გადასახლებების მიზანი იყო სხვადასხვა ანტისაბჭოთა დისიდენტები: ნაციონალისტები (სინამდვილეში, პოლიტიკური ელიტა, სამხედრო ოფიცრები, დამოუკიდებელი ესტონეთის პოლიციელები), ორდენები, კულაკები და სხვები. გარდა ამისა, მოხდა დეპორტაცია ეთნიკური ნიშნით (1945 წელს გერმანელები და 1947–1950 წლებში ინგრიან ფინელები) და რელიგიის საფუძველზე (1951 წელს იეჰოვას მოწმეები). ლენინგრადის ოლქში მცხოვრები ესტონელების გადასახლება დაიწყო 1935 წლიდან.[2][3]
ხალხი გადაასახლეს საბჭოთა კავშირის შორეულ ადგილებში, ძირითადად ციმბირსა და ჩრდილოეთ ყაზახეთში.[4] მთელი ოჯახი, მათ შორის ბავშვები და მოხუცები, დეპორტირებულ იქნა სასამართლო პროცესის გარეშე ან წინასწარი განცხადების გარეშე. 1949 წლის დეპორტირებული ადამიანების 70% -ზე მეტი იყო ქალი და 16 წლამდე ასაკის ბავშვი.[5] დაახლოებით 7550 ოჯახი, ანუ 20 600 – დან 20 700 ადამიანი გადაასახლეს ესტონეთიდან.[6]ესტონეთის შინაგანი უსაფრთხოების სამსახურმა ამ ღონისძიებების რამდენიმე ორგანიზატორი წარუდგინა სასამართლოს.[7] დეპორტაციები არაერთხელ გამოცხადდა ესტონეთის პარლამენტის მიერ კაცობრიობის წინააღმდეგ ჩადენილ დანაშაულად და ამის შესახებ განაცხადა ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ.[8][9]
1941 წლის ივნისის დეპორტაცია
ესტონეთში, ისევე როგორც საბჭოთა კავშირის მიერ 1939–40 წლებში ანექსირებულ სხვა ტერიტორიებზე, განხორციელდა რიგითი მოქალაქეების პირველი ფართომასშტაბიანი დეპორტაცია ესტონეთის სსრ NKGB– ის ადგილობრივი ოპერატიული შტაბის მიერ ბორის კუმის მეთაურობით, ანდრეს მურო, ალექსეი შკურინი, ვენიამინ გულსტი და რუდოლფ ჯეიმსი, საიდუმლო საიდუმლო ბრძანების თანახმად, No 1299-526ss დირექტივა ბალტიის რესპუბლიკებიდან, დასავლეთ უკრაინიდან, დასავლეთ ბელარუსიიდან და მოლდოვიდან სოციალურად უცხო მოსახლეების დეპორტაციის შესახებ 1941 წლის 14 მაისის ყველა საკავშირო კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის (ბოლშევიკები) და საბჭოთა კავშირის სახალხო კომისართა საბჭო.[10] დეპორტაციის პროცედურა დადგენილია სეროვის ინსტრუქციით. ესტონეთში განხორციელებულმა პირველმა რეპრესიებმა გავლენა მოახდინა ესტონეთის ელიტაზე. 1940 წლის 17 ივლისს შეიარაღებული ძალების მთავარსარდალი იოჰან ლაიდონერი (გარდაიცვალა 1953 წელს, ვლადიმირის ციხეში) და მისი ოჯახი, ხოლო 1940 წლის 30 ივლისს პრეზიდენტი კონსტანტინე პეტსი (გარდაიცვალა 1956 წელს, კალინინის ოლქი) და მისი ოჯახი გადაასახლეს პენცასა და უფაში. შესაბამისად. 1941 წელს ისინი დააპატიმრეს. ქვეყნის პოლიტიკური და სამხედრო ხელმძღვანელობა თითქმის მთლიანად გადაასახლეს, მათ შორის 11 მინისტრიდან 10 და პარლამენტის 120 წევრიდან 68.
1941 წლის 14 ივნისს და შემდეგ ორ დღეს, 9 254 ადამიანი, ძირითადად ქალაქის მაცხოვრებლები, მათ შორის 5000 ქალი და 1600 წლამდე 2500-ზე მეტი ბავშვი [11][12][13][14][15] 439 ებრაელი (ესტონეთის ებრაული მოსახლეობის 10% -ზე მეტი)[16] გადაასახლეს, ძირითადად კიროვის ოლქში, ნოვოსიბირსკის ოლქში ან ციხეებში. მხოლოდ 4,331 ადამიანი დაბრუნდა ესტონეთში. 11,102 ადამიანი უნდა გაძევებულიყო ესტონეთიდან 13 ივნისის ბრძანების შესაბამისად, მაგრამ ზოგიერთმა გაქცევა მოახერხა. ერთნაირი დეპორტაცია განხორციელდა ლატვიასა და ლიეტუვაში. რამდენიმე კვირის შემდეგ საარემააში დაახლოებით 1000 ადამიანი დააკავეს დეპორტაციისთვის, მაგრამ ეს შეწყდა, რადგან ნაცისტურმა გერმანიამ ფართომასშტაბიანი შეჭრა მოახდინა საბჭოთა კავშირში და პატიმართა მნიშვნელოვანი ნაწილი გაათავისუფლა გერმანიის მოწინავე ძალებმა. გადასახლების პირველი ტალღა ყოველთვის კარგად იყო დოკუმენტირებული, რადგან შემდეგ ბევრმა მოწმემ შეძლო საზღვარგარეთ გაქცევა მეორე მსოფლიო ომის დროს. 1944 წლის შემდეგ გადასახლებების დოკუმენტირება ბევრად უფრო რთული იყო.[17]
Mälksoo, Lauri (2001). „Soviet Genocide? Communist Mass Deportations in the Baltic States and International Law“. Leiden Journal of International Law. 14 (4): 757–87. doi:10.1017/S0922156501000371.
Uustalu, Evald (1952). The History of Estonian People. London: Boreas.
Õispuu, Leo (2001). Repressed Persons Records (RPR). Book 6. Deportation from Estonia to Russia. Deportation in June 1941 & deportation in 1940–1953. Tallinn: Estonian Repressed Persons Records Bureau. ISBN9985-9096-5-8.
↑Rahi-Tamm, Aigi (2014). „"Anti-Soviet Elements" to Be Expelled“, Name list of persons deported from Estonia 1945-1953. Estonian Repressed Persons Records Bureau, გვ. 20. ISBN978-9985-9914-6-6.