|
Tony Duvert
Tony DUVERT (naskiĝis en Villeneuve-le-Roi, Francio, la 2an de julio 1945; mortis en 2008 en Thoré-la-Rochette, Francio) estis franca verkisto. La ĉefaj temoj de sia verkaro estas la samseksema pedofilio[1], la infaneco kaj la kritiko al la familio kaj al la seksa edukado en la burĝa moderna socio. En 1973 li gajnis la Premion Médicis pro la romano Paysage de fantaisie. Li estas rigardata de iuj, kiel unu el la plej bonaj verkistoj de la franca literaturo.
Depostulante senvuale sian pedofilon, Tony Duvert sukcesis iĝi respektata publika gravulo kaj verkisto kun ia renomo danke al la tolerema sinteno de la intelektuloj al la pedofilio kaj al la infana sekseco en la 1970-aj jaroj. Du eseoj aparte, Le Bon Sexe illustré (1974) kaj L’Enfant au masculin (1980), ilustras siajn konvinkojn, kiuj ankaŭ troviĝas transmetitaj en pluraj liaj romanoj, en kiuj la pedofilaj rilatoj kun knaboj okupas elstaran lokon. Inter la plej konataj troviĝas Quand mourut Jonathan (1978) kaj L'Île Atlantique (1979). Ankaŭ kunlaboris en revuoj, kiaj Gai Pied kaj Masques.
Ekde la fino de la 1980-aj jaroj li vivis enfermita en la vilaĝo Thoré-la-Rochette, apud sia patrino. En 1989 li publikigis sian lastan libron, Abécédaire malveillant, kolekton de notoj kaj aforismoj, antaŭ esti preskaŭ tute forgesita. Post la morto de sia patrino, en 1996, li pasigis sola kaj apartighinta de la publika vivo la lastajn dek du jarojn de sia vivo, konservante tre malmultajn personajn rilatojn kaj sinkinta en malriĉecon.
Biografio
Infanaĝo kaj edukado (1945–1966)
Tony Duvert naskiĝis la 2an de julio 1945[noto 1] en Villeneuve-le-Roi. Li estis filo de Georges Duvert, registro-kolektanto naskiĝinta en Meknes (Maroko) en 1918, kaj de Ferdinande Maury, naskiĝinta en Worms (Germanio) en 1920[2]. Havis du fratojn, Alain kaj Gilles. Knabo «timida kaj iom rezerviĝema», li fruaĝe lernis legadon kaj pianoludadon[3] kaj montris fortan emon al la kamparo. En 1980, en sia eseo L’Enfant au masculin, li skribos, ke li komencis sian seksan vivon je la aĝo de ok jaroj kaj ke estis unuafoje sodomiita je 12 jaroj:
«Mi devis atendi ĝis la aĝo de dek du jaroj por esti finfine grave sodomiita: multaj infanoj al kiuj mi cedis ĝin pikpikis mian anuson ĝentile, sed tio ne estingis la internan fajron, kiun ekscitis ĉe mi la grandaj membroj, kiujn mi masturbadis ĉi tie kaj tie. Necesis seksperforto. Pri kiu mi estus la aŭtoro, kompreneble. La viktimo estis dekkvin- aŭ dekses-jaraĝa adoleskanto, kiu sin masturbadis kun mi kelkfoje. Kiel malfacile estis konvinki tiun duonstultulon kun bela kaco por suriĝi sur min!»
Ĉi tiu frumatura seksa vivo kostis al li forpelon de la lernejo je 12 jaroj. Liaj gepatroj sendis lin al la psikiatro Marcel Eck, iu fakulo pri «kuracado» de samseksemo, kies metodojn li priskribos en 1980 kiel brutalaj kaj humiligaj. Pli poste li elfuĝis kaj provis memmortigi sin. Lia patro memmortigis sin iom poste, sur la strato, antaŭ la familia domo[4].
En 1961 li aliĝis al la lernejo Jean-Baptiste Corot en Savigny-sur-Orge, bonreputacia en la regiono. Brila lernanto, li ĉagrenis pro sia orgojlo kaj samseksemo kaj havis malmultajn intimajn amikojn ĝis lia profesoro pri filozofio prezentis al li, fine de 1963, Christian Duteil, estonta profesoro pri filozofio kaj ĵurnalisto. Ambaŭ estis premiitaj en 1964 en la ĝenerala konkurso de la lernejo (Duvert per akcesito kaj Duteil per speciala mencio). Iom ofte ili aliris Parizon, kie Duvert multobligis siajn samseksemajn spertojn[5]. Post la lernejaj studoj li instaliĝis en Parizo por komenci licencion en letroj, sed li preferos okupiĝi pri verkado[6].
