Ingresou no exército aos 17 anos. De tendencias republicanas, foi considerado habitualmente tamén masón, aínda que existen autores que o desmenten[1]. En 1931, ao proclamarse a República, o Gobernador militar da Coruña ordenou ao entón coronel Caridad Pita, sacar as tropas á rúa. En troques, o coronel saíu só e en coche descuberto, a modo de acatamento da vontade popular. Tras ser sufocada a revolución de 1934 en Asturias, foi enviado a Xixón, caracterizándose por unha posición conciliadora.
En xullo de 1936, Caridad Pita estaba destinado na Coruña, como gobernador militar e xefe da 15ª Brigada de Infantaría, ás ordes do xeneral Enrique Salcedo, xefe da VII División Orgánica, que fora nomeado polo goberno radical-cedista o 7 de febreiro, antes das eleccións.
Na tarde do venres 17 chegaron a Galicia noticias do golpe de Estado en Marrocos. Durante a fin de semana, houbo unha tensa espera. As autoridades militares da Coruña (o xeneral Salcedo, conservador pero leal á legalidade, e o xeneral Caridad Pita) aseguráronlle ao gobernador civil, Francisco Pérez Carballo, a súa lealdade á República, malia que o primeiro recibira na noite do 18 de xullo un telegrama de Gonzalo Queipo de Llano cominándoo a que se unise á sublevación e logo unha chamada telefónica, o día 19, do xeneral Emilio Mola. Con todo, durante a mañá do luns 20, oficiais sublevados detiveron os xenerais Salcedo e Caridad Pita (cando este pretendía abortar a sublevación do Rexemento de Infantaría de Zamora número 54, presentándose no seu cuarto de bandeiras, foi detido polo coronel Martín Alonso, ao mando do rexemento, o cal participara xa na sanjurjada de 1932 e fora reposto no mando durante o bienio radical-cedista).
