Τίτος Φλάβιος Σαβίνος (ύπατος το 47)

Τίτος Φλάβιος Σαβίνος ΙΙ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	8 Ριέτι
Θάνατος	21  Δεκεμβρίου 69 Ρώμη
Συνθήκες θανάτου	θάνατος στη μάχη
Χώρα πολιτογράφησης	Αρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Λατινικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός αξιωματικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Plautia Arrecina Clementina
Τέκνα	Τίτος Φλάβιος Σαβίνος ΙΙΙ (ύπατος το 69) Flavia Sabina Γναίος Αρουλένος Καίλιος Σαβίνος Plautilla
Γονείς	Τίτος Φλάβιος Σαβίνος Ι και Βεσπασία Πόλλα
Αδέλφια	Βεσπασιανός Flavia Vespasia
Οικογένεια	Δυναστεία των Φλαβίων και Flavii Sabini
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	legatus legionis
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	πολίαρχος consul suffectus (Ιουλίου 47 – Αύγουστος 47) legatus Augusti pro praetore Moesiae (53–60)

Να μην συγχέεται με άλλους με το όνομα Τίτος Φλάβιος Σαβίνος.

Ο Τίτος Φλάβιος Σαβίνος ΙΙ, λατιν.: Titus Flavius Sabinus (απεβ. 20 Δεκεμβρίου 69) από το Γένος των Φλαβίων ήταν Ρωμαίος πολιτικός (ύπατος το έτος 47) και στρατιωτικός. Ήταν αυτόχθων του Reate (Ριέτι του Λατίου) και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Tίτου Φλαβίου Σαβίνου Ι και της Βεσπασίας Πόλλας, κόρης του Βεσπάσιου Πολλίο χιλιάρχου και επάρχου του στρατοπέδου. Αδελφός του ήταν ο Αυτοκράτορας Βεσπασιανός.

Βιογραφία

Ο Σαβίνος ΙΙ αναφέρεται για πρώτη φορά στη βασιλεία του Κλαυδίου το έτος 45, όταν υπηρέτησε ως αντιπρόσωπος (legatus) υπό τον Άουλο Πλαύτιο στη Βρετανία, μαζί με τον αδελφό του Βεσπασιανό. ^[1] Στη συνέχεια έγινε έπαρχος στη Μοισία για επτά χρόνια. Ο Σαβίνος ΙΙ ήταν αντικαταστάτης ύπατος με τον Γναίο Χοσίδιο Γέτα το έτος 47 ^[2] και ήταν έπαρχος της πόλης για τα τελευταία ένδεκα έτη της βασιλείας τού Νέρωνα. Κατά την άνοδο του Γάλβα το 68, αντικαταστάθηκε ως έπαρχος της πόλης από τον Άουλο Δουκένιο Γεμίνο. ^[3] Ωστόσο με το τέλος του Γάλβα και την ανάρρηση του Όθωνα τον Ιανουάριο του 69, ο Σαβίνος ΙΙ αποκαταστάθηκε. ^[4] Ο Σαβίνος ΙΙ μπορεί να ήταν μέλος της συνωμοσίας του Πίσο εναντίον του Nέρωνα· αν ήταν, δεν συνελήφθη ποτέ. ^[5]

Ο Σαβίνος ΙΙ ήταν σημαντικός υποστηρικτής του αδελφού του: όταν ο Βεσπασιανός βρέθηκε σε οικονομικές δυσκολίες ενόσω ήταν κυβερνήτης της Αφρικής, ο Σαβίνος ΙΙ του δάνεισε χρήματα για να συνεχίσει, και ενώ ο Βεσπασιανός ήταν κυβερνήτης της Ιουδαίας, ο Σαβίνος ΙΙ ήταν μία ζωτική πηγή πληροφοριών προς τον Βεσπασιανό για γεγονότα στη Ρώμη. Μετά το τέλος του Όθωνα, ο Σαβίνος ΙΙ καθοδήγησε στις αστικές κοόρτεις να ορκιστούν συμμαχία στον Βιτέλλιο, προφανώς ως μία προσπάθεια να αποκλείσει περαιτέρω αιματοχυσία. Ταυτόχρονα ο ύπατος Τίτος Φλάβιος Σαβίνος ΙΙΙ, μάλλον ανιψιός του Σαβίνου ΙΙ, κατεύθυνε τα στρατεύματά του στη βόρεια Ιταλία να υποταχθούν στους στρατηγούς του Βιτέλλιου. Ο Σαβίνος ΙΙ συνέχισε να διατηρεί το αξίωμα του praefectus urbi (έπαρχου της πόλης) υπό τον Βιτέλλιο. ^{[6] [7]}