Literatura komenco (1967–1973)
En 1967 Tony Duvert sendis la manuskripton de Récidive al Jérôme Lindon, de la eldonejo Minuit, kies postulema katalogo kaj kritika sukceso (ĝi publikigis Samuel Beckett kaj multajn aŭtorojn de la nova romano) ŝajnis al la juna verkisto kvalitgarantio. Lindon tuj rekonis la potencialon de Duvert kaj akceptis publikigi la verkon. Tony Duvert debutis do en literaturo en la aĝo de 22 jaroj. Tamen Lindon, konscia pri la riskoj publikigi romanon en kiu pornografio multe ĉeestis, elektis limigitan eldonon (712 ekzempleroj) kaj diskretan lanĉadon: aperinta sen gazetara servo, la libro estis nur disponebla per abono aŭ ĉe elektitaj librejoj kiuj ĝin vendis diskrete.
Tre produktiva, Duvert publikigis tri romanojn dum la sekvantaj jaroj: Interdit de séjour kaj Portrait d’homme-couteau en 1969, Le Voyageur en 1970. «Ĉiam pli seksaj, ĉiam pli perfortaj kaj ĉiam pli eksperimentaj», ili ankoraŭ estis vendataj per abono, kio ne malhelpis iun malpermeson de vendado al la neplenaĝuloj de Interdit de séjour kaj de ties reklamado kaj elmontrado, pro dekreto de la 10a de julio 1969.
En ĉi kvar unuaj romanoj, la rifuzo al la konvencioj de la klasika romano iĝis pli kaj pli ekstrema, pli pro renversa volo ol por sekvi la modon: nekohera stilo, tipografiaj ludoj, foresto aŭ multeco de intrigoj, rakontistoj, kronologio aŭ faktoj, foresto de interpunkciado en Le Voyageur. Krom tio, tiuj rakontaj kaj stilaj eksperimentoj komplikiĝis pro iu «politika dimensio» de la verkoj, kritikantaj la burĝan socion per perforta pornografio, apologio de elfuĝo kaj stimulado de seksaj rilatoj inter plenaĝuloj kaj infanoj. Oni ofte rilatis Duvert al la tendenco de la nova romano; aliflanke li mem laŭdis en 1968 la romaniston Robert Pinget en unu artikolo aperinta en la revuo Critique. Demandite pri sia literatura origino, Duvert klarigis tamen, ke li sentas «grandan malinklinon» al la stiloj de aliaj aŭtoroj de la nova romano, kiaj Alain Robbe-Grillet kaj Michel Butor.
Kvankam tiuj karakterizaĵoj komencis certigi al li ian kritikan sukceson, li vendis malmulte. Kun la celo sekurigi al li fiksan salajron, Lindon decidis konfidi al li la direktadon de nova literatura revuo, Minuit, kiu publikigos de ĝia unua numero, krom Duvert, ankaŭ Samuel Beckett, Pierre Bourdieu, Roland Pinget kaj Alain Robbe-Grillet. Kvankam dum pluraj jaroj li sukcese plenumis sian laboron, ĝia karaktero ankoraŭ limigis la disvastigon de sia reto de influo, eĉ se la saman jaron li gajnis al si la amikecon de la dezajnisto Michel Longuet.
Komence de la 70-aj jaroj Tony Duvert duopis kun fraŭla patrino al kiu li havis malmultan estimon, kun la celo alproksimiĝi al ŝia filo. Verŝajne malmulte zorgema pri la knabo kaj deziranta forvojaĝi sola, la virino konfidis la infanon al Tony Duvert dum la somero 1973. Tiu ĉi pasigis kun la knabo, 8-jara, unu semajnon sola en iu domo aĉetita antaŭ nelonge de la patrino de la verkisto kaj de unu el siaj fratoj en Thoré-la-Rochette. Kredeble, dum tiu ĉi tempo Duvert havis seksajn rilatojn kun la infano. Tiu ĉi epizodo estis uzota kiel intrigo por Quand mourut Jonathan.
Kritika agnosko (1973–1979)
La apero en 1973 de sia romano Paysage de fantaisie signis turnopunkton en la kariero de Tony Duvert. Speco de longa halucina revo pri iu infanbordelo, ĝi estis tre favore akceptita de la tiamaj kritikistoj, kiuj rigardis ĝin, en la vortoj de la psikanalisto Serge André, kiel «la esprimon de sana renverso»[7]. Por Claude Mauriac, la verko rivelis "unu kapablojn kaj unu arton malfacile esprimeblaj per la vorto talento"[8].
