Virus Marburg

O virus Marburg ou Marburg virus (MARV)[1] é un dos dous virus pertencentes á especie Marburg marburgvirus, causantes dunha febre hemorráxica viral grave en humanos e outros primates, que foi descuberto e descrito durante un pequeno gromo epidémico nas cidades alemás de Marburgo e Frankfurt e na capital de Iugoslavia (hoxe de Serbia) Belgrado na década de 1960. Uns membros do persoal dun laboratorio de Marburgo foron expostos accidentalmente a tecidos de monos infectados da especie (Chlorocebus aethiops). Durante o gromo, 31 persoas foron infectadas e sete delas morreron. O MARV é un Axente selecto,[2] e un patóxeno do grupo de risco 4 da Organización Mundial da Saúde (que require bioseguridade de nivel 4),[3] un patóxeno prioritario de categoría A para os NIH/Instituto Nacional da Alerxia e Enfermidades Infecciosas dos Estados Unidos,[4] un axente de bioterrorismo de categoría A dos CDC dos Estados Unidos,[5] e está na lista de Axentes Biolóxicos para o Control da Exportación do Grupo Australia.[6]

Nome

O virus Marburg describiuse en 1967.[7] Hoxe é un dos dous virus membros da especie Marburg marburgvirus (o outro é o virus Ravn), clasificado no xénero Marburgvirus, familia Filoviridae, orde Mononegavirales. O nome do virus deriva da cidade alemá de Marburg, onde se descubriu.[1] O nome do virus non se escribe en cursiva segundo as normas da ICTV, a diferenza do da especie e taxons superiores, e a súa abreviación oficial é MARV.

O virus Marburg foi presentado con ese nome en 1967.[7] En 2005, o nome do virus cambiou a Lake Victoria marburgvirus (marburgvirus do Lago Vitoria), o cal desafortunadamente tiña o mesmo nome que se lle daba á especie daquela (diferenciábase só no uso da cusiva), Lake Victoria marburgvirus.[8] Porén, a maioría das publicacións científicas seguían referíndose a el como virus Marburg (Marburg virus). En consecuencia, en 2010, acordouse restablecer o nome virus Marburg. O nome da especie é hoxe Marburg marburgvirus, que se dividiu en dous "virus", o virus Marburg e o virus Ravn.[1] Unha abreviación previa utilizada para o virus Marburg era MBGV, e hoxe é MARV.

Criterios de inclusión no virus

Un virus que cumpre os criterios para ser da especie Marburg marburgvirus é ademais un virus Marburg se o seu xenoma diverxe do protoripo Marburg marburgvirus, Marburg virus variante Musoke (MARV/Mus), en <10% a nivel de nucleótidos.[1]

Enfermidade

Artigo principal: Enfermidade polo virus Marburg.

O MARV é un dos dous marburgvirus que causa a enfermidade polo virus Marburg nos humanos, tamén chamada febre hemorráxica de Marburg. O MARV foi responsable dos seguintes gromos desa doenza:

Gromos de enfermidade polo virus Marburg debidos á infección polo MARV
Ano Localización xeográfica Mortes humanas/Casos (taxa de mortalidade)
1967 Marburgo e Frankfurt en Alemaña Occidental (hoxe Alemaña), e Belgrado, Iugoslavia (hoxe en Serbia) 7/31 (23%)[7][9][10][11][12][13][14][15]
1975 Rhodesia (hoxe Zimbabwe) e Johannesburgo, Suráfrica 1/3 (33%)[16][17][18]
1980 Kenya 1/2 (50%)[19]
1987 Kenya 1/1 (100%)[20][21]
1988 Koltsovo, Unión Soviética (hoxe Rusia) 1/1 (100%) [accidente de laboratorio][22]
1990 Koltsovo, Unión Soviética 0/1 (0%) [accidente de laboratorio][23]
1998–2000 Durba e Watsa, República Democrática do Congo ? (Houbo 154 casos e 128 mortes cunha taxa de mortalidade do 83%, pero o gromo debeuse á coinfección dos dous marburgvirus, o virus Marburg e o Ravn, e non se publicou o número de casos correspondentes a cada un deles.[24][25][26])
2004–2005 Angola 227/252 (90%)[27][28][29][30][31][32][33]
2007 Uganda 1/3 (33%)[34][35]
2008 Uganda, Países Baixos 1/1 (100%)[36]
2012 Uganda 9/18 (50%)[37]

