Антикомунизмот е политичко и идеолошко противење на комунизмот. Организираниот антикомунизам се разви по Октомвриската револуција во 1917 година во Русија[1] и достигна глобални димензии за време на Студената војна, кога Соединетите Американски Држави и Советскиот Сојуз[2] се вклучија во интензивно ривалство. Антикомунизмот е елемент на движењата кои имаат многу различни политички позиции, вклучувајќи ги конзервативизмот, фашизмот, либерализам, национализм, социјалдемократија, и антисталинистичката левица[3]. Антикомунизмот е изразен и во филозофијата, од неколку религиозни групи и во литературата. Некои познати поборници на антикомунизмот тврдат дека се поранешни комунисти. Антикомунизмот, исто така, беше истакнат меѓу движењата кои се спротивставија на комунистичкото владеење.
Првата организација која беше специјално посветена на спротивставувањето на комунизмот беше движењето на руското бело, кое се бореше во Руската граѓанска војна, почнувајќи од 1918 година, против неодамна формираната болшевичка влада. Движењето на Белата беше воено поддржано од неколку сојузнички странски влади кои ја претставуваа првата инстанца на антикомунизмот како владина политика. Сепак, Црвената армија го порази движењето на Белата и Советскиот Сојуз беше создаден во 1922 година. За време на постоењето на Советскиот Сојуз, антикомунизмот стана важна одлика на многу различни политички движења и влади ширум светот.
Во Соединетите Американски Држави, антикомунизмот дојде до израз за време на Првиот Црвен страв од 1919-1920 година. Во текот на 1920-тите и 1930-тите, противењето на комунизмот во Европа беше промовирано од конзервативците, фашистите, либералите и социјалдемократите. Фашистичките влади станаа главни противници на комунизмот во 1930-тите. Либералните и социјалистичките демократи во Германија го формираа Железниот фронт за да им се спротивстават на комунистите, наци-фашистите и реваншистичките конзервативни монархисти. Во 1936 година, Антикоминтернскиот пакт, првично помеѓу нацистичка Германија и Јапонската империја, бил формиран како антикомунистички сојуз.[1] Во Азија, Империјата на Јапонија и Куоминтанг (Кинеската националистичка партија) беа водечки антикомунистички сили во овој период.
За време на Втората светска војна, комунистичкиот Советски Сојуз беше меѓу главните сојузнички нации кои се бореа против силите на Оската.[2] Набргу по крајот на Втората светска војна, ривалството помеѓу марксистичко-ленинистичкиот Советски Сојуз и либерално-капиталистичките Соединети Држави резултираше со Студена војна. Во овој период, владата на Соединетите Американски Држави одигра водечка улога во поддршката на глобалниот антикомунизам како дел од нејзината политика на задржување. Воени конфликти меѓу комунистите и антикомунистите се случија во различни делови на светот, вклучително и за време на Кинеската граѓанска војна, Корејската војна, Малајската вонредна состојба, Виетнамската војна, Советско-авганистанската војна и операцијата Кондор. НАТО беше основан како антикомунистичка воена алијанса во 1949 година и продолжи во текот на Студената војна.
По револуциите од 1989 година и распадот на Советскиот Сојуз во 1991 година, повеќето од комунистичките влади во светот беа соборени, а Студената војна заврши. Сепак, антикомунизмот останува важен интелектуален елемент на многу современи политички движења. Организираните антикомунистички движења остануваат во опозиција на Црвена Кина и другите комунистички народи.
