შენგენის ზონა

  შენგენის ზონა

  ღია საზღვრების მქონე ქვეყნები

  მომავალი წევრები

შენგენის ზონა — ტერიტორია, რომელიც მოიცავს 26 ევროპულ ქვეყანას, რომლებმაც ოფიციალურად გააუქმეს ყველა პასპორტი და ყველა სხვა სახის სასაზღვრო კონტროლი ერთმანეთის საზღვრებზე. ეს ტერიტორია ძირითადად ფუნქციონირებს როგორც ერთიანი იურისდიქცია საერთაშორისო სამოგზაურო მიზნებისთვის, საერთო სავიზო პოლიტიკით. სახელი ეწოდა 1985 წელს სოფელ შენგენში (ლუქსემბურგი) გაფორმებული შეთანხმების მიხედვით.

შენგენის ზონა ჰგავს ერთგვარ სახელმწიფოს, რომელიც შეიქმნა საერთაშორისო ტურისტულ ზონისათვის, რომლის გარე საზღვრები მკაცრად კონტროლდება, ხოლო შიგნით საპასპორტო შემოწმება არ ხორციელდება. ეს წესები შეიმუშავა 1999 წლის ევროკავშირის ქვეყნების ამსტერდამის შეხვედრამ. ევროკავშირის 27 წევრი ქვეყნიდან 22 შენგენის ზონაში მონაწილეობს. ევროკავშირის ხუთი წევრი ქვეყნიდან, რომლებიც არ არიან შენგენის ზონის ნაწილი, ოთხი — ბულგარეთი, ხორვატია, კვიპროსი და რუმინეთი — იურიდიულად ვალდებულნი არიან შეუერთდნენ ამ ტერიტორიას მომავალში; ირლანდია ინარჩუნებს უარის თქმის უფლებას და ამის ნაცვლად ახორციელებს საკუთარ სავიზო პოლიტიკას. თავისუფალი ვაჭრობის ევროპული ასოციაციის (EFTA) წევრი ოთხი ქვეყანა, ისლანდია, ლიხტენშტაინი, ნორვეგია და შვეიცარია, არ არიან ევროკავშირის წევრები, მაგრამ მათ ხელი მოაწერეს შეთანხმებებს შენგენის ხელშეკრულებასთან დაკავშირებით. ფაქტობრივად, შენგენის ზონაში ასევე შედის სამი ევროპული ჯუჯა სახელმწიფო: მონაკო, სან-მარინო და ვატიკანი, რომლებიც ინარჩუნებენ ღია საზღვრებს შენგენის სხვა წევრ ქვეყნებთან სამგზავრო მიმოსვლისთვის.

შენგენის არეალში თითქმის 420 მილიონი ადამიანი ცხოვრობს, ხოლო ფართობი 4 312 099 კმ²-ია. ყოველდღიურად 1,7 მილიონი ადამიანი მიემგზავრება შიდა ევროპულ საზღვარზე სამუშაოდ, ხოლო ზოგიერთ რეგიონში ეს ხალხი სამუშაო ძალის მესამედს შეადგენს. ყოველწლიურად, შენგენის საზღვრების 1,3 მილიარდი გადაკვეთა ხდება. 57 მილიონი გადაკვეთა ხდება საავტომობილო გზით ტვირთის ტრანსპორტირებით, რომლის ღირებულება 2,8 ტრილიონი ევროა ყოველწლიურად. შენგენის გამო ვაჭრობის ღირებულების შემცირება მერყეობს 0,42 %-დან 1,59 %-მდე, რაც დამოკიდებულია გეოგრაფიაზე, სავაჭრო პარტნიორებზე და სხვა ფაქტორებზე. შენგენის ზონის ქვეყნებმა გააძლიერეს საზღვრის კონტროლი არა შენგენის ქვეყნებთან.