Viroloxía

Xenoma

Como todo s os mononegavirus, os marburgvirións conteñen un xenoma de ARN monocatenario, non segmentado, liñal, non infeccioso, de polaridade negativa que posúen complementariedade inversa nos extremos 3' e 5', non posúe carapucha 5', non está poliadenilados, e non está ligado covalentemente a proteínas.[38] Os xenomas dos margurgvirus teñen unha lonxitude de aproximadamente 19 kb e conteñen sete xenes na orde 3'-UTR-NP-VP35-VP40-GP-VP30-VP24-L-5'-UTR.[39] Os xenomas dos dous marburgvirus (MARV e RAVV) difiren na súa secuencia.

Estrutura

Reconstrución por CryoEM dunha sección da nucleocápsida do virus Marburg. Entrada de EMDB EMD-1986[40]

Como todos os filovirus, os marburgvirións son partículas filamentosas que poden aparecer con forma de caxato de pastor ou con forma de "U" ou de "6", e poden estar enroscados, ser toroidais ou ramificados.[39] Os marburgvirións teñen xeralmente un diámetro de 80 nm, pero son variables en lonxitude, xeralmente a lonxitude da partícula media dos marburgvirus vai de 795 a 828 nm (isto diferénciaos dos ebolavirus, cuxas lonxitudes están entre 974 e 1.086 nm), pero chegáronse a atopar partículas de ata 14.000 nm en tecidos en cultivo.[41] Os marburgvirións constan de sete proteínas estruturais. No centro teñen unha nucleocápside helicoidal ribonucleoproteica, que constan do ARN xenómico envolto arredor dun polímero de nucleoproteínas (NP). Asociada coas ribonucleoproteínas está o seu encima ARN polimerase ARN dependente (L) co cofactor da polimerase (VP35) e un activador da transcrición (VP30). A ribonucleoproteína está integrada nunha matriz, formada polas proteínas da matriz maior (VP40) e menor (VP24). Estas partículas están rodeadas por unha membrana lipídica derivada da membrana plasmática da célula hóspede, que o virus toma cando sae da célula. Na membrana está ancorada a glicoproteína (GP1,2) vírica, que se proxecta uns 7-10 nm formando espículas. Os marburgvirus son case idénticos en estrutura aos ebolavirións, pero son antixenicamente diferentes.

Entrada na célula

A proteína transportadora de colesterol celular Niemann–Pick C1 (NPC1) parece ser esencial para a infección polos virus Ebola e Marburg.[42][43] Nos mesmos estudos obtivéronse resultados similares cos virus Ebola e Marburg, xa que ambos os dous parecen necesitar a proteína NPC1 para entrar na célula.[42][43] A proteína NPC1 únese directamente á glicoproteína da envoltura dos filovirus.[43] Nesta unión está implicado o segundo dominio lisosómico da NPC1.[44]

