Bundeswehr (en alemán: [ˈbʊndəsˌveːɐ̯], Defensa Federal) son as Forzas Armadas unificadas de Alemaña e as súas autoridades de administración civil e contratación. Os länder de Alemaña non poden manter as súas propias forzas armadas, xa que a Lei Fundamental de Alemaña estipula que os asuntos de defensa son responsabilidade exclusiva do goberno federal.[1]
Lema
O lema actual das forzas armadas alemás é " Wir.Dien.Deutschland " ("Nós. Servir. Alemaña"). O lema expresa a propia imaxe de todos os membros das forzas armadas alemás. Segundo o sitio web oficial, "Nós" refírese á convivencia de camaradería establecida na Bundeswehr e ao lugar sólido de todos os seus membros militares e civís na sociedade. "Servir " é o núcleo da autocomprensión da organización. A "Alemaña " representa os valores do Grundgesetz ("Lei básica" - equivalente á constitución en Alemaña) e a protección dos seus cidadáns. [2][3]
Estrutura
En xaneiro de 2014, a Bundeswehr tiña unha forza duns 185.921 soldados activos, o que a convertía na 30ª forza militar máis grande do mundo e a cuarta da Unión Europea, por detrás das Forzas Armadas de Francia, Italia e Reino Unido. Desde o Brexit e a terceira da UE. Ademais, a Bundeswehr conta cuns 144.000 soldados de reserva (2010).
Orzamento
Os gastos de mantemento desta organización representaron en 2011 o 1,3 % do PIB alemán.[4]
Lema
Subdivisións
A Bundeswehr divídese nunha parte militar (Streitkräfte) e outra civil, coa administración militar (Wehrverwaltung).
Servizo Médico das Forzas Armadas (Sanitätsdienst der Bundeswehr) ;
Streitkraftesis; e
Comando de información e ciberespazo (Kommando Cyber und Informationsraum)
Emprega a uns 183.730 militares (31 de marzo de 2022)[5], co servizo militar suspendido desde 2011. En tempos de paz, a Bundeswehr está dirixida polo ministro de Defensa. Se Alemaña é atacada, o chanceler alemán pasa a ser o xefe da Bundeswehr.
Historia
Guerra Fría: 1955-1990
Foi nunha reunión da OTAN celebrada en 1955 cando a República de Alemaña foi aceptada oficialmente na organización.
Despois da Segunda guerra mundial, a seguridade de Alemaña quedou en mans das forzas de ocupación, dirixidas polas catro grandes potencias aliadas: os Estados Unidos, o Reino Unido, Francia e a Unión Soviética.[4] A nación non ten un exército permanente desde que a Wehrmacht foi disolta en 1946. Cando se fundou a República Federal de Alemaña en 1949, non tiña exército. O país estaba completamente desmilitarizado e os plans para reconstruír as súas forzas armadas foron prohibidos pola regulación aliada. Mesmo a Policía Federal, unha forza móbil e lixeiramente armada de 10.000 membros, non se formou até 1951.[6]
Houbo discusións a principios dos anos 50 entre o Reino Unido, os Estados Unidos de América e Francia sobre se rearmar a Alemaña Occidental ou non. En particular, Francia foi a principal forza contraria á reconstrución do exército alemán (o país fora invadido por eles unha década antes e tamén na Primeira guerra mundial e na Guerra franco-prusiana no século anterior). Porén, baixo a presión dos estadounidenses, o goberno francés acordou o rearme de Alemaña e a admisión na OTAN.[6]
A medida que aumentaron as tensións entre a Unión Soviética e Occidente, especialmente despois da Guerra de Corea, os argumentos para rearmar o exército alemán gañaron peso. A República Democrática Alemá estaba armada de maneira extraoficial polos rusos, e comezou a crearse un novo exército, dirixido polo chanceler Konrad Adenauer. O nome da nova forza de combate (Bundeswehr) foi unha creación de Hasso von Manteuffel, un antigo xeneral da Wehrmacht e político liberal. A asemblea do país aprobaría o nome.[7]
A Bundeswehr creouse oficialmente o 12 de novembro de 1955, no 200 aniversario de Gerhard von Scharnhorst. Un paso inicial importante para as novas Forzas Armadas foi educar ao pobo que os seus obxectivos eran "defender o Estado democrático", subordinado á dirección política do país.[8] Figuras clave desta reconstrución, como os xenerais Ulrich de Maizière, Graf von Kielmansegg e Graf von Baudissin, subliñaron que o novo exército se basearía nunha estrutura civil-militar.[9]
Cando o equipo das forzas armadas de Alemaña Oriental foi incorporado a Occidente despois da reunificación, a Bundeswehr converteuse no único país membro da OTAN que tiña cazas MiG 29 (de fabricación soviética) no seu arsenal.
Despois da sinatura da chamada "Lei Básica da República Federal" en 1955, Alemaña Occidental converteuse oficialmente en membro da OTAN.[10] Un grupo de conselleiros militares estadounidenses axudou na reconstrución e rearme da Bundeswehr. En 1956, reintroduciuse o reclutamento para homes de 18 a 45 anos. En resposta, a Alemaña Oriental comezou a reconstruír abertamente as súas propias forzas armadas, a Nationale Volksarmee (NVA), en 1956, pero o reclutamento alí non foi aprobado até 1962. A Nationale Volksarmee foi disolta oficialmente coa reunificación de Alemaña en 1990. En 2011, a dirección do goberno de coalición de Alemaña acordou suspender o servizo militar obrigatorio a partir do 1 de xullo de 2011. A proposta do ministro de Defensa Karl-Theodor zu Guttenberg foi aceptada durante as conversacións mantidas, a porta pechada, a noite do 9 de decembro de 2012 en Berlín.
