میراث جهانی در قزاقستان شامل ۳ اثر فرهنگی و ۲ اثر طبیعی می‌باشد. سایت‌های میراث جهانی سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد، یونسکو مکان‌هایی هستند که دارای اهمیت فرهنگی یا طبیعی هستند، همان‌طور که در پیمان‌نامه میراث جهانی، که در سال ۱۹۷۲ تأسیس شده، شرح داده شده‌است.[۱] قزاقستان این پیمان‌نامه را در تاریخ ۲۹ آوریل ۱۹۹۴ پذیرفت و از آن هنگام، مکان‌های طبیعی و فرهنگی قزاقستان دارای شرایط برای گنجانده شدن در فهرست میراث جهانی هستند.[۲]
تا سال ۲۰۲۱، پنج سایت میراث جهانی در قزاقستان وجود دارد که شامل ۳ مکان فرهنگی و ۲ مکان طبیعی هستند.[۲] نخستین سایتی توسط یونسکو در قزاقستان فهرست شد، مزار خواجه احمد یسوی بود که در بیست و هفتمین کمیته میراث جهانی که در پاریس برگزار شد فهرست شد.[۳] در نشست کمیته میراث جهانی در دوحه، قطر در سال ۲۰۱۴، بخشی از جاده ابریشم که به عنوان جاده‌های ابریشم: شبکه راه چانگ‌آن-تین شان شناخته می‌شود، توسط دولت‌های عضو قزاقستان، قرقیزستان و چین به عنوان یک سایت فراملی فهرست شد.[۴]
از فوریه ۲۰۱۱ تا فوریه ۲۰۱۵، دولت ژاپن از طریق سازمان یونسکو، پروژه‌ای برای پشتیبانی از استانداردهای مستندسازی و رویه‌های نامزدی سریالی و فراملی میراث جهانی جاده‌های ابریشم در کشورهای آسیای مرکزی، مانند قزاقستان، تاجیکستان، قرقیزستان، ازبکستان و ترکمنستان راه‌اندازی کرد تا آنها بتوانند به طور مستقل مستندسازی این میراث فرهنگی را از طریق ظرفیت‌سازی، انتقال فنی و چارچوب‌سازی اساسی در زمینه میراث فرهنگی انجام دهد و زمینه‌ای را برای روند جاری برای نامزدی سریالی و فراملی میراث جهانی جاده‌های ابریشم فراهم کنند.[۵] فاز دوم این پروژه، رسماً در چهارمین نشست کمیته هماهنگی نامزدی سایت جاده ابریشم از ۲۴ تا ۲۵ نوامبر ۲۰۱۵ در آلماتی، قزاقستان برگزار شد، فاز دوم پروژه راه‌اندازی شد.[۶]
یونسکو سایت‌ها را با ده معیار فهرست می‌کند. هر ورودی باید حداقل یکی از معیارها را داشته باشد.[۷]
علاوه بر سایت‌های موجود در فهرست میراث جهانی، کشورهای عضو می‌توانند فهرستی از سایت‌های آزمایشی را که ممکن است برای نامزدی در نظر بگیرند، در این فهرست قرار دهند. نامزدها در فهرست میراث جهانی تنها در صورتی پذیرفته می‌شوند که سایت قبلاً در فهرست آزمایشی قرار داشته باشد.[۱۳] تا سال ۲۰۲۱، قزاقستان ۱۴ اثر برروی فهرست آزمایشی خود دارد.[۲]