PROFILBARU.COM

Unam legis e paginis de

civilitate

disserentibus

Formae administrationis

Tituli ductorum

Dux civitatis
- Praeses
- Imperator
- Sultanus
- Rex
- Tzar
Dux rectionis
- Primus minister
- Praeses consilii ministrorum
Caesar (titulus)
Dictator
Amiralis
Princeps
Senator
Sachus
Tyrannis
Bassa
Beigus
Calipha
Chanus
Comes
Consul
Grafio
Knezus
Lictor
Nomarcha
Pharao
Sachus
Thainus
Tribunus plebis
Vaivoda
Vezirus

Ideologiae

Trias politica

Factiones

Index
- per civitates digestae
- per ideologias digestae

Comitia

Suffragium
- Suffragium universale

Vide etiam
Civitas sui iuris · Rectio · Maiestas · Titulus

Civitates orbis terrarum nunc (rubrae) vel olim (aurantiacae) publicam structuram civitatis socialisticae sub administrationibus communisticis (Marxist-Leninisticis) habentes, saepe *civitates communisticae* in Occidente appellatae. Exactum nomen *communisticum* in controversiam vocatum est, quia multi eruditi dicunt civitates sicut Res Publica Popularis Sinarum se in capitalismum civitatis movisse et sub definitione Marxiana civitatis communisticae definitione non iam describi posse.

In nota postalica USSR, civitas communistica Sputnik 1, primum satellitem artificiosum, immittit.

Malleus et falx sunt insignia multarum factionum communisticarum.

Communismus^[1]^[2]^[3] vel coenonismus (de Graeco κοινός, communis)^[3]^[4] est motus revolutionarius et socialisticus ad creandum ordinem socialem sine classibus, sine usurpatione, sine domino pecunia, gubernatio mundialis sine civitate, et in possessione communi facultatibus productionis, cum ideologia sociali, civili, oeconomica, quae hunc ordinem socialem instituere intendit conditum. Hic motus, in eius interpretationibus Marxist-Leninisticis a Factione Communistica Unionis Sovieticae, historiam saeculi vicensimi vehementer impulit, cum aemulatio fortissima inter "mundum socialisticum" (civitates socialisticas a factionibus communisticis temperatas) et "mundum Occidentalem" (civitates cum oeconomiis capitalisticis) factus esset.

Theoria tribus ex partibus constat: prima est oeconomia politica; secunda, materialismus dialecticus; tertia, socialismus scientificus.

Oeconomia politica marxistica est oeconomia marxistica, quam Marx perscripsit in opere suo maximo, Critca oeconomiae politicae.

Materialismus dialecticus est philosophia marxismi. Haec directio philosophica materiam substractum totius realitatis obiectivae (physicae) et subiectivae (cogitationis) esse dicit. Dialectica utitur ut mundum explanaret.

Socialismus scientificus est nomen quo socialismus marxisticus distinguitur ab aliis generibus socialismi, quae genera socialismi utopici saepe appellantur. Praemissae theoreticae socialismi scientifici eum analysem scientificam societatis esse et ex legibus materialismi historici leges evolutionis eius (perspectiva deterministica) extrahere dicunt. In Italia, Antonius Gramsci, fuit non solum creator factionis communisticae, sed etiam ideologia italianae de socialismo scientifico, ut esseret lineae guberni et philosophicae factionis.

Secundum Marx in primis in apparatu rerum fabricandarum vel producendarum Proprietas privata abolenda est, et eius apparatus communis proprietas instituenda ut communi omnium consilio res fabricarentur.

Marx sententiam communisimi ita reddidit: "Quisque secundum facultatem, cuique secundum indigentiam."^[5]

Terminologiae de Communismo

Communismus non solum est aequatio bonorum,^[6] quod secundum Mariam Delcourt etiam isonomia appellatur, sed etiam omnis proprietas privata (etiam aequaliter distributa) abolenda sit. Id exempli gratia Thomas Morus in sua Utopia descripsit.

In schemate materialismi historici, communismus est notio societatis liberae, sine divisione laboris et alienatione, ubi homines sunt securi, oppressione et egestatis liberi.^[7] Societas communistica nullas gubernationes, civitates, vel divisiones classis habebit. In theoria Marxismi, dictatura proletariorum est medius status inter capitalismum et communismum, dum gubernatio modum dominii a privatismo ad dominium conlectivum commutat.^[8] In scientia politica, nomen communismi aliquando spectat ad civitates communisticas, formam habentes gubernationis quo sui iuris civitatis effectum habet intra systema unius factionis et in verba Marxismi-Leninismi vel eius progeniei iurat.