Danke al la subteno de Roland Barthes, enirinta antaŭ nelonge en la juĝantaro, Duvert ricevis komence de novembro la Premion Medicis 1973, kio signifis malgrandan surprizon. Antaŭ la ĵurnalistoj, kiuj malkovris lian vizaĝon por la okazo, Duvert aperis nervoza kaj silenta, kaj sia malfacila karaktero kondukis lin al disputo la saman nokton kun siaj subtenantoj, Barthes inkluzive, dum la festena supeo de la premio: aĉa disputo eksplodis inter Tony Duvert kaj Roland Barthes rilate al pedofilio[9].
Ĝis tiam malmulte konata en la sino de la kultura kaj komunikila mondo, Tony Duvert donis siajn unuajn intervjuojn al la gazetaro. Tiu ĉi komunikila videbleco ebligis, ke sia unua eseo, Le Bon Sexe illustré, plivastigo de sia artikolo de 1973 "La sexualité chez les crétins", estis komentata en la gazetaro tuj post ĝia apero en 1974. En tiu ĉi verko, parte inspirita en sia somera sperto de 1973, li forte kritikas la seksan edukadon kaj la familion. En Le Bon Sexe illustré Duvert asertis: «Oni devas agnoski al la neplenaĝuloj, kaj infanoj kaj adoleskantoj, la rajton amori». La akcepto estis pozitiva, kvankam la kritikistoj laŭdis pli lian humuron kaj lian kapablon kritiki la hipokritecon de la «burĝa socio», ol la preskibojn kaj la ideologion de Duvert mem. Ĉiu ĉapitro de la eseo estis ilustrita per unu fotaĵo de iu juna erekta adoleskanto, kiun Duvert priskribis kiel «kacon de bubo ekscitita».
Komence de 1974, danke al la mono de la premio, li forlasis Parizon, al kiu li havis malmultan estimon, kaj instaliĝis en Marakeŝo, en la kvartalo Guéliz. Dum siaj unuaj monatoj en Maroko li seksumis kun multaj adoleskantoj kaj infanoj, kaj forlasis la verkadon. Fine de la jaro li ŝanĝis sian modernan loĝejon per pli malgranda apartamento en la malnova urboparto, kaj metis sin en la redaktado de Journal d'un innocent, hispana transmetado de sia maroka sperto, en stilo pli klasika ol siaj antaŭaj libroj. Li revenis Francion meze de 1975, iom elreviĝinta pro sia sperto en la maroka socio, pasigis la someron en Thoré-la-Rochette kaj poste instaliĝis en Tours, evitante Parizon kaj la literaturan mondon. La libro aperis en 1976.
Fine de la jaro li ekverkis romanon, romanigita transmetado de sia somera aventuro de 1973: por la verkado de Quand mourut Jonathan li uzis longan jaron, kiun li pasigis enfermita en Loir-et-Cher. Siaj kontaktoj kun Lindon estis nur leteraj. Dum la sama periodo li verkis prozajn poemojn, mallongaj noveloj kolektotaj de la eldonejo Fata Morgana en 1978 en du verkojn: District kaj Les Petits Métiers.
Tamen la kritika estimo ne permesis al Duvert atingi la sukceson kiun li esperis rezulte de sia premio Medicis; tiam li decidis verki romanon, kiu reprenas siajn preferatajn temojn, malpli pornografian kaj prezentantan tute klasikan fasonon kun la celo krei konsciencon pri siaj ideoj al legantaro, kiun li esperis kiel eble plej vasta. Aperinta en marto 1979, L'Île Atlantique estigis «ditirambajn artikolojn» de Bertrand Poirot-Delpech, François Nourissier aŭ Madeleine Chapsal, kaj ja vendiĝis "iom pli bone" ol la antaŭa.
Fine de la 1970aj jaroj Duvert ĉeestis en la gazetaro (li aŭtoris krucvortajn kradojn por Le Gai Pied, estis intervjuita de Libération) kaj en librejoj: en 1980, la eseo L’Enfant au masculin, en kiu li denuncis la rifuzon ankoraŭ persistan de la pedofilio kaj kritikis tion, kion li nomis «heterokratio», estis sia kvina verko en tri jaroj. Tamen li ankoraŭ loĝis en Tours kaj nur mallonge kaj tre malofte restadis en Parizo.
