Το Ελληνικό Ηφαιστειακό Τόξο δημιουργήθηκε από τη σύγκρουση των δύο λιθοσφαιρικών πλακών του Αιγαίου. Συγκεκριμένα, αποτελείται από τα ηφαίστεια στο Σουσάκι, στα Μέθανα, στη Σαντορίνη, στη Μήλο και στη Νίσυρο.
Τα μοναδικά ηφαίστεια του ελληνικού ηφαιστειακού τόξου στα οποία έχουν πραγματοποιηθεί εκρήξεις στους ιστορικούς χρόνους είναι αυτά της Σαντορίνης, της Νισύρου και των Μεθάνων. Αναλυτικότερα, το ηφαίστειο της Σαντορίνης εξερράγη για τελευταία φορά το 1950, το ηφαίστειο της Νισύρου το 1888, ενώ αυτό των Μεθάνων τον 3ο αιώνα π.Χ..
Το ηφαίστειο της Νισύρου αποτελείται από πέντε κρατήρες, εκ των οποίων ο μεγαλύτερος έχει διάμετρο 260 μέτρα και βάθος 30 μέτρα. Οι πέντε κρατήρες δημιουργούν το οροπέδιο του Λακκίου.
Το ηφαίστειο της Σαντορίνης ανήκει στην νότια πλευρά του ηφαιστειακού τόξου. Έχει υψόμετρο 567 μέτρα.
Το ηφαίστειο των Μεθάνων ανήκει στην νότια πλευρά του ηφαιστειακού τόξου. Ο κρατήρας του έχει βάθος κατά προσέγγιση 50 μέτρα και διάμετρο 100 μέτρα.
Το ηφαίστειο της Μήλου αποτελείται από κρατήρα διαμέτρου 1700 μέτρων και ύψους 220 μέτρων και βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νησιού.
Το Σουσάκι συντελεί το βόρειο άκρο στο ηφαιστειακό τόξο και βρίσκεται στην περιοχή των Αγίων Θεοδώρων και συγκεκριμένα στα σύνορα της Αττικής με την Κορινθία. Έχει υψόμετρο 180 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και η θερμοκρασία στην πλαγιά του έχει φτάσει μέχρι και τους 42 βαθμούς Κελσίου.
Η πιο έντονη ηφαιστειακή δράση στην Ελλάδα σε όλο το ιστορικό παρελθόν έχει παρατηρηθεί μόνο κατά μήκος του Ελληνικού ηφαιστειακού τόξου.
Ηφαιστειακό τόξο.[1] Ηφαιστειακό τόξο.[2] Νίσυρος.[3] Μέθανα.[4]