PROFILBARU.COM

در دوران حاکمیت نیکیتا خروشچف، به‌ویژه از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۲، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی کوشش کرد اصلاحات دستمزدی عمده‌ای را به مرحله اجرا درآورد تا کارگران صنعتی شوروی را از چارچوب فکری انباشتن بیش از حد سهمیه‌ها، که مشخصه اقتصاد شوروی در دوره استالینیستی قبل بود، دور کند و به سمت انگیزه‌های مالی کارآمدتر حرکت دهد.

در طول دوره استالینیستی، اکثر کارگران شوروی برای کار خود بر اساس سیستم نرخ مقاطعه‌ای دستمزد دریافت می‌کردند. بنابرهمین دستمزدهای فردی آن‌ها مستقیماً با میزان کاری که تولید می‌کردند، مرتبط بود. هدف این سیاست تشویق کارگران به زحمت و تلاش و در نتیجه افزایش تولید تا حد امکان بود. سیستم نرخ پیمانکاری منجر به رشد بوروکراسی و ناکارآمدی قابل توجهی در صنعت شوروی شد. علاوه بر این، مدیران کارخانه مکرراً سهمیه‌های تولید شخصی را که به کارگران داده می‌شد، دستکاری می‌کردند تا از پایین آمدن بیش از حد دستمزد کارگران جلوگیری کنند.

اصلاحات دستمزد به دنبال حذف این شیوه‌های دستمزدی و ارائه انگیزه مالی کارآمد به کارگران شوروی از طریق استانداردسازی دستمزدها و کاهش وابستگی به اضافه کاری یا پرداخت پاداش بود. با این همه، مدیران صنعتی اکثر اوقات مایل به انجام اقداماتی که به‌طور مؤثر دستمزد کارگران را کاهش می‌داد، نبودند و اغلب دستورالعمل‌های ارائه‌شده را نادیده گرفته و همچنان به کارگران اضافه‌کاری بالایی می‌دادند. مواد صنعتی غالباً با کمبود مواجه می‌شدند و تولید باید در سریع‌ترین زمان ممکن پس از در دسترس قرارگرفتن مواد انجام می‌شد؛ عملی که به نام «تلاطم» شناخته می‌شود. رواج تلاطم به این معنی بود که توانایی ارائه پرداخت پاداش برای فعالیت روزمره صنعت شوروی حیاتی بود و در نتیجه اصلاحات نتوانست سیستم کارآمدتری ایجاد کند.

پیشینه

نظام هسته

در طول دوران استالینیسم، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در صدد بود تا از طریق افزایش تولید صنعتی به رشد اقتصادی دست یابد. در سال‌های ۱۹۲۷–۱۹۲۸، مجموع تولید کالاهای سرمایه‌ای شوروی به ۶ میلیارد روبل رسید و تا سال ۱۹۳۲، تولید سالانه به ۲۳٫۱ میلیارد روبل افزایش یافت.^[۱] کارخانه‌ها و شرکت‌های صنعتی با تأکید شدید و به‌طور فعال بر تحقق بیش از حد اهداف تعیین‌شده به‌منظور تولید هر چه بیشتر تشویق شدند تا «به هر قیمتی به آن دست یابند.»^[۲] به‌عنوان مثال، شعار اولین برنامه پنج ساله، «برنامه پنج ساله در چهار سال!»،^[۳] از کارگران می‌خواست که اهداف دولت را یک سال زودتر از زمان برنامه‌ریزی‌شده محقق کنند.

پانویس

↑ Robinson، A State of Uncertainty، 38.
↑ Hosking، A History of the Soviet Union، 153.
↑ Time، Russia: End Five-Year Plan (1933).

منابع

An Evaluation of the Program for Reducing the Workweek in the USSR (PDF). Washington, D.C.: Central Intelligence Agency. 1961. Archived from the original (PDF) on 2012-05-31.
Soviet Economic Policy: December 1956 – May 1957 (PDF). Washington, D.C.: Central Intelligence Agency. 1957. Archived from the original (PDF) on 2011-12-23.
Fearn, Robert M (1963). An Evaluation of the Soviet Wage Reform, 1956–62. Cia/Rr Er 63-22. Washington, D.C.: Central Intelligence Agency.
Filtzer, Donald (1992). Soviet Workers and de-Stalinization. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-41899-2.
Grossman, Gregory (May 1960). "Soviet Growth: Routine, Inertia and Pressure". The American Economic Review. 50 (2): 62–72. JSTOR 1815011.
Hosking, Geoffrey (1985). A History of the Soviet Union. London: Fontana. ISBN 0-00-686205-5.
Hoeffding, Oleg (1958–1959). "Substance and Shadow in the Soviet Seven Year Plan". Foreign Affairs. Council on Foreign Relations (37). Retrieved 11 October 2011.
Robinson, Neil (2002). Russia: A State of Uncertainty. London and New York: Routledge. ISBN 0-415-27113-4.
Nove, A (March 1966). "Wages in the Soviet Union: A Comment on Recently Published Statistics". British Journal of Industrial Relations. 4 (1–3): 212–221. doi:10.1111/j.1467-8543.1966.tb00928.x.
Smith, Hedrick (1976). The Russians. New York: Ballantine Books. ISBN 0-345-29764-4.
"Russia: End Five-Year Plan". Time. 9 January 1933. Archived from the original on November 22, 2010. Retrieved 11 October 2011.