Replicación

O ciclo vital dos marburgvirus é similar ao doutros filovirus, e empeza coa unión do virión a un receptor da superficie celular específico, seguida pola fusión da envoltura do virión coas membranas celulares e a liberación da nucleocápsida do virus no citoplasma. A ARN polimerase do virus é unha ARN polimerase ARN dependente codificada no xene L, que descapsida parcialmente a nucleocápsida e realiza a transcrición dos xenes en ARNms de febra positiva, os cales son despois traducidos a proteínas estruturais e non estruturais. A ARN polimerase dos marburgvirus (L) únese a un só promotor localizado no extremo 3' do xenoma. A transcrición pode rematar despois dun xene ou continuar cara ao seguinte xene augas abaixo. Isto significa que xenes que están preto do extremo 3' do xenoma son os que se transcriben con maior abundancia, mentres que os que están cara ao extremo 5' son transcritos con menor probabilidade. A orde dos xenes é, por tanto, un xeito simple pero efectivo de regulación transcricional. A proteína que se produce máis abundantemente é a nucleoproteína, cuxa concentración na célula determina cando o xene L cambia de facer a transcrición de xenes a facer a replicación do xenoma. A replicación orixina antixenomas de ARN de febra positiva e lonxitude completa, que, á súa vez, son tanscritos en copias dos xenomas da proxenie do virus de febra negativa. As proteínas estruturais que se sintetizan e os xenomas autoensámblanse e acumúlanse preto da cara interna da membrana plasmática da célula hóspede. Os virións evaxínanse da célula, e obteñen as súas envolturas da membrana da célula, xunto con proteínas do virus que se inseriron na mesma e que forman as espículas da envoltura. A proxenie madura xa pode infectar a outras células e recomezar o ciclo.[45]

Ecoloxía

En 2009 informouse do illamento de MARV infecciosos de morcegos sans da especie Rousettus aegyptiacus.[34] Tamén se illou nesta especie o virus RAVV,[34] o que indica que os morcegos da froita do Vello Mundo están implicados no mentemento dos marburgvirus. Haberá que facer máis estudos para determinar se este morcego é o hóspede real do MARV e o RAVV ou se é só un hóspede intermediario contaxiado por outros animais. Recentemente o primeiro estudo dunha infección experimental dun R. aegyptiacus con MARV serviu para examinar a implicación destes morcegos na ecoloxía do MARV.[46] Os morcegos infectados experimentalmente desenvolveron unha viremia relativamente baixa que lles durou 5 días, pero seguiron sans e non desenvolverton ningunha patoloxía relevante aparente. O virus replicouse acadando altos títulos en órganos como o fígado e o bazo, e noutros órganos que poden estar implicados na transmición do virus, como pulmóns, intestinos, órganos reprodutores, glándulas salivares, riles, vexiga e glándulas mamarias. O período de viremia relativamente longo observado podería facilitar a transmisión mecánica polo sangue realizada por artrópodos chuchadores de sangue ou a infección de hóspedes vertebrados susceptibles por contacto directo con sangue infectado.

Arma biolóxica

A Unión Soviética tiña un programa de armas biolóxicas ofensivas e defensivas moi amplo, no que estaba incluído o MARV.[47] Polo menos tres institutos soviéticos de investigación tiñan programas de investigación sobre o MARV durante a guerra fría: O Centro de Viroloxía do Instituto de Investigación Científica para a Microbioloxía en Zagorsk (hoxe Sergiev Posad), a Asociación de Produción Científica "Vektor" (hoxe Centro de Investigación Estatal de Viroloxía e Biotecnoloxía "Vektor") en Koltsovo, e o Instituto Antipragas de Investigación Científica de Irkutsk de Siberia en Irkutsk. Como a maioría da investigación realizada estaba clasificada como de alto segredo, non está claro o éxito que chegou a obter o programa do MARV. Porén, o defector ou tránsfuga soviético Ken Alibek afirmou que se probara unha arma cargada con MARV no Instituto Técnico e Científico para a Microbioloxía de Stepnagorsk en Stepnogorsk, República Socialista Soviética Casaca (hoxe Kazakhstán),[47] o que indica que o desenvolvemento do MARV como arma biolóxica chegara daquela a fases avanzadas. Falta unha confirmación independente deste feito. Naqueles tempos ocorreu polo menos un accidente de laboratorio co MARV en Koltsovo no que morreu un investigador, segundo describiu en detalle Alibek.[47]

Vacinas

En 2009, iniciáronse ensaios clínicos de vacinas experimentais para o virus Ebola e o Marburg en África.

