هنگامی که پیمان اتحادیه آزاد در پالائو اجرایی شد بیل کلینتون رئیس جمهور بود. در هنگام ریاست‌جمهوری رونالد ریگان پُناپه، یاپ، کوسرائه، چوک، جزایر مارشال، و جزایر ماریانای شمالی جدا شدند.
مک‌کوی به عنوان گماشته ارشد در سال ۱۹۸۷ بازنشسته شد. در آن هنگام پالائو هنوز بخشی از قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام بود و تا ۱۹۹۴ توسط دفتر امور داخلیوزارت کشور ایالات متحده آمریکا اداره می‌شد.
با تصویب قطعنامه ۲۱شورای امنیت سازمان ملل متحد در ۱۸ ژوئیه ۱۹۴۷ قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام به صورت یک قلمرو تحت قیمومت (امانتی) سازمان ملل متحد در آمد. در این قطعنامه، قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام یک "منطقه راهبردی" خوانده شد. بند ۸۳ منشور ملل متحد می‌گوید که خروج این منطقه از قلمرو تحت قیمومت سازمان ملل متحد، تنها با تصویب شورای امنیت ممکن است و مانند دیگر قلمروهای تحت قیمومت سازمان ملل متحد با تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد ممکن نیست. تا ۱۹۵۱ نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام را با برقراری پایگاهی را در گوآم اداره می‌کرد. پس از آن اداره این منطقه به وزارت کشور ایالات متحده آمریکا واگذار شد. وزارت کشور ایالات متحده آمریکا این منطقه را از پایگاهی در سایپن مدیریت می‌کرد.[۲]
نقشه قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام در سال ۱۹۶۱ (میلادی)
در ۱۹۷۱ کنگره میکرونزی مالیات بر درآمد وضع کرد. این مالیات، بیش از هر فرد دیگری بر خارجی‌هایی که در پایگاه‌های نظامی کار می‌کردند تأثیر گذاشت.[۳]
در ۲۱ اکتبر ۱۹۸۶ آمریکا به حکمرانی خود بر جزایر مارشال پایان داد. در ۳ نوامبر ۱۹۸۶ حکمرانی آمریکا بر چوک، یاپ، کوسرائی، پُناپه، و جزایر ماریانا پایان یافت. در ۲۲ دسامبر ۱۹۹۰ شورای امنیت سازمان ملل با تصویب قطعنامه ۶۸۳ شورای امنیت، منطقه‌های چوک یاپ، کوسرائی، پُناپه، و جزایر ماریانا را از فهرست قلمروهای تحت قیمومت خود خارج کرد. پس از آنکه در ۱ اکتبر ۱۹۹۴ آمریکا و پالائو با ایجاد استقلال دوم توافق کردند. در ۲۵ مه ۱۹۹۴ با تصویب قطعنامه ۹۵۶ شورای امنیت، منطقه پالائو، از فهرست قلمروهای تحت قیمومت سازمان ملل خارج شد.
جغرافیا
در ۱۹۶۹، ۱۰۰ آبخوست با مساحت ۱٬۸۰۰ کیلومتر مربع (۶۹۰ مایل مربع) در منطقه دریایی به بزرگی ۷٬۸۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۳٬۰۰۰٬۰۰۰ مایل مربع) جزء قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام بودند. بزرگی منطقه دوم به اندازه سرزمین اصلی ایالات متحده آمریکا بود.[۴] بزرگی قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام به همراه آب‌های آن، ٪۲ از اقیانوس آرام را می‌پوشاند.
جمعیت‌شناسی
در نیمه دوم سده ۱۹ (میلادی) جمعیت قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام ۲۰۰،۰۰۰ نفر بود. به خاطر مهاجرت، جنگ، و بیماری، جمعیت آن در سال ۱۹۶۹ به ۱۰۰،۰۰۰ نفر کاهش یافت. در آن هنگام این جمعیت در ۱۰۰ آبخوست از ۲،۱۴۱ آبخوست جزایر مارشال، جزایر ماریانا، و جزایر کارولین زندگی می‌کردند.