Retiriĝo de la mondo (1981–2008)
Malgraŭ tiu ĉi intereso pri sia laboro, Duvert izoliĝis pli kaj pli. De post L'Île Atlantique, li okupiĝis pri la ĝenra romano en Un anneau d'argent à l'oreille, inspirita en la detektiva romano, sed ankoraŭ tre kritika kun la plenkreska socio. Konvinkita, ke Lindon ne ŝatas la libron, Duvert estis elreviĝita pri la akcepto de la gazetaro. La kritikisto de Le Figaro Michel Nuridsany rigardis ĝin tamen kiel «turnopunkton» en la verkado de tiu, kiu «estis larĝe konsiderata kiel unu el la plej bonaj verkistoj de sia generacio»[10].
La retreto de Duvert pliakriĝis, li dronis en rifuzo al ĉia socia rolo kaj en paranojo. La renkontoj kun siaj amikoj, eĉ la plej proksimaj, kiel Michel Longuet, aŭ la respondoj al iliaj leteroj, interspaciĝis pli kaj pli. Li komencis membiografian projekton, La Ronde de nuit, kiun li ne finiĝos, kvankam Lindon ricevis kelkajn ĉapitrojn. Fine de la 1980-aj jaroj, malgraŭ la ekstrema pacienco de sia mastro, Duvert ne povis plu pagi la luprezon de sia apartamento, post pluraj jaroj sen hejtado kaj telefono. Li retiriĝis tiam en la hejmo de sia patrino en Thoré-la-Rochette. En 1988, kiam L'Île Atlantique estis poŝeldonita en Seuil, François Nourissier bedaŭris en Le Monde la literaturan malaperon de Duvert. En 1989 tamen aperis kompilo de aforismoj, Abécédaire malveillant. Spite al la granda literatura kvalito de la verko, ĝi estis malbone akceptita de la kritikistoj, krom Le Figaro. Jérôme Garcin, en L'Événement du jeudi, rigardis ĝin kiel «la fina mordanta skizo de iu "sepdekokulo[noto 2]" ankilozita en la turkaj necesejoj de la Vincenna fakultato, kie la eluzitaj muroj ankoraŭ subtenas la obscenajn grafitiojn kaj grafitsignaturojn de kolera ribelo nun malaktualiĝinta»[11]. Ekde tiam Tony Duvert publikigos nenion pli.
En 1996 mortis sia patrino. Li cindrigis ŝin senceremonie. Li vivis tute sola kaj nur elhejmiĝis dumnokte aŭ por fari siajn aĉetojn taksie. Li ne havis kontakton kun la najbaroj kaj estis rigardata kiel specon de frenezulo kiu legis tekstojn laŭtvoĉe kaj tuj detruis ilin. Kvankam forgesita, sia verko ankoraŭ influos fine de la 1980-aj jaroj kelkajn aŭtorojn de Minuit, kiaj Eugène Savitzkaya, Hervé Guibert kaj Mathieu Lindon[12] aŭ pli poste Gilles Sebhan.
En 2005 Gérard Mordillat adaptis por la televidkanalo Arte L'Île Atlantique, sen ajna interveno de Duvert en la produktado, escepte por doni sian konsenton al la eldonisto, ĉar li ankoraŭ bezonis monon. Post la elsendo de la telefilmo en decembro 2005, la revuo Livres-Hebdo memorigis, ke oni rigardis Duvert kiel iu «ĉefa aŭtoro», potenciale «la plej granda verkisto de lia generacio»[13]. Tuj poste, L'Île Atlantique estos poŝe reeldonita de Minuit, sed Duvert ne plu reaperos. En februaro 2008, Jean-Pierre Tison estis la lasta kiu ricevis novaĵojn de la verkisto.
La korpo de Tony Duvert estis trovita en lia domo la 20an de aŭgusto 2008, kelkajn semajnojn post la forpaso[14], en progresinta malkomponiĝada stato. Sia morto datiĝus de la komenco de julio[noto 3]. Oni trovis en la domo seksajn bildojn de neplenaĝuloj (David Caviglioli, kritikisto de Le Nouvel Observateur, rigardis tion kiel la «naŭzan finon de seksa kaj morala senelirejo en kiu eĉ la literaturo perdiĝis»[15]) kaj oni parolis pri neeldonitaj manuskriptoj, sed laŭ sia frato Alain, Tony Duvert, tre senhava, «lasis nur ŝuldojn» kaj neniun verkaĵon. Iom post la anonco de sia morto, la granda plimulto de nekrelogoj estis laŭdaj, formantaj laŭ René de Ceccatty «kuriozan interkonsentan rekviemon»[16].
Literatura stilo
Siaj verkoj estas markitaj, krom la influo de la nova romano, de la rikureco de la karakterizaj temoj ĉe Tony Duvert: infaneco, pornografio, doloro, sekso, naiveco. La kritikisto Claude Mauriac priskrikas ĝin en Paysage de fantaisie kiel «konstantan pasadon de la abomeninda al la delica kaj de la malaminda al la eskvizita» kiu rivelas, laŭ li, «kapablojn kaj arton malfacile esprimeblaj per la vorto talento»[8].
