Ενωμένο Κόμμα των Πολιτών της Λευκορωσίας

Ενωμένο Κόμμα των Πολιτών της Λευκορωσίας Аб'ядна́ная грамадзя́нская па́ртыя Белару́сі
Ηγέτης	Ανατόλι Λεμπέντκο
Ίδρυση	1 Οκτωβρίου 1995 (1995-10-01)
Συγχώνευση των	Ενωμένο Δημοκρατικό Κόμμα Κόμμα των Πολιτών
Έδρα	Οδός Βέρα Χαρούζαγια 22 Μινσκ, Λευκορωσία
Ιδεολογία	Φιλελευθερισμός Φιλελεύθερος συντηρητισμός
Πολιτικό φάσμα	Κεντροδεξιά[1]
Εθνική προσχώρηση	Ενωμένες Δημοκρατικές Δυνάμεις της Λευκορωσίας
Ευρωπαϊκή προσχώρηση	Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (παρατηρητής)
Διεθνής προσχώρηση	Διεθνής Δημοκρατική Ένωση (συνδεδεμένο μέλος)
Χρώματα	Κόκκινο-Λευκό
Βουλή των Αντιπροσώπων	0 / 110
Συμβούλιο της Δημοκρατίας	0 / 64
Τοπικές έδρες	0 / 18.110
Ιστότοπος
http://www.ucpb.org/
Πολιτικό σύστημα στη Λευκορωσία Πολιτικά κόμματα Εκλογές

Το Ενωμένο Κόμμα των Πολιτών της Λευκορωσίας ( λευκορωσικά: Аб'ядна́ная грамадзя́нская па́ртыя Белару́сі‎‎ ) είναι ένα φιλελεύθερο συντηρητικό^{[2][3] [4]} πολιτικό κόμμα στη Λευκορωσία. Ιδρύθηκε το 1995 με τη συγχώνευση δύο κομμάτων, του Κόμματος των Πολιτών και του Ενωμένου Δημοκρατικού Κόμματος.^[5] Από το 2000, πρόεδρος του κόμματος είναι ο πολιτικός Ανατόλι Λεμπέντκο.^[6] Η έδρα του είναι στο Μινσκ και έχει πάνω από 3.500 μέλη.

Το Ε.Κ.Π. είναι αντιπολιτευόμενο στην κυβέρνηση του Προέδρου Αλεξάντερ Λουκασένκο.^[7]Διάσημα μέλη του κόμματος είναι ο πρώην πρωθυπουργός Μιχαήλ Τσίχιρ, οι πολιτικοί Γιούρι Ζακαρένκο και Βίκιτορ Γκόντσαρ που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς το 1999 και πιθανολογείται ότι απήχθησαν και δολοφονήθηκαν, κ.α.^[5]

Ιστορία

Στις Λευκορωσικές βουλευτικές εκλογές του 2004, το Ενωμένο Πολιτικό Κόμμα συμμετείχε ως μέρος της αντιπολιτευόμενης πολιτικής συμμαχίας Λαϊκός Συνασπισμός 5+, που αποτελούταν από τα κόμματα:

• Λευκορωσικό Εργατικό Κόμμα
• Λευκορωσικό Λαϊκό Μέτωπο
• Λευκορωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα
• Κόμμα των Κομμουνιστών της Λευκορωσίας
• Ενωμένο Κόμμα των Πολιτών

Ο συνασπισμός δεν κέρδισε καμία έδρα,^[8] αλλά εξελίχθηκε στην πολιτική συμμαχία Ενωμένες Δημοκρατικές Δυνάμεις της Λευκορωσίας,^[9] στην οποία παραμένει μέλος το ΕΚΠ.

