| Begonias (xénero Begonia)
|
![]()
Begonia aconitifolia
|
| Clasificación científica
|
|
|
| Especies
|
|
Alrededor de 1500
|
| Sinonimia
|
- Eupetalum Lindl. (1836).
- Trilomisa Raf. (1837).
- Falkea K.D.Koenig ex Steud. (1840), nom. inval.
- Mezierea Gaudich. (1841).
- Rachia Klotzsch (1845).
- Diploclinium Lindl. (1847).
- Platyclinium T.Moore (1850).
- Augustia Klotzsch (1854).
- Barya Klotzsch (1854).
- Casparya Klotzsch (1854).
- Donaldia Klotzsch (1854).
- Doratometra Klotzsch (1854).
- Ewaldia Klotzsch (1854).
- Gaerdtia Klotzsch (1854).
- Gireoudia Klotzsch (1854).
- Gurltia Klotzsch (1854).
- Haagea Klotzsch (1854).
- Huszia Klotzsch (1854).
- Isopteryx Klotzsch (1854).
- Knesebeckia Klotzsch (1854).
- Lepsia Klotzsch (1854).
- Magnusia Klotzsch (1854).
- Mitscherlichia Klotzsch (1854), nom. illeg.
- Moschkowitzia Klotzsch (1854).
- Petermannia Klotzsch (1854).
- Pilderia Klotzsch (1854).
- Pritzelia Klotzsch (1854).
- Riessia Klotzsch (1854).
- Rossmannia Klotzsch (1854).
- Sassea Klotzsch (1854).
- Saueria Klotzsch (1854).
- Scheidweileria Klotzsch (1854).
- Stibadotheca Klotzsch (1854).
- Tittelbachia Klotzsch (1854).
- Trendelenburgia Klotzsch (1854).
- Cyathocnemis Klotzsch (1855).
- Lauchea Klotzsch (1855).
- Nephromischus Klotzsch (1855).
- Platycentrum Klotzsch (1855).
- Putzeysia Klotzsch (1855).
- Reichenheimia Klotzsch (1855).
- Sphenanthera Hassk. (1855).
- Steineria Klotzsch (1855).
- Trachelanthus Klotzsch (1855).
- Wageneria Klotzsch (1855).
- Weilbachia Klotzsch & Oerst. (1855).
- Trachelocarpus Müll.Berol. in Walp.Ann (1857).
- Cladomischus Klotzsch ex A.DC. in A.P.de Candolle (1864).
- Begoniella Oliv. (1873).
- Symbegonia Warb. in H.G.A.Engler & K.A.E.Prantl (1894).
- Semibegoniella C.DC. (1908).[1]
|
As begonias[2] son as diferentes especies vexetais do xénero Begonia , xénero que comprende arredor de 1500 especies, das que arredor de 150, ademais de case 10 000 variedades e híbridos, comercialízanse para o seu uso en xardinaxe. Son oriúndas das rexións tropicais e subtropicais de América, África e Asia. O único outro membro da familia Begoniaceae é Hillebrandia, un xénero cunha soa especie nas illas Hawai, e o xénero Symbegonia que recentemente incluíuse en Begonia.
O apelativo do xénero, acuñado por Charles Plumier, un referente francés en botánica, honra a Michel Bégon, un gobernador da ex Colonia francesa de Haití, e foi adoptado por Carl von Linné.
Características
Son plantas terrestres (ás veces epífitas) herbáceas, con talos acuosos, algunhas de porte semiarbustivo ou incluso pequens árbores e outras rubideiras, perennes agás en climas fríos, onde a parte aérea da planta morre. As flores son moi diversas tanto en forma e tamaño como en cor; son unisexuais, a masculina contén numerosos estames, a feminina posúe un ovario inferior con 2 ou 4 estigmas ramificados. O froito é unha cápsula alada que contén gran cantidade de diminutas sementes. As follas son asimétricas e ao igual que as flores, difiren moito dunha a outra especie, desde variadas como as de Begonia brevirimosa a verde brillante en Begonia ulmifolia.
Distínguense 3 grupos básicos, dependendo da raíz:
- Begonias de raíces fibrosas como Begonia semperflorens e os seus híbridos, adoita cultivarse en interior. Soporta máis o sol directo, aínda que non as xeadas. Como o seu nome indica, florea durante case todo o ano.Orixinaria do Brasil.
- Begonias rizomatosas, como B. rex, moi apreciada pola súa follaxe.
- Begonias tuberosas, B. x thuberhybrida, con flores moi grandes.
Algunhas especies de begonias cultívanse polo seu atractiva follaxe máis que polas súas flores: son moi fermosas
- A especie B. masoniana Irmsch. ex Ziesenh.
posúe bonitas follas en forma de corazón, finamente engurradas, de cor verde amarelado e cun debuxo interior en marrón escuro moi sinalado.
- B. metallica W.G.Sm. dunha elegante follaxe verde escura brillante case metálica, de aí o seu nome.
- B. imperialis Lem. ten follas de cor verde esmeralda ou bronce cun lene aspecto aveludado.
Os diferentes grupos teñen distintos requisitos de cultivo, pero a maioría precisan temperaturas cálidas, sombra lixeira (poucas aturan o sol directo), solo ben drenado que non estea constantemente húmido, mais que tampouco se deixe enxugar completamente. Moitas das especies medran e florean durante todo o ano, aínda que as tuberosas normalmente teñen un período letárxico durante o cal os tubérculos se poden tirar e gardar nun local fresco e seco.
A maioría das especies propáganse facilmente por división ou esgallos de talo e folla, ou incluso fragmentos dunha folla. En especial os membros do grupo de rizomatosas.
Doenzas: Araña vermella, oídio.
Notas
- ↑ "Begonia". Real Jardín Botánico de Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultado o 26 de decembro de 2009.
- ↑ Nome vulgar galego en Termos esenciais de botánica Universidade de Santiago de Compostela, 2004; e "Botánica" en Vocabulario de ciencias naturais, Santiago de Compostela, Xunta, 1991
Véxase tamén
Outros artigos
Bibliografía
- REAL EXPEDICIÓN BOTÁNICA DEL NUEVO REINO DE GRANADA (Carlos III, Carlos IV y Fernando VI). Director da Expedición: Don José Celestino Bruno Mutis y Bosío (Astrónomo e Botánico). Flora de la Real Expedición Botánica del Nuevo Reino de Granada. Tomo XXVII: Pasifloraceas y Begoniaceas. Madrid: Instituto de Cultura Hispánica, Instituto Colombiano de Cultura Hispánica, 1950. Con ilustracións, láminas das distintas especies.
Ligazóns externas