Pluraj liaj verkoj eniras en la sadisman tradicion de asociado de la perforto kun la sekseco, ligita al kredo je fundamenta graveco de la krueleco kaj en sociaj kaj seksaj rilatoj[17]. Aliflanke Tony Duvert estas konsiderita ĉe sia debuto kiel «disĉiplon de Jean Genet[18]» (aŭtoro kiun li mem asertas estimi malmulte). René de Ceccatty priskribas lin kiel «bonegan portretiston de la stulteco», laŭ la tradicio de Gustave Flaubert[19]. Siaj unuaj poeziaj fikcioj estas proksimaj al la verkoj de Alain Robbe-Grillet, kvankam tuj poste li kliniĝas al poezia realismo atenta al la novigadoj de Ian McEwan[20].
Defendo de pedofilio kaj de la infana sekseco
Konata pro la depostulo de sia pedofilio[21], Tony Duvert diras, ke li defendas «la rajton de la infanoj disponi de sia libera sekseco»[22]. En 1980 li skribis, ke li havis seksrilatojn «kun pli ol mil knaboj», «ses ĝis kvindek-jaraĝajn kaj pli»[23]. Du eseoj aparte ilustras siajn konvinkojn (Le Bon Sexe illustré, aperinta en 1974, kaj L'Enfant au masculin en 1980), kiuj estas transmetitaj ankaŭ en pluraj romanoj en kiuj la pedofiliaj rilatoj okupas hegemonian lokon, kiel Quand mourut Jonathan aŭ Journal d'un innocent. En Quand mourut Jonathan, la knabo aperas kiel la inicianto de sia seksa rilato kun la plenkreska rolulo, kiun li kuraĝigas lin sodomii[24].
En Le Bon Sexe illustré, Duvert asertas: «La priseksa informo de 10/13-jaraĝa knabo signifas nenian problemon por tiu, kiu amoras kun li (…). La knabo 10/13-jaraĝa havas do tiom da sekseco, kiom li povas kaj kvankam poste li zorge kaŝas ĝin antaŭ siaj parencoj, ofte li sin fordonas al multaj sekretaj aventuroj ĉiaspecaj»[25]. En la sama verko li ridindigas alertan bildon kontraŭ pedofiloj kaj denuncas la subpremadon uzata kontraŭ ĉi-lastaj. Li diras, ke «la malpermeso, kiu frapas pederastion estas nura korolario de tiuj, kiuj kondamnas ĉe ni, je unu flanko, samseksemon, kaj je alia, la seksecon de la neplenkreskuloj» kaj ke la sadaj misuzantoj aŭ murdantoj de infanoj estas io «strangega». Laŭ Tony Duvert, «konvenas ripeti, ke inter puberecaj kaj nepuberecaj infanoj estas neniu diferenco de kapableco por plezuro. Nur varias, pli malpli, la plezuraĵoj, iliaj kodoj, iliaj roloj, ilia ensociiĝo». Laŭ li, la seksperfortoj de infanoj estas «tute abomenindaj kiel misuzo de povo –kaj nur kiel tio, nenecese diri»[26].
En 1979, iom post la apero de L'Île Atlantique, Tony Duvert donas intervjuon por Libération en kiu li asertas: «Laŭ mi, pedofilio estas kulturo. Ĝi nepre estu volo fari ion el tiu rilato kun la infano. Se temas nur pri diri, ke li estas linda, freŝa, bela, bona por leki lin ĉie, mi ja opinias tion, sed tio ne sufiĉas... Ja oni povas krei sovaĝajn rilatojn tute personajn: sed oni ne kontentiĝu kun sovaĝaj rilatoj se oni havas rilatojn kun infanoj. Estas esenca, ke la rilatoj estu kulturaj. Kaj estas esenca, ke okazu io nek patreca nek pedagogia. Oni nepre devas krei civilizacion». En la sama intervjuo, Tony Duvert kritikas la povon de la patrinoj sur siaj infanoj, kion li nomas «matriarkeco por nepuberuloj», kaj konsilas «malhelpi, ke la virinoj havu ekskluzivan rajton sur la infanoj (...). Ne temas nur pri tio, ke estu seksrilatoj aŭ ne. Mi konas iun infanon, kaj se lia patrino oponas al la rilatoj, kiujn mi havas kun li, tio ja ne estas pro kacaj aferoj, sed antaŭ ĉio pro tio, ke mi lin forprenas al ŝi. Pro povaj aferoj, jes. Alivorte, ŝi alproprigas al si pupinon kaj vartas ĝin.»[27].
