O nome formal de Hydra provén da Hidra de Lerna, a serpe de nove cabezas que vixiaba as augas do inframundo grego na mitoloxía grega, este nomeamento foi anunciado o 21 de xuño do 2006, na circular da UAI 8723,[5] onde tamén se lle outorga a designación de Plutón III.
Hydra será visitada (xunto con Plutón) pola sonda espacial New Horizons no ano 2015.
Descubrimento, órbita, tamaño e albedo
Imaxes do descubrimento de Nix e Hydra
As imaxes do descubrimento foron tomadas o 15 e o 18 de maio do 2005; as lúas foron descubertas independentemente por Max J. Mutchler o 15 de xuño do 2005 e Andrew J. Steffl o 15 de agosto do 2005. Os descubrimentos foron anunciados o 31 de outubro do 2005, despois da confirmación de datos recuperados do 2002 a partir de placas fotográficas antigas. As lúas foron designadas provisionalmente coma S/2005 P 1 (Hydra) e S/2005 P 2 (Nix).[5][6]
O satélite orbita o centro de masas do sistema no mesmo plano que Caronte e Nix, a unha distancia de aproximadamente 65.000 km. A diferenza dos outros satélites de Plutón -exceptuando a cuarta lúa de Plutón recentemente descuberta, que ten o nome provisional de S/2011 P 1- a súa orbita é practicamente circular, cunha excentricidade de só 0.0052, aínda que pequena esta excentricidade existe. O seu período orbital é de 38,2 días e está moi preto de estar en resonancia orbital de 1:6 con Caronte, cunha discrepancia temporal de só 0,3%. A confirmación de que esta resonancia é real agarda por máis detalles da súa órbita, en particular pola taxa de precisión. Se esta resonancia non é confirmada coma real, unha hipótese para explicar esta quasi-resonancia é que esta foi orixinada antes da migración cara ó exterior de Caronte -seguida esta migración polas catro lúas conxuntamente-, e mantida esta resonancia pola flutuación periódica local do 5% da forza do campo gravitacional de Plutón-Caronte. Subliñar que o valor desta flutuación está en función do satélite sobre o cal actúa esta flutuación, 5% para Hydra e un 9% para Nix que está máis preto de Plutón-Caronte.
O seu tamaño non puido ser medido directamente, calcúlase que o seu tamaño estaría comprendido entre 61 km, se o seu albedo é semellante ó 35% que ten Caronte, e 167 km, se o seu albedo é do 4%, coma os obxectos máis escuros do cinto de Kuiper.[2] No momento do seu descubrimento, Hydra era un 25% máis brillante ca Nix, o cal leva a asumir que o diámetro de Hydra é un 10% máis grande có de Nix.[7]
Datos previos ó descubrimento procedentes do Hubble do 2002-3 implicaban que Nix era máis brillante ca Hydra.[1] Porén, observacións do Hubble feitas no 2005-6 especificamente para lúas pequenas e difusas, volveron amosar a Hydra un pouco máis brillante cá súa lúa irmá Nix.[4] Nestes mesmos datos previos do 2002-3 amosaban que Nix era tirando a vermello coma Plutón, a diferenza dos outros satélites de Plutón,[1] pero as observacións do Hubble do 2005-6 outórganlle a Nix unha tonalidade gris coma ó resto de satélites de Plutón.[4]
Posible orixe do sistema de satélites de Plutón
O sistema de lúas ó redor de Plutón é inesperadamente complexo e podería se-lo resultado dunha colisión no pasado distante entre Plutón e outro obxecto de tamaño considerable do cinto de Kuiper.[8] As lúas formaríanse a partir dos restos espallados trala colisión, moi posiblemente un evento destas características terían conducido ós obxectos que colisionaron, a unha perda da meirande parte dos xeos volátiles, tales coma os do nitróxeno ou do metano.[9] As lúas de Plutón poderían se-la fusión dos cascallos xurdidos a partir dun evento destas características, semellante á teoría do Big Splash, esta teoría fórmula que a creación da lúa terrestre foi a partir dunha gran colisión. As resonancias orbitais podería actuar coma fendas para recolle-los materiais espallados dentro do sistema de Plutón.[10]
↑Based on the range of diameters from Buie et al. (2006), and densities ranging from 1 g/cm³ (ice) to 2 g/cm³ (Pluto).
↑ 4,04,14,24,3Stern, S. A.; Mutchler, M. J.; Weaver, H. A.; and Steffl, A. J. (2006). "The Positions, Colors, and Photometric Variability of Pluto's Small Satellites from HST Observations 2005-2006". Astronomical Journal132. doi:10.1086/506347. (Versión final antes da impresión)
↑Stern, Alan; Hal Weaver (JHU APL), Max Mutchler (STScI), Andrew Steffl (SwRI), Bill Merline (SwRI), Marc Buie (Lowell Observatory), John Spencer (SwRI), Eliot Young (SwRI), and Leslie Young (SwRI) (15 May 2005). "Background Information Regarding Our Two Newly Discovered Satellites of Pluto". Planetary Science Directorate (Boulder Office). Consultado o 2007-11-10.