Notas

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Kuhn, J. H.; Becker, S.; Ebihara, H.; Geisbert, T. W.; Johnson, K. M.; Kawaoka, Y.; Lipkin, W. I.; Negredo, A. I.; Netesov, S. V.; Nichol, S. T.; Palacios, G.; Peters, C. J.; Tenorio, A.; Volchkov, V. E.; Jahrling, P. B. (2010). "Proposal for a revised taxonomy of the family Filoviridae: Classification, names of taxa and viruses, and virus abbreviations". Archives of Virology 155 (12): 2083–2103. doi:10.1007/s00705-010-0814-x. PMC 3074192. PMID 21046175.
  2. ↑ US Animal and Plant Health Inspection Service (APHIS) and US Centers for Disease Control and Prevention (CDC). "National Select Agent Registry (NSAR)". Consultado o 2011-10-16. 
  3. ↑ US Department of Health and Human Services. "Biosafety in Microbiological and Biomedical Laboratories (BMBL) 5th Edition". Consultado o 2011-10-16. 
  4. ↑ US National Institutes of Health (NIH), US National Institute of Allergy and Infectious Diseases (NIAID). "Biodefense — NIAID Category A, B, and C Priority Pathogens". Consultado o 2011-10-16. 
  5. ↑ US Centers for Disease Control and Prevention (CDC). "Bioterrorism Agents/Diseases". Arquivado dende o orixinal o 22 de xullo de 2014. Consultado o 2011-10-16. 
  6. ↑ The Australia Group. "List of Biological Agents for Export Control". Arquivado dende o orixinal o 06 de agosto de 2011. Consultado o 2011-10-16. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Siegert, R.; Shu, H. L.; Slenczka, W.; Peters, D.; Müller, G. (2009). "Zur Ätiologie einer unbekannten, von Affen ausgegangenen menschlichen Infektionskrankheit". DMW - Deutsche Medizinische Wochenschrift 92 (51): 2341–2343. doi:10.1055/s-0028-1106144. PMID 4294540.
  8. ↑ Mayo, M. A. (2002). "ICTV at the Paris ICV: results of the plenary session and the binomial ballot". Archives of Virology 147 (11): 2254–60. doi:10.1007/s007050200052. 
  9. ↑ Smith, C. E.; Simpson, D. I.; Bowen, E. T.; Zlotnik, I. (1967). "Fatal human disease from vervet monkeys". Lancet 2 (7526): 1119–1121. PMID 4168558.
  10. ↑ Kissling, R. E.; Robinson, R. Q.; Murphy, F. A.; Whitfield, S. G. (1968). "Agent of disease contracted from green monkeys". Science 160 (830): 888–890. doi:10.1126/science.160.3830.888. PMID 4296724.
  11. ↑ Martini, G. A.; Knauff, H. G.; Schmidt, H. A.; Mayer, G.; Baltzer, G. (2009). "Über eine bisher unbekannte, von Affen eingeschleppte Infektionskrankheit: Marburg-Virus-Krankheit". DMW - Deutsche Medizinische Wochenschrift 93 (12): 559–571. doi:10.1055/s-0028-1105098. PMID 4966280.
  12. ↑ Stille, W.; Böhle, E.; Helm, E.; Van Rey, W.; Siede, W. (2009). "Über eine durch Cercopithecus aethiops übertragene Infektionskrankheit". DMW – Deutsche Medizinische Wochenschrift 93 (12): 572–582. doi:10.1055/s-0028-1105099. PMID 4966281.
