Sadoine, Meka edo Santiagoko Harria bezala ere ezagutzen da.
Preziatuagoak dira zenbat eta gardenagoak izan eta gorri-laranja kolorekoak. Gorri kolorea burdin oxidoaren presentziaren ondorioa da, kolore argiagoak burdin hidroxidoaren ondorio diren bitartean. Minerala pixkat berotzen bada, bere kolorea biziagoa bihurtzen da.
Kornalinaren antzekoa da sardoa, orokorrean gogor eta ilunagoa dena (arrexka). Bien arteko ezberdintasuna ez dago zorrozki definitua, eta, batzuetan, bi izenak ezberdintasunik gabe erabiltzen dira. Kornalina zein sardoa zuntzezko egiturazko silizio oxido mikrokristalinoaren (kaltzedonia) barietateak dira, burdin oxidozko ezpurutasunek koloretuak, eta laranja zurbiletik kolore bizi bateraino, ia beltzeraino joan daiteke.
Kuartzo barietate guztiek bezala, 7ko gogortasuna du Mohs eskalan, eta, beraz, oso egokia da zeharka mozteko, baita lepokoentzako apaingarriak egiteko ere.
Kornalina barra-barra erabili zen Erromatar Inperioaren garaian gutunetan edo beste dokumentu garrantzitsu batzuetan argizarizko zigilu baten aztarna uzteko zigilu eraztunetan erabiltzeko bitxi grabatuak egiteko. Argizari beroa ez da kornalinara itsasten.
Odemhebreera (sardius bezala itzulia, sardoa), Apaiz Gorenaren (Hoshen) paparreko lehen harria harri gorri bat zen, beharbada sardoa, baina baliteke, baita, jaspe gorria izatea ere.
Hasierako kristauen artean, jazarpenari zioten beldurragatik eta elkar ezagutzeko, euren fedearen ikurretako batzuk ziren arrain, ontzi, gurutze eta palmondo hostoz grabatutako kornalinak erabiltzen zituzten.
Alfontso X.a Gaztelakoa Jakituna erregearen Lapidarioan, kornalinak "hiru bertute handi eta on" dituela aipatzen da, eta bere kolorea arimako indar misteriotsuen adierazpena dela.
Kornalina hitza latinezkocaro edo carnis hitzetik dator, haragia esan nahi duena, haragiaren kolorearekin duen antzekotasunagatik. Plinio Zaharraren arabera, sardo izena LidiakoSardes hiriaren izenetik dator, baina baliteke, baita, pertsierazko سرد (sered) hitzetik etortzea ere, gorri-horixka esan nahi duena.