Murad, segundo fillo de Orhan e de nai cristiá, foi un home moi capacitado e enérxico moi propenso ao luxo (cousa descoñecida ata entón polos turcos, pero si polos gregos) e, a diferenza do seu pai e do seu avó, Osman I Gazi (que se apoiaron nas súas forzas nómades de cabalaría), propúxose transformar o seu principado asiático nun imperio europeo dotándoo dun exército permanente e un aparato burocrático baseado no do imperio bizantino.
Dentro das fronteiras dos países conquistados, a súa política consistiu en utilizar aos seus súbditos cristiáns para o progreso do estado otomán e os pobos cristiáns nunca foron inquietados por este monarca: podían conservar a súa relixión e costumes sempre que pagaran os impostos. En canto aos cristiáns decididos a entrar ao servizo do Estado e converterse ao islam foron ben recibidos na comunidade turca e así fixeron unha brillante carreira. Así se formou, xunto á adquisición de xóves escravos cristiáns, unha nova clase de funcionarios, os devshirme, na que estaba representada numerosas etnias e cuxa influencia era predominante. O seu papel consistiu en manter a unidade otomá e poñer en practica os principios turcos. Esta política a Murad foille favorábel, pois contaba cun grupo de funcionarios leais ao imperio pois a vella aristocracia turca moitas veces se mostrou autónoma ás ordes do monarca otomán.
Ao pouco de iniciar o seu reinado dispúxose a avanzar desde Gallipoli (a base que deixara o seu pai no continente europeo), sobre o territorio bizantino de Tracia, ao que ocupou. Esta conquista foi coroada en 1361 coa toma de Adrianópolis, que de alí en diante pasaría a denominarse Edirne e Murad a convertería na súa capital.
En 1368 Murad dirixiu unha campaña sobre a costa do mar Negro, que se completou coa toma de Burgaz.
En 1371, o seu xeneral Evrenos Bey (un bizantino convertido ao islam) venceu en Çirmen ao último tsar (emperador) de Serbia, Estevo X Uros V e ao tsar Xoán VII Šišman de Búlgaria. Estevo X morreu na contenda e o seu país dividiuse en numerosos principados. Esta vitoria consolidou a súa posición en Tracia, permitiulle a ocupación de Macedonia e asegurou o vasallaxe do emperador bizantino Andrónico IV Paleólogo.
Esta vitoria permitiulle a outro xeneral de Murad, Kara Timurtas Bey avanzar sobre Bulgaria e tomar Sofia e Nis.
Esta campaña motivou a unión dos principados serbios os cales, ao mando do príncipe Lázaro Hreveljanovič derrotaron a Kara Timurtas en Plosnik (1388) e obrigaron aos otománs a retirarse a Tracia e a Macedonia. Lázaro utilizou esta vitoria para armar a unión balcanica contra os turcos.
En resposta, Murad enviou ao xeneral Lala Sahin Pasa a reconquistar Bulgaria, confirmándose coa toma de Sofía e a súa capital Tirnova (actual Veliko Tirnovo). Xoán VII Šišman novamente se someteu a Murad privando a Lázaro dunha valiosa axuda.
Disposto a rematar coa resistencia serbia, Murad derrotou ao exército serbio do príncipe Lázaro en Kosovo Polje, sendo asasinado en pleno combate por un soldado serbio, que facéndose pasar por desertor conseguiu chegar á tenda do sultán, asestándolle unha puñalada cunha daga envelenada. O seu fillo Bayezid, presente tamén no combate, sucedeuno alí.
Á súa morte, o Imperio tiña unha extensión de 500.000 km².
.svg){kind=small}