  13. ↑ Bonin, O. (1969). "The Cercopithecus monkey disease in Marburg and Frankfurt (Main), 1967". Acta zoologica et pathologica Antverpiensia 48: 319–331. PMID 5005859.
  14. ↑ Jacob, H.; Solcher, H. (1968). "An infectious disease transmitted by Cercopithecus aethiops ("marbury disease") with glial nodule encephalitis". Acta Neuropathologica 11 (1): 29–44. PMID 5748997.
  15. ↑ Stojkovic, L.; Bordjoski, M.; Gligic, A.; Stefanovic, Z. (1971). "Two Cases of Cercopithecus-Monkeys-Associated Haemorrhagic Fever". En Martini, G. A.; Siegert, R. Marburg Virus Disease. Berlin, Germany: Springer-Verlag. pp. 24–33. ISBN 978-0-387-05199-4. 
  16. ↑ Gear, J. S.; Cassel, G. A.; Gear, A. J.; Trappler, B.; Clausen, L.; Meyers, A. M.; Kew, M. C.; Bothwell, T. H.; Sher, R.; Miller, G. B.; Schneider, J.; Koornhof, H. J.; Gomperts, E. D.; Isaäcson, M.; Gear, J. H. (1975). "Outbreake of Marburg virus disease in Johannesburg". British Medical Journal 4 (5995): 489–493. doi:10.1136/bmj.4.5995.489. PMC 1675587. PMID 811315.
  17. ↑ Gear, J. H. (1977). "Haemorrhagic fevers of Africa: An account of two recent outbreaks". Journal of the South African Veterinary Association 48 (1): 5–8. PMID 406394.
  18. ↑ Conrad, J. L.; Isaacson, M.; Smith, E. B.; Wulff, H.; Crees, M.; Geldenhuys, P.; Johnston, J. (1978). "Epidemiologic investigation of Marburg virus disease, Southern Africa, 1975". The American journal of tropical medicine and hygiene 27 (6): 1210–1215. PMID 569445.
  19. ↑ Smith, D. H.; Johnson, B. K.; Isaacson, M.; Swanapoel, R.; Johnson, K. M.; Killey, M.; Bagshawe, A.; Siongok, T.; Keruga, W. K. (1982). "Marburg-virus disease in Kenya". Lancet 1 (8276): 816–820. doi:10.1016/S0140-6736(82)91871-2. PMID 6122054.
  20. ↑ Marburg and Ebola viruses; Advances in Virus Research; Volume 47, 1996, Pages 1–52
  21. ↑ Known Cases and Outbreaks of Marburg Hemorrhagic Fever, in Chronological Order
  22. ↑ Beer, B.; Kurth, R.; Bukreyev, A. (1999). "Characteristics of Filoviridae: Marburg and Ebola viruses". Die Naturwissenschaften 86 (1): 8–17. doi:10.1007/s001140050562. PMID 10024977.
  23. ↑ Nikiforov, V. V.; Turovskiĭ, I.; Kalinin, P. P.; Akinfeeva, L. A.; Katkova, L. R.; Barmin, V. S.; Riabchikova, E. I.; Popkova, N. I.; Shestopalov, A. M.; Nazarov, V. P. (1994). "A case of a laboratory infection with Marburg fever". Zhurnal mikrobiologii, epidemiologii, i immunobiologii (3): 104–106. PMID 7941853.
  24. ↑ Bertherat, E.; Talarmin, A.; Zeller, H. (1999). "Democratic Republic of the Congo: Between civil war and the Marburg virus. International Committee of Technical and Scientific Coordination of the Durba Epidemic". Medecine tropicale : revue du Corps de sante colonial 59 (2): 201–204. PMID 10546197.