Στις βουλευτικές εκλογές του 2008 το Ενωμένο Πολιτικό Κόμμα συγκέντρωσε το 2,33% των ψήφων και δεν κέρδισε καμία έδρα. Το 2012 το ΕΚΠ μποϊκόταρε τις εκλογές και παρότρυνε τους οπαδούς του να μην ψηφίσουν.^[10][11]

Στις βουλευτικές εκλογές του 2016, το ΕΚΠ συμμετείχε ως μέρος πολιτικής συμμαχίας που περιλάμβανε: το Λευκορωσικό Λαϊκό Μέτωπο, τη Λευκορωσική Χριστιανοδημοκρατία, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (Συνέλευση), το κίνημα "Για την Ελευθερία", το Πράσινο Κόμμα, το Λευκορωσικό Φιλελεύθερο Κόμμα Ελευθερίας και Προόδου, το Συνδικάτο της Ηλεκτρικής Βιομηχανίας και ανεξάρτητους υποψήφιους.^[12] Η υποψήφια Χάνα Καναπάτσκαγια ήταν η πρώτη πολιτικός του ΕΚΠ που μπήκε στη Βουλή.^[13][14] Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 το ΕΚΠ δεν κέρδισε καμία έδρα και η αντιπολίτευση έμεινε εκτός Βουλής.

Νέοι Δημοκράτες

Οι "Νέοι Δημοκράτες" είναι η πολιτική οργάνωση του ΕΚΠ για τους νέους ηλικίας 18 ως 35 ετών, και επί του παρόντος έχει πάνω από 500 μέλη. Έχει παραρτήματα στις πέντε από τις έξι περιφέρειες της Λευκορωσίας και στο Μινσκ. Αποστολή της οργάνωσης είναι η προώθηση των δημοκρατικών αξιών στη νεολαία, η παροχή κινήτρων στους νέους για συμμετοχή σε πολιτικές δραστηριότητες, η συμμετοχή των νέων στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, η οργάνωση και συμμετοχή σε εκπαιδευτικά προγράμματα που στοχεύουν στην προσωπική ανάπτυξη και ευαισθητοποίηση των νέων, στην εδραίωση σχέσεων συνεργασίας με οργανισμούς που υποστηρίζουν την ανάπτυξη της δημοκρατίας. Η προαγωγή της ενότητας μεταξύ των νέων, η διαμόρφωση εθνικής συνείδησης, η ενεργή συμμετοχή στην πολιτική ζωή της χώρας, η ανάπτυξη καθαρής πολιτικής στρατηγικής και η λήψη πρωτοβουλιών, η συνεργασία με διεθνείς και Ευρωπαϊκές οργανώσεις.^[15]

Παραπομπές

1. Bugajski, Janusz (2002), Political Parties of Eastern Europe: A Guide to Politics in a Post-Communist Era, The Center for Strategic and International Studies, σελ. 22, ISBN 978-1-56324-676-0, https://books.google.com/books?id=9gGKtLTQlUcC&pg=PA22 
2. Nordsieck, Wolfram (2019). «Belarus». Parties and Elections in Europe. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2019. 
3. Wilson, Andrew (6 Δεκεμβρίου 2011). Belarus: The Last European Dictatorship. Yale University Press. σελ. 176. ISBN 978-0-300-13435-3. 
4. Korosteleva, Elena A. (2005). «Party System Development in Belarus, 1988–2001: Myths and Realities». Στο: Kulik, Anatoly, επιμ. Political Parties in Post-Soviet Space: Russia, Belarus, Ukraine, Moldova, and the Baltics. Praeger. σελ. 63. ISBN 0-275-97344-1. 
5. «United Civil Party». web.archive.org. 3 Απριλίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2020. 
6. «Chairman». web.archive.org. 3 Απριλίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2020. 
7. «Belarusian opposition prepares for the 2016 parliamentary elections | BelarusDigest». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2020. 
8. «PARLIAMENTARY ELECTIONS 17 October 2004» (PDF). web.archive.org. 6 Σεπτεμβρίου 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Σεπτεμβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2020. 
9. «Parties and Elections in Europe». web.archive.org. 9 Ιουλίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2020. 
10. «Belarus elects loyal parliament» (στα αγγλικά). BBC News. 2012-09-24. https://www.bbc.com/news/world-europe-19690249. Ανακτήθηκε στις 2020-01-30. 
11. «Polls close in Belarus election amid boycott». www.aljazeera.com. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2020. 
12. «Кампанія «Права выбару-2016»». web.archive.org. 3 Σεπτεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2020. 
13. «Newly Elected Belarusian Opposition Lawmaker Considering Bid For Presidency». RadioFreeEurope/RadioLiberty (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2020. 
14. «Hanna Kanapatskaya». Emerging Europe | News, Intelligence, Community. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2020. 
15. «Young Democrats». web.archive.org. 3 Απριλίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2020.