PROFILBARU.COM

Tintín
Información editorial
Editorial	Le Petit Vingtième, suplemento infantil do xornal Le Vingtième Siècle
Primeira aparición	Tintín no país dos soviets (1929)
Creadores	Hergé
Compañeiros	Capitán Haddock, Milú, Hernández e Fernández, Profesor Tornasol

Tintín (/ˈtɪntɪn/;^[1] Francés: [tɛ̃tɛ̃]) é un personaxe de cómic protagonista titular de As aventuras de Tintín, a serie de cómics do debuxante belga Hergé. O personaxe creouse en 1929 e presentouse en Le Petit Vingtième, un suplemento xuvenil semanal do xornal belga Le Vingtième Siècle.^[2] Aparecendo como un mozo cunha cara redonda e un peiteado con topete, Tintín é representado como un reporteiro precoz e multitalentoso que percorre o mundo co seu can Milú.^[3]

Evolución

Tintín aparece por primeira vez en Le Petit Vingtième, suplemento infantil do diario belga Le Vingtième Siècle (o século vinte) o 10 de xaneiro de 1929. Xa desde a primeira historieta a Tintín acompáñalle un can branco chamado Milú.

Orixinariamente é un reporteiro de Le Petit Vingtième. Máis adiante seguirá sendo reporteiro, aínda que non se dirá de que publicación e de feito nunca lle veremos actuar como tal. Ao principio o seu compañeiro é só o can Milú, pero a partir do noveno álbum, O caranguexo das tenaces de ouro, acompañaralle tamén o capitán Haddock e ocasionalmente outros personaxes secundarios, como o profesor Tornasol, Bianca Castafiore ou os irmáns Hernández e Fernández. Ata Tintín no país do ouro negro, o protagonista vive co seu can nun piso situado no número 26 da rúa Labrador, nunha cidade mal definida aínda que de xeito evidente trátase de Bruxelas. A partir do álbum mencionado, trasládase ao castelo de Moulinsart, residencia do capitán Haddock.

Descrición

A imaxe de Tintín, un mozo de cara redonda^[4] correndo cun fox terrier branco ao seu carón, é facilmente unha das iconas visuais máis recoñecibles do século XX.

Hergé creou a Tintín como un mozo belga, loiro, baixo, de cara redonda e cun característico topete. Natural de Bruxelas, cos valores conservadores de Hergé e respectuoso coas normas tradicionais.^[5].^[6]^[a] Na súa primeira aparición, Tintín viste un longo abrigo e chapeu de viaxe, unhas páxinas máis tarde adopta o seu pantalón de golf, traxe de cadros, medias negras e colo de Eton.^[7]^[b] Ao principio, o famoso topete estaba pegado á fronte de Tintín, pero durante unha persecución de coches particularmente rápida, o seu topete levantouse e xa quedou así.^[9] Cando chega a Chicago para a súa terceira aventura, tanto Hergé como os seus lectores senten que coñecen ben a Tintín, e pouco cambiaría de aspecto ou de vestimenta.^[10] O entrevistador Numa Sadoul preguntoulle unha vez a Hergé como se desenvolveu o personaxe de Tintín, el respondeu: "Practicamente non evolucionou. Graficamente, quedou como un contorno. Mirade os seus trazos: o seu rostro é un bosquexo, unha fórmula."^[11]^[c] Assouline fíxose eco desta opinión: "Tintín era tan simple como a historia".^[6]

Hergé nunca explicou por que escolleu Tintín como nome do personaxe, afirmando que non ten ningún significado inherente^[13] Anteriormente fixera uso da aliteración co nome do seu personaxe anterior, Totor.^[14] Michael Farr cre que "Tintín", se nos atemos aos usos sociais belgas, é probablemente o apelido do personaxe porque outros personaxes, como a súa caseira, ocasionalmente refírese a el como o señor Tintín (como está impreso no timbre da porta).^[15] Assouline afirmou que non pode ser o seu apelido porque carece dunha familia,^[16] crendo que Hergé o adoptara porque "sonaba heroico, claro e alegre", ademais de ser doado de lembrar.^[16] A diferenza doutros personaxes da serie, o lector nunca coñecerá o seu nome completo (como si ocorre con Haddock ou o malvado Rastapopoulos).

