A Zona de conservación de Ngorongoro é unha zona protexida situada a 180 km ao oeste da cidade de Arusha, nas terras altas volcánicas de Tanzania. A delimitación da zona de conservación vai ao longo da fronteira do Distrito de Ngorongoro.
A zona protexida cobre unha extensión de 8 288 km².
Na Área de Conservación de Ngorongoro atopamos nove volcáns, dos cales só un deles está activo, o Oldoinyo Lengai. Así mesmo, atopáronse dous dos sitios con maior interese de Tanzania e renome mundial, o impresionante Cráter do Ngorongoro e a Garganta de Oldupai, un dos sitios máis importantes para a investigación da evolución da especie humana.
Xeografía e historia
Localización en Tanzania.
O Ngorongoro declarouse zona de conservación en 1959 no momento en que se separou do Parque Nacional de Serengueti. A zona converteuse en Patrimonio da Humanidade da Unesco en 1979. O 31 de xullo de 2010, a zona de protección estendeuse aos vestixios arqueolóxicos que se localizaron no parque que inclúen pegadas e restos de homo habilis catalogándose como patrimonio mixto, natural e cultural.[1]
Crese que o cráter do Ngorongoro é a zona delimitada de menor extensión na que é posible atopar aos Cinco Grandes animais.[2]
O nome do cráter ten a súa orixe nuha onomatopeia, foi nomeado polos pastores Maasai polo son producido polo chocallo (ngoro ngoro). Baseado en evidencias fósiles atopadas na Garganta de Olduvai, varias especies de homínidos ocuparon a área durante 3 millóns de anos.
Os cazadores-recolectores foron substituídos por pastores fai algúns miles de anos. Os Mbulu[3] chegaron á zona hai uns 2.000 anos e uníronse aos Datooga ao redor do ano 1700. Os dous grupos foron expulsados da zona polos Masai nos anos 1800.[4]
As grandes figueiras no noroeste do bosque de Lerai son sagradas para os Masai e os Datooga. Algunhas delas poden ter sido plantadas na tumba dun líder dos Datago que morreu na batalla cos masai ao redor de 1840.[5]
Non se sabe que os europeos pisaran o cráter de Ngorongoro ata 1892, cando visitouno Oscar Baumann. Dous irmáns alemáns (Adolph e Friedrich Siedentopf) cultivaron no cráter ata o estoupido da primeira guerra mundial, despois de arrendar a terra á administración da África Oriental Alemá. Os irmáns organizaron regularmente festas de tiro para entreter aos seus amigos alemáns. Tamén tentaron dirixir os rabaños dos ñus fóra do cráter.[6][4][7]
En 1921, aprobouse a primeira ordenanza de conservación do parque, que restrinxiu a caza aos titulares de permisos en toda Tanzania. En 1928, ptohibíue a caza en todas as terras dentro do bordo do cráter, agás as antigas granxas de Siedentopf. A Ordenanza do Parque Nacional de 1948 (implementada en 1951) creou o Parque Nacional do Serengeti (SNP). Isto, porén, causou problemas cos masai e outras tribos, resultando na Ordenanza do Área de Conservación de Ngorongoro (1959) que separou a área de conservación do parque nacional. Os pastores masai que viven no Parque Nacional do Serengeti foron sistematicamente trasladados ao Ngorongoro, aumentando a poboación de Masais e gando que vivía no Cráter.[8][9] A Autoridade da Área de Conservación do Ngorongoro foi creada pola Lei de Parque de Leis (diversas modificacións) de 1976 e posúe a maioría dos Área de conservación de Ngorongoro, incluído o cráter. A área converteuse Patrimonio da Humanidade daUNESCO en 1979.[10] A Lei de Conservación da Vida Silvestre de 2009 restrinxiu aínda máis o uso humano do cráter de Ngorongoro e creou un marco legal para politicamente desacreditar e desprazar forzosamente aos pastores tradicionais.[9]: 57-59 A restrición do uso da terra xera tensión entre as comunidades locais de Maasai e as autoridades de conservación. Na actualidade, a Unión Internacional para a Conservación da Natureza (UICN) está buscando solucións para facilitar os conflitos e mellorar os esforzos de colaboración cara á conservación cos veciños.[11]
