پیشوند در زبانشناسی، یک وند است که پیش از ریشهٔ واژه میآید. در زبان فارسی، از صفتها نیز میتوان به عنوان پیشوند بهره برد؛ مانند: «ریز» در ریزموج، «سرخ» در سرخپوست، و «خوش» در خوشمزه اما در اصل پیشوند نیستند و واژه مرکب هستند.
پیشوندهای مرسوم تکواژ در زبان فارسی[۱]:
/هز/آز/
این پیشوند غالباً همراه با فعل بهکار میرود و به معنی بیرون و همریشه با ex/ec/e انگلیسی است.
زدودن، آزمایش، هزینه، هزوارش.
اسر روشنایی = روشنایی نخستین ، روشنایی ازلی و جاودان
(کسی که چیزی بر سر دارد) افسار (سار هم به عنوان پسوند به کار رفته و هم معنای مستقل سر جاندار میدهد افسار به معنی آنچه که بر سر جاندار نهاندند)
آکوشیدار = کوشنده ی راه شر
ریشه Ana در لاتین.
هم ارز Uni-
همان "اندر" است.
برابر Sub
هم ارز با Mit آلمانی و Meta یونانی.
همان آنا / Ana
نهست = غایب
واکنش. وا سازش
وارفتگی
ورافتادن، ور انداختن،
2- به معنی با و هم و همه هم هست.
Under
به معنی "به چیزی" است. یافتن = به چیزی رسیدن