Νίκαια (Γαλλία)

Συντεταγμένες: 43°42′7″N 7°16′6″E

Νίκαια
Σημαία Σφραγίδα Έμβλημα
Διοίκηση
Χώρα	Γαλλία[2]
Διοικητική υπαγωγή	Αλπ-Μαριτίμ
• Δήμαρχος της Νις	Κριστιάν Εστροζί (από 2017)[1]
Ταχυδρομικός κώδικας	06000[3], 06200[3], 06100[3] και 06300[3]
Κωδικός Κοινότητας	06088
Πληθυσμός	348.085 (1  Ιανουαρίου 2021)[4]
Έκταση	71,92 km²[5]
Υψόμετρο	0 μέτρο[6], 520 μέτρα[6] και 15 μέτρα[7]
Ζώνη ώρας	ώρα Κεντρικής Ευρώπης UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα)
Νίκαια 43°42′7″N 7°16′6″E
Ιστότοπος	https://www.nice.fr/[8]
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πανοραμική άποψη της πόλης της Νίκαιας

Η προκυμαία της Νίκαιας με τη λεωφόρο Προμενάντ ντεζ Ανγκλαί

Η Νίκαια (γαλλικά: Nice‎‎, προφέρεται: [nis], οξιτανικά: Niça ή Nissa‎‎, προφέρεται: [ˈnisa], ιταλικά: Nizza‎‎, προφέρεται: [ˈnittsa]) είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας και πρωτεύουσα του διαμερίσματος Αλπ-Μαριτίμ. Η αστική περιοχή της Νίκαιας εκτείνεται πέραν των διοικητικών ορίων της πόλης, με πληθυσμό που ξεπερνά το 1 εκατομμύριο κατοίκους^[9][10] σε μια έκταση 721 χλμ2.^[9] Βρισκόμενη στη Γαλλική Ριβιέρα, στις νοτιοανατολικές ακτές της Γαλλίας επί της Μεσογείου Θάλασσας, καθώς και στις παρυφές των Άλπεων, η Νίκαια αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη γαλλική πόλη στις μεσογειακές ακτές και στην περιφέρεια Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή μετά τη Μασσαλία. Η Νίκαια απέχει 13 χιλιόμετρα από το πριγκιπάτο του Μονακό και το αεροδρόμιό της χρησιμοποιείται και για τις ανάγκες του πριγκιπάτου.

Η πόλη έχει το προσωνύμιο Nice la Belle (Nissa La Bella στη νικαϊκή διάλεκτο), που θα πει Νίκαια η Όμορφη, κάτι που αποτελεί και τον τίτλο του ανεπίσημου ύμνου της Νίκαιας, γραμμένος το 1912 από τον Μενίσα Ροντέλι.

Η περιοχή της σημερινής Νίκαιας περιλαμβάνει την Τέρα Αμάτα, ένα αρχαιολογικό σημείο που παρουσιάζει ενδείξεις πρώιμης χρήσης φωτιάς στην περιοχή. Γύρω στο 350 π.Χ., Έλληνες από τη Μασσαλία ίδρυσαν την πόλη της Νίκαιας, προς τιμήν της Νίκης, θεάς που προσωποποιούσε τη νίκη.^[11] Ανά τους αιώνες η πόλη άλλαξε χέρια πολλές φορές. Η στρατηγική της θέση και το λιμάνι της συνέβαλαν σημαντικά στη θαλάσσια ισχύ της. Για πολλούς αιώνες αποτελούσε κτήση της Σαβοΐας, με εξαίρεση τη γαλλική κατοχή μεταξύ των ετών 1792 με 1815. Η Γαλλία κατέλαβε ξανά την πόλη το 1860 και την κατέχει ως σήμερα.