En 1980, Tony Duvert publikigis la eseon L'Enfant au masculin, en kiu li asertas, ke la seksaj rilatoj inter plenkreska viro kaj knabo dependas de la samseksemo de la neplenaĝulo kaj ke la subpremado de pedofilio estas integra parto de la persekutado al samseksemuloj[28] Por li, «la pedofilo obskurigas la gepatrajn valorojn: inter la grego, la brutaro, la ordinaraj infanoj, li eltrovas la homajn miraklojn» (...) «la pedofilo demandas tro kaj li enkondukas valorojn tro verajn»[29]. Koncerne siajn preferojn, li skribas: «mia pedofilio centriĝas do sur la nepuberecaj knaboj. Sed kiam komencas nepubereco? La beboj ankoraŭ ne altiras al mi; mi ŝatas freneze la etulojn du ĝis tri-jarajn, sed tiu ĉi pasio restis platona; mi neniam amoris kun puero malpli ol ses-jaraĝa kaj tiu manko de sperto, eĉ se mi lamentas ĝin, ne min frustras vere. Kontraŭe, je ses jaroj, la frukto ŝajnas al mi matura: li estas viro kaj mankas al li nenio. Tiu ĉi devus esti la aĝo de la majoritato»[30]. Laŭ li, «La pedofiloj depostulas la rajton vivi libere la amon, kiun donas al li infano, kaj ĝui libere la amplezurojn, eĉ pasemajn, per kiuj ili malkovras ke knabo kaj viro povas esti feliĉaj kiel diabloj»[31]. En la sama verko, li denuncas ankaŭ la «inan neceson de povo sur la infano», la «heterokration», t.e. la «totalismon» kiu signifas, laŭ li, la aliseksemon funkciantan kiel normo kaj la ambaŭseksemon (viran), kiun li nomas «piĉkaptilo»[32].
En 1989, en sia verko Abécédaire malveillant, Tony Duvert denuncos tion, kion li rigardas kiel la uzon de la pedofilio kaj de la subpremado de la infana sekseco —sub la egido de la «protektado» kontraŭ la sekso— kiel politikan pretekston de la dekstrularo por uzi la socian subpremadon kaj kontrolon kun la kompliceco de la maldekstrularo, strategio kiun li similigas al faŝista ideologio, kiun li difinas kiel la unuiĝo de iu «novnazismo» kaj iu «murda kristanismo»:
«Protekti la infanojn kontraŭ sekso —komencante de la ilia, kiu estas detruata— estas la alibio jam invokata de la dekstrularo en pluraj landoj de Eŭropo por infesti la socion, preni la kontrolon de la privataj vivoj, de la presaĵoj, de la bildoj, de la publikaj deklaroj, de la iniciatoj kiujn partoprenas neplenkreskuloj, por regi per suspektado, denuncado, ĝenerala enketado, por inspekti kun iu ajn preteksto, por izoligi de la mondo la infanojn, por persekuti la liberecojn kiujn ili ne povas nuligi. La dekstrularo tiras profiton tiel el grava febleco de la progresistoj, kiuj havas nek kuraĝon ŝanĝi la kutimojn, nek imagon krei por la infanoj, ĉiu laŭ sia sekso, socian rangon havigantan al ili la rajton je persona pensado kaj privata vivo. Sed ĉu estas ia politikisto, ia «maldekstrisma» intelektulo, kiu vidas ĉe la infano ion pli ol besteto kun nedifinitaj aĝo kaj sekso, iom tenera, iom ĝena, tute prave konfidenda al la sinjoroj kaj eŭnukoj esperante, ke li similos al paĉjo? La konservativuloj, la hipokritaj moralistoj, la riĉegaj konfesiaj lobioj estas libere alproprigintaj al si la tutan infanaron. La obskurantistoj konkeris la ekskluzivan rajton trejni la kondutojn. Tiele kreskas la elektantaro de la morgaŭ regnonta dekstrismo, kiu ja nomiĝos socialisma, eŭropa kaj nacia… La faŝismo revenas. Ĝi sterniĝas antaŭ la sama indiferento, kiel antaŭ sesdek jaroj. Kun la kompliceco de la maldekstrularo kaj de la inteligencio, kaŝantaj ilian propran puritanismon kaj grandegan disdegnon al la «neplenkreskuloj», ĝi estas novnaziismo malpli kaj malpli kaŝita kaj murda kristanismo, kiuj unuiĝas kontraŭ la homo, trudontaj ilian bestan ideologion al la junularo de du kontinentoj sen renkonti obstaklojn. » [33].
