آگاپه (به یونانی باستان: ἀγάπη) یکی از پنج واژه ایست که یونانی‌ها برای عشق به کار می‌برند و هر کدام از این واژه‌ها کاربرد مختلفی دارند. کلمه‌ای است به اشکال مختلف توسط یک نوع از منابع معاصر و باستان مورد استفاده قرار گرفته، برای مثال در آثار نویسندگانی که کتاب مقدس را نگارش کرده‌اند این کلمات به چشم می‌خورند. برخی تصور می‌کردند این واژگان بی قید و شرط برای کاربردهای الهی می‌آیند. پائولو کوئلیو در کتاب خاطرات یک مغ (The Pilgrimage) از آن به عنوان «عشقی که می‌بلعد»[۱] یاد می‌کند بدین معنا که فرد را در خود غرق می‌کند و بالاترین درجه از عشق است. به نظر پائولو آگاپه خود بر دو گونه است، نوعی از آگاپه که به عرفان و عشق ورزی به خداوند است و گونه‌ای دیگر که به شیفتگی مربوط می‌شود؛ و از نظر باستانیان، شیفتگی به معنای خلسه، جذبه و پیوند با خداوند است.[۲]