علاءالدین محمد بن شمس‌الدین محمد حافظ تبریزی (حدود ۹۳۰ – حدود ۱۰۱۰ ه.ق.) ملقب به مُلا عُلا بیک یا علاءالدین تبریزی از استادان خطوط ششگانه به‌ویژه در خطوط ثلث، نسخ و رقاع در نیمهٔ دوم قرن دهم و نیمهٔ اول قرن یازدهم هجری قمری بود. او شاگردان صاحب نامی چون عبدالباقی تبریزی و علیرضا تبریزی عباسی را تربیت کرده‌است. از آثار او کتیبه‌هایی در عمارت‌های مختلف شهر تبریز بوده که غالباً در اثر گذشت زمان از میان رفته است.[۱]
