Literaturako irakasle elkartua da Unibertsitate Konplutentsean (Informazio Zientzien Fakultatea). Hainbat hizkuntzatara itzuli dira bere lanak. Idazle lana eta ingeles itzultzaile lana uztartzen ditu, baita narratiba tailerretako irakaskuntza ere. Irakasle bisitaria izan da AEko hainbat unibertsitatetan.
Hainbat literatur sari balio izan dioten kontakizunak idatzi ditu. 1999. urtean Las lagartijas huelen a hierba argitaratu zuen, identitatearen bilaketari buruzko eleberria, bere originaltasun narratiboarengatik eta egiturarengatik harritu zuena. 2001ean Bueyes y rosas dormían izenburuko bigarren eleberria denbora mugagabean dago girotuta, Pueblo izeneko toki zapaltzaile, fikziozko eta arketipiko batean; abstrakzio deliberatu hori bere narratibaren gainerakoan gozatzen da.
2003an Ya no pisa la tierra tu rey eleberriarekin Sor Juana Ines de la Cruz Saria lortu zuen 2004an, Guadalajarako Nazioarteko Liburu Azokak emana; eleberriak, protagonista kolektibo batekin, mojen kongregazio batekin, egilearen gai errepikakor bat utzi zuen agerian berriro: norbanako gisa barik, masa gisa pentsatzera eta masa horretan babesa lortzera eraman dezaketen hausnarketak eta azterketa pertsonalak.[4]
2007ko Coco eleberrian, Coco Chanel diseinatzaile frantziarraren bizitza kontatu zuen eta baliabide horixe erabili zuen berriz ere Kristina Norvegiakoa XIII. mendeko Erdi Aroko printzesaren bizitza kontatzeko. Espainiara bidaiatu zuen Alfontso X.a Jakitunaren, Gaztelako erregearen anaia zen Felipe infantearekin ezkontzeko. Eleberri historiko hau 2010ean argitaratu zen: Los escarpines de Kristina de Noruega izenburupean eta 2011n Eleberri Historikoaren Espartako Sariaren finalista izan zen.
2010ean fikziotik urrunduta, El libro de Julieta argitaratu zuen. Lan horretan Julieta, Downen sindromea duen alabarekiko egunerokotasunari buruzko pasadizo, eta gogoeta zintzoen bilduma osatu zuen.
2014an Las Inviernas lanarekin, nazioarteko literaturaren panoraman eman zen behin betiko ezagutzera. Espainiako eta atzerriko prentsak oso goraipatua, ingelesera (Estatu Batuak, Ingalaterra eta Zeelanda Berria), alemanera, portugesera (Brasil eta Portugal), poloniera eta italierara itzulia izan da. 2014an Herralde Eleberri Sariko finalista izateaz gain, bi PEN Award sari jaso zituen, bata itzulpengintzarako eta bestea hura sustatzeko. Eleberri horretan, bi ahizpa jaioterrira itzuli dira, gerra zibilaren ondorioz urteetan herritik kanpo egon eta gero. Biek dute aitonarekin lotutako sekretu bat, eta haien presentziak kontzientziak astindu eta bizilagunen bizitza nahasten du. Cristina Sánchez-Andradek maistratasun bereziz islatzen ditu lan horretan barneko Galiziako eszenatokiak, euripean belar berdeen belar heze usainaz bustiak, irakurlea, lehen orrialdetik bertatik, bere jaioterriko unibertso goibel eta atabiko horretan murgilarazita. Ahozko testigantzaren bidez, kultura espirituala eta Galiziako herriaren dimentsio magiko bereizgarria jasotzen ditu. Oinarri izan zituen ipuinetan, egilearen aitaren aldeko amonak kontatutakoetan gehienbat, sineskeriatik edo erlijiotik eratorritako premonizio, igarpen eta agerpenen ondare hori guztia dago.
47 trocitos, bere lehen haur eleberria izan zen. Aniztasunari eta besteak diren bezala onartzearen garrantziari buruzko historia da.
2017ko Alguien bajo los párpados (Norbait betazalen azpian) lanaren argumentuak, agertoki berean kokatutako eta denboran urrun dauden bi gertaera lotzen ditu. Bata, oraintsukoa, bi emakume zaharrek kotxez egindako bidaiaren gorabeherak kontatzen dituena: andre dirudun bat, Doña Olvido, eta haren neskamea, Bruna. Bestea Errepublikatik, Espainiako gerra zibiletik eta diktaduraren hasieratik dator.[5][6]