  25. ↑ Bausch, D. G.; Borchert, M.; Grein, T.; Roth, C.; Swanepoel, R.; Libande, M. L.; Talarmin, A.; Bertherat, E.; Muyembe-Tamfum, J. J.; Tugume, B.; Colebunders, R.; Kondé, K. M.; Pirad, P.; Olinda, L. L.; Rodier, G. R.; Campbell, P.; Tomori, O.; Ksiazek, T. G.; Rollin, P. E. (2003). "Risk Factors for Marburg Hemorrhagic Fever, Democratic Republic of the Congo". Emerging Infectious Diseases 9 (12): 1531–1537. doi:10.3201/eid0912.030355. PMC 3034318. PMID 14720391.
  26. ↑ Bausch, D. G.; Nichol, S. T.; Muyembe-Tamfum, J. J.; Borchert, M.; Rollin, P. E.; Sleurs, H.; Campbell, P.; Tshioko, F. K.; Roth, C.; Colebunders, R.; Pirard, P.; Mardel, S.; Olinda, L. A.; Zeller, H.; Tshomba, A.; Kulidri, A.; Libande, M. L.; Mulangu, S.; Formenty, P.; Grein, T.; Leirs, H.; Braack, L.; Ksiazek, T.; Zaki, S.; Bowen, M. D.; Smit, S. B.; Leman, P. A.; Burt, F. J.; Kemp, A.; Swanepoel, R. (2006). "Marburg Hemorrhagic Fever Associated with Multiple Genetic Lineages of Virus". New England Journal of Medicine 355 (9): 909–919. doi:10.1056/NEJMoa051465. PMID 16943403.
  27. ↑ Hovette, P. (2005). "Epidemic of Marburg hemorrhagic fever in Angola". Medecine tropicale : revue du Corps de sante colonial 65 (2): 127–128. PMID 16038348.
  28. ↑ Ndayimirije, N.; Kindhauser, M. K. (2005). "Marburg Hemorrhagic Fever in Angola — Fighting Fear and a Lethal Pathogen". New England Journal of Medicine 352 (21): 2155–2157. doi:10.1056/NEJMp058115. PMID 15917379.
  29. ↑ Towner, J. S.; Khristova, M. L.; Sealy, T. K.; Vincent, M. J.; Erickson, B. R.; Bawiec, D. A.; Hartman, A. L.; Comer, J. A.; Zaki, S. R.; Ströher, U.; Gomes Da Silva, F.; Del Castillo, F.; Rollin, P. E.; Ksiazek, T. G.; Nichol, S. T. (2006). "Marburgvirus Genomics and Association with a Large Hemorrhagic Fever Outbreak in Angola". Journal of Virology 80 (13): 6497–6516. doi:10.1128/JVI.00069-06. PMC 1488971. PMID 16775337.
  30. ↑ Jeffs, B.; Roddy, P.; Weatherill, D.; De La Rosa, O.; Dorion, C.; Iscla, M.; Grovas, I.; Palma, P. P.; Villa, L.; Bernal, O.; Rodriguez-Martinez, J.; Barcelo, B.; Pou, D.; Borchert, M. (2007). "The Médecins Sans Frontières Intervention in the Marburg Hemorrhagic Fever Epidemic, Uige, Angola, 2005. I. Lessons Learned in the Hospital". The Journal of Infectious Diseases 196: S154–S161. doi:10.1086/520548. PMID 17940944.
  31. ↑ Roddy, P.; Weatherill, D.; Jeffs, B.; Abaakouk, Z.; Dorion, C.; Rodriguez-Martinez, J.; Palma, P. P.; De La Rosa, O.; Villa, L.; Grovas, I.; Borchert, M. (2007). "The Médecins Sans Frontières Intervention in the Marburg Hemorrhagic Fever Epidemic, Uige, Angola, 2005. II. Lessons Learned in the Community". The Journal of Infectious Diseases 196: S162–S167. doi:10.1086/520544. PMID 17940945.
  32. ↑ Roddy, P.; Marchiol, A.; Jeffs, B.; Palma, P. P.; Bernal, O.; De La Rosa, O.; Borchert, M. (2009). "Decreased peripheral health service utilisation during an outbreak of Marburg haemorrhagic fever, Uíge, Angola, 2005". Transactions of the Royal Society of Tropical Medicine and Hygiene 103 (2): 200–202. doi:10.1016/j.trstmh.2008.09.001. PMID 18838150.