En tiu ĉi verko, kompilo de notoj kaj aforismoj sub la formo de vortaro, Tony Duvert inkludas la tekstojn traktantajn pri infanoj en la artikolo "Zoofilio" kun la intenco denunci la situacion de malestimo al kiu la neplenkreskuloj estas submetitaj laŭ li de la socio.
Notoj
- ↑ La naskiĝdato de Tony Duvert koincidas kun la aneksado en la francan Kriminalan Kodon de la alineo de la artikolo 331, kiu krimigas la seksajn rilatojn kun personoj malpli aĝaj ol 15 jaroj. Tony Duvert komentas tiun ĉi anekdoton en sia libro Le Bon Sexe illustré: «Ĉu stranga antaŭdestino? Ĉu signo de l' ĉielo? La alineo de la artikolo 331, kiu similigas al krimo la amon al la personoj malpli ol dekkvinjaraj datumas de la 2-a de julio 1945. Tio estas mia naskiĝdato. Neniu povintus veni en la pedofilian mondon sub pli bonaj aŭspicioj. Tio valoras la tutan astrologion».
- ↑ En la franca, la vorto "soixante-huitard" (sesdekokulo) indikas homon kiu partoprenis la eventojn de majo de la 68a aŭ adoptiĝinta la morojn kaj ideojn defenditajn de tiu movado.
- ↑ La plej malnova poŝtaĵo de sia leterskatolo datiĝis de la 4-a de julio 2008 (Gilles Sebhan, 2010, p. 132).
Referencoj
- ↑ Guillebaud, Jean-Claude. La Tyrannie du plaisir, Seuil, 1998, p. 24.
- ↑ Sebhan, Gilles. Tony Duvert l'enfant silencieux. Parizo: Denoël, 2010. ISBN 2207101231.
- ↑ Sl, p. 22.
- ↑ Sl, p. 52
- ↑ Sl, p. 38
- ↑ Sl, p. 62.
- ↑ Serge André, La signification de la pédophilie Arkivigite je 2010-12-25 per la retarkivo Wayback Machine
- ↑ 8,0 8,1 Mauriac, Claude, "Une littérature corrosive", Le Figaro littéraire, n-ro 1396, 17a de februaro 1973, II, p. 16
- ↑ Tombeau pour Tony Duvert (france), L'Express, 2010-4-10.
- ↑ Slipo de la libro en la retejo de Minuit.
- ↑ L'Événement du jeudi, 07-13 de decembro 1989.
- ↑ Ceccatty, René "Eugène Savitzkaya de la nausée au plaisir", en Le Monde, 1989-04-07-.
- ↑ Pierre Drachline kaj Josyane Savigneau cititaj de Garcia (2005), p. 62
- ↑ Pancrazi, Jean-Noël. "Tony Duvert", en Le Monde, 2008-08-24, p. 13
- ↑ Caviglioli, David. "Vie et mort d'un écrivain pédophile : Duvert le mal-aimant". Le Nouvel Observateur, 2010-05-13.
- ↑ Ceccatty, René. "Une effrayante liberté", 2008-10-24, p. 5.
- ↑ Hemka, Gert, «From Sade to Fassbinder: Aesthetics of Cruelty and Male Love in Homosexual Artists», en Raymond Corbey kaj Joep Leerssen, Alterity, identity, image: selves and others in society and scholarship, Amsterdamo kaj Nov-Joko: Rodopi, 1991, pp. 57-8
- ↑ «Minuit à minuit», en Le Nouvel Observateur, n-ro 418, p. 69, 11a de novembro 1972
- ↑ René de Ceccatty, «Je t'aime, je te tue», em Le Monde, 5a de septembro 1997.
- ↑ Fletcher, John, Alain Robbe-Grillet[rompita ligilo], Londono: Routledge, 1983, p. 84.
- ↑ Ariño, Philippe, Dictionnaire des codes homosexuels : partie I à W. Parizo: L'Harmattan, 2008, p. 177
- ↑ Mort d'un écrivain à Thoré-la-Rochette Arkivigite je 2011-02-24 per Wikiwix, blogo de Pierre Assouline, 23 de aŭgusto 2008
- ↑ Tony Duvert, L'Enfant au masculin. Parizo: Minuit, 1980, p. 106
- ↑ Tony Duvert, Quand mourut Jonathan. Parizo: Minuit, 1974, pp. 204-206
- ↑ Duvert, Tony, Le Bon Sexe illustré. Parizo: Minuit, 1974, p. 38
- ↑ Duvert, Tony, c.v., pp. 99-107
- ↑ "Non à l'enfant poupée", deklaroj kolektitaj de Guy Hocquenghem kaj Marc Voline, Libération, 10a de aprilo 1979
- ↑ Duvert, Tony, L'Enfant au masculin. Parizo: Minuit, 1980, p. 178
- ↑ Duvert, Tony, c.v., pp. 12-14
- ↑ Duvert, Tony, c.v., pp. 18 kaj 21
- ↑ Duvert, Tony, c.v., p. 38
- ↑ Duvert, Tony, c.v., pp. 95-96
- ↑ Duvert, Tony. Abécédaire malveillant, Parizo, Minuit, 1989, pp. 138-140.
