Селото Горно Дреново се наоѓа на 17 километри југоисточно од Неврокоп, на 9 километри северно од општинскиот центар Грмен. Селото е планинско кое се наоѓа во подножјето на југозападните Родопи на надморска висина од 1225 метри. Атарот на селото зафаќа површина од 11.107 км2. На 5 километри од селото се наоѓа соседно Ковачевица и Лештен на 2 километри јужно.
Историја
Османлиско Царство
Во списокот на населби и број на немуслимански домаќинства во вилаетот Неврокоп од 13 март1660 година, селото Горно Дреново (Диранова-и бала, ديــرﺭﺍـنــوﻩﺀ بـﺍﻻ[1]) се споменува како село со 8 немуслимански семејства.[2]
Населението на Горно Дреново се занимава со производство на тутун, собирање на диви билки, печурки, дрва, преработка на дрво.
Во селото има и канцеларија за стоматолог. Голем дел од месното население оди во гурбет во соседна Грција за да одгледува тутун.
Постојат 25 продажни места на територијата на селото кои му служат на населението. Има и вработени од селото кои работат во шумарството Беслет во селото Грмен.
Водата влегува во селото преку пет извори, кои задоволуваат 80% од потребите на населението за вода за пиење и домашна вода. Од реката Црна се прави нов слив, кој ќе биде вклучен во руралната мрежа за водоснабдување. Патот до селото е асфалтиран од селото Гармен до селата Лештен и Ковачевица. Во селото е изграден канализациски систем.
Во близина на селото се наоѓа античка тврдинма.[10]
На 1 километар северно од селот се наоѓа Градишка скала, висока 60 метри. На тоа место биле откриени римски монети.
На 2 километри на северозапад од селото се наоѓа водопадот Буков дол.
Редовни настани
Од 1986 година. во селото била воведена традиција за славење на празникот на Горно Дреново. Празникот се одржува во втората недела од април. На празникот, месното население престанува да работи. На овој ден, гостите од соседните села се пречекуваат, се слуша музика од аматерски групи од селото и соседните села, се одржуваат спортски натпревари.
↑Андреев, Стефан (2002). Речник на селищни имена и названия на административно-териториални единици в българските земи през XV-XIX век. София: Главно управление на архивите при Министерския съвет на Република България. стр. 53. ISBN954-9800-29-6.
↑Горозданова, Елена (2001). Архивите говорят № 13 – Турски извори за българската история. София: Главно управление на архивите при МС. стр. 293. ISBN954-9800-14-8.