შენგენის ვიზა

ვიზას სტიკერის ფორმა აქვს და ის სამგზავრო დოკუმენტში იკვრება. შენგენის ვიზა არის ნებართვა, რომელსაც გასცემს შენგენის სახელმწიფო:

• მის ტერიტორიაზე ან შენგენის სახელმწიფოების ტერიტორიაზე ტრანზიტისთვის ან 180 დღიდან არაუმეტეს 90 დღით ყოფნისთვის („მოკლევადიანი ვიზა“)
• შენგენის სახელმწიფოებში მდებარე აეროპორტების საერთაშორისო სატრანზიტო ზონების ტრანზიტისათვის („აეროპორტის სატრანზიტო ვიზა“)

მიღებული ვიზა უფლებას აძლევს მოქალაქეს ერთი მოგზაურობის განმავლობაში იმოგზაუროს შენგენის ნებისმიერ სახელმწიფოში, ვიზის ხანგრძლივობის ამოწურვამდე. იმ შემთხვევაში, თუ შენგენის ქვეყანაში 90 დღეზე მეტი ხნით დარჩენა, მუშაობის დაწყება ან ბიზნესის წამოწყება, ვაჭრობა ან პროფესიით დასაქმება სურს, მას შენგენის ვიზა არ შეეხება.

ისტორია

შენგენის ხელშეკრულებას ხელი მოაწერეს 1985 წლის 14 ივნისს ევროკავშირის ათი წევრი ქვეყნიდან ხუთმა ლუქსემბურგის სოფელ შენგენში. შენგენის ზონა შეიქმნა ევროპული საზოგადოებებისგან დამოუკიდებლად, როდესაც ევროკავშირის ყველა წევრ ქვეყანას შორის ვერ მიაღწიეს კონსენსუსს სასაზღვრო კონტროლის გაუქმების შესახებ. შეთანხმებას დაემატა 1990 წელს შენგენის კონვენცია, რომლის თანახმად, შიდა სასაზღვრო კონტროლის გაუქმება და სავიზო საერთო პოლიტიკა იყო შემოთავაზებული. შეთანხმებები და მათში მიღებული წესები მთლიანად გამოყოფილი იყო ევროკავშირის სტრუქტურებისგან და 1995 წლის 26 მარტს შენგენის ზონის შექმნა გამოიწვია. ევროკავშირის წევრმა ქვეყნებმა ხელი მოაწერეს შენგენის შეთანხმებას, მიაღწიეს კონსენსუსს ევროკავშირის პროცედურებში მისი ათვისების შესახებ. შეთანხმება და მასთან დაკავშირებული კონვენციები 1997 წელს შეიტანეს ევროკავშირის სამართლის მთავარ დოკუმენტში, ამსტერდამის ხელშეკრულებაში, რომელიც ძალაში შევიდა 1999 წელს. შეთანხმების ნაწილი ევროპული სამართლის ნაწილია, რომ ნებისმიერი შესწორება ან დებულება შედის მის პროცესში, რომელშიც ევროკავშირის არაწევრი წევრები არ მონაწილეობენ. დიდ ბრიტანეთსა და ირლანდიაში 1923 წლიდან ფუნქციონირებს საერთო სამოგზაურო ზონა (CTA) (უპასპორტო მოგზაურობით და ერთმანეთთან გადაადგილების თავისუფლებით), მაგრამ დიდი ბრიტანეთი არ აუქმებს სასაზღვრო კონტროლს სხვა ქვეყნებთან და ამიტომ თავს არიდებს შეთანხმებას. შენგენის ხელშეკრულების ხელმოწერის მიუხედავად, ირლანდია ყოველთვის უფრო დადებითად უყურებდა გაწევრიანებას, მაგრამ ეს არ გააკეთა იმისთვის, რომ შეენარჩუნებინა CTA და ჩრდილოეთ ირლანდიასთან ღია საზღვარი.

შენგენის წევრი სახელწიფოები

შენგენის სახელმწიფოებისგან, ოთხი, არ არის ევროკავშირის წევრი. ევროკავშირის არაწევრი ორი წევრი ქვეყანა ისლანდია და ნორვეგია სკანდინავიის პასპორტის კავშირის ნაწილია და ოფიციალურად კლასიფიცირდება როგორც „ევროკავშირის შენგენის საქმიანობასთან დაკავშირებული სახელმწიფოები“. შვეიცარიას 2008 წელს იგივე მეთოდით მონაწილეობის უფლება მისცეს. ლიხტენშტაინი შეუერთდა შენგენის ზონას 2011 წლის 19 დეკემბერს. დე ფაქტო, შენგენის ზონაში ასევე შედის სამი ევროპული მიკრო-სახელმწიფო მონაკო, სან-მარინო და ვატიკანი, რათა შეინარჩუნონ ღია ან ნახევრად ღია საზღვრები შენგენის წევრ სხვა ქვეყნებთან.

