A arte románic da Baixa Cerdanya dáse principalmente na arquitectura relixiosa das súas igrexa. Tense constancia de moitas delas grazas á acta de consagración da catedral de la Seu d'Urgell, a finais do século IX, onde consta unha lista de sesenta e oito parroquias, igrexas e vilas da Cerdaña, que foron asignadas en dote a Santa Maria d'Urgell. A importancia da Seu enmárcase, sobre todo na súa condición de sede episcopal datada da época visigótica,[1] e a fronteira eclesiástica tampouco se correspondía coa fronteira real establecida no Tratado dos Pireneos de 1659. Até 1802, do bispado de Urgell dependían as trinta e tres vilas daa Cerdanya baixo administración francesa. Máis tarde, a división provincial de 1833 dividiu administrativamente a comarca, dividida entre as provincias de Xirona (once concellos) e Lleida (seis concellos).[2]
As características arquitectónicas principais das igrexas son a simplicidade estrutural e as dimensións reducidas. Esta arte arquitectónica desenvolvida en Cataluña arredor do século X foi chamada por Puig i Cadafalch como o primeiro románico con correntes artísticas procedentes de Francia e Italia.
O románico vese representado tamén en fortificacións como a de Sant Martí dels Castells en Bellver, documentado en 1050 como propiedade de Ramon I de Cerdanya, e o castelo de Llívia (Llívia), datado do século XII e do cal se conserban algúns restos.[3]