Fan Deception Pass, yn it noarden, oant Olympia, yn it suden, is de Puget Sound likernôch 160 km lang. De maksimale breedte bedraacht 16 km. It djiptegemiddelde is 140 m, en it djipste punt, by Jefferson Point, tusken Indianola en Kingston, is 280 m djip. Yn 'e Sintrale Baai, yn 'e noardlike helte fan 'e Puget Sound, leit de boaiem op likernôch 180 m ûnder it wetteroerflak. De kustline fan 'e Puget Sound is 2.144 km lang en omslút in oerflak fan likernôch 2.600 km² oan wetter. By floed befettet de Puget Sound 110 km³ oan wetter. Eltse kear as it tij keart, streamt der trochinoar sa'n 5,3 km³ wetter yn of út de Puget Sound.
Oan 'e noardkant wurdt de Puget Sound fan 'e Strjitte fan Juan de Fuca skaat troch de gruttere eilannenWhidbey, Camano en Fidalgo. Dêr is ien gruttere see-ingte dy't de Puget Sound en de Strjitte fan Juan de Fuca ferbynt, ntl. Admiralty Inlet, en twa lytseren, Deception Pass en it Swinomish-kanaal. De Baai fan Bellingham, noardlik fan Fidalgo, wurdt net ta de Puget Sound rekkene, mar ta de Strjitte fan Georgia. Yn it suden wurdt de Puget Sound opdield yn twa grutte earms trochdat it Kitsap-skiereilân dêr nei it noarden ta omheechstiket. De earm dy't dat skiereilân skiedt fan it (folle gruttere) Olympysk Skiereilân, yn it westen, hjit it Hood-kanaal, en de earm dy't it Kitsap-skiereilân skiedt fan 'e rest fan Washington, yn it easten, wurdt de Sintrale Baai neamd. Foar de eastkust fan it Kitsap-skiereilân lizze yn 'e Sintrale Baai de beide grutte eilannen Bainbridge en Vashon. De Puget Sound kin opdield wurde yn fjouwer djippe baaien, dy't fia ûndjipten mei-inoar yn feribining steane: it Hood-kanaal oan 'e westkant fan it Kitsap-skiereilân, de Whidbeybaai oan 'e eastkant fan it eilân Whidbey, de Súdlike Puget Sound besuden it Nau fan Tacoma en de Haadbaai, dy't fierder opdield wurde kin yn 'e Sintrale Baai en Admiralty Inlet.
It ôfwetteringsgebiet fan 'e Puget Sound beslacht in oerflak fan 31.440 km².
De wichtichste rivieren dy't yn 'e Puget Sound útmûnje, binne de Deschutes, de Nisqually, de Puyallup, de Duwamish, de Cedar, de Shohomish, de Stillaguamish, de Skagit en de Skokomish. Hoefolle wetter oft dy rivieren yn 'e Puget Sound streame litte, wurdt sterk bepaald troch de jiertiden, mei in hichtepunt yn 'e maityd, as yn it berchlân fan Washington de sniefuortteit, en in djiptepunt oan 'e ein fan 'e simmer. Trochinoar streamt der 1.200 m³ per sekonde de Puget Sound yn, mei in maksimum fan 10.400 m³/s en in minimum fan 400 m³/s. Wichtige stêden oan 'e kust fan 'e Puget Sound binne Seattle, Tacoma, Olympia en Everett. In unyk systeem fan feartsjinsten, de Washington State Ferries, ferbynt de gruttere eilannen yn 'e Puget Sound mei it fêstelân, en beide kusten fan it wetter mei-inoar. Dat is in bedriuw dat yn 'e hannen is fan 'e oerheid fan 'e steat Washington, en dat mei 24 miljoen passazjiers yn 't jier de grutste fearboatrederij yn 'e Feriene Steaten is.
Al tûzenen jierren wurde de kusten fan 'e Puget Sound bewenne troch Yndiaanskefolken, yn 't bysûnder de ûnderskate etnyske groepen dy't ta de Kust-Salisjanen rekkene wurde. Ien fan 'e earste dokumintearre besiken fan Jeropeänen oan 'e Puget Sound fûn plak yn 1792 doe't it wetter ferkend waard troch de IngelskeûntdekkingsreizgerGeorge Vancouver en de nei him ferneamde Vancouver-ekspedysje. Hy wie it, dy't de Puget Sound syn namme joech (sjoch: § Namme). Fan 1818 ôf makken sawol it Feriene Keninkryk as de Feriene Steaten oanspraak op it ûnbidich grutte Oregon-territoarium, dêr't ek de krite fan 'e Puget Sound ûnder foel. Hja besleaten ta in perioade fan 'dield eignerskip', dêr't pas yn 1846 in ein oan kaam, doe't it Oregon-territoarium opdield waard yn it Britsk part (it hjoeddeistige Britsk-Kolumbia) en in Amerikaansk diel (Washington, Oregon, Idaho en dielen fan ferskate oare Amerikaanske steaten). Dêrmei kaam de Puget Sound foargoed yn Amerikaanske hannen.
