از مهمترین اشتراکات منطقه فارس زبان و گویش است. این منطقه خاستگاه زبان پهلوی بوده و علاوه بر آن تا به امروز نیز اشکال گویش قدیم پهلوی در آن بجا ماندهاست. گویشهای پهلوی گویشهایی هستند که پهلویاند و هنوز حالت پارسی میانه را در خود حفظ کردهاند. مهمترین ویژگی آنها داشتن حالت کنایی و اسپلیت ارگاتیو است و مانند صرف فعل پهلوی ساسانی هنوز شناسههای صرفی پیش از فعل قرار میگیرند. بجز این مورد تفاوت خاص دیگری با فارسی ندارند. این گویشها در استان فارس، منطقهٔ منطقه دشتی در بوشهر و بهبهان در خوزستان و روستاهای معدودی در کهگیلویه بویر احمد و استان هرمزگان به جز شرق استان که زبان بلوچی کاربرد دارد رایج است. عمدهٔ متکلمان گویشهای پهلوی در استان فارس در میان ایل باصری یا همان (پاسارگادی) که بازماندگان پارس ها هخامنشیان و ساسانیان هستند و در روستاهای منطقهٔ کوهمرهٔ ارژن و دشتکمرودشت و روستاهای اطراف کازرون و بیشاپور و منطقهٔ لارستان به سر میبرند. زبان شیرازی قدیم که حافظ و سعدی به آن شعرهایی دارند نیز به گونهای از همین گویش است که مانند زبان فارسی باقیماندهٔ زبان پهلوی جنوبی میباشد.[۶][۳]
ایالت پارس از دورهٔ قبل از اسلام به پنج خوره (کوره) تقسیم شدهبود (برای کوره معانی مختلفی ذکر شده از جمله روشنایی، شهر، ولایت و استان). این پنج کوره که در دوره بعد از اسلام نیز برقرار بودند، عبارتند از:
↑Payne, J.R. (1987), The World's Major Languages (به انگلیسی), به کوشش Bernard Comrie., Oxford: Oxford University Press, p. 514{{citation}}: نگهداری یادکرد:نامهای متعدد:فهرست نویسندگان (link)