A súa idade é difícil de determinar, nunca se especifica: non é adolescente pero tampouco adulto. Como adoita ocorrer cos personaxes de cómic, Tintín apenas cambia ao longo dos anos. Desde 1929 ata 1976 manterá o seu aspecto xuvenil e a súa vestimenta variará pouco, apenas a cor dos calcetíns ou o da camisa. Só na última das súas aventuras publicadas, Tintín e os pícaros cambiará os seus bombachos por uns pantalóns campá, máis á moda. En canto ao seu carácter, encarna a perfecta bondade, non fuma, non bebe salvo contadas ocasións máis que auga e non parece ter interese algún polo sexo. Non parece ter ningunha afección en particular nin practica ningún deporte, aínda que lle gustan os paseos polo campo e nalgunha ocasión móstrasenos facendo ximnasia caseira e despois ioga. É extremadamente intelixente e enxeñoso, ten bastante máis forza física da que aparenta, unha incrible facilidade para os idiomas e sabe conducir todo tipo de vehículos, incluídos avións e carros de combate. Tamén é un bo tirador. É moi sensible ante a inxustiza e capaz de sacrificarse por socorrer aos débiles. En Tintín no Tíbet un lama dirá que ten o "corazón puro".

O mellor amigo de Tintín é Tchang Tchong Yen, un adolescente chinés ao que coñece en O Loto Azul, a súa quinta aventura. Nisto si que é un alter ego de Hergé, xa que Tchang está baseado nun amigo real do autor, igualmente separado del por diversas circunstancias.

Ocupación

Desde a primeira aventura de Tintín, vive a vida dun xornalista de campaña.^[17] É enviado á Unión Soviética, onde escribe un despacho ao seu editor.^[18] Viaxa ao Congo belga, onde se dedica ao fotoxornalismo. Cando viaxa a China en O Loto Azul, o Shanghai News presenta o titular da primeira páxina, "A propia historia de Tintín". En A orella rota, co caderno na man, Tintín interroga ao director do Museo de Etnografía por un roubo recente. Ás veces, Tintín é o que está a ser entrevistado, como cando un reporteiro de radio lle preme para obter detalles: "Nas túas propias palabras".^[19] Pero, ademais destes poucos exemplos, Tintín nunca é realmente visto consultando co seu editor ou entregando unha historia.^[20]

Mentres as súas aventuras continúan. Tintín é visto con menos frecuencia informando e é máis frecuentemente visto como un detective,^[19] que realiza o seu xornalismo de investigación desde o seu apartamento no número 26 da rúa Labrador.^[21] Outros personaxes refírense a el como Sherlock Holmes, xa que ten un intelecto agudo, ollo para os detalles e poderes de dedución. Como Holmes, ocasionalmente é un mestre do disfrace, e en Rastapopoulos ata ten un archienemigo.^[19]

A ocupación de Tintín esvaécese aínda máis nas aventuras posteriores, abandonando toda pretensión de informar noticias e, no seu lugar, facer noticia no seu papel de explorador.^[22] Claramente libre de preocupacións financeiras, despois de O tesouro de Rackham o Roxo instálase como hóspede permanente no maxestoso Castelo de Moulinsart co mariño retirado Capitán Haddock e o científico Profesor Tornasol.^[21] Tintín pasa todo o seu tempo cos seus amigos, explorando o fondo do mar, as cimas das montañas e a superficie da Lúa (dezaseis anos antes que os astronautas Neil Armstrong e Buzz Aldrin).^[19] Ao longo de todo isto, Tintín atópase no papel de cruzado social internacional, defendendo aos desfavorecidos e coidando dos menos afortunados que el.^[23]

Destrezas e habilidades

Desde o primeiro volume, Hergé describiu a Tintín como un experto en conducir ou arranxar calquera vehículo mecánico que se atope.^[24] Ante a oportunidade, Tintín está a gusto conducindo calquera automóbil, conduciu un tanque lunar e está cómodo con todos os aspectos da aviación. Tamén é un hábil operador de radio con coñecementos do código Morse.^[25] dá golpes sólidos á mandíbula dun vilán cando é necesario, demostra habilidades de natación impresionantes e é un crack disparando.^[26] Demostra que é un enxeñeiro e científico capaz durante a súa aventura á Lúa.^[25] Tamén é un excelente atleta, en excelentes condicións, capaz de camiñar, correr e nadar longas distancias. Hergé resumiu as habilidades de Tintín así: "un heroe sen medo e irreprochable".^[8] Tintín, máis que calquera outra cousa, é un pensador rápido e un diplomático eficaz. Simplemente é un todoterreo, bo en case todo, que é o que lle gustaría ser ao propio Hergé.^[27]

Notas

↑ "A native of Brussels as opposed to Belgian", says Assouline.^[6]
↑ Hergé lembra un estudante canadense da súa facultade do cal se burlaron por levar postos pantalóns de golf e medias Argyll; sen dúbida unha inspiración.^[8]
↑ Se o lector examina algunha imaxe de Tintín nas súas tiras cómicas, "verá que Tintín sempre se move de esquerda a dereita, facendo avanzar a historia. Os obstáculos achéganlle de dereita a esquerda, e cando se move nesa dirección adoita sufrir un retroceso". (Harry Thompson, engadindo que Os xarutos do faraón de 1934 tivo que ser redibuxado en 1955 xa que non se adherira a esta fórmula.)^[12]