Nouria Benghabrit en setembro de 2014 en Ghardaia na inauguración do curso escolar 2014-15.Nouria Benghabrit saudando o Presidente de Kenya, Uhuru Kenyatta, na Conferencia panafricana de educación (Nairobi, abril 2018).Nouria Benghabrit en 2015 en Idles.
Nouria Benghabrit (en árabeنورية بن غبريط), nada en Oujda (Marrocos) o 5 de marzo de 1952, é unha política, socióloga e investigadora alxeriana. Foi Ministra de Educación entre 2014[1] e 2019. O seu rigor e a súa man dereita á hora de tomar decisións, especialmente fronte aos sindicatos, valéronlle o alcume de «Dama de ferro»[2].
Traxectoria
A súa familia é de Tlemcen, orixinaria de Al-Andalus[3]. O seu marido é de orixe mourisca, sendo o patronímico Remaoun derivado da arabización do antropónimo castelán Ramón[4].
En 1973 licenciouse en Socioloxía pola Universidade de Orán, e nese mesmo ano comezou a impartir docencia en dita universidade. En 1976 foi nomeada xefa do departamento de Socioloxía[6], e en 1977 obtivo o diploma de estudos avanzados en socioloxía da educación, especializándose na problemática da orientación escolar e profesional. Foi membro activo do Comité Universitaire de Volontariat (CUV) que mobilizou o estudantado para explicar ao campesiñado a campaña da Revolución Agraria[7]. En 1982 doutorouse pola Universidade París V .
Tras a súa creación en 1985 foi membro da Unité de Recherche en Anthropologie Sociale et Culturelle (URASC). Tamén dirixiu[8],[9] o Centre national de recherche en anthropologie sociale et culturelle (CRASC)[10],[11], desde a súa creación en 1992 até o seu nomeamento como ministra. Como tal, está considerada unha ministra tecnócrata, alén de calquera militancia política.
En 2002 e 2005 foi elixida, por dous mandatos sucesivos de tres anos, membro representante de África do Norte no Comité executivo do Conseil pour le développement de la recherche en sciences sociales en Afrique (CODESRIA). De 2003 a 2006 foi presidenta do comité árabe da Unesco para o ensino superior[12], e como tal, membro do comité mundial do foro da Unesco para o ensino superior, a investigación e o coñecemento. De 2007 a 2010 foi vicepresidenta do consello de administración do Institut Africain de la Gouvernance (IAG)[13].
En 2012, logo do seu nomeamento por parte do Secretario Xeral das Nacións Unidas, uniuse ao comité de políticas de desenvolvemento para un mandato de tres anos. Foi a primeira alxeriana en ser membro deste comité, mais dado que dito comité debe presentar ao Consello económico e social das Nacións Unidas análises e opinións independentes[14], renunciou logo de ser nomeada ministra.
En xullo de 2015, coa reforma do seistema educativo do país, viuse envolta en polémica por mor da inclusión do árabe alxeriano na escola, seguindo as recomendacións do uso de linguas maternas. Debido á situación de diglosia existente no país, houbo protestas por intentar substituír o árabe clásico[15][16]. En 2017 un decreto do seu Ministerio prohibiu o uso do niqab e o velo integral nos centros escolares de Alxeria[17].