Η φυσική ομορφιά της περιοχής της Νίκαιας και το ήπιο μεσογειακό της περιβάλλον προσέλκυσαν την προσοχή αγγλικών ανώτερων στρωμάτων στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, όταν ένας αυξανόμενος αριθμός αριστοκρατικών οικογενειών περνούσε τους χειμώνες του εκεί. Ο κεντρικός παραλιακός δρόμος της πόλης, η Προμενάντ ντεζ Ανγκλαί, οφείλει το όνομά του στους Άγγλους επισκέπτες της.^[12]

Η καθαρή ατμόσφαιρα και η ηλιοφάνεια έχουν προσελκύσει στην περιοχή αξιοσημείωτους ζωγράφους, όπως ο Μαρκ Σαγκάλ, ο Ανρί Ματίς, η Νίκη ντε Σαιν Φαλ και ο Αρμάν Φερναντέζ. Το έργο τους έχει τιμηθεί σε πολλά μουσεία της πόλης, όπως το Μουσείο Μαρκ Σαγκάλ, το Μουσείο Ματίς και το Μουσείο Τέχνης της Νίκαιας.^[13]

Η Νίκαια διαθέτει τη δεύτερη μεγαλύτερη ξενοδοχειακή χωρητικότητα στη χώρα και είναι μια από τις πιο δημοφιλείς πόλεις της, λαμβάνοντας 4 εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο.^[14][15] Έχει επίσης το τρίτο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο στη Γαλλία, μετά τα δύο κύρια αεροδρόμια του Παρισιού.^[16] Είναι η ιστορική πρωτεύουσα της Κομητείας της Νίκαιας (Comté de Nice).

Η πόλη χαρακτηρίστηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO το 2021.^[17]

Ιστορία

Το λιμάνι της Νίκαιας.

Ίδρυση

Οι πρώτες γνωστές ανθρώπινες εγκαταστάσεις στην περιοχή της Νίκαιας χρονολογούνται από τα προϊστορικά χρόνια.^[18] Ο αρχαιολογικός χώρος Τέρα Αμάτα εμφανίζει μια πρώιμη χρήση της φωτιάς, κατασκευή οικιμάτων και ευρήματα πυριτίας.^[19] Η Νίκαια ιδρύθηκε γύρω στο 350 π.Χ. από Έλληνες της Μασσαλίας και δόθηκε το όνομά της προς τιμήν της Νίκης, θεάς που προσωποποιούσε τη νίκη. Η πόλη σύντομα έγινε ένα από τα πιο σημαντικά εμπορικά λιμάνια της ακτής της Λιγουρίας, με κύριο ανταγωνιστή της τη ρωμαϊκή πόλη Τσεμενέλουμ, η οποία συνέχισε να υπάρχει ως ξεχωριστή πόλη μέχρι την εποχή της λομβαρδικής εισβολής. Τα ερείπια του Τσεμενέλουμ βρίσκονται στο Σιμιέ, σήμερα συνοικία της Νίκαιας.

Πρώιμη ανάπτυξη

Τον 7ο αιώνα, η Νίκαια προσχώρησε στη Γενουάτικη Λίγκα, που σχηματίστηκε από τις πόλεις της Λιγουρίας. Το 729 η πόλη απώθεισε τους Σαρακηνούς, όμως το 859 και πάλι το 880 οι Σαρακηνοί λεηλάτησαν και πυρπόλησαν την πόλη και για το μεγαλύτερο μέρος του 10ου αιώνα παρέμεναν κύριοι της ευρύτερης περιοχής.^[20]

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η Νίκαια συμμετείχε στους πολέμους και στην ιστορία της Ιταλίας. Ως σύμμαχος της Πίζας ήταν εχθρός της Γένοβας, και τόσο ο βασιλιάς της Γαλλίας όσο και ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προσπάθησαν να την υποτάξουν, αλλά παρόλα αυτά διατήρησε την τοπική της ελευθερία. Κατά τη διάρκεια του 13ου και του 14ου αιώνα, η πόλη έπεσε πολλές φορές στα χέρια των Κόμιδων της Προβηγκίας, αλλά ξανακέρδισε την ανεξαρτησία της μολονότι συνδέθηκε στενά με τη Γένοβα.

Το 1860 δόθηκε στη Γαλλία με τη Συνθήκη του Τορίνο.

