Escena da dinastía Song. Ilustración do Clásico de Xiao, ou Clásico da Piedade Filial (detalle), que mostra a un fillo axeonllado ante os seus pais.[1]
Na filosofía confuciana, a piedade filial ou xiao (chinés tradicional e simplificado: 孝; pinyin: Xiào; Wade-Giles: Hsiao4) é unha virtude de respecto polos pais e os antepasados. A piedade filial é fundamental na filosofía confuciana. O clásico confucianoXiaojing ou Clásico da piedade filial, probabelmente escrito ao redor do período Qin - Han, foi historicamente a fonte autorizada da doutrina confuciana da piedade filial. O libro, unha conversación entre Confucio e o seu estudante Zeng Shen (曾参, tamén coñecido como Zengzi, 曾子), trata sobre como crear unha boa sociedade usando o principio de Xiao.A expresión tamén se pode aplicar á obediencia en xeral.
Significado cultural
Confucianismo
De acordo co Clásico da Piedade Filial, Confucio dixo unha vez:
Ao servir a seus pais, un fillo reverénciaos na vida diaria, fainos felices, coida deles na doenza, e mostra unha grande tristeza na sua morte.[2]
Para Confucio, a piedade filial non era só unha lealdade cega aos pais. Máis importantes que as normas de Xiao, segundo Confucio, eran as normas de Rén (benevolencia) e Yi (xustiza).
A piedade filial foi enfatizada no confucianismo, porque a devoción aos pais adoitaba asociarse coa devoción ao estado.[3]
Budismo
No budismo , especialmente nas súas primeiras formas na India, a renuncia ao mundo material e a separación das ataduras familiares e e sociais e de clase eran vistos como pasos esenciais para alcanzar a iluminación espiritual.[4] Dise que o mesmo Buda, por exemplo, deixou a súa familia para seguir a súa senda espiritual. Con todo, isto non significa que o budismo rexeitase a piedade filial en absoluto. Cando o budismo chegou a países como China, onde o Xiao era un valor profundamente arraigado, houbo unha adaptación. Neste contexto, ensinábase que, ao buscar a iluminación, unha persoa tamén podería beneficiar e honrar aos seus antepasados e familia. As interpretacións do budismo en diferentes culturas e tradicións poden variar amplamente, e mentres o budismo Theravada pode enfocarse máis na iluminación individual, outras tradicións poden dar máis énfase á interconexión e responsabilidade comunitaria. Na India, o budismo tamén defendía o celibato entre os seus monxes, o que era inaceptable na opinión de Confucio, quen citaba que era un deber ter fillos para continuar coa liñaxe dos pais.[5]
.jpg)
