اتلستن (به انگلیسی: Athelstan, Aethelstan یا Ethelstan، به انگلیسی باستان: Æthelstan) (زادهٔ پیرامون ۸۹۵ — درگذشتهٔ ۲۷ اکتبر ۹۳۹) پادشاه آنگلوساکسون‌تبار انگلستان از ۹۲۴ تا ۹۳۹ بود. او نخستین فرمانروای ساکسون غربی (وسکس) بود که توانست حکومتی مؤثر بر تمام انگلستان داشته باشد.[۲]
اتلستن پسر ادوارد، شاه انگلستان و نوهٔ آلفرد بزرگ بود.[۱] او پس از مرگ پدرش در ۹۲۴ به پادشاهی وسکس و مارسیا، جایی که عمه‌اش اتلفلد، بانوی مارسیایی‌ها بزرگش کرده بود رسید و در ۴ سپتامبر ۹۲۵ با عنوان پادشاه کل کشور در کینگستون تاجگذاری نمود.[۲]
اتلستن پادشاهی جنگجو با توانایی‌هایی فوق‌العاده بود.[۱] او حکومتش را تا بخش‌هایی از کورنوال و ویلز گسترش داد[۱] و در ۹۲۷ یورک را که تحت کنترل وایکینگ‌ها بود ضمیمهٔ خاک خود کرد.[۲] با این حال حکومت او در ۹۳۷ به چالش کشیده شد و این زمانی بود که کنستانتین اسکاتلند، اُوین استراتکلاید و اولاف گاتفریتسون که مدعی پادشاهی یورک بودند با یکدیگر متحد شده و به انگلستان یورش بردند.[۲] با این حال این حمله نتیجه‌ای برای آنها در برنداشت و اتلستن موفق به شکست دادن سنگین متجاوزان در نبرد برانِنبِر در مکانی به همین نام شد.[۱] به‌دنبال این پیروزی آوازهٔ اتلستن باز هم فراتر رفت.[۱]
اتلستن در دوران حکومتش به توسعه و بهبود قوانین پرداخت، تجارت را رونق بخشید و ساخت چندین صومعه را آغاز نمود.[۱] ۶ فرمان از مجموعه فرمان‌های برجای مانده از او نشانگر تلاش‌هایی سخت‌گیرانه برای از بین بردن دزدی و فساد در دوران حکومت اتلستن است. نکتهٔ قابل توجه در این قوانین وجود بندهایی مبنی بر مدارای بیشتر با بی‌بضاعتان و کاهش مجازات مجرمان جوان است.[۲] در عین حال نوع زبان و بیان به‌کار رفته در بسیاری از اسناد برجای مانده از آن دوران نشانگر به‌کارگیری افرادی کاردان و ورزیده در کلیسای جامع وینچستر می‌باشد.[۲] همچنین بر بالای تمامی فرامین و بر روی سکه‌های نقرهٔ ضرب‌شده در ضرابخانه‌های منطقه‌ای که شدیداً کنترل می‌شدند عنوان افتخارآمیز Rex totius Britanniae به معنای «پادشاه تمام بریتانیا» نقش بسته‌است.[۲]
اتلستن در ۲۷ اکتبر ۹۳۹[۱][۲] در گلاستر درگذشت و بنا بر وصیتش در مالمزبری ابی در ویلتشایر به‌خاک سپرده شد.[۳]