Το βράδυ της Πέμπτης, 14ης Ιουλίου 2016, κατά την επέτειο της γαλλικής εθνικής εορτής, Γάλλος υπήκοος τυνησιακής καταγωγής (πιθανόν φανατικός ισλαμιστής) έπεσε με το φορτηγό του επάνω σε πολίτες που γιόρταζαν και σκότωσε τουλάχιστον 84 από αυτούς -πάνω από 100 οι τραυματίες.

Η πόλη σήμερα

Η σημερινή πόλη έχει πληθυσμό περίπου 350.000 κατοίκων και περιλαμβάνει την παλιά, γραφική πόλη με τους στενούς δρόμους, τον λόφο Le Château, το εμπορικό λιμάνι και τη νέα πόλη, με την εντυπωσιακή προκυμαία και τη λεωφόρο Προμενάντ ντεζ Ανγκλαί (Promenade des Anglais). Κύρια οικονομική δραστηριότητα της πόλης, χειμώνα και καλοκαίρι, είναι ο τουρισμός. Στα αξιοθέατά της περιλαμβάνονται Μουσεία, ναοί, η υπαίθρια αγορά, καθώς και το Καρναβάλι της Νίκαιας, το οποίο διεξάγεται από το 1873.

Είναι έδρα Πανεπιστημίου, Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ το λιμάνι της και το αεροδρόμιό της είναι από τα σημαντικότερα διαμετακομιστικά κέντρα της Γαλλίας.

Παρέλαση λουλουδιών

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Αξιοσημείωτοι κάτοικοι της Νίκαιας

• Τζουζέπε Γκαριμπάλντι – Ιταλός στρατηγός, πολιτικός και φιλόπατρις^[21]
• Αλμπέρ Καλμέτ – Γάλλος γιατρός, βακτηριολόγος και ανοσολόγος^[22][23]
• Σιμόν Βέιλ – Γαλλίδα δικηγόρος και πολιτικός^[24]
• Τζοάν Σφάρ – Γάλλος καλλιτέχνης κόμικς, δημιουργός κόμικς και σκηνοθέτης
• Ζαν-Πιέρ Μοκί – Γάλλος σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός
• Αλεξίς Κοσένκο – Γαλλική κλασική φλαουτίστα και μαέστρος
• Μικαέλ Αμπάτε – Γάλλος σκηνοθέτης και παραγωγός
• Ζαν-Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό – Γάλλος συγγραφέας και καθηγητής
• Ρενέ Κασέν – Γάλλος νομικός, καθηγητής δικαίου και δικαστής
• Αντρέ Μασένα – Γάλλος στρατιωτικός διοικητής κατά τη Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους Πολέμους
• Χένρι Κάβεντις – Βρετανός επιστήμονας
• Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ - Γάλλος ζωγράφος
• Σουριά Μποναλί – αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ
• Ζυλ Μπιανκί (1989–2015) – οδηγός της Formula 1
• Ντομινίκ Χάουαρντ – Άγγλος μουσικός
• Ουγκό Γιορίς – ποδοσφαιριστής
• Ζορζ Λοτνέρ – Γάλλος σκηνοθέτης και σεναριογράφος
• Ντικ Ρίβερς – τραγουδιστής της ροκ
• Ρενέ Γκοσινί – δημιουργός του Αστερίξ
• Κριστιάν Εστροζί – Γάλλος αθλητής και πολιτικός
• Λεόν Γκαμπετά (1838–1881) – Γάλλος πολιτικός και φιλέλληνας
• Αμεντέο Μοντιλιάνι - Ιταλός ζωγράφος και γλύπτης
• Βασίλισσα Βικτώρια – Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας^[25]
• Έρικ Τσιότι – πολιτικός
• Ζαν Μπερά (1921–1959) – Γάλλος οδηγός αγώνων
• Έλτον Τζον – Άγγλος τραγουδιστής, τραγουδοποιός, συνθέτης και πιανίστας
• Ντομινίκ Ζαν-Ζεφιρέν – ποδοσφαιριστής
• Μοχάμετ ΣΤ΄, βασιλιάς του Μαρόκου
• Ζιλ Σιμόν – τενίστας
• Αλιζέ Κορνέ – τενίστρια
• Φρέντα Μπέττη – τραγουδίστρια της όπερας
• Χένρι Μπέττη – συνθέτης και πιανίστας
• Πρισίλα Μπέττη – τραγουδίστρια και ηθοποιός
• Αλεξί Μποσετί – ποδοσφαιριστής
• Μισέλ Σιφρέ – τυχοδιώκτης και επιστήμονας
• Ρόμπερτ Σέρβις – ποιητής και συγγραφέας
• Εμέ Τισέρ (1914–2008) – Γάλλος αξιωματικός του στρατού
• Βαλέρι Ζενάτι – συγγραφέας
• Πίνο Πρέστι – Ιταλός μπασίστας, ενορχηστρωτής, συνθέτης, μαέστρος και μουσικός παραγωγός.

