.
↑Hoekstra, Dave (February 5, 2007). „Purple Rain Turned Super“. Chicago Sun-Times. Архивирано од изворникот на April 12, 2009. Посетено на February 5, 2007.
.jpg)
.jpg)
