Maxencio era fillo do emperador Maximiano e a súa esposa siriaEutropia. Cando no 305 o seu pai e mais Diocleciano abdicaron do trono imperial, os dous césares nomeados foron os que se acolleron a púrpura imperial. Todo o mundo consideraba que os novos nomeamentos de césares tiñan que recaer en Maxencio ou Constantino I o Grande, pero Galerio, emperador de oriente e deica esa intre césar oriental, considerou que ocupaba o mesmo lugar que Diocleciano, polo que nomeou el mesmo os dous césares novos, que recaeron en Flavio Severo para occidente e Maximino Daia para oriente.
Traxectoria
Maxencio en toda a súa xuventude, ao parecer non ocupara ningún cargo público, nin político nin militar, polo que non o consideraban preparado para ser nomeado césar. Pero, pouco antes, no 293, cando se completou a tetrarquía por Diocleciano, e para unir os lazos en común, os césares nomeados casaron coas fillas dos augustus. Así Galerio casou con Valeria, filla de Diocleciano e Teodora, filla e irmá de Maxencio, casou con Constancio I Cloro. Neste repartimento de ligazóns, a Maxencio tocoulle casar con Valeria Maximila, filla de Galerio, polo que se coidaba que Maxencio sería o vindeiro césar, despois das abdicacións dos dous emperadores, cousa que non ocorreu o 1 de maio de 305. Maxencio no seu matrimonio tivo dous fillos, o primeiro Valerio Rómulo e o segundo de nome descoñecido para nós.
Ascensión ao trono
O nomeamento de Galerio foi mal aceptado, xa que tanto Constancio I Cloro como Maximiano esperaban o nomeamento para os seus respectivos fillos. Pero, a morte de Constancio Cloro en Britania no 306, deu aberta a crise, xa que as tropas de Constancio nomearon augustus o seu fillo, Constantino I o Grande. Galerio nomeou augustus tamén a Flavio Severo e recoñeceu a Constantino como césar.
Maxencio residía nas aforas de Roma. Pronto chegaron á cidade os rumores dos novos nomeamentos e da intención de lle retirar a Roma as tropas, xa que Constantino I estaba en Tréveris, Flavio Severo en Milán. Algúns oficiais pretorianos foron falar con Maxencio para lle ofrecer a púrpura imperial, xa que Constantino o grande fora recoñecido coma cesar o ser fillo dun emperador, o mesmo podía ocorrerlle a el por parte do emperador decano, que era Galerio. Foi aclamado en público a finais do 306, sendo recoñecido polas provincias centrais de Italia, Córsega, Sardeña, Sicilia e o norte de África.
Nun primeiro intre, Maxencio non tomou o título de augustus, senón de Princeps Invictus, para facilitar o recoñecemento. Pero Galerio non o fixo, xa que podía ser un exemplo negativo para que calquera puidese declararse emperador. Ademais, as tropas coas que contaba eran poucas e Constantino e Flavio Severo tiñan mellor exército. Con este argumento, ordenou a Flavio Severo a toma de Roma e a eliminación do problema de Maxencio. Este encamiñouse cara a cidade eterna, pero Maxencio foise a enfrontar coas antigas tropas do seu pai. Este acudiu en axuda do seu fillo, e as tropas pasáronse ao carón de Maxencio, quen distribuíu gran cantidade de cartos entre elas. Flavio Severo viuse na obriga de volver escapar cara a Rávena, onde Maximiano o convenceu de que abdicase co perdón da súa vida. Maxencio, ao quedar baleiro o trono, proclamouse augustus, e ademais conquistou as terras baixo o control de Flavio Severo.
Augustus
Pero esta proclamación e a morte de Flavio Severo na primavera do 307 en Tres Tabernas (as circunstancias da súa morte non están clarexadas), fixeron que Galerio formase un exército e invadise Italia. Pero durante as negociacións, Maxencio e mais Maximiano prometeron unha gran cantidade de cartos aos soldados, que acabaron pasándose ao outro bando, tendo Galerio que dar volta. Ademais, Maximiano para acadar apoios, foi a Tréveris, na Galia, para casar a súa filla Fausta con Constantino I o Grande, que se ben non se puxo a seu favor, tampouco se illou de Galerio. No 308, Maximiano tentou poñer as tropas a seu favor, para separar o seu fillo do trono, pero estas recoñeceron ao seu fillo, polo que se viu forzado a saír de Roma e refuxiarse en casa de Constantino o grande e mais a súa filla.
No mesmo 308, e convocada por Diocleciano, celébrase unha conferencia, onde se acordou degradar a Constantino I o Grande como césar, a Galerio como augustus de oriente, a Licinio nomeóuselle augustus de occidente sen ter pasado polo posto de césar, coa tarefa de acabar con Maxencio, que fora posto fora da lei como inimigo público. Maximiano volveu de novo a ser Senior Augustus (emperador retirado).
Nos derradeiros días do 308, en Cartago foi nomeado emperador L. Domitius Alexander, pechando a chegada de gran, dunha importancia capital para Roma. Estalou unha sublevación que rematou con máis de 6000 mortos. Maxencio viuse na obriga de enviar un exército ao norte de África que, baixo as ordes do prefecto do pretorio Rufius Volusianus, derrotou e matou a Alexander, traendo unha gran cantidade de gran para Roma. Licinio, mentres tanto conquistara a provincia de Istria, pero tivo que deixar a campaña pola grave enfermidade de Galerio, que acabaría coa súa vida no 311
Pero despois da morte de seu pai, as cousas non ían ben, xa que se inimizara con Constantino e con Licinio, agora aliados contra Maxencio. Ademais, o Senado cominara a Constantino a que dende a Galia tomase camiño de Italia para desaloxar a Maxencio do poder.
A súa Morte
No seu avance, Constantino venceu en Verona a Pompeiano, o máis experto dos xenerais de Maxencio. Avanzou cara Roma e no aniversario da súa proclamación como augustus, o 28 de outubro, enfrontouse a Maxencio na batalla da Ponte Milvio, preto de Roma, na vía Flaminia.
Pouco se sabe da batalla, pero moito do soño de Constantino, no que, dicía se lle ordenaba loitar baixo o símbolo da cruz para vencer. Así o fixo, ao parecer, e as tropas de Maxencio fuxiron cara ao río Tíber, onde Maxencio caeu dende a ponte e afogou, sendo o seu cadáver recuperado o día seguinte, sendo paseado pola cidade de Roma, e máis tarde enviado a África para que ollasen o corpo do emperador morto. Era o ano 312.