Παραπομπές

1. «Répertoire national des élus du 2 décembre 2020» 2  Δεκεμβρίου 2020.
2. (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 589. Ανακτήθηκε στις 6  Αυγούστου 2018.
3. «Base officielle des codes postaux» La Poste. 1  Οκτωβρίου 2018.
4. «Populations légales 2021» Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής και Οικονομικών Μελετών. 28  Δεκεμβρίου 2023.
5. répertoire géographique des communes. Institut national de l'information géographique et forestière. Ανακτήθηκε στις 26  Οκτωβρίου 2015.
6. répertoire géographique des communes. Institut national de l'information géographique et forestière. 2015. wxs-telechargement.ign.fr/83edtfdyqte031y0ra49d2e3/telechargement/inspire/RGC-2015-01$RGC2015/file/RGC2015.7z.
7. it-ch.topographic-map.com/map-c4vw3q/Nizza/?zoom=19&center=43.69591%2C7.27152&popup=43.69608%2C7.27151.
8. Annuaire de service-public.fr. Ανακτήθηκε στις 24  Σεπτεμβρίου 2023.
9. Demographia: World Urban Areas, April 2016
10. INSEE – Résultats du recensement de la population de 2008 – Aire urbaine de Nice Αρχειοθετήθηκε 5 February 2013 στο Wayback Machine. – INSEE, 2008
11. Ruggiero, Alain, επιμ. (2006). Nouvelle histoire de Nice. Toulouse: Privat. σελίδες 17–18. ISBN 978-2-7089-8335-9. 
12. Alain Ruggiero, op. cit., p. 137
13. «Nice, France travel. Comprehensive guide to Nice». Europe-cities.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2011. 
14. Un savoir-faire et un équipement complet en matière d'accueil, Urban community of Nice Côte d'Azur website Αρχειοθετήθηκε 24 February 2009 στο Wayback Machine.
15. Les chiffres clés du tourisme à Nice, site municipal Αρχειοθετήθηκε 17 December 2007 στο Wayback Machine.
16. «Union des aéroports français – Résultats d'activité des aéroports français 2007 – Trafic passagers 2007 classement – page 8» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 29 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2011. 
17. «Nice, Winter Resort Town of the Riviera». UNESCO World Heritage Centre (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2021. 
18. «Le Nouveau venu» (στα Γαλλικά). Musée de Paléontologie Humaine de Terra Amata. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2009. 
19. A. G. Wintle; M. J: Aitken (July 1997). «Thermoluminescence dating of burnt flint: application to a Lower Paleolithic site, Terra Amata». Archaeometry 19 (2): 111–130. doi:10.1111/j.1475-4754.1977.tb00189.x. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-06-29. https://web.archive.org/web/20170629205458/http://www.bcin.ca/Interface/openbcin.cgi?submit=submit&Chinkey=51437. Ανακτήθηκε στις 2018-01-29. 
20. A Traveler's History of Cote D'Azur, Arnold G. Danielson, SDP Publishing LLC, 2012
21. https://www.britannica.com/biography/Giuseppe-Garibaldi
22. http://medarus.org/Medecins/MedecinsTextes/calmette_albert.htm
23. http://www.patrimoinehospitalierdunord.fr/_media/bv000006.lkdoc.diaporama-albert-calmette.pdf
24. https://www.theguardian.com/world/2017/jul/05/french-rights-champion-simone-veil-place-pantheon-mausoleum-paris
25. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2018. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Nice στο Wikimedia Commons