ევროკავშირის ერთ-ერთმა წევრმა ქვეყანამ, ირლანდიამ, მოლაპარაკებები აწარმოა შენგენის მხარეზე უარის თქმის შესახებ და განაგრძობს სასაზღვრო კონტროლს ევროკავშირის სხვა წევრ ქვეყნებთან, ამავე დროს იგი გაერთიანებული სამეფოსთან (ევროკავშირის ყოფილი წევრი) ღია საზღვრის საერთო მოგზაურობის არეალის ნაწილია. ევროკავშირის დანარჩენი ოთხი წევრი ქვეყანა ბულგარეთი, ხორვატია, კვიპროსი და რუმინეთი მათი შეერთების ხელშეკრულებით ვალდებულნი არიან საბოლოოდ შეუერთდნენ შენგენის ზონას. ამასთან, შენგენის წესების სრულად ამოქმედებამდე თითოეულმა სახელმწიფომ უნდა შეაფასოს თავისი მზადყოფნა ოთხ სფეროში: საჰაერო საზღვრები, ვიზები, პოლიციის თანამშრომლობა და პერსონალური მონაცემების დაცვა. შეფასების ეს პროცესი მოიცავს კითხვარს და ევროკავშირის ექსპერტების ვიზიტებს შეფასებულ ქვეყანაში შერჩეულ ინსტიტუტებსა და სამუშაო ადგილებზე. 2020 წლის ბოლოს, ერთადერთი სახმელეთო საზღვარი, რომელსაც აქვს სასაზღვრო კონტროლი (დროებითი არ არის გათვალისწინებული) ევროკავშირის/EEA-ს წევრებს შორის, ეს არის ბულგარეთის, ხორვატიისა და რუმინეთის გამყოფი ერთმანეთისა და ევროკავშირის დანარჩენი ქვეყნებისგან.

როდესაც ამსტერდამის ხელშეკრულებით ევროკავშირის ქვეყნები მოლაპარაკებებს აწარმოებდნენ შენგენის შეთანხმების ევროკავშირში მიღებაზე, ირლანდიასა და გაერთიანებული სამეფოს არ ჰქონდათ ხელმოწერილი შეთანხმება. გაერთიანებულ სამეფოს არ სურდა გაწევრიანება და ირლანდიას სურდა შეენარჩუნებინა საერთო სამოგზაურო არეალი გაერთიანებულ სამეფოსთან და მასთან დაკავშირებულ კუნძულებთან. 2020 წლის 31 იანვარს გაერთიანებული სამეფო გავიდა ევროკავშირიდან და ოქმი აღარ მოქმედებს მასზე. ირლანდია გააგრძელებს საერთო სამოგზაურო სივრცის ოპერირებას და უახლოეს მომავალში არ შეუერთდება შენგენის ზონას, რადგან მას სურს გახსნას თავისი სახმელეთო საზღვარი დიდ ბრიტანეთთან. 1999 წელს დიდმა ბრიტანეთმა ოფიციალურად მოითხოვა მონაწილეობა შენგენის კანონმდებლობის გარკვეულ დებულებებში — III მუხლი, რომელიც ეხებოდა პოლიციის უსაფრთხოებას და სასამართლო თანამშრომლობას, 1999 წელს. ეს თხოვნა დამტკიცდა ევროკავშირის საბჭოს მიერ 2000 წლის 29 მაისს. გაერთიანებული სამეფოს ოფიციალური მონაწილეობა თანამშრომლობის ადრე დამტკიცებულ სფეროებში ძალაში შევიდა 2004 წლის საბჭოს გადაწყვეტილებით, რომელიც ძალაში შევიდა 2005 წლის 1 იანვარს. მიუხედავად იმისა, რომ გაერთიანებული სამეფო არ იყო შენგენის უპასპორტო ტერიტორიის ნაწილი, იგი კვლავ იყენებდა შენგენის საინფორმაციო სისტემას, სამთავრობო მონაცემთა ბაზას, რომელსაც ევროპის ქვეყნები იყენებდნენ ინფორმაციის შესანახად და გასავრცელებლად ინდივიდებისა და ქონების შესახებ. ამან დიდ ბრიტანეთს საშუალება მისცა ინფორმაცია გაეცვალა იმ ქვეყნებთან, რომლებიც შენგენის შეთანხმების ნაწილია, ხშირად სამართალდამცავი ორგანოებისთვის ურთიერთობის დამყარების მიზნით. 2020 წელს, დიდმა ბრიტანეთმა განაცხადა, რომ აპირებს ამ შეთანხმებებიდან გამოსვლას თავისი გარდამავალი პერიოდის ბოლოს და დანაპირები შეასრულა 2020 წლის 31 დეკემბერს. ამის საპირისპიროდ, მიუხედავად იმისა, რომ ირლანდიამ თავდაპირველად 2002 წელს შეიტანა მოთხოვნა შენგენის აქტში მონაწილეობის შესახებ, რომელიც დამტკიცდა ევროკავშირის საბჭოს მიერ, ამ გადაწყვეტილებას მის ამოქმედებას თითქმის თვრამეტი წელი დასჭირდა. 2010 წლის თებერვალში ირლანდიის იუსტიციის მინისტრმა, საპარლამენტო კითხვის პასუხად, განაცხადა:

„ამჟამად მიმდინარეობს ის ზომები, რომლებიც ირლანდიას საშუალებას მისცემს შეასრულოს შენგენის მოთხოვნები.“

დროებითი სასაზღვრო კონტროლი

შენგენის წევრ ქვეყანას უფლება აქვს აღადგინოს სასაზღვრო კონტროლი სხვა შენგენის წევრ სახელმწიფოსთან მოკლევადიანი პერიოდის განმავლობაში, როდესაც სერიოზული საფრთხე ემუქრება ამ სახელმწიფოს „საზოგადოებრივ პოლიტიკას ან შიდა უსაფრთხოებას“ ან როდესაც „საგარეო საზღვრის კონტროლი აღარ არის უზრუნველყოფილი“. როდესაც ასეთი რისკები წარმოიქმნება მოსალოდნელი მოვლენების გამო, შესაბამისმა სახელმწიფომ წინასწარ უნდა აცნობოს ამის შესახებ ევროკომისიას და კონსულტაციები გაუწიოს შენგენის სხვა სახელმწიფოებს.

შიდა საზღვრებზე დროებითი კონტროლის შემოღება წევრი ქვეყნების პრეროგატივაა. მიუხედავად იმისა, რომ ევროკომისიამ შეიძლება გამოაქვეყნოს მოსაზრება შიდა საზღვრებზე დროებითი კონტროლის შემოღების აუცილებლობისა და პროპორციულობის შესახებ, მას არ შეუძლია დაადოს ვეტო ან გააუქმოს ასეთი გადაწყვეტილება, თუ მას მიიღებს წევრი სახელმწიფო. 2010 წლის აპრილში მალტამ შემოიღო დროებითი შემოწმება რომის პაპის ბენედიქტ XVI ვიზიტის გამო. ესტონეთმა დროებითი შემოწმება შემოიღო 2014 წლის სექტემბერში აშშ-ის პრეზიდენტის ბარაკ ობამას ვიზიტის გამო. 2015 წელს ევროპაში მიგრანტთა კრიზისის საპასუხოდ, შენგენის რამდენიმე ქვეყანამ დააწესა სასაზღვრო კონტროლი. 2017 წლის ნოემბერში გერმანიამ შემოიღო დროებითი შემოწმებები საბერძნეთიდან ჩამოსულ ფრენებზე. 2017 წლის ნოემბრიდან 2018 წლის თებერვლამდე, საბერძნეთიდან ფრენების 280 000 მგზავრიდან, რომლებიც შემოწმდნენ გერმანიაში ჩასვლისთანავე, 270-ს უარი ეთქვა გერმანიაში შესვლაზე. 2018 წლის 12 მაისს გერმანიამ დაასრულა დროებითი შემოწმებები საბერძნეთიდან შემომავალ ფრენებზე. 2019 წელს დანიამ შვედეთთან სასაზღვრო კონტროლი დააწესა შვედების მხრიდან სერიოზული თავდასხმების გამო. დაგეგმილი იყო, რომ კონტროლი ძალაში იქნებოდა ექვსი თვის განმავლობაში. COVID-19 პანდემიის საპასუხოდ, 2020 წელს, შენგენის თითქმის ყველა ქვეყანამ დააწესა სასაზღვრო კონტროლი. რამდენიმე ამ კონტროლმა ხელი შეუშალა ევროკავშირის / შენგენის ქვეყნების მოქალაქეებს შესვლის უფლებით, მხოლოდ ქვეყნის მოქალაქეებს ან რეზიდენტებს შეეძლოთ შემოსვლა. 