PROFILBARU.COM

A noite de Walpurgis ^[1], que recibe o seu nome en honra da santa inglesa do século VIII Walpurgis, é unha festa de primavera que se celebra na noite do 30 de abril ao 1 de maio en zonas do centro e do norte de Europa. É sobre todo o símbolo do remate do inverno, ás veces asociada á plantación dunha árbore de maio ou ás cacharelas. Segundo o folclore alemán nesa noite as bruxas congréganse no Brocken, a montaña máis alta do Harz, no centro de Alemaña. Celébrase con variantes locais en Alemaña, Chequia, Suecia, Lituania, Letonia, Finlandia e Estonia.

Noite de Walpurgis, gravado de Johann Heinrich Ramberg (1829)

Nome

O nome da celebración deriva dunha santa de nome Walpurgis que durante a Idade Media celebraba a súa festa o 1 de maio desde a súa canonización, arredor do ano 870 polo que o seu nome quedou asociado cunha festa anterior conmemorando o comezo da primavera na que se bailaba durante a noite na véspera dese día. O nome popularizouno Goethe ao utilizalo en Fausto como Walpurgisnacht pero a súa utilización é anterior, así o dicionario (1774–1786) de Johann Christoph Adelung recólleo como Walpurgisabend.

Tradicións

Alemaña e Austria

O Hexenfeuer, en galego "lume das bruxas", tamén coñecido como Tanz in den Mai ("baile de maio") ou "Maifeuer“ (lume de maio) celébrase en moitas partes de Alemaña. O 30 de abril préndense cacharelas para expulsar os espíritos demoníacos, bailando ata moi tarde na noitada. Nalgunhas localidades é tradicional a práctica do Maisprung, na que unha parella salta á vez sobre o remol da lumarada. Moitas cidades alemás organizan bailes (Tanz in den Mai) para festexar a noite pero xa sen asociación co lume, constituíndo unha práctica moderna da festa no que tamén se prepara o Maibowle ("viño de maio"). Na cidade de Marburg celébrase a Maieinsingen na que se axuntan centos de persoas na praza principal para cantaren. En Renania-Palatinado e en Sarre é tradicional que os nenos saían en grupos polas rúas facendo trasgadas arredor das casas, como mover de sitio os apeiros ou os felpudos. En Austria, Baden-Württemberg, Baviera e Alta Lusacia colócase un Maibaum (árbore de maio) na tardiña do 30 de abril a diferenza doutros lugares que fan tal acción o 1 de maio.

Chequia

En Chequia denomínase pálení čarodějnic ("queima das bruxas") é a tradición é queimar bruxas feitas de farrapos e palla e as súas vasoiras, en cacharelas ao longo de todo o país para se protexer contra as bruxas e contra os malos espíritos en xeral, tradicionalmente críase que as cinzas tiñan un poder especial e engadíanse ao sementar ou dábanse ao gando para aumentar a súa fertilidade.

Suecia e Finlandia

En Suecia, coñecido como Valborgsmässoafton, e Finlandia, como vappu en finlandés e vappen en sueco, tamén é tradicional prender cacharelas, e nalgúns lugares tamén se botan foguetes e petardos. O lume simboliza a queima do vello abrindo camiño para o novo. A xente congrégase arredor das fogueiras para cantar cancións tradicionais dedicadas á primavera, habitualmente coa participación de corais nestas celebracións. Nas cidades universitarias tanto de Suecia como de Finlandia é tradición que os estudantes toucados co seu típico gorro de estudante participen en comidas nos parques bebendo sima en Finlandia ou champaña en Suecia e que se congreguen para cantar, aínda que cada campus ten as súas propias tradicións.

Estonia

En Estonia coñécese como volbriöö e o día seguinte tamén é festa, o volbripëv. Chegou ao país cos asentamentos suecos e a partir do século XIX^[2] espallouse por Läänemaa e logo polo resto do país. Préndense cacharelas e cócense salchichas e carne, en especial goza de moita tradición en Tartu con cacharelas organizadas por empresas, asociacións e corporacións estudantís da universidade. Os universitarios realizan unha procesión polo edificio da universidade que o reitor recibe solemnemente para logo iren ata a estatua de Karl Ernst von Baer a lavar a súa cabeza con chammpaña e dar discursos e xa despois facer a cacharela e collidos das mans cantar.