فرهنگ‌های گوناگونی در قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام یافت می‌شوند. مردم آن به ۹ زبان از جمله چوکی‌ای، پوناپیایی، کوسرائیایی، مارشالی، پالائویی، یاپی‌ای، چامورو سخن می‌گویند. اگر چه این زبان‌ها در منطقه اقیانوس آرام پدید آمده‌اند اما نزدیکی بسیار کمی با یکدیگر دارند.[۵]
فاصله زیاد بین آبخوست‌ها، اقتصاد ضعیف، مانع‌های زبانی و فرهنگی، مانع از اتحاد این مردم شده‌است. شش مرکز ناحیه‌ای تبدیل به مکان‌های پرجمعیتی شدند که شامل راه‌های تخریب شده‌ای می‌شود که ژاپنی‌ها ساخته بودند. نیروی برق و وردو وسایل الکتریکی و الکترونیکی، موسیقی مدرن، و انحرافات باعث فاصله فرهنگی میان نسل جوان و پیر شده‌است. کسانی که باقی مانده‌اند در تلاش برای حفظ سبک زندگی خود و زیرساخت‌های موجود هستند.[۵]
ورود بازرسان سازمان ملل متحد به ماجورو در ۱۹۷۸ (میلادی). روی تابلو نوشته شده: «خواهشمند است ما را از بند توافق تحت قیمومت (امانتی) خود برهانید.»
آموزش و پرورش
در ۱۹۴۷ "مدرسه تربیت آموزگار جزایر ماریانا" که به همه منطقه‌ای قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام خدمات می‌داد در گوآم باز شد.[۶] در سال ۱۹۴۸ این مدرسه به تالاب چوک منتقل شد[۷] تا بیشتر در مرکز قلمرو تحت قیمومت جزایر اقیانوس آرام قرار بگیرد.[۶] در آنجا نام این مدرسه به "مدرسه تربیت آموزگار جزایر اقیانوس آرام" تغییر یافت.[۷] همچنین از مدرسه تربیت آموزگار به مدرسه آموزش متوسطه فراگیر تغییر کاربری یافت. به دنبال این تغییر کاربری، نام آن به "مدرسه مرکزی جزایر اقیانوس آرام" تغییر یافت. در ۱۹۵۹ مدرسه مرکزی جزایر اقیانوس آرام به پُناپه جابجا شد.[۶] در آن هنگام این مدرسه یک موسسه آموزشی با دوره سه ساله برای دانش‌آموزان فارغ‌التحصیل از دوره راهنمایی تحصیلی بود.[۸] پس از آن "مدرسه مرکزی جزایر اقیانوس آرام" به "مدرسه مرکزی پُناپه" تغییر نام داد.[۹] امروز این مدرسه به دبیرستان بیلی اولتر شناخته می‌شود.[۱۰]
↑ ۵٫۰۵٫۱Kluge, P. F. (December 1971). "Micronesia: America's Troubled Island Ward". Readers Digest from the Beacon Magazine of Hawaii. Pleasantville, NY. p. 161.
↑ ۶٫۰۶٫۱۶٫۲Wuerch, William L. and Dirk Anthony Ballendorf. Historical Dictionary of Guam and Micronesia, 1994. شابک۰۸۱۰۸۲۸۵۸۸, 9780810828582. p.91.
↑ ۷٫۰۷٫۱Goetzfridt, Nicholas J. and Karen M. Peacock. Micronesian Histories: An Analytical Bibliography and Guide to Interpretations'. p. 190.
↑Bureau of International Organization Affairs, Office of United Nations Political Affairs, 1961. p. 137. "The Pacific Islands Central School is the only public senior secondary school of the Territory. Students selected for further training following graduation from the district intermediate schools may go to the Pacific Islands Central School for 3 additional years of education."
↑Compact of Free Association in the Micronesian States of Palau, the Federated States of Micronesia and the Marshall Islands: Environmental Impact Statement. United States Department of State, 1984. p. 36. "From the late 1960s to mid-1970s the major high school complexes throughout the Trust Territory were constructed: notably,[...]additions to the Ponape High School[...]"
↑Thomas, R. Murray. "The U.S. Trust Territory of the Pacific Islands (Micronesia)" (Chapter 3). In: Thomas, R. Murray and T. Neville Postlethwaite (editors). Schooling in the Pacific Islands: Colonies in Transition . Elsevier, January 26, 2016. شابک۱۴۸۳۱۴۸۵۵۶, 9781483148557. Start: 67. CITED: p. 91.