2020 წლის 27 მარტს ევროკომისიამ გამოაქვეყნა სახელმძღვანელო მითითებები COVID-19 პანდემიის დროს მშრომელთა თავისუფალი გადაადგილების განხორციელების შესახებ, სადაც ნათქვამია, რომ წევრმა ქვეყნებმა უნდა უზრუნველყონ ტრანსსასაზღვრო მუშების შეუფერხებელი შესვლა და უზრუნველყონ შეუფერხებელი გავლა შენგენის შიდა საზღვრები, თუ ისინი იყენებენ „კრიტიკულ ოკუპაციას“ (როგორიცაა ჯანმრთელობის პროფესიონალები, სამედიცინო პერსონალი, მეცნიერები ჯანდაცვის სფეროებში, ფარმაცევტული და სამედიცინო მომსახურების მრეწველები / საკვები / ტრანსპორტი / მნიშვნელოვანი ინფრასტრუქტურის ინდუსტრიები, ინჟინრები, ინფორმაციული და საკომუნიკაციო ტექნოლოგიების პროფესიონალები მეხანძრეები / პოლიციელები / ციხის თანამშრომლები / დაცვის თანამშრომლები, მეთევზეები და საჯარო მოსამსახურეები). გარდა ამისა, ტრანსსასაზღვრო მუშებისთვის ნებისმიერი სამედიცინო სკრინინგი უნდა განხორციელდეს იმავე პირობებში, როგორც ეს ხდება წევრი სახელმწიფოს მოქალაქეებისათვის, რომლებიც იგივე საქმიანობას ახორციელებენ.

COVID-19 პანდემია

მიუხედავად იმისა, რომ ზოგიერთ ევროპელ პოლიტიკოსს მოუწოდა დროებით დახურულიყო ევროპის შიდა საზღვრები, ევროკავშირმა მიიღო გადაწყვეტილება 2020 წლის თებერვლის ბოლოს უარი ეთქვა შენგენის თავისუფალი მოგზაურობის არეალის შეჩერების და იტალიასთან სასაზღვრო კონტროლის შემოღების შესახებ. შვეიცარიის ტიჩინოს ლიგის ლიდერის მოადგილემ, ლორენცო კვადრიმ გააკრიტიკა გადაწყვეტილება:

„საგანგაშოა ის, რომ პრიორიტეტად განიხილება ფართო საზღვრების დოგმა.“

ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტმა დონალდ ტრამპმა განაცხადა, რომ ევროკავშირმა

„ვერ შეძლო მიეიღო იგივე ზომები და შეზღუდვები ჩინეთიდან და სხვა ცხელი წერტილებიდან მოგზაურობაზე.“

ჩეხეთის პრემიერ-მინისტრმა ანდრეი ბაბიჩმა მარტის დასაწყისში განაცხადა:

„ევროპის ქვეყნებს არ შეუძლიათ აკრძალონ იტალიის მოქალაქეების შენგენის ზონაში შესვლა. ერთადერთი გზაა იტალიის პრემიერ მინისტრმა მოუწოდოს თავის თანამოქალაქეებს თავი შეიკავონ სხვა ქვეყნებში გამგზავრებისგან“

