La palestina araba dialekto inkludas plurajn formojn de la levantenia dialekto de la araba, parolataj de la palestinanoj en Palestino kaj de la palestina diasporo tutmonde.
La dialektoj parolataj de la araboj de Levantenio - la orienta marbordo de la Mediteraneo - aŭ la levantenia araba, formas grupon de arabaj dialektoj. Manlibroj pri la "siria dialekto" produktiĝis en la frua 20-a jarcento,[1] kaj en 1909 eldoniĝis specifa manlibro por la palestina araba.
Oni povas priskribi la palestinan araban dialekton kiel variaĵon de la levantenia araba dialekto pro tio, ke ĝi montras la jenajn distingajn levanteniajn trajtojn:
La rimarkeblaj diferencoj inter la sudaj kaj nordaj formoj de la levantenia araba, kiel la norda siria kaj libana araba, estas pli fortaj en eksterurbaj dialektoj. La ĉefaj diferencoj inter la palestina kaj norda levantenia arabaj estas jenaj:
Estas ankaŭ kelkaj kutimaj palestinaj vortoj, kiuj estas ŝiboletoj en Levantenio.
Ĉar la palestina araba estas parolata en la korlando de la Ŝemida lingvaro, ĝi tenis multajn tipajn ŝemidajn vortojn. Tial ĝi estas relative facile diveni la palestin-arabajn ekvivalentojn de vortoj en la moderna norma araba lingvo. Tamen, iuj vortoj ne estas travideblaj ekvivalentoj de modernnormaj arablingvaj vortoj kaj meritas priskribon. Tio okazas ĉu pro ŝanĝiĝo de signifo dum la jarcentoj aŭ pro la adopto de nearabaj vortoj. Rimarku ke ĉi tiu sekcio koncentras sin ĉefe al la urba palestina dialekto, krom kiam ĝi indikas alie.
La vortojn uzataj en la palestina dialektoj por esprimi la bazajn verbojn voli, havi, ekzistas oni nomas prepoziciaj pseŭdoverboj pro tio, ke ili kunhavas la trajtojn de verboj sed estas konstruitaj per prepozicio kaj sufiksa pronomo.
En la perfektivo, tiujn formojn antaŭvenas la verbo كان [ka:n], ekz. ni volis estas كان بدنا [ka:n 'bɪddna].
Kiel en la plimulto da formoj de la parolata araba, la relativaj subfrazaj indikiloj de la klasika araba (الذي، التي، اللذان، اللتان، الذين kaj اللاتي) simpliĝis al la unuopa formo إللي ['ʔɪlli].
La ĉefaj palestinaj demandaj pronomoj (kun siaj modernnormaj arablingvaj kontraŭpartoj) estas la jenaj:
Rimarku, ke kvankam oni tentiĝas konsideri la longan [i:] en مين [mi:n] 'kiu?' kiel influo de la antikva hebrea מי [mi:] al la klasika araba من [man], ĝi egale povus esti ĝeneraligo de la longaj vokaloj en la aliaj demandovortoj.
En la klasika araba, la nerekta objekto markiĝis per la partikulo /li-/ ('por', 'al'). Ekzemple "Mi diris al li" estis قلت له ['qultu 'lihi] kaj 'Mi skribis al ŝi' estis كتبت لها [ka'tabtu li'ha:]. En la palestina araba, la indikilo de nerekta objekto ankoraŭ baziĝas sur la konsonanto /l/, sed kun pli kompleksaj reguloj kaj du malsamaj vokalaj ŝablonoj. La baza formo antaŭ pronomoj estas klitika [ɪll-], kiu ĉiam portas la akcenton, kaj al kiu personaj pronomoj estas sufiksigitaj. La bazaj formoj antaŭ substantivoj estas [la]. Ekzemple:
En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el vikipedia artikolo Palestinian Arabic angle.