Literaturo
- Romanoj
- Récidive, Minuit, Parizo, 1967. Nova versio en 1976. ISBN 2-7073-0093-4.
- Interdit de séjour, Minuit, Parizo, 1969. Nova versio en 1971. ISBN 2-7073-0160-4.
- Portrait d'homme-couteau, Minuit, Parizo, 1969. Nova versio en 1978. ISBN 2-7073-0193-0.
- Le voyageur, Minuit, Parizo, 1970. ISBN 2-7073-0224-4.
- Paysage de fantaisie, Minuit, Parizo, 1973. Premio Medicis 1973.
- Journal d'un innocent, Minuit, Parizo, 1976. ISBN 2-7073-0095-0.
- Quand mourut Jonathan, Minuit, Parizo, 1978. ISBN 2-7073-0219-8.
- L'Île Atlantique, Minuit, Parizo, 1979. ISBN 2-7073-0250-3. Poŝa reeldono 2005. ISBN 2-7073-1933-3.
- Un anneau d'argent à l'oreille, Minuit, Parizo, 1982. ISBN 2-7073-0606-1.
Eseoj kaj teoriaj artikoloj
- "La parole et la fiction: à propos du Libera", Critique, n-ro 252, majo 1968. Reeldono Éditions de Minuit, 1984. ISBN 2-7073-0674-6.
- "Des courants d'air gelés", Preuves, n-ro 209-210, aŭgusto-septembro 1968.
- "La lecture introuvable", Minuit, n-ro 1, Éditions de Minuit, novembro 1972.
- "La sexualité chez les crétins", Minuit, n-ro 3, Éditions de Minuit, marto 1973, pp. 60–72.
- "La folie Tristan, ou, L'indésirable", Minuit, n-ro 4, Éditions de Minuit, majo 1973, pp. 53–70.
- Le Bon Sexe illustré, Minuit, Parizo, 1973. ISBN 2-7073-0003-9.
- "Alejandro - le corps du désir", prefaco al la katalogo de la ekspozicio Ramon Alejandro, Galerie Arta, Genua, marto 1974.
- "L'érotisme des autres", Minuit, n-ro 19, Éditions de Minuit, majo 1976, pp. 2–12.
- L’Enfant au masculin, Minuit, Parizo, 1980. ISBN 2-7073-0321-6.
- "Idée sur Narcisse", Masques, n-ro 3, vintro 1979-1980
- "Genet contre Bataille", Masques, n-ro 12, vintro 1981-1982.
- Abécédaire malveillant, Minuit, Parizo, 1989. ISBN 2-7073-1316-5.
Poeziaj rakontoj
- "District", en Les Cahiers du Chemin, n-ro 3, Gallimard, aprilo 1968.
- "Ballade des petits métiers", Minuit n-ro 24, Minuit, aprilo 1977.
- District, Fata Morgana, Montpellier, 1978. Nova versio de la teksto publikigita en 1968 en Les Cahiers du Chemin, n-ro 3.
- "Le garçon à la tête dure: inspiré des Mille et une Nuits", Minuit, n-ro 30, Minuit, septembro 1978.
- Les petits métiers, Fata Morgana, Montpellier, 1978. Plivastigita versio de la teksto publikigita en 1977 en Minuit, n-ro 24.
- "Conte", Libération Sandwich, n-ro 4, 1979-12-22.
- "ABC par Tony Duvert", Libération, n-ro 2015, 1980-08-07. Kompilo de tekstoj.
Gazetaro
- Krucvortoj kaj multaj artikoloj en la revuo Le Gai Pied.
Intervjuoj
- "L'érotisme n'est pas un violon d'Ingres", interparolo en L'Express, n-ro 1124, 22-28 januaro 1973, p. 106.
- "Tony Duvert – Non à l'enfant poupée", deklaroj kompilitaj far Guy Hocquenghem kaj Marc Voline, aperintaj ĉe Libération la 10an kaj 11an de aprilo 1979.
Vidu ankaŭ
|
|
