Η Μαργαρίτα Γ΄ (Margaretha van Male, 13 Απριλίου 1350 - 16 Μαρτίου 1405) ήταν η τελευταία κόμισσα της Φλάνδρας από τον Οίκο του Νταμπιέρ, καθώς και κόμισσα του Αρτουά και κόμισσα της Βουργουνδίας (ως Μαργαρίτα Β΄) (1384 - 1404).
Η Μαργαρίτα ήταν η μοναδική κόρη και παιδί του Λουδοβίκου Β΄, κόμητος της Φλάνδρας και της συζύγου του Μαργαρίτας των Ρέγκιναρ, κόρης του Ιωάννη Γ΄ δούκα της Βραβάντης.[3]
Το 1355 η Μαργαρίτα αρραβωνιάστηκε τον νεαρό Φίλιππο του Ρούβρ εγγονό και διάδοχο του Εύδη Δ΄ της Βουργουνδίας.[4] κόμη της Βουργουνδίας και του Αρτουά (1347 - 1361), δούκα της Βουργουνδίας (1350 - 1361) και κόμη του Οβέρν και της Βουλώνης. Μετά τον θάνατό του το 1361 ο βασιλιάς Ιωάννης ο Αγαθός απαίτησε την προσάρτηση του δουκάτου στο Γαλλικό στέμμα.[5] Ο πατέρας της αποφάσισε να την παντρέψει με τον μικρότερο γιο του Γάλλου βασιλιά Φίλιππο της Βουργουνδίας, ο γάμος πραγματοποιήθηκε το 1369.[6] Η Μαργαρίτα κληρονόμησε από τον πατέρα της τις κομητείες του Αρτουά, της Βουργουνδίας, της Φλάνδρας, του Νεβέρ και του Ρετέλ (1384).[7]
Ο σύζυγος της Φίλιππος πέθανε το 1404 και η Μαργαρίτα τον επόμενο χρόνο. Με τον θάνατο της έληξε ο κύριος κλάδος του Οίκου του Νταμπιέρ. Η κομητεία της Φλάνδρας έχασε την ανεξαρτησία της, περιήλθε στον μεγαλύτερο γιο της Κάρολο τον Άφοβο και αργότερα στον Οίκο των Αψβούργων.
Παντρεύτηκε πρώτα το 1355 τον Φίλιππο Α΄ του Οίκου των Καπετιδών-Βουργουνδίας δούκα της Βουργουνδίας. Δεν απέκτησαν απογόνους και ο Φίλιππος Α΄ απεβίωσε το 1361.
Η Μαργαρίτα Γ΄ το 1369 έκανε δεύτερο γάμο με τον Φίλιππο Β΄ των Βαλουά δούκα της Βουργουνδίας και είχε τέκνα:
Ο μεγαλύτερος γιος της Ιωάννης ο Άφοβος κληρονόμησε τον σύζυγό της ως δούκας της Βουργουνδίας (1404) και την ίδια ως κόμης της Βουργουνδίας, του Αρτουά και της Φλάνδρας. Το 1406 ο δεύτερος γιος της Αντώνιος κληρονόμησε την Βραβάντη και τη Λιμβουργία. Αρχικά το Νεβέρ είχε δόθεί όσο ζούσε στον υιό της Ιωάννη και το Ρετέλ στον υιό της Αντώνιο, αλλά μετά την άνοδο του Ιωάννη στο δουκάτο, το Νεβέρ δόθηκε στον μικρότερο γιο της Φίλιππο. Το Ρετέλ δόθηκε επίσης στον Φίλιππο (1402), όταν φάνηκε καθαρά ότι ο Αντώνιος θα κληρονομήσει τη Βραβάντη.