La Dua Sudana Enlanda Milito estis armea konflikto kiu daŭris de 1983 ĝis 2005 inter la Registaro de Sudano kaj la Sudana Popola Liberiga Armeo (SPLA). Tio estas rekta daŭrigo de la unua sudana enlanda milito, kiu okazis inter 1955 kaj 1972. Kvankam la batalado origine komenciĝis en la Suda Sudana regiono, la milito poste disvastiĝis al la Nubaj Montoj kaj la regiono de la Blua Nilo.
Laŭ taksoj, du milionoj da homoj mortis kiel rezulto de la milito, malsato, kaj malsano kaŭzitaj rekte de la konflikto. Kvar milionoj da homoj en Suda Sudano estis devigitaj translokiĝi el siaj hejmoj almenaŭ unufoje dum la milito (kaj ofte pli ol unufoje). La nombro da civiluloj mortigitaj en la milito estas inter la plej alta ekde la Dua Mondmilito[1], kiam la milito ankaŭ estis karakterizita per granda nombro da malobservoj de homaj rajtoj, inkluzive de okazaĵoj de masakro kaj ĝeneraligita sklaveco.
La milito fine kondukis al la starigo de la ŝtato Suda Sudano dum 2011, ses jarojn post la finiĝo de la milito.
Fono kaj kaŭzoj
Mapo de Sudano dum la Enlanda Milito.
Grava tendenco, kiu manifestiĝis preskaŭ dum la tuta sudana historio, estas la daŭra lukto inter la centra registaro, kiu celas vastigi sian regadon, kaj ŝlosilaj elementoj en la sudana periferio, kiuj multfoje starigis marĝenajn asertojn. La centra registaro, kiu tradicie estis establita laŭ la rivero Nilo, luktis dum jarcentoj por apliki sian kontrolon al la interno de Sudano, malproksime de Nilo. Ekde la 18-a jarcento, la centraj registaroj, kiuj regis la sudanan regionon, sisteme kaj senĉese agadis por plifirmigi sian potencon kaj ekspluati la sudajn kaj periferiajn regionojn de Sudano, ofte en rekta konflikto kun la loĝantaroj vivantaj en tiuj ĉi regionoj [2].
Pluraj fontoj priskribis la daŭrantan konflikton kiel religian lukton, kun la daŭrantaj provoj de la centra islama registaro trudi la principojn de la islama religio kaj Ŝario al ne-islamanoj vivantaj en la sudo, kondukante al perforta lukto, kaj finfine al enlanda milito [3][4][5][6][7].
En tempo kiam Sudano estis regita fare de la britoj, brita regado dividis Sudanon en nordan provincon kaj sudan provincon, kun ĉiu provinco regita aparte. Dum tiu periodo, la karaktero de la suda provinco estis tre simila al tiu de la aliaj britaj kolonioj en Orientafriko - Kenjo, Tanganjikio kaj Ugando, dum la naturo de la norda provinco estis pli simila al la arablingvaegipta provinco.
Dum la unuaj jaroj de brita regado en Sudano, la britoj malhelpis la arabojn de la nordo pri tenado de pozicioj de potenco en la sudo, kiu estas karakterizita per afrika pensmaniero kaj tradicioj, kaj eĉ komerco estis limigita en amplekso inter la du provincoj. Tamen, komence en 1946, la britoj subiĝis al norda premo kaj komencis labori por kombinaĵo de la du distriktoj. La araba iĝis la lingvo de registaro ankaŭ en la sudo, kaj la arabaj loĝantoj de la nordo komencis okupi ŝlosilajn postenojn en la registaro en la sudo. En respondo, membroj de la elito en la sudo, kies granda plimulto parolas la anglan, indignis pri tiu ŝanĝo de direkto, kiu ekskludis ilin el ilia registaro [8]. Kiel parto de la procezo de malkoloniigo, ŝlosilaj postenoj en loka administracio en la sudo estis plejparte transdonitaj al membroj de la nordaj elitoj kiuj ekloĝis en Ĥartumo, kio kaŭzis agitadon en la sudo.
De 1950 ĝis la fino de brita regado en Sudano en 1956, la britoj agis iom post iom por doni al Sudano sendependecon, sed tiu procezo estis plejparte bazita sur plifortigo de la norda elito, dum neglektado de la elito en la sudo. Ekzemple, dum la intertraktadoj kaj oficialaj preparoj por la sendependeco de Sudano, sudsudanaj gvidantoj tute ne estis invititaj partopreni en la interparolado. Dum 1953, la sudana komitato kiu partoprenis en kontaktoj kun la brita registaro inkluzivis nur 6 gvidantojn de la sudo, kvankam en tiu tempo ekzistis proksimume 800 sudaj gvidantoj okupantaj ŝlosilajn postenojn en la suda provinco.
La Dua Mondmilito siaflanke atentigis pri la temo de naturaj rimedoj. En la regiono inter Norda kaj Suda Sudano estas vastaj naftejoj, kio rezultigas ke la interesoj de eksterlandaj estaĵoj estis signife implikitaj en la estonteco de la regiono (tra la jaroj, enspezoj de la regiono estis eksproprietigitaj en favoro de okcidentaj interesoj, kiel okazis en Niĝerio). Nordaj gvidantoj serĉis kontroli tiujn resursojn, pro la geografia loko de la norda provinco ĉe la rando de la Sahara Dezerto, kiu ne estas taŭga por agrikulturo. En komparo, Suda Sudano ĝuas signife pli altan gradon de aliro al akvo kaj fekunda grundo, pro la nombro da alfluantoj de la riverego Nilo kaj peza precipitaĵo kompare al la norda regiono. Tial, Nordaj gvidantoj konsideris kiel plej grava la kontrolon de la naftkeja regiono, kun naftoproduktoj respondecaj pri proksimume 70% de la totala profito de tiama Sudano el eksportaĵoj, kaj kontribuante plejparte al la evoluo de la Norda Distrikto.
Dum tiu periodo, la Suda Distrikto ankaŭ estis karakterizita per larĝa gamo de sangelverŝaj konfliktoj inter la diversaj triboj en la Sudo. La plej granda parto de la konflikto okazis inter la Nuera kaj Dinka triboj, sed ankaŭ inter aliaj etnoj. Lokaj luktoj inter tiuj triboj daŭre okazis eĉ post kiam Suda Sudano akiris sendependecon.
Inter 1955 kaj 1972, en Suda Sudano eksplodis la unua sudana enlanda milito inter nordaj islamanoj kaj sudaj kristanaj loĝantoj. La milito finiĝis en 1972, kun la subskribo de la Interkonsentoj de Adis-Abebo. La interkonsentoj inkludis la donadon de religia kaj kultura aŭtonomio al la kristana sudo [9].
Post la fino de la Unua Enlanda Milito, la Interkonsentoj de Adis-Abebo estis integrigitaj en la konstitucio de Sudano; Rompo de interkonsento fare de la sudana registaro kondukis rekte al la Dua Enlanda Milito [10].
La unua rompo de la interkonsento venis en tempo kiam sudana prezidanto Jaafar Nimeiri provis preni kontrolon de la naftokampoj kiuj etendiĝis ĉirkaŭ la nord-suda limregiono. Nafto estis unuafoje malkovrita ĉe la supro de Blua Nilo en 1979. La malkovro de la naftokampoj igis la sudanan registaron internigi la signifajn ekonomiajn gajnojn kiuj akiros al tiuj, kiuj regas ĉi tiujn kampojn.
Islamaj fundamentistoj en la nordo kontraŭbatalis la principojn de la Adis-Abeba Interkonsento, kiu kondukis al aŭtonomio por la ne-islama plimulto en Suda Sudano. La influo de la fundamentistoj sur la sudana reĝimo iom post iom pliiĝis, kaj en 1983, prezidanto Nimeiri anoncis, ke Sudano, en sia tutaĵo, estas islama ŝtato, kio fakte signifas, ke la deklaracio estis la fino de la aŭtonoma registaro en la sudo, kaj tial rekta malobservo de la Interkonsento de Adis-Abebo [11].
Sudana Popola Liberiga Armeo (SPLA)
Baldaŭ post la deklaracio de la forigo de suda aŭtonomio, la Sudana Popola Liberiga Armeo (SPLA) estis fondita en 1983 kiel ribela grupo, kies ĉefa celo estis renovigi aŭtonomian regadon en Suda Sudano, per armita lukto kontraŭ la centra registaro en Sudano. La movado, gvidata de John Garang, baziĝis sur subtenantoj kaj volontuloj en Sud-Sudano, sed en siaj publikaj deklaroj ĝi deklaris, ke ĝi laboras por la avantaĝo de ĉiuj sudanaj civitanoj subpremataj de la centra registaro. En siaj fruaj tagoj, la movado daŭre pledis por la ekzisto de unuiĝinta Sudano, kritikante la agadojn de la centra registaro, kies politikoj, kaj la forigo de suda aŭtonomio, iom post iom kaŭzis nacian "disfalon".
Inter eskalado kaj intertraktado
En majo 1986, ĉefministro al-Mahdi kaj la koalicia registaro komencis pacnegocadojn kun la Sudana Popola Liberiga Armeo (SPLA). En la sama jaro, la Liberiga Armeo, kune kun kelkaj sudanaj partioj, okazigis komunan renkontiĝon en Etiopio, kiu finiĝis kun la deklaracio de la Koka Baraĵo. Tiu ĉi deklaracio postulis la abolicion de Ŝario-leĝo en Sudano, kaj la transiro al konstitucia reĝimo kaj la donado de aŭtonomio en la sudo. En 1988, la Popola Liberiga Armeo kaj la Socialisma Unia Partio kune redaktis pacplanon postulantan la forigon de armeaj interkonsentoj kun Egiptio kaj Libio, la frostigon de Ŝario-leĝo, ĉesigon de la krizostato, kaj batalhalton en la civila milito. Malgraŭ tio, ĉefe dum tiu periodo okazis ke la civila milito de la lando intensiĝis konsiderinde, la mortnombro soris, kaj la nacia ekonomio daŭre plimalboniĝis, kiu eĉ kaŭzis amasajn tumultojn sekvantajn la plialtiĝon de prezoj de bazaj varoj en 1988, kondukante al interveno fare de la sudana registaro kaj abolicio de la plialtiĝon de prezoj.
La militista puĉo de 1989
La situacio denove ŝanĝiĝis la 30-an de junio 1989, kiam oficiroj en la sudana armeo, gviditaj fare de kolonelo Omar Hassan al-Baŝir, subtenata de la Islama Fronta Partio (NIF), faris militistan puĉon kaj senpotencigis la registaron de al-Mahdi. Post la puĉo, al-Bashir iĝis la totalisma gvidanto de Sudano kiel prezidanto, ĉefministro, kaj komandanto de la armetrupoj egale.
La nova armea administracio gvidata de al-Bashir malpermesis la ekziston de sindikatoj, politikaj partioj kaj aliaj nereligiaj institucioj. En la sama tempo, proksimume 78 000 armeaj, policaj kaj civilaj oficialuloj estis "purigitaj" por transformi la landon.
Daŭrigo de la milito: 1991 - 2001
Fine de 1989, kaj post serio da sukcesaj militaj agadoj, la Sudana Popola Liberiga Armeo tenis grandajn teritoriojn en la sudaj partoj de sud-Sudano kaj funkciis en la sudaj partoj de Darfuro kaj de la Blua Nilo. En la sama tempo, la sudana registaro kontrolis la plej multajn el la plej gravaj grandurboj en la sudo, inkluzive de Juba, Vav kaj Malakal. Neoficiala batalhalto inter la partioj kolapsis en oktobro 1989.
En julio 1992, iniciata atako de registaraj fortoj akiris kontrolon super la plej granda parto de suda Sudano, kaj sukcesis transpreni la ĉefsidejon de la Popola Liberiga Armeo en Sudano [12].