Tropas alemás usando un MG3 durante un exercicio de adestramento.
Durante a Guerra fría, a Bundeswehr foi a columna vertebral da OTAN en Europa. A súa forza de combate era de 495.000 militares e 170.000 civís. Aínda que o exército era máis pequeno que o de Francia e os Estados Unidos, o historiador John Lewis Gaddis afirmou que a Bundeswehr era "quizais o mellor exército do mundo".[11] Durante ese período, a Bundeswehr non participou en grandes operacións de combate, senón principalmente en misións de adestramento.[12]
Reunificación: 1990
Após a reunificación do país en 1990, a Bundeswehr foi reducida a 370.000 efectivos e seguiríase reducindo co paso do tempo. O antigo Exército Nacional Popular (NVA) foi disolto, con partes do seu exército e equipos absorbidos pola Bundeswehr.[13]
Uns 50.000 Volksarmee foron integrados na Bundeswehr o 2 de outubro de 1990. Algúns oficiais (menos que os xenerais e os almirantes) recibiron contratos e soldo limitados. O persoal que prestaba servizo na Bundeswehr, pola súa banda, recibiu novos contratos e patentes, dependendo da súa cualificación e experiencia. En xeral, o proceso de unificación (chamado "Armee der Einheit", ou "Exército de Unidade") foi considerado un éxito.
A reunificación e o final da Guerra fría tamén supuxo unha redución do número de combatentes e equipos nas forzas armadas alemás. Moitos vehículos e avións (a maioría da Alemaña Oriental) foron tirados. Os barcos foron desguazados ou vendidos e moitos soldados foron dados de alta.
Un dos cambios políticos máis recentes e significativos para o exército alemán foi a suspensión do servizo militar obrigatorio[4] para os homes en 2011. Ao ano seguinte, anunciouse que comezaría unha reforma do exército e que acabaría reducindo aínda máis os investimentos e o número de soldados que serven no exército.[14] Até decembro de 2012, o número de soldados das forzas armadas alemás reduciuse a 191.000 (fronte aos 370.000 dúas décadas antes), o que corresponde a unha media de 2,3 soldados por cada mil habitantes.[15] O gasto en defensa en Alemaña ascendeu a 31.550 millóns de euros en 2011, o que corresponde ao 1,2% do PIB do país.[16]
Tanto o número de combatentes como o gasto militar é, en comparación, baixo en comparación con outros países europeos como o Reino Unido e Francia, tendo en conta que o país ten unha poboación maior e aínda unha economía máis próspera. Esta postura é criticada por algúns aliados, como Estados Unidos.[17][18][4]
En 2015, no medio das tensións entre a OTAN e Rusia en Europa, Alemaña anunciou que ampliaría o seu orzamento militar. O incremento do gasto sería do 6,2% en cinco anos, o que permitiría ao Ministerio de Defensa mellorar as súas forzas armadas.[19] Entre os obxectivos estaba o plan de ampliar o inventario de tanques a 328, pedir máis de 131 vehículos blindados Boxer MRAV, aumentar a frota de submarinos e desenvolver un novo caza para substituír o Panavia Tornado.[20][21][22] O país tamén considerou aumentar a súa forza militar,[23] e en maio de 2016 anunciouse un plan para gastar 130.000 millóns de euros en novos equipos para 2030 e un recrutamento de 7.000 soldados adicionais para 2023 na primeira expansión do exército desde o fin da Guerra fría.[24][25] En febreiro de 2017, o goberno alemán anunciou outra expansión para aumentar o número de soldados profesionais no exército en 20.000 para 2024.[26]
En 2022, ante a invasión de Ucraína por parte de Rusia, Alemaña anunciou un novo aumento do seu orzamento militar, incluíndo 100.000 millóns de euros en novos investimentos, que incluirían a modernización de inventarios e a adquisición de novos equipos, incluídos avións de combate F-35 para o Forza Aérea.[27]
↑ 6,06,1Searle, Alaric (2003). Wehrmacht Generals, West German Society, and the Debate on Rearmament, 1949-1959. Westport, CT: Praeger Pub.
↑Aberheim, ‘The Citizen in Uniform: Reform and its Critics in the Bundeswehr,’ in Szabo, (ed.), The Bundeswehr and Western Security, St. Martin’s Press, New York, 1990, p.39.
↑Fritz Erler, ‘Politik und nicht Prestige,’ in Erler and Jaeger, Sicherheit und Rustung, 1962, p.82-3, cited in Julian Lider, Origins and Development of West German Military Thought, Vol. I, 1949-1966, Gower Publishing Company Ltd, Aldershot/Brookfield VT, 1986, p.125
↑Donald Aberheim, 1990, p.37; Donald Aberheim, ‘German Soldiers and German Unity: Political Foundations of the German Armed Forces,’ California Naval Postgraduate School, 1991, p.14, cited in Artur A Bogowicz, ‘Polish Armed Forces of 2000: Demands and ChangesArquivado 22 de febreiro de 2014 en Wayback Machine.,’ NPGS Thesis, março de 2000, 13 de setembro de 2013.
↑Large, David Clay Germans to the Front West German rearmament in the Adenauer era, University of North Carolina Press, 1996 pp244-5 ISBN 0-8078-4539-6
↑John Lewis Gaddis, 'The Cold War - a New History', Penguin Books, London, 2005, p.220