  33. ↑ Roddy, P.; Thomas, S. L.; Jeffs, B.; Nascimento Folo, P.; Pablo Palma, P.; Moco Henrique, B.; Villa, L.; Damiao Machado, F. P.; Bernal, O.; Jones, S. M.; Strong, J. E.; Feldmann, H.; Borchert, M. (2010). "Factors Associated with Marburg Hemorrhagic Fever: Analysis of Patient Data from Uige, Angola". The Journal of Infectious Diseases 201 (12): 1909–1918. doi:10.1086/652748. PMC 3407405. PMID 20441515.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Towner, J. S.; Amman, B. R.; Sealy, T. K.; Carroll, S. A. R.; Comer, J. A.; Kemp, A.; Swanepoel, R.; Paddock, C. D.; Balinandi, S.; Khristova, M. L.; Formenty, P. B.; Albarino, C. G.; Miller, D. M.; Reed, Z. D.; Kayiwa, J. T.; Mills, J. N.; Cannon, D. L.; Greer, P. W.; Byaruhanga, E.; Farnon, E. C.; Atimnedi, P.; Okware, S.; Katongole-Mbidde, E.; Downing, R.; Tappero, J. W.; Zaki, S. R.; Ksiazek, T. G.; Nichol, S. T.; Rollin, P. E. (2009). "Isolation of Genetically Diverse Marburg Viruses from Egyptian Fruit Bats". In Fouchier, Ron A. M. PLoS Pathogens 5 (7): e1000536. doi:10.1371/journal.ppat.1000536. PMC 2713404. PMID 19649327.
  35. ↑ Adjemian, J.; Farnon, E. C.; Tschioko, F.; Wamala, J. F.; Byaruhanga, E.; Bwire, G. S.; Kansiime, E.; Kagirita, A.; Ahimbisibwe, S.; Katunguka, F.; Jeffs, B.; Lutwama, J. J.; Downing, R.; Tappero, J. W.; Formenty, P.; Amman, B.; Manning, C.; Towner, J.; Nichol, S. T.; Rollin, P. E. (2011). "Outbreak of Marburg Hemorrhagic Fever Among Miners in Kamwenge and Ibanda Districts, Uganda, 2007". Journal of Infectious Diseases 204 (Suppl 3): S796–S799. doi:10.1093/infdis/jir312. PMC 3203392. PMID 21987753.
  36. ↑ Timen, A.; Koopmans, M. P.; Vossen, A. C.; Van Doornum, G. J.; Günther, S.; Van Den Berkmortel, F.; Verduin, K. M.; Dittrich, S.; Emmerich, P.; Osterhaus, A. D. M. E.; Van Dissel, J. T.; Coutinho, R. A. (2009). "Response to Imported Case of Marburg Hemorrhagic Fever, the Netherlands". Emerging Infectious Diseases 15 (8): 1171–1175. doi:10.3201/eid1508.090015. PMC 2815969. PMID 19751577.
  37. ↑ "Marburg hemorrhagic fever outbreak continues in Uganda". October 2012. 
  38. ↑ Pringle, C. R. (2005). "Order Mononegavirales". En Fauquet, C. M.; Mayo, M. A.; Maniloff, J.; Desselberger, U.; Ball, L. A. Virus Taxonomy—Eighth Report of the International Committee on Taxonomy of Viruses. San Diego, US: Elsevier/Academic Press. pp. 609–614. ISBN 0-12-370200-3. 
  39. ↑ 39,0 39,1 Kiley, M. P.; Bowen, E. T.; Eddy, G. A.; Isaäcson, M.; Johnson, K. M.; McCormick, J. B.; Murphy, F. A.; Pattyn, S. R.; Peters, D.; Prozesky, O. W.; Regnery, R. L.; Simpson, D. I.; Slenczka, W.; Sureau, P.; Van Der Groen, G.; Webb, P. A.; Wulff, H. (1982). "Filoviridae: A taxonomic home for Marburg and Ebola viruses?". Intervirology 18 (1–2): 24–32. doi:10.1159/000149300. PMID 7118520.