Kaj la regulaj armeotrupoj kaj la fifamaj registaraj milicfortoj (ankaŭ konataj kiel la Popola Defendo-Armeo, PDF) kutimis rutine ataki kaj trudeniri vilaĝojn en suda Sudano kaj la Nubaj Montoj [13] La sudanaj registaroj tra la jaroj faris ampleksan uzadon de armetrupoj kiuj ne estas parto de la regula armeo, en speco de "prokura milito", precipe en suda Sudano kaj la limregionoj inter la nordo kaj la sudo, por fari militon, kaj konservi regulan armean pozicion. Tiuj milicoj estis rekrutitaj loke en ĉiu regiono kaj regiono, sed en praktiko la rekrutado estis farita kun signifaj sekretaj ligoj al elementoj en la sudana registaro. Multaj el la armitaj milicoj kiuj funkciis en la Ĥartuma areo por la avantaĝo de la registaro, ekzemple, faris tion sub la gvidado de la Islama Fronto (NIF), kiel parto de la "dividu kaj regu" taktikon [14].
Interna konflikto en la Sudana Popola Liberiga Armeo
De 1991 ĝis 1993, interna tumulto inter la ribelantoj igis la rivalojn de kolonelo Garang, la gvidanto de la Sudana Popola Liberiga Armeo, disiĝi de la armeo kun siajn sekvantoj kaj krei tri novajn ribelamajn frakciojn. La 5-an de aprilo 1993, la tri frakcioj de la Liberiga Armeo anoncis en Gazetarkonferenco en Najrobio, Kenjo, pri formiĝo de komuna koalicio, nomata "Unuiĝinta Liberiga Armeo de la Sudana Popolo", aparta armeforto de la origina Sudana Popola Liberiga Armeo.
Konduto de la Sudana Registaro
Dum la jaroj 1990-1991, la sudana registaro apogis Saddam Hussein dum la Golfa Milito. Ĉi tiu subteno kaŭzis malfavoran ŝanĝon en la sintenoj de Usono al la sudana registaro. La usona administracio sub prezidanto Bill Clinton deklaris malpermeson de usona investado en la lando, kaj eĉ transdonis monon al la najbaroj de Sudano por helpi forpeli la fortojn de la sudana registaro, kiuj kutimis transpasi la limojn en la batalo kontraŭ la ribelantoj. Samtempe Usono lanĉis diplomatian kampanjon por "izoli" Sudanon, kiu igis pli kaj pli da landoj trakti ĝin kiel ribelan ŝtaton.
Ekde 1993, la najbaroj de Sudano, Eritreo, Etiopio, Ugando kaj Kenjo laboris por antaŭenigi pacan iniciaton en Sudano sub la aŭspicioj de la Interregistara Panelo pri Evoluo (IGAD), sen sukceso. Malgraŭ la manko de reala progreso, la Aŭtoritato iniciatis en 1994 la publikigon de la Deklaracio de Principoj (DOP), kun la celo difini la esencajn elementojn necesajn por la solvado de la konflikto en justa maniero; La deklaracio rilatis, interalie, al religi-ŝtataj rilatoj, la divido de potenco inter la Nordo kaj la Sudo, la distribuado de naturresursoj, kaj la rajto de la Sudo al memdetermino. La sudana registaro rifuzis subskribi la deklaracion de principoj ĝis 1997, post vico da perdoj de registartrupoj en bataloj kontraŭ la Liberiga Armeo.
Konduto de la Unuiĝinta Liberiga Armeo de la Sudana Popolo
En 1995, la opozicio al la sudana registaro en la nordo formis konektojn kun elementoj en la suda opozicio por formi koalicion de opoziciaj partioj, nomita la "Nacia Demokrata Alianco" (NDA). Tiu evoluo kaŭzis la kreadon de alia fronto en la civita milito kontraŭ registartrupoj, ĉi-foje en nordorienta Sudano, kiu ŝanĝis la naturon de la tradicia nord-suda konflikto en pli larĝan lukton inter centra registaro kaj periferiaj regionoj. La ŝlosilaj elementoj en la Nacia Demokrata Alianco estis la Unuiĝinta Liberiga Armeo de la Sudana Popolo, la Nacipartio kaj la Demokrata Unia Partio, kune kun kelkaj organizitaj partioj kaj grupoj de la Norda Sudana regiono.
En la sama jaro, Eritreo, Etiopio kaj Ugando pliigis la amplekson de armea asistado al la Liberiga Armeo, ĝis la punkto de sendado de regulaj armeofortoj en Sudanon. Tamen, etiopa kaj eritrea armea implikiĝo malfortiĝis dum la du landoj estis implikitaj en limkonflikto en 1998 kaj sekva milito inter ili, kaj uganda implikiĝo malfortiĝis sekvante la ugandan fokuson sur la konflikto en la Demokratia Respubliko Kongo.
En 1997, sep grupoj laborantaj kune kun la registaro, gviditaj fare de Riek Machar, la deputito de iama kolonelo en la Unuiĝinta Liberiga Armeo, subskribis la pacinterkonsenton de Ĥartumo kun la Nacia Islama Fronto, kondukante al la oficiala establado de la Sud-Sudana Defendarmeo (SSDF) kiel tegmenta organizaĵo por la diversaj grupoj. Jam en 1997, la registaro subskribis interkonsentojn kun kelkaj ribelaj frakcioj. Multaj el tiuj iamaj ribelantoj kiuj subskribis interkonsentojn kun la registaro poste translokiĝis al Ĥartumo, kie ili tenis marĝenajn poziciojn ene de la centra administracio, kaj kelkaj eĉ kunlaboris kun la registaro kontraŭ la sudana popola liberiga armeo. Tiuj interkonsentoj inter la registaro kaj la ribelaj organizaĵoj estis plejparte bazitaj sur la Deklaracio de Principoj de 1997, inkluzive de la Deklaracio pri la donado de grado da aŭtonomio al la Sudo, same kiel la rajto al mem-determino.
Eksteraj intervenoj kaj humanitara helpo
Sekvante internan proteston, la registaro de al-Mahdi aprobis en marto 1989 humanitaran helpoprogramon de UN nomitan "Operaco Savo Sudano", en kiu proksimume 100 000 tunoj da manĝaĵo estis liveritaj al la loĝantoj de la konflikta zono en la sudo, kio helpis eviti amasan malsatkatastrofon.
En 1999, Egiptio kaj Libio lanĉis la Egiptan-Libian Iniciaton (ELI). Je ĉi tiu punkto, la provo de la Interregistara Aŭtoritato pri Sekeco kaj Disvolviĝo (IGADD) komenci la pacprocezon inter la partioj - atingis sakstraton. La ĉefa celo de la egipta-libia iniciato estis impliki ankaŭ ne-sudajn opoziciulojn en la pacnegocadojn (precipe de la opozicio en Norda Sudano). Tamen, ĉar la iniciato evitis tuŝi polemikajn temojn, kiel la ebleco de deplojo en la sudo, la Popola Liberiga Armeo de Sudano sindetenis je adopto ĝin, kaŭzante grandmezure la mankon de sukceso por rompi la blokiĝon inter la partioj [15].
En septembro 2001, membro de la Senato de Usono, John Danforth, estis sendita de la usona prezidantoGeorge W. Bush kiel prezidenta sendito por paco en Sudano. La rolo de Danforth estis ekzameni ĉu Usono povus ludi signifan rolon en la finigo de la interna milito, kaj en la plibonigo de la humanitara situacio sendante helpon al la militzonoj, por helpi kaj redukti la suferon de sudanaj loĝantoj vivantaj en la konfliktzonoj.
Subskribante packontrakton
Suda Sudana Fronto, junio 2001.
Pacnegocoj inter la ribelantoj de la sudo kaj la registaro signife progresis dum 2003 kaj komence de 2004, malgraŭ la daŭrigo de batalado en diversaj partoj de la sudo de la lando. La kontaktoj finfine kondukis al la subskribo de la packontrakto inter la partioj la 9-an de januaro 2005, en Najrobio.
Inter la kondiĉoj de la packontrakto estis jeno:
La Sudo ĝuos registaran aŭtonomecon dum ses jaroj, kaj poste en 2011, okazos en la Sudo referendumo pri sendependeco.
Se la referendumo de 2011 kondukos, ke Sud-Sudano restas en la unuiĝinta ŝtato, la du flankoj de la konflikto kunfandos kelkajn el siaj armitaj fortoj favore al kreado de unuigita militforto de 39 000 soldatoj.
Enspezoj de naftejoj en la landlima regiono inter la regionoj estos egale dividitaj inter la registaro kaj la Unuiĝinta Liberiga Armeo de la sudana popolo dum la sesjara aŭtonomio.
Registaraj administraj postenoj estos orde dividitaj inter la partioj, laŭ regionoj.
Islama Ŝario daŭre estos praktikata en la Nordo, dum la amplekso de Ŝaria aplikado en la Sudo estos determinita fare de elektita asembleo de la suduloj.
Infansoldatoj en la milito
Dum la enlanda milito, batalfortoj sur ĉiuj flankoj rekrutis infanojn al siaj rangoj en batalo kaj krizhelproloj. La packontrakto (2005) kondiĉis, ke infansoldatoj estu liberigitaj kaj senditaj hejmen, kaj la Liberiga Armeo asertis esti liberiginta 16 000 infansoldatojn hejmen inter 2001 kaj 2004. Tamen, internaciaj observantoj trovis, ke la liberigitaj infanoj estis en multaj kazoj re-rekrutitaj fare de la Liberiga Armeo. Aktuale en 2004, ekzistis inter 2 500 kaj 5 000 infanoj en la servo de la Liberiga Armeo. Post la malkaŝo, la ribeluloj promesis senarmigi ĉiujn infanojn ĝis la fino de 2010, celo kiu laŭ la lastaj datumoj estis plenumita [16].
↑Sudan. Country Studies. Library of Congress. Alirita 10a de Januaro 2016 . “The factors that provoked the military coup, primarily the closely intertwined issues of Islamic law and of the civil war in the south, remained unresolved in 1991. The September 1983 implementation of the sharia throughout the country had been controversial and provoked widespread resistance in the predominantly non-Muslim south ... Opposition to the sharia, especially to the application of hudud (sing., hadd), or Islamic penalties, such as the public amputation of hands for theft, was not confined to the south and had been a principal factor leading to the popular uprising of April 1985 that overthrew the government of Jaafar an Nimeiri”.
↑Tibi, Bassam (2008). Political Islam, World Politics and Europe. Routledge. p. 33. "The shari'a was imposed on non-Muslim Sudanese peoples in September 1983, and since that time Muslims in the north have been fighting a jihad against the non-Muslims in the south."
↑Karl R. DeRouen and Uk Heo. Civil wars of the world: major conflicts since World War II1. ABC-CLIO, p. 743.
↑Karl R. DeRouen and Uk Heo. Civil wars of the world: major conflicts since World War II1. ABC-CLIO, p. 744.
↑Brian Raftopoulos and Karin Alexander. (2006) Peace in the balance: the crisis in the Sudan. African Minds, p. 12–13.
↑Karl R. DeRouen and Uk Heo. Civil wars of the world: major conflicts since World War II1. ABC-CLIO, p. 745.
↑Karl R. DeRouen and Uk Heo. Civil wars of the world: major conflicts since World War II1. ABC-CLIO, p. 748.
↑Sabit A. Alley, War and Genocide in the Sudan, iAbolish. El "The 19th Annual Holocaust and Genocide Program: Learning Through Experience" ĉe Institute for Holocaust and Genocide Studies of Raritan Valley College en New Jersey la 17an de Marto 2001. Arkivita la 21an de Decembro 2005 en Internet Archive. Alirita la 10an de Aprilo 2007.
↑Claire Mc Evoy kaj Emile LeBrun, Uncertain Future: Armed Violence in Southern Sudan, HSBA Working Paper No. 20, Aprilo 2010, p. 13
↑Brian Raftopoulos kaj Karin Alexander. (2006) Peace in the balance: the crisis in the Sudan. African Minds, p. 19.
