ალექსანდრე ლუკაშენკო დამოუკიდებელი კანდიდატი
ბელარუსის საპრეზიდენტო არჩევნები 2006 — რიგით მესამე საპრეზიდენტო არჩევნები ბელარუსში. არჩევნების შედეგების თანახმად ბელარუსის პრეზიდენტის პოსტზე კვლავ ალექსანდრე ლუკაშენკო დარჩა მოსახლეობის 84.4%-ის მხარდაჭერით.[1] ამასთან, დასავლეთელმა დამკვირვებლებმა არჩევნები გაყალბებულად მიიჩნიეს. ევროპის უშიშროებისა და თანამშრომლობის ორგანიზაციამ (ეუთო) განაცხადა, რომ არჩევნებმა „ეუთოს დემოკრატიული არჩევნების ვალდებულებები ვერ დააკმაყოფილა“.[2]
2006 წლის 17 თებერვალს ბელარუსის ცენტრალურმა ეროვნულმა საარჩევნო კომისიამ არჩევნებში მონაწილე კანდიდატების სია გამოაქვეყნა:
2006 წლის 19 მარტს ეგზიტპოლის შედეგებმა აჩვენა, რომ არჩევნებში მესამე ვადით ლუკაშენკომ გაიმარჯვა. ოპოზიციის თქმით მან ეს ხმების გაყალბებით და ამომრჩევლის დაშინებით მიაღწია.[3] Gallup-ის ორგანიზაციამ განაცხადა, რომ ბელარუსის ახალგაზრდული ორგანიზაციის კომიტეტს მთავრობა აკონტროლებს. ამავე ორგანიზაციამ არჩევნების დღესვე, საღამოს გამოაქვეყნა არჩევნების შედეგები, მიუხედავად იმისა, რომ ხმის მისაცემი ობიექტები 8 საათზე დაიხურა.[4]
2006 წლის 8 აპრილს ლუკაშენკო მესამე ვადით აირჩიეს და მისი ინაუგურაცია მოეწყო.
თავდაპირველად ბელარუსის ხელისუფლებამ პირობა დადო, რომ არჩევნების შემდგომ საპროტესტო აქციებს არ ჩაშლიდა.[5] მაგრამ, მოგვიანებით, ხელისუფლებამ მომიტინგეთა დასაშლელად სხვადასხვა ხერხები გამოიყენა. მოგვიანებით ლუკაშენკომ განაცხადა, რომ გაიმარჯვა და „ჯინსების რევოლუცია“ დაამარცხა. მან ასევე დადო პირობა, რომ მილინკევიჩსა და კოზულინს არ დააპატიმრებდა.[6]
23 მარტს ბელორუსის საკონსტიტუციო სასამართლომ[7] ოპოზიციონერთა საჩივრები არ დააკმაყოფილა. ლუკაშენკოს ინაუგურაცია ხუთი დღის შემდეგ გაიმართა.
25 მარტს სპეცრაზმი დემონსტრანტებს დაუპირისპირდა და მათ უკან დახევა აიძულეს. რამდენიმე მათგანს ხელკეტებით გაუსწორდნენ.[8] შეტაკებების შედეგად დაიღუპა ერთ-ერთი მომიტინგე. ოთხი აფეთქება მოხდა, რომლებიც სავარაუდოდ პოლიციის მიერ ნასროლო ხელყუმბარები იყო. რუსული სააგენტოების ინფორმაციით, ბევრი მომიტინგე დააკავეს, მათ შორის ოპოზიციის ერთ-ერთი ლიდერი ალექსანდრე კოზულინი. ოპოზიციის მთავარმა ლიდერმა ალექსანდარ მილინკევიჩმა უარყო რუსული სააგენტოების მიერ გავრცელებული ინფორმაცია იმის თაობაზე, რომ ის პოლიციელებმა დააკავეს.
29 მარტს Gazeta.ru– მ გაავრცელა ინფორმაცია, რომ ოპოზიციის ლიდერი კოზულინი დააპატიმრეს და მას 6 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს ბუნტის მოწყობისა და ხულიგნობისთვის. მილინკევიჩს ხულიგნობისთვის 15 დღიანი პატიომრობა შეეფარდა.[9]
Moscow News– ის თანახმად,[10] ბელარუსის სახელმწიფოს საკუთრებაში არსებული ტელევიზიის ორი ჟურნალისტი მომიტინგეებმა სცემეს მინსკის ქუჩებში და მძიმე დაზიანებებით საავადმყოფოში გადაიყვანეს. ბელორუსის პირველი სახელმწიფო არხის რეპორტიორმა მიხეილ კრისტინმა ტვინის შერყევა მიიღო, ოპერატორმა დიმიტრი ჩუმაკმა კი ხერხემლის ტრავმა. ჟურნალისტები დაშავდნენ ბელორუსის დედაქალაქში შაბათის არეულობის დროს. ოპოზიციის წარმომადგენლებმა ამ ინფორმაციას ყალბი უწოდეს.
შედეგების გამოცხადების შემდეგ, მინსკში ოქტომბრის მოედანზე ხალხი შეიკრიბა, სადაც თეთ და წითელ ზოლებიან დროშას, ასევე ევროკავშირის დროშას, ასევე სახვადასხვა ქვეყნების დროშებს: უკრაინის, პოლონეთის, რუსეთის, საქართველოსა და სომხეთის დროშებს.
შეკრებილ დემონსტრანტთა რაოდენობა 5000-დან 10 000-მდე მერყეობდა,[11] რაც ბოლო წლებში ბელარუსში ყველაზე მასშტაბურ მიტინგს წარმოადგენდა. მეორე დღეს კარვების ბანაკი დაიდგა ოქტომბრის მოედანზე, მინსკის ცენტრში. მთავარი ოპოზიციის ლიდერები მოითხოვდნენ საპროტესტო აქციების გაგრძელებას შაბათამდე, დიდ აქციამდე, რომლის რიცხვიც ბელორუსიის სახალხო რესპუბლიკის ჩამოყალიბების თარიღს ემთხვეოდა.[12] ამის მიუხედავად, პარასკევს ღამით სპეცრაზმელები გაგზავნეს საპროტესტო ადგილზე და დააკავეს 377 მონაწილე (460, სხვა წყაროების თანახმად), მათ შორის ჟურნალისტები.[13] დაკავებულთა უმეტესობას 5-დან 15 დღემდე თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს. დაკავებულებს შორის იყვნენ რუსეთის, პოლონეთის, უკრაინის, კანადისა და საქართველოს მოქალაქეები. პროტესტის შესახებ იური ჩაშჩავსკიმ დოკუმენტური ფილმი, კალინობსკის მოედანი შექმნა.[14]