Густав Крклец (Удбиња во близина на Карловац, 23 јуни 1899 - Загреб, 30 октомври 1977) бил хрватски писател, преведувач од руски, чешки, словенечки и германски, прв претседател на Друштвото на хрватските книжевни преведувачи. Еден од најважните хрватски писатели на 20 век.
Животопис
Густав Крклец е роден во Удбина во близина на Карловац, како прво дете во семејството Аугуста и Хермен Крклец.[1] Детството го поминал во Марушевац, во Хрватското Загорје, што оставило траен белег во неговиот поетски опус. Гимназија учел во Вараждин, Загреб и Сушак и студирал филозофија во Загреб.
Втората светска војна започнала додека бил во Белград, каде што го доживеал бомбардирањето на градот, а потоа се преселил во Земун во септември 1941 година. Во Земун работел како државен службеник и соработувал со граничната гарда до бомбардирањето на Земун во март 1944 година. Бил претседател на Земунскиот веслачки клуб.[2] Потоа, накратко се преселил со својата сопруга Мирјана во Сланкамен, а крајот на војната го дочекал во Самобор. Во септември 1945 година, неговата сопруга дошла во Загреб, а оттогаш Крклец живеел и работел во Загреб до неговата смрт на 30 октомври 1977 година.
Литературна креативност
Најважниот дел од книжевната работа на Крклец се состои од стихови. Неговата антолошка поезија со концизен, непосреден и јасен израз изразува ведрина и радост и метафизичка вознемиреност. Тој, исто така, пишувал есеи, критики, патувања, пилоти и афоризми. Преведувал многу, најмногу од руски, германски, но исто така словенечки и чешки. Крклец се соочил и со таканаречена секојдневна критика. Од неговите преводи особено се истакнуваат преводите на Пушкин, Прешерн и Брехт. Под псевдонимот Мартин Липњак напишал критични записи и есеи.
Дела
Лирика, 1919 г.
Сребрена улица, 1921 г.
Бездомништво, 1921 г.
Нови песни, 1923 г.
Љубовни птици, 1926 г.
Патување до небо, 1928 г.
Сон под брезата, 1940 г.
Подароци за безимени, 1942 г.
Ранетиот галеб: Шест песни, "Хрватски орач", Загреб, 1942 година (соавтори Фрањо Алфиревиќ, Салих Алиќ, Никола Шоп, Владо Влаисалевиќ и Иво Балентовиќ)