Tamen quali philosophi communistae sicut Ludovicus Althusser et Antonius Gramsci doctorinam Marxismi-Leninsmi opposuerunt, quod saepe "Euro-communismus" appellatur.

Nexus interni

Notae

↑ Axters, S. (1937). Scholastiek lexicon Latijn-Nederlandsch. (Antwerpen:^? Geloofsverdediging).
↑ PONS Standardwörterbuch Latein, 1992, iterum impressa, 2006.
↑ ^3.0 ^3.1 Cfr. “.comm communism” apud Morgan, Davidem (2013). Lexicon Anglum et Latinum. Paulopolis: Darcy Carvalho. p. 222 [PDF]. Cfr. ibidem p. 90.
↑ Alexii Scatebrani Initia eloquentiae Latinae (Солопов А.И. Начала латинской стилистики. М., 2008), p. 624..
↑ Sic Latine redditum a Theodoro Meyer, Ius naturae speciale, pars 2. Friburgi Brisgoviae: Herder; Vindobonae Argentorati, Monachii, S. Ludovi Americae, 1900.
↑ Sic exempli gratia hic: Menge-Güthling Grosswörterbuch Latein communismi verbum Latine redditur.
↑ Die deutsche Ideologie Tomus I
↑ "Kritik des Gothaer Programms". Marx-Engels-Werke . (Germanice)

Bibliographia

Prachanda orationem Pokharae in urbe Nepalensi habet.

Adami, Stefano. 2006. "Communism." In Encyclopedia of Italian Literary Studies, ed. Gaetana Marrone et P. Puppa. Novi Eboracim Londinii: Routledge.
Applebaum, Anne, praefatio, Paul Hollander, introductio et editor. 2006. From the Gulag to the Killing Fields: Personal Accounts of Political Violence And Repression in Communist Studies. Intercollegiate Studies Institute. ISBN 1-932236-78-3.
Beer, Max. 1957. The General History of Socialism and Social Struggles Volumes. 2 voll. Novi Eboraci: Russel and Russel, Inc.
Bitot, Claude. 1995. Le Communisme n’a pas encore commencé. Lutetiae: éditions Spartacus.
Broué, Pierre. 2003. Communistes contre Staline. Lutetiae: Fayard.
Courtois, Stéphane. 1997. Le Livre noir du communisme. Lutetiae: Robert Laffont.
Courtois, Stéphane, ed. 2007. Dictionnaire du communisme. Lutetiae: Larousse.
Daniels, Robert Vincent. 1994. A Documentary History of Communism and the World: From Revolution to Collapse. University Press of New England. ISBN 978-0-87451-678-4.
Dirlik, Arif. 1989. Origins of Chinese Communism. Oxoniae: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-505454-5.
Forman, James D. 1972. "Communism From Marx's Manifesto to 20th century Reality." Novi Eboraci: Watts. ISBN 978-0-531-02571-0.
Furet, François. 1995. Le Passé d'une illusion.
Furet, François. 2000. The Passing of An Illusion: The Idea of Communism In the Twentieth Century. Convertit Deborah Kan. Sicagi: University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-27341-9.
Gamble, A., et alii. 1999. Marxism and Social Science. Londinii: Macmillan. ISBN 0-333-65596-6.
Istrati, Panaït, cum Boris Souvarine et Victor Serge. 1929. Vers l'autre flamme, confessions pour les vaincus.
Landry, Tristan. 2010. La valeur de la vie humaine en Russie (1836–1936): Construction d'une esthétique politique de fin du monde. Lutetiae: L'Harmattan. ISBN 2-7384-9060-3.
Libri de Communismo, Socialismo, et Trotskyismo.
Marx, Karl, et Friderich Engels. 1848. El manifiesto del partido comunista. Convertit DeBarris. ISBN 84-922507-1-2.
Marx, Karl, et Friderich Engels. 1998. Communist Manifesto. Mass Market Paperback, Signet Classics. ISBN 978-0-451-52710-3.
Pons, Silvio, et Robert Service. 2010. A Dictionary of 20th-Century Communism.
Werth, Nicolas, Karel Bartošek, Jean-Louis Panné, Jean-Louis Margolin, Andrzej Paczkowski, et Stéphane Courtois. 1999.The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression. Cantabrigiae Massachusettae: Harvard University Press. ISBN 0-674-07608-7.
Woods, Alan, et Ted Grant. Reason In Revolt: Marxism and Modern Science.
Zinn, Howard. 1999. Karl Marx, le retour.
Zinoviev, Alexandre. 1981. Le Communisme comme réalité, Lausanne, L'Âge d'Homme.