  40. ↑ Bharat, T. A. M.; Riches, J. D.; Kolesnikova, L.; Welsch, S.; Krähling, V.; Davey, N.; Parsy, M. L.; Becker, S.; Briggs, J. A. G. (2011). "Cryo-Electron Tomography of Marburg Virus Particles and Their Morphogenesis within Infected Cells". In Rey, Félix A. PLoS Biology 9 (11): e1001196. doi:10.1371/journal.pbio.1001196. PMC 3217011. PMID 22110401.
  41. ↑ Geisbert, T. W.; Jahrling, P. B. (1995). "Differentiation of filoviruses by electron microscopy". Virus research 39 (2–3): 129–150. doi:10.1016/0168-1702(95)00080-1. PMID 8837880.
  42. ↑ 42,0 42,1 Carette JE, Raaben M, Wong AC, Herbert AS, Obernosterer G, Mulherkar N, Kuehne AI, Kranzusch PJ, Griffin AM, Ruthel G, Dal Cin P, Dye JM, Whelan SP, Chandran K, Brummelkamp TR (September 2011). "Ebola virus entry requires the cholesterol transporter Niemann-Pick C1". Nature 477 (7364): 340–3. PMC 3175325. PMID 21866103. doi:10.1038/nature10348. Resumo divulgativo – New York Times. 
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 Côté M, Misasi J, Ren T, Bruchez A, Lee K, Filone CM, Hensley L, Li Q, Ory D, Chandran K, Cunningham J (September 2011). "Small molecule inhibitors reveal Niemann-Pick C1 is essential for Ebola virus infection". Nature 477 (7364): 344–8. PMC 3230319. PMID 21866101. doi:10.1038/nature10380. Resumo divulgativo – New York Times. 
  44. ↑ Miller EH, Obernosterer G, Raaben M, Herbert AS, Deffieu MS, Krishnan A, Ndungo E, Sandesara RG, Carette JE, Kuehne AI, Ruthel G, Pfeffer SR, Dye JM, Whelan SP, Brummelkamp TR, Chandran K (March 2012). "Ebola virus entry requires the host-programmed recognition of an intracellular receptor". EMBO Journal 31 (8): 1947–60. PMC 3343336. PMID 22395071. doi:10.1038/emboj.2012.53. 
  45. ↑ Feldmann, H.; Geisbert, T. W.; Jahrling, P. B.; Klenk, H.-D.; Netesov, S. V.; Peters, C. J.; Sanchez, A.; Swanepoel, R. et al. (2005). "Family Filoviridae". In Fauquet, C. M.; Mayo, M. A.; Maniloff, J.; Desselberger, U.; Ball, L. A. Virus Taxonomy—Eighth Report of the International Committee on Taxonomy of Viruses. San Diego, US: Elsevier/Academic Press. pp. 645–653. ISBN 0-12-370200-3 |displayauthors= suggested (help)
  46. ↑ Paweska, J. T.; Jansen Van Vuren, P.; Masumu, J.; Leman, P. A.; Grobbelaar, A. A.; Birkhead, M.; Clift, S.; Swanepoel, R.; Kemp, A. (2012). "Virological and Serological Findings in Rousettus aegyptiacus Experimentally Inoculated with Vero Cells-Adapted Hogan Strain of Marburg Virus". PLoS ONE 7 (9): e45479. PMC 3444458. PMID 23029039. doi:10.1371/journal.pone.0045479. 
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 Alibek, Steven; Handelman (1999). Biohazard: The Chilling True Story of the Largest Covert Biological Weapons Program in the World — Told from Inside by the Man Who Ran It. New York, US: Random House. ISBN 0-385-33496-6. 

Véxase tamén

Bibliografía

Ligazóns externas

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!