لشکر یکم پیاده‌نظام (به آلمانی: 1. Infanterie-Division) یکی از لشکرهای پیاده‌نظام رایشسور و ورماخت بود که در جنگ جهانی دوم به عملیات پرداخت.
لشکر یکم پیاده‌نظام مدت کوتاهی پس از برقراری مجدد خدمت اجباری سربازی در آلمان، در آغاز موج نخست تسلیح مجدد آلمان، با گسترش هنگ ۱ پیاده‌نظام[۱]، روز ۱ اکتبر سال ۱۹۳۴ و در ابتدا تحت عنوان لشکر یکم فرماندهی توپخانه در کونیگسبرگ در پروس شرقی ایجاد گردید و سپس Wehrgauleitung Königsberg خوانده شد. این اسامی جهت مخفی نگاه داشتن قصد آلمانی‌ها برای گسترش نیروهای مسلح خود بر خلاف محدودیت‌های اعمال شده بر این کشور بر اساس پیمان ورسای مورد استفاده قرار می‌گرفت.[نیازمند منبع] نیروهای این لشکر تقریبا تماما از اهالی پروس شرقی جذب شده بودند. میراث قدرتمند پروسی این افراد در نشان لشکر یعنی نشان نظامی دودمان هوهن‌تسولرن، خاندان حاکم بر آلمان در سده‌های گذشته، عیان بود.[۱]
پس از علنی شدن تشکیل ورماخت در اکتبر سال ۱۹۳۵، نام این لشکر در نهایت به لشکر یکم پیاده‌نظام تغییر کرد. مرکز فرماندهی این لشکر در ماه فوریه سال ۱۹۳۶ از اینستربورگ به کونیگسبرگ منقل گردید.[نیازمند منبع]
در جریان تهاجم آلمان به لهستان در ماه سپتامبر سال ۱۹۳۹ که به آغاز جنگ جهانی دوم منجر شد، لشکر یکم پیاده‌نظام به فرماندهی سرتیپ یوآخیم فن کورتسفلایش در قالب سپاه ۲۶ از ارتش سوم با گذر از مرز، پیشروی خود را به سمت ورشو آغاز کرد و در نبرد بر سر شهر مواوا مشارکت نمود که با توجه به استحکامات و مقاومت شدید مدافعان چندین روز به طول انجامید. سپس با گذر از روده‌های باگ و نارف خود را به شهرهای ونگروو و گاروولین رساند و در همان محل در شرق ورشو به عملیات خود پایان داد.
لشکر یکم پیاده‌نظام نقشی در نبرد فرانسه و کشورهای سفلی نداشت و در پاییز سال ۱۹۴۰ به پروس شرقی بازگشت.
با آغاز عملیات بارباروسا، تهاجم آلمان به شوروی در ۲۲ ژوئن سال ۱۹۴۱، لشکر یکم پیاده‌نظام به فرماندهی سرلشکر فیلیپ کلفل در قالب سپاه ۲۶ از ارتش هجدهم از گروه ارتش شمال در نبرد منطقه بالتیک مشارکت کرد و وظیفه پیشروی در جانب شمالی جبهه غربی به سمت لنینگراد را داشت.[نیازمند منبع] این لشکر در درگیری‌های سنگین تا ماه اکتبر دو سوم از توان رزمی خود را از دست داد.[۱] تا سال ۱۹۴۳ و پایان محاصره لنینگراد در این منطقه باقی ماند و پس از آن با الحاق به ارتش یکم زرهی از گروه ارتش جنوب به اوکراین در جانب جنوبی جبهه منتقل شد و حوالی وینیتسا مستقر گردید.[نیازمند منبع] ماه مارس سال ۱۹۴۴ به همراه ارتش یکم زرهی بین رودهای بوگ و دنیستر به محاصره دشمن افتاد. در جریان تلاش برای خروج از محاصره، در عقبه سپاه ۴۸ زرهی، متحمل تلفات سنگین شد. پس از مدتی استراحت و بازیابی، به بخش مرکزی جبهه منتقل گشت. هنگامی که گروه ارتش مرکز در ماه‌های ژوئن و ژوئيه توسط دشمن منهدم گشت، این لشور جزو معدود لشکرهایی بود که موفق به گریز شد. لشکر یکم پیاده‌نظام هنگام خاتمه جنگ در پروس شرقی بود.[۴]