სლოვაკეთის, დანიის, ჩეხეთისა და პოლონეთის მიერ, მარტის შუა რიცხვებში, მათი ეროვნული საზღვრების სრული დახურვის შესახებ, ევროკომისიის პრეზიდენტმა ურსულა ფონ დერ ლაიენმა განაცხადა:

„გარკვეული კონტროლი შეიძლება გამართლებული იყოს, მაგრამ ზოგადი აკრძალვები არ არის ყველაზე ეფექტური ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის მიერ. უფრო მეტიც, მათ აქვთ ძლიერი სოციალური და ეკონომიკური გავლენა, ისინი არღვევენ ხალხის ცხოვრებას და ბიზნესს საზღვრებს მიღმა.“

2020 წლის მარტის ბოლოსთვის შენგენის თითქმის ყველა შიდა საზღვარი დაკეტილი იყო არასასურველი მოგზაურობისათვის. 2020 წლის ივლისისთვის კორონავირუსის გამო დახურული საზღვრების უმეტესობა ხელახლა გაიხსნა.

რესურსები ინტერნეტში

• შენგენის ზონა, ხშირად დასმული კითხვები
• The 26 countries of the Schengen area
• Schengen Area
• Schengen Area – The World’s Largest Visa Free Zone
• Schengen Area
• Schengen, Borders & Visas, Visa policy (europa.eu)
• Calculator of travel days remaining under a Schengen short-stay visa (ec.europa.eu) Retrieved 2 March 2014.
• The Schengen area and cooperation. europa.eu (3 August 2009). ციტირების თარიღი: 11 September 2011

შენგენის შეთანხმება და შენგენის კონვენცია

• Convention implementing the Schengen Agreement of 14 June 1985 between the Governments of the States of the Benelux Economic Union, the Federal Republic of Germany and the French Republic on the gradual abolition of checks at their common borders (OJ L 239, 22 September 2000, p. 19). (Consolidated version).
• Agreement between the Governments of the States of the Benelux Economic Union, the Federal Republic of Germany and the French Republic on the gradual abolition of checks at their common borders (OJ L 239, 22 September 2000, p. 13).

ევროკავშირის რეგულაციები

• Regulation (EC) No 562/2006 of the European Parliament and of the Council of 15 March 2006 establishing a Community Code on the rules governing the movement of persons across borders (Schengen Borders Code) (OJ L 105, 13 April 2006, p. 1).
• Council Regulation (EC) No 539/2001 of 15 March 2001 listing the third countries whose nationals must be in possession of visas when crossing the external borders and those whose nationals are exempt from that requirement (OJ L 81, 21 March 2001, p. 1).
• Council Regulation (EC) No 693/2003 of 14 April 2003 establishing a specific Facilitated Transit Document (FTD), a Facilitated Rail Transit Document (FRTD) and amending the Common Consular Instructions and the Common Manual (OJ L 99, 17 April 2003, p. 8).
• Council Regulation (EC) No 1683/95 of 29 May 1995 laying down a uniform format for visas (OJ L 164, 14 July 1995, p. 1).
• Regulation (EC) No 810/2009 of the European Parliament and of the Council of 13 July 2009 establishing a Community Code on Visas (Visa Code) (OJ L 243, 15 September 2009, p. 1).
• Regulation (EC) No 1987/2006 of the European Parliament and of the Council of 20 December 2006 on the establishment, operation and use of the second generation Schengen Information System (SIS II) (OJ L 381, 28 December 2006, p. 4).
• Council Regulation (EC) No 343/2003 of 18 February 2003 establishing the criteria and mechanisms for determining the Member State responsible for examining an asylum application lodged in one of the Member States by a third-country national (OJ L 50, 25 February 2003, p. 1); also referred to as the Dublin Regulation.
• Council Decision 2008/615/JHA of 23 June 2008 on the stepping up of cross-border cooperation, particularly in combating terrorism and cross-border crime (OJ L 210, 6 August 2008, p. 1).
• Regulation (EU) 2016/399 of the European Parliament and of the Council of 9 March 2016 on a Union Code on the rules governing the movement of persons across borders (Schengen Borders Code) (EUR-Lex - 32016R0399 - EN - EUR-Lex)