Λίγο αργότερα οι λεγεώνες στην Ανατολή ανακήρυξαν τον Βεσπασιανό, ο οποίος στη συνέχεια προχώρησε προς τη Ρώμη, υποστηριζόμενος από τον Μάρκο Αντώνιο Πρίμο. Όταν ηττήθηκαν τα στρατεύματα του Βιτέλλιου, ο Αυτοκράτορας, απελπισμένος για το ότι μπορεί να επιτύχει, προσφέρθηκε να παραδώσει την Αυτοκρατορία στα χέρια του Σαβίνου, έως ότου έφτασε ο αδελφός του. Ωστόσο οι Γερμανοί στρατιώτες του Βιτέλλιου αρνήθηκαν αυτή τη ρύθμιση και ο Σαβίνος πολιορκήθηκε στο Καπιτώλιο, μαζί με τα μέλη της οικογένειάς του, ένα από τα οποία ήταν ο ανιψιός του Δομιτιανός. Το Καπιτώλιο κάηκε από τις δυνάμεις του Βιτέλλιου και στη σύγχυση, η οικογένεια του Σαβίνου διέφυγε, αλλά ο ίδιος ο Σαβίνος συνελήφθη και σύρθηκε μπροστά στον Αυτοκράτορα, ο οποίος προσπάθησε να τον σώσει από την οργή των στρατιωτών, μάταια όμως. Ο Σαβίνος δολοφονήθηκε βάναυσα και το λείψανό του το πέταξαν σε ένα μέρος, όπου άφηναν τα πτώματα των κακοποιών. Όταν οι στρατηγοί του Βεσπασιανού απέκτησαν την κατοχή της πόλης, ο Σαβίνος τάφηκε σαν να ήταν τιμητής (censor). ^{[8] [9] [10] [11] [12]}

Ο γάμος του

Η σύζυγος του Σαβίνου ΙΙ δεν αναγνωρίζεται με σαφήνεια σε καμία αρχαία πηγή. Μερικοί μελετητές του πρώιμου χριστιανισμού ισχυρίζονται ότι ήταν η Πλαυτία ή Πλαυτίλλα, κόρη του Άουλου Πλαύτιου και της Πομπονίας Γραικίνας, που πιθανώς πρώιμα έγινε Χριστιανή· και ότι η Πλαυτίλλα, που κατά την Παράδοση δάνεισε το πέπλο της στον Άγιο Παύλο, ήταν κόρη του Σαβίνου ΙΙ. ^[13] Μία εναλλακτική ταυτοποίηση της γυναίκας του Σαβίνου έχει προταθεί από τον Κριστιάν Σετιπάνι, ο οποίος προτείνει ότι ήταν αδελφή του Mάρκου Αρεκίνου Κλήμη. ^[14]

Μία επιγραφή μαρτυρεί μία κόρη για τον Σαβίνο ΙΙ: τη Φλαβία Σαβίνα, η οποία ήταν σύζυγος του Λεύκιου Καισένιου Πάιτου υπάτου το 61. Ο Γκάβιν Τάουνεντ εντόπισε δύο γιους για τον Σαβίνο: τον Tίτο Φλάβιο Σαβίνο ΙΙΙ και τον Γναίο Αρουλένο Καίλιο Σαβίνο, και οι δύο αντικαταστάτες ύπατοι το έτος 69, ^[15] μία θέση που πάει να γίνει αποδεκτή από άλλους μελετητές. ^[16]

Χαρακτήρας

Ο Τάκιτος περιγράφει τον Σαβίνο ΙΙ ως δίκαιο και ειλικρινή, αν και ήταν επιρρεπής στο να γίνεται υπερβολικά αλαζονικός. Η αποτυχία του να κρατήσει το καλά οχυρωμένο Καπιτώλιο κατά τις τελευταίες ημέρες του εμφυλίου πολέμου, οφείλεται στη μετριοπάθεια, την έλλειψη πρωτοβουλιών και την απροθυμία να πάρει ρωμαϊκές ζωές. ^[17]

Οικογένεια

Νυμφεύτηκε την Πλαυτί(λλ)α, κόρη του Άουλου Πλαύτιου επάρχου της Βρετανίας, η οποία ήταν Χριστιανή και είχε τέκνα:

• (;) Πλαυτίλλα.
• Φλαβία Σαβίνα, παντρεύτηκε τον Λεύκιο Καισένιο Πάιτο ύπατο το 61.
• Tίτος Φλάβιος Σαβίνος ΙΙΙ ύπατος το 69.
• Γναίος Αρουλένος Καίλιος Σαβίνος αντικαταστάτης ύπατος το 69.

Δείτε επίσης

• Φλάβιο γένος

Υποσημειώσεις

Βιβλιογραφικές αναφορές

1. Cassius Dio, lx. 20.
2. "Novità sui fasti consolari", pp. 45–74.
3. Tacitus, Historiae, i. 14.
4. Tacitus, Historiae i. 46.
5. Maier, pp. 393–414.
6. Plutarch, "The Life of Otho", 5.
7. Josephus, Bellum Judaicum, iv. 10. § 3, iv. 11. § 4.
8. Tacitus, Historiae, ii. 55, iii. 64–74, iv. 47.
9. Cassius Dio, lxv. 17.
10. Suetonius, "The Life of Vespasian", 1, "The Life of Vitellius", 15.
11. Eutropius, vii. 12.
12. Aurelius Victor, De Caesaribus, 8.
13. "Saint Cæcilia and Roman Society", pp. 314, 315.
14. Settipani, Continuité gentilice.
15. Gavin Townend, "Some Flavian Connections", Journal of Roman Studies, 51 (1961), pp. 55f
16. For example, Brian W. Jones, The Emperor Domitian (London: Routledge, 1992), p. 45
17. Tacitus, Historiae, iii 75.

Βιβλιογραφία

• Flavius Josephus, Bellum Judaïcum (The Jewish War).
• Plutarchus, Lives of the Noble Greeks and Romans.
• Publius Cornelius Tacitus, Historiae.
• Gaius Suetonius Tranquillus, De Vita Caesarum (Lives of the Caesars, or The Twelve Caesars).
• Lucius Cassius Dio Cocceianus (Cassius Dio), Roman History.
• Sextus Aurelius Victor, De Caesaribus (On the Caesars).
• Eutropius, Breviarium Historiae Romanae (Abridgement of the History of Rome).
• Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, William Smith, ed., Little, Brown and Company, Boston (1849).
• Theodor Mommsen et alii, Corpus Inscriptionum Latinarum (The Body of Latin Inscriptions, abbreviated CIL), Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften (1853–present).
• "Saint Cæcilia and Roman Society", in The Dublin Review, vol. 75 (October, 1874), pp. 314, 315.
• Giuseppe Camodeca, "Novità sui fasti consolari delle tavolette cerate della Campania", in * Epigrafia. Actes du colloque international d'épigraphie latine en mémoire de Attilio Degrassi pour le centenaire de sa naissance. Actes de colloque de Rome (27-28 mai 1988), École Française de Rome (1991), pp. 45-74).
• Arnold Blumberg (ed) (1995), Great Leaders, Great Tyrants?: Contemporary Views of World Rulers Who Made History.
• Christian Settipani, Continuité gentilice et continuité sénatoriale dans les familles sénatoriales romaines à l'époque impériale (2000).
• Paul L. Maier, The Flames of Rome: a Novel, Kregel, Grand Rapids, Michigan (1981), ISBN 978-0-8254-4354-1.