مو (به ژاپنی: 無)، (به کره‌ای: 무) (با حروف لاتین: Mu)، که به چینی آن را وو ( به چینی کلاسیک:無 ؛ به چینی ساده‌شده:无)، واژه یا اصطلاحی است که آن را به "بدونِ" یا "عدم" ترجمه می‌کنند که واژه‌ای کلیدی در بوداگرایی به ویژه در چان و ذن است.
واژه چینی وو (無)، از زبان‌های آسیای شرقی و به ویژه سینو-زنیک چینی، ژاپنی، کره‌ای و ویتنامی گرفته شده‌است.
برخی از برابرهای فارسی آن چنین‌اند:
در زبان‌های امروزی چینی، ژاپنی و کره‌ای، معمولاً به صورت پیشوند برای بیان نبود چیزی بکار گرفته می‌شود.
در اصل کاراکتر وو (無)، به معنی رقص بوده‌است و بعدها آن را برای معنی نبودن یا هیچ استفاده کرده‌اند. اشکال اولیه کاراکتر 無، شخصی را نشان می‌داده که دست‌هایش را باز کرده و چیزی را گرفته‌است (احتمالاً آستین لباس، منگوله یا زیورآلات) و برای مفهوم رقص یا رقصنده به کار می‌رفت. بعدها 無 را برای واژه «نبود» بکار بردند و با آوردن کاراکتر 舛 به جای بخش پایین 無، واژه 舞 را ساختند که امروزه برای بیان مفهوم رقص بکار می‌رود.
دروازهٔ بی‌دروازه[۱]، مجموعه‌ای از کوآن‌های ذن است که در قرن سیزدهم میلادی گردآوری شده و هم در عنوان خود (Wumenguan or Mumonkan 無門關) از واژه Wu یا Mu استفاده کرده و هم در اولین کوآن خود که عنوان آن "سگ جوشو" (Joshu's Dog 趙州狗子) نام دارد. در چان چینی، 無 Mu را "دروازهٔ به سوی روشن‌شدگی" می‌نامد. در آیین رینزایی-ذن ژاپن، مو-کوآن را با نام هوشین (hoshin 発心) به معنی "تصمیم برای رسیدن به روشنی" (resolve to attain enlightenment) می‌دانند که برای تازه‌واردانی در جستجوی طبیعت بودا مفید است.
کوآن اول در کتاب دروازهٔ بی‌دروازه چنین است: