A abadía de Saint-Wandrille, antigamente chamada abadía de Fontenelle, é unha abadía beneditina situada no departamento de Seine-Maritime, na rexión de Normandía (Francia).
Instaurada no século VII, aínda hoxe está parcialmente en pé. Desde 1862 está baixo protección como monumento histórico.[1]
San Wandrille fundou en 649 a abadía de Fontenelle, sobre unha propiedade concedida por Erquinoaldo, mordomo de palacio de Neustria. En 787, por orde de Carlomagno, Landry, abade de Jumièges e Ricardo, conde de Ruan estableceron un políptico, hoxe perdido. Foi a terceira abadía da provincia de Ruan, despois de Saint-Ouen e de Saint-Evrault.
Nunha carta de Carlos o Calvo datada o 21 de marzo de 854, pódese ler que os relixiosos de Fontenelle posuían bens en Le Pecq (Yvelines), en Chaussy-en-Vexin (Val-d'Oise), en Pierrepont, na comuna de Grandcourt (Somme), Bution (lugar aínda sen localizar, pero probabelmente cerca de Arpajon) e Marcoussis en Essonne.
A abadía contaba con 4 264 leiras e 28 muíños, ademais doutras propiedades, que, porén, se perderon practicamente por mala xestión.[2]
Contra 858 foi saqueada polos normandos e abandonada.
Contra 960, Ricardo I de Normandía propiciou o restablecemento dos monxes levados por Gérard de Brogne. Roberto o Magnífico emitiu cartas para a devolución das propiedades usurpadas.
A lenda di que o cabaleiro normando Roxerio de Hautreville, futuro primeiro conde de Sicilia, namorou de Xudite de Évreux cando a viu na abadía, onde a enviaran xunto coa súa irmá Emma. A parella casaría en 1061 na cidade calabresa de San Martino di Taurianova.[3][4]
Durante as Guerras de relixión de Francia, en maio de 1562, os protestantes e os seus seguidores saquearon a abadía.
A Revolución francesa suprimiu a institución e a pedra dos edificios góticos reutilizouse noutras construcións.
Desde 1862 está baixo